ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΦΟΡΟΥΜ ΔΙΑΝΟΗΣΗΣ
Θέματα παγκοσμίου ενδιαφέροντος προς συζήτηση
-
Archive for Ιανουάριος, 2021
ΚΡΙΤΙΚΗ ΓΙΑ ΤΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ, ΄΄ΧΑΜΕΝΗ ΑΤΛΑΝΤΙΔΑ΄΄ ΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ ΣΕΜΕΡΤΖΙΔΟΥ
[Η Kathy Kotz γράφει στο Facebook]
Kathy Kotz
11 Ιανουαρίου στις 7:13 μ.μ. ·
”Είναι γεγονός ότι το μυστήριο της «Ατλαντίδας» αποτελεί τον πιο πολυσυζητημένο, μάλλον, μύθο στην ιστορία. Οι πρώτες γραπτές αναφορές για την Ατλαντίδα πηγάζουν από τον Αθηναίο φιλόσοφο Πλάτωνα (427-347 π.Χ.), ο οποίος μας αφηγείται ότι οι Άτλαντες ήταν ένας λαός με υπερφυσικές ικανότητες και θεϊκή καταγωγή, που ζούσαν ειρηνικά σε ένα εύφορο νησί πέρα από τις Πύλες των Ηρακλειδών. Κι, όμως, αυτός ο λαός με τη θεϊκή καταγωγή είχε την μοίρα κάθε πολιτισμού στον οποίο η πνευματικότητα, οι βιωμένες εμπειρίες, τα «προσωπικά» γεγονότα των κατοίκων του και η υπερβατικότητα του βίου τους μπαίνουν, κάποια στιγμή, στο περιθώριο, με κυρίαρχη, πλέον, εικόνα την παρακμή, την αποδόμηση, την απώλεια κάθε υπαρξιακού νοήματος, την κατάθλιψη και, εν τέλει, τον καταποντισμό της ανθρώπινης ύπαρξης στα τάρταρα της λαγνείας, των σαρκικών παθών και της διαβολικής διακονίας του «είναι» της.
Διαβάζοντας, το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε, το μυθιστόρημα της Αγαπητής Βιβλιοθηκονόμου του Νοσοκομείου μας (ΑΧΕΠΑ) και Υπεύθυνης της Ιατρικής μας Βιβλιοθήκης, κ. Ελένης Σεμερτζίδου, με τον τίτλο: «Χαμένη Ατλαντίδα», ακριβώς αυτές οι σκέψεις διαπέρασαν τον νου μου, έχοντας, προηγουμένως, δεχτεί μια καταιγίδα συναισθημάτων, που δεν μου επέτρεψε, κυριολεκτικά, να αφήσω από τα χέρια μου το έργο της! Η υπόθεση του βιβλίου ακούγεται συνηθισμένη. Πρόκειται για μια ερωτική σχέση τριών ηρώων, δύο ανδρών, του Αδόλφου και του Mike, με την ίδια γυναίκα, τη Σεμίνα, που αποτελεί και το μήλον της Έριδος ανάμεσα στους δύο άντρες. Ο χώρος που εμφιλοχωρεί η σχέση αυτή είναι ένα έρημο (΄΄καταραμένο΄΄, το αποκαλούν οι ήρωες) μεσογειακό νησί, όπου η ερωτικότητα και το πάθος βρίσκουν έδαφος στο αδρό τοπίο, τον ανελέητο ήλιο, τον ατίθασο άνεμο και την ευμορφία των σωμάτων των γοητευτικών, κατά τα άλλα, ηρώων. Μια «ατλαντίδα», άκρως σωματοποιημένη, χωρίς, όμως, το ψυχικό σθένος που τρέφεται από μια πνευματική αλκή, η οποία φαντάζει εδώ «είδος πολυτελείας» πάνω στην καυτή επιφάνεια μιας επίγειας κόλασης.
Δεν θέλω, όμως, να πω περισσότερα. Αξίζει να το διαβάσει κανείς και να ιχνηλατήσει μόνος του, κάτω από τους διαλόγους και τα «συμβάντα» των πρωταγωνιστών, αυτή τη «χαμένη ζωή», και, ίσως, τότε να νοηματοδοτήσει ο ίδιος – με την ελευθερία που μας δίνει και η συγγραφέας του βιβλίου – τον δικό του βίο, τη δική του καθημερινότητα, μέσα στις συμπληγάδες ενός σύγχρονο πολιτισμού, που κάποιες φορές, μας γεννάει το εύλογο ερώτημα: «Να χάθηκαν όλα; Ή, μήπως, ακόμη υπάρχει ελπίδα;».
Το βιβλίο της Ελένης Σεμερτζίδου το βρήκα στο Βιβλιοπωλείο ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑ, για όποιον επιθυμεί να το αγοράσει και να το διαβάσει. Τέλος, δεν μπορώ να παραλείψω το γεγονός ότι μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση πως για εξώφυλλο και οπισθόφυλλο του έργου χρησιμοποιήθηκαν δύο πίνακες, δύο αντίστοιχα αγαπημένων ηθοποιών, του κ. Κώστα Αθανασόπουλου και της κ. Μάνιας Τεχριτζόγλου, τους οποίους, προσωπικά, τους γνώρισα ως ηθοποιούς, αλλά διαβλέπω, με χαρά, το ταλέντο τους και σε ό,τι αφορά την χρήση του πινέλου και των χρωμάτων! Όντως, πολύ καλή επιλογή!”
