ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΦΟΡΟΥΜ ΔΙΑΝΟΗΣΗΣ
Θέματα παγκοσμίου ενδιαφέροντος προς συζήτηση
-
Archive for Μάιος, 2012
Το καραβάκι της Ιστορίας. “Karlgroup ή Euromagnum;”
Karlgroup ή Euromagnum;
Ενώ ο εκφερόμενος από τις Βρυξέλλες λόγος για τους προσερχόμενους στις κάλπες Έλληνες έχει αποκαλύψει τμήμα των προθέσεων όσων κατέχουν την εξουσία (πίσω δηλαδή από τους εκλεγμένους έμμεσα ή άμεσα Προέδρους), στο εσωτερικό της χώρας, ο κομματικός λόγος “Ιονέσκο” των μνημονιακών κομμάτων (σκληρού πυρήνα και ρεαλιστικής περιφέρειας) δεν αφήνει πολλά περιθώρια για αλλαγή της γνωστής, σκόπιμα υπεραπλουστευμένης, εγκλωβιστικής, τρομο-διλημματικής ατζέντας. Η κατάδειξη ορισμένων ιστορικών αντιφάσεων και η ανάδειξη ενταφιασμένων ερωτημάτων είναι -ίσως- ο συντομότερος δρόμος γι’ αυτή την αλλαγή. Συνεχίζοντας λοιπόν από εκεί που μείναμε (Βρυξέλλες ή Άαχεν;), ας θέσουμε τα νέα σατιρικά διλήμματα, συμβατά και με τη γλωσσοπλαστική τάση της εποχής (Merkozy, Hollandreou, flexicurity / ευελφάλεια).
Α. Ο Καρλομάγνος μέσα από τη σημερινή Ε.Ε.
Το πολυπολιτισμικό εγκώμιο (laudatio) του βραβευθέντα Βολφ Σόιμπλε έπλεξε ο πρόεδρος του Eurogroup Ζαν Κλωντ Γιουνκέρ. Επιδοκιμάζοντας την προσφορά του στις ευρωπαϊκές υποθέσεις, τον προσφώνησε “Γερμανό και Ευρωπαίο Πατριώτη”, υπενθυμίζοντάς μας τον ευρω-ενοποιητικό κανόνα. Ο Σόιμπλε από την πλευρά του τόνισε ότι “Η Ευρώπη είναι ζήτημα καρδιάς και εσωτερικού φρονήματος” (!). Ζήτησε ενδυνάμωση των θεσμών και προώθηση της ευρωπαϊκής πολιτικής ενοποίησης μέσω της άμεσης εκλογής Προέδρου από τους Ευρωπαίους πολίτες (…λέτε;). Ο υπουργός οικονομικών της Γερμανίας που έχει στο παρελθόν δεχθεί χορηγία από λομπίστα όπλων, είπε ακόμη ότι “Ευρώπη δεν σημαίνει μόνον οικονομία”, ότι η Ευρώπη πρέπει να έχει “ανθρώπινο πρόσωπο”. Διαπίστωσε δηλαδή κάποια καθυστέρηση στο τρένο του ουμανισμού, ενώ θα ήταν ευχής έργο να μας εξηγούσε γιατί στα χαρτονομίσματα του ευρώ δεν κατάφερε η Ευρώπη να αποτυπώσει αυτό το πρόσωπο. Δεν βρήκαν 5-6 προσωπικότητες του ευρωπαϊκού πολιτισμού και προτίμησαν πύλες και γέφυρες; Τα κεντρικά ΜΜΕ πρόβαλαν ιδιαίτερα την “κρίση του ευρώ” ως ευκαιρία προώθησης της πολιτικής ευρωπαϊκής ενοποίησης. Τι μπορεί να σημαίνει αυτό; Μήπως βλέπουμε το δόγμα του σοκ σε νέα εφαρμογή;
Β. Ο Καρλομάγνος μέσα από το Δ.Ν.Τ.
“Κάθε αποδέκτης του βραβείου “Καρλομάγνος” έχει κατανοήσει κάτι θεμελιώδες: Όταν τα έθνη συνενώνονται κάτω από πνεύμα αλληλεγγύης προκειμένου να αντιμετωπίσουν κοινές προκλήσεις, τότε απολαμβάνουμε μια περίοδο ειρήνης και ευημερίας, ενώ ταυτόχρονα αποφεύγουμε και ένα φαύλο κύκλο συγκρούσεων και αποτελμάτωσης.”
Christine Lagarde – Aachen, 16.5.2012
Γιατί άραγε το Δ.Ν.Τ. επικροτεί και επαυξάνει με άξονα τον στεφθέντα προ 1212 ετών Κάρολο ως αυτοκράτορα των Ρωμαίων; Επειδή, όπως λέει, ο Wolfgang γεννήθηκε ακριβώς 1200 χρόνια μετά τον Κάρολο;
Γ. Η Ελλάδα μέσα από την τελετή βράβευσης
Το “ελληνικό ζήτημα” θίχτηκε επαρκώς γύρω από την τελετή της βράβευσης. Στην Ελλάδα αποδόθηκε ο ρόλος του ευρωαμφισβητία που πρέπει να ξεκαθαρίσει τη θέση της έναντι όλων των υπολοίπων μελών που την δανειοδοτούν και την θέλουν στην οικογένειά τους (μια μέρα μετά ο Σουλτς θα ξεκαθαρίσει στην Αθήνα εν μέσω απειλών ότι “θέλω” σημαίνει κυρίως “ανέχομαι έναν κακό μαθητή”). Στο βραβείο Καρλομάγνου για νέους 2012, η Ελλάδα είχε την τιμητική της. Οι βραβευθέντες Έλληνες έδειξαν αξιοσημείωτη πολιτική αντοχή στον πόλεμο κολακείας, στο καρότειο δηλαδή τμήμα της μαστιγοκαρότειας γιουνκεροσουλτσοσοϊμλικής τακτικής. Ταυτόχρονα δεν παρασύρθηκαν και από τις παγίδες α) της ευρω-αγάπης που καταλογίζει έμμεσα την ευθύνη για ένα πιθανό διαζύγιο στην ελληνική πλευρά, β) της ταύτισης των (ανενημέρωτων) ευρωπαϊκών λαών με τις πολιτικές του Γιούρογκρουπ και της Κομισιόν.
Δ. Η Ευρώπη δεν γνώριζε, τώρα έμαθε…
Εδώ θα πρέπει να αναρωτηθούμε γιατί μια Ευρωζώνη που “αγνοούσε” την Goldman Sachs, το τρίο S&P, Moody’s, Fitch, την τακτική των “αγορών” και αδυνατούσε να προβλέψει την ύπαρξη “άτακτων μαθητών” και το κακό που αυτοί μπορούσαν να προξενήσουν στο κοινό νόμισμα, πήρε όντως ασφαλή μέτρα αυτή τη φορά, όπως την κρατική δανειοδότηση των κρατών-μελών μέσω EFSF – ESM. Αν το δούμε ως αγνωσία, τότε οι ευρω-καπετάνιοι πρέπει επειγόντως να παρακολουθήσουν μαθήματα καπιταλισμού. Αν το κρίνουμε ως διαχειριστικό μέτρο, αυτό δείχνει χειρότερο από την προσπάθεια ενός τρύπιου πλοίου μεσοπέλαγα, που αδειάζει μόνο τα νερά με τους κουβάδες, αντί να προσπαθεί να κλείσει την τρύπα. Κι αφού η πρόβλεψη και η ίαση δείχνουν ανεξήγητα ερασιτεχνικές, μένει η περίπτωση μιας σκοπιμότητας. Ενώ διαφαίνονται οι πραγματικοί υπεύθυνοι, εμείς βλέπουμε ήδη, τις φωνές των “αγανακτισμένων” υπουργών / πρωθυπουργών των χωρών που δανειοδοτούν την Ελλάδα, να διεγείρουν τα ένστικτα των “ενημερωμένων” από το Bild και το Focus πολιτών, σπέρνοντας τα αντίστοιχα διαλυτικά μηνύματα στην Ευρωζώνη. Μήπως πρόκειται να φορτωθούν οι Έλληνες και την ευθύνη της διάλυσης του ευρώ; Μήπως τα EFSF – ESM φτιάχτηκαν μόνο για να λειτουργούν ως μηχανισμοί πολιτικής πίεσης; Ακόμα κι αυτοί όμως που καθημερινά τα υποστηρίζουν, αναγκάζονται κάτω από την πίεση των αδιεξόδων που δημιουργούν, να παραδεχθούν ότι δεν είναι μόνον οι “κακοί Έλληνες” υπεύθυνοι για την κρίση δανεισμού, κάποια συνεισφορά είχαν οι δυναστείες “Καραμανλή” και “Παπανδρέου”.
Ε. “Ένας Ευρωπαίος Πατριώτης”. Ελάχιστες σκέψεις και ερωτήματα περί της Πατρίδας του
1. Eurogroup και βραβείο “Καρλομάγνος” κάθε άλλο παρά κρύβουν τη στενή τους σχέση. Το απλοϊκό ερώτημα που προκύπτει είναι τι δουλειά έχει η Ελλάδα, αλλά και κάθε κράτος, σε μια Ένωση που συμβολίζεται και νοηματοδοτείται από τον Κάρολο το Μέγα
- Ηγέτη της βίαιης ένωσης των γερμανικών φύλων υπό τη θρησκευτική ομπρέλα του χριστιανισμού
- Ηγέτη της διάσπασης του Ρωμαϊκού κράτους, θεμελιωτή της αντιπαλότητας και της προσπάθειας υποκατάστασης της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας από την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, με όχημα τον χριστιανισμό του filioque.
Ποια ενότητα της σημερινής Ευρώπης σηματοδοτεί ο Καρλομάγνος, σύμβολο του διχασμού, σύμβολο του εχθρικού δίπολου Κωνσταντινούπολη – Ακυίσγρανον (Άαχεν-Εξ λα σαπέλ); Οι Ρωμαίοι επαναστάτες που μετά το 1821 κατήντησαν οι “Έλληνες” εθνικοί ενός εθνικού κράτους, όχι μόνον παραμένουν για την Κομισιόν οι γνωστοί “Γραικοί” δηλαδή οι αιρετικοί χριστιανοί της εποχής του Καρλομάγνου, αλλά ετεροπροσδιορίζονται και ως “Έλληνες = Γραικοί” δηλαδή “μη Ρωμαίοι”, δηλαδή όχι οι πολιτιστικοί απόγονοι του πολυεθνικού ευρωπαϊκού πολιτικού φορέα που επί χίλια χρόνια ονομαζόταν “Ρωμαϊκή αυτοκρατορία” και είχε ως πρωτεύουσα την Κωνσταντινούπολη. Η σκηνή του 2012 δείχνει τον κύριο “the game is over” να μιλά το στο Άαχεν για πολυεπίπεδους (multi level) πατριώτες. Στο φόντο βρίσκεται ο φέρων το σύμβολο του οικουμενικού χριστιανισμού, ο ηγέτης που υπέταξε τον δυτικό ρωμαϊκό κόσμο προτάσσοντας τη δική του πολιτισμική πρόταση και διεκδικώντας μέσω αυτής τον τίτλο και την κυριαρχία επί των χριστιανικών εθνοτήτων. Ερώτημα: ποιαν ακριβώς πατρίδα εννοεί σήμερα ο κ. Juncker;
2. Σε ποιο λεξικό είπαμε ότι περιγράφονται οι νέες ερμηνείες των όρων “αλληλεγγύη”, “σταθερότητα”, “συνεργασία”…; Ο διαφωτισμός υποτίθεται ότι κατοχύρωσε από αιώνες τα δικαιώματα του πολίτη και κατήργησε την επάρατη φεουδαρχία και την “ελέω Θεού μοναρχία”. Μια επιλεκτική / ανατρεπτική εικόνα του Μοντεσκιέ, του Ρουσσώ και του Βολτέρου βλέπουμε σήμερα στην μανιωδώς επαναλαμβανόμενη δήλωση “Η Ευρώπη θέλει την Ελλάδα, όμως η Ελλάδα πρέπει να τηρήσει τις δεσμεύσεις της”. Μέσω αυτής της δήλωσης, η λαϊκή κυριαρχία, η διάκριση των εξουσιών, τα κοινωνικά συμβόλαια και το δικαίωμα στην αντίθετη άποψη δείχνουν άγνωστες λέξεις για το Eurogroup, την Commission και το (ευρω-ευαίσθητο) I.M.F. Μέσω αυτής της δήλωσης ξορκίζεται ακόμα και ένα ελαφρώς “αντιμνημονιακό-ευρωαμφισβητικό” αποτέλεσμα εκλογών. Πολιτική ισχύ και νομιμοποίηση για την Ε.Ε. φαίνονται να έχουν μόνον πράξεις όπως η προσυνεννόηση του Γ.Α.Π. με το Δ.Ν.Τ., το φούσκωμα του ελλείμματος από τον Παπακωνσταντίνου, ο ωμός εκβιασμός των βουλευτών, η “εκλεγμένη” πρωθυπουργία Παπαδήμου, το “κούρεμα” ασφαλιστικών ταμείων, πανεπιστημίων, νοσοκομείων, μικροομολογιούχων, η “ελεύθερη βούληση” της χώρας να μη δανείζεται από τη Ρωσία, την Κίνα, τις αραβικές χώρες ή το εσωτερικό, η μονοκρατορία των Μ.Μ.Ε. και η εξαθλίωση, η οικονομική μετανάστευση, ο θάνατος που προκαλούν τα CDS. Δικαίωμα στο λαό να διαμορφώνει την πολιτική μέσω της εντολής του ΔΕΝ αναγνωρίζεται από αυτή την Ε.Ε. Κι ας μην αναλύσουμε καθόλου την κατασκευασμένη κρίση δανεισμού. Σημαντικό είναι να δούμε την ανάδειξη του δυτικού αστικού κοινοβουλευτισμού σε νομισματικό πολίτευμα προαποφασισμένης πολιτικής με ευθύνες πολιτών και ανευθυνότητα πολιτικών.
Τι είδους Ευρωπαϊκή Ένωση, τι είδους Ευρωζώνη είναι αυτή που σφόδρα υποστηρίζουν άπαντα τα φιλοευρωπαϊκά-μνημονιακά ελληνικά κόμματα (ναι, και το σοσιαλιστικό) επισείοντας τον κίνδυνο για μεγαλύτερα δεινά στους πολίτες; Ας αποκηρύξουν τουλάχιστον τα κόμματα αυτά τον ουμανισμό-διαφωτισμό, αφού στην ουσία μόνον έναν γαργαλιστικό -ως προς τη βιτρίνα- βάρβαρο καπιταλισμό υπηρετούσαν οι πολιτικές τους. Τι είδους ανθρωπιστικό μήνυμα εκπέμπουν τα σημερινά σχολεία, τα σημερινά νοσοκομεία; Ποιος ευθύνεται για τη φοροδιαφυγή; Και γιατί την ανακάλυψε τώρα η Ε.Ε.; Οι απαντήσεις σε τέτοια θέματα δεν μπορεί να είναι δογματισμοί ή συνθήματα και -κακά τα ψέματα- χρόνος δεν φαίνεται να διατίθεται ούτε από τα φιλοευρωπαϊκά-αντιμνημονιακά κόμματα, ούτε από το κόμμα που επικαλείται ακατάπαυστα τη “συνειδητοποίηση των εργατικών λαϊκών στρωμάτων”. Από την άλλη πλευρά όμως, ποια ανταλλαγή απόψεων, ποιος ελεύθερος διάλογος θα οδηγήσει το χέρι του πολίτη στην επόμενη κάλπη;
Συνοψίζοντας
Αυτή η Ε.Ε. δεν πηγαίνει καθόλου καλά. Εδώ και πολλά χρόνια. Το μαρτυρούν τα γενικευμένα αποτελέσματα του πολέμου σε καιρό ειρήνης (αν εξαιρέσουμε τη Γιουγκοσλαβία) για τα οποία οι διοικούντες κραυγάζουν ανεύθυνοι και ενώ παραδέχονται έμμεσα την κυριαρχία του χρήματος, ενοχοποιούν τους πολίτες. Οι συμβολισμοί δίνουν και παίρνουν και πολλοί δηλώνουν Ευρωπαϊστές σε μια Ευρώπη που αποφεύγει να διασαφηνίσει ακόμα και το σύμβολό της, τη σημαία της. (Ποιος θα το πρόσεχε και θα το έκανε θέμα την εποχή της ακατάσχετης ροής δανείων και πλαστικού χρήματος;). Η Ελλάδα που σήμερα φαίνεται να αμφισβητεί την προσφερόμενη από τα δώδεκα αστέρια “ευημερία”, νουθετείται από τους ευρωπαίους αξιωματούχους, οι οποίοι ως φιλεύσπλαχνοι Καρλομάγνοι εργάζονται για τη “σωτηρία” της παρά τη θέλησή της. Ίσως δεν άλλαξαν και τόσο οι καιροί. Ίσως η σημερινή Ελλάδα είναι η Σαξωνία του 8ου αιώνα. Το ερώτημα σ’ αυτή την περίπτωση διατυπώνεται ως εξής: ποιον χριστιανισμό και ποια πολιτική ενοποίηση “προσφέρουν” στην Ελλάδα οι σημερινοί Καρλομάγνοι; Ένα μνημονιακό ευρωσύνταγμα ως Ευαγγέλιο με το ευρώ ως δημοκρατικώς εκλεγμένο Αυτοκράτορα και τα δώδεκα αστέρια ως έμβλημα ελεύθερης / πολλαπλής ερμηνείας;
Στις 28 Μαΐου είχαμε την επέτειο της επίσημης ένταξης της Ελλάδας στην Ε.Ο.Κ (1979). Ας τη θυμηθούμε, μαζί με την προ μηνών δήλωση του Κων. Καραμανλή (βραβείο “Καρλομάγνος”, 1978). Σήμερα έχουμε την επέτειο της Άλωσης. Οι κακές γλώσσες λένε ότι η το Ζάππειο είχε αρχικά οριστεί γι’ αυτή την ημέρα, στη συνέχεια, υπήρξε ελληνική παρέμβαση και μεταφέρθηκε η τελετή μια μέρα νωρίτερα. Αφού οι γλώσσες είναι κακές, ας τις αγνοήσουμε. Κάποιοι άλλοι όμως (και μάλιστα Βρετανοί) βλέπουν αντίστοιχες σκοπιμότητες, καταγγέλλοντας και επίθεση κατά των συμφερόντων του Βρετανικού λαού. Κι αυτοί μας καλούν να εξετάσουμε μήπως ο γιαλός ήταν εξ αρχής στραβός, μήπως το πολυπολιτισμικό μοντέλο της απελευθέρωσης είναι πρόφαση, αφού η Ευρώπη πρώτα αποδυναμώνει το εθνικό κράτος, καίει δηλαδή το Γιάννη (κατακερματισμός Γιουγκοσλαβίας-ενίσχυση μειονοτήτων-μεταναστευτική πολιτική), ύστερα τον αλείφει με το πολυεπίπεδο πατριωτικό λάδι, συνοδευμένο από τα σχετικά δάνεια. Είναι λοιπόν μια ευκαιρία η κρίση αυτή, για να εξετάσουμε χωρίς προκαταλήψεις τι έγινε, τι γίνεται, που βαδίζουμε; Ναι! Οι νέοι της Ελλάδας έδωσαν με τη στάση τους μήνυμα ελπιδοφόρο. Ας μην αφήσουμε τους πολιτικάντηδες-φερέφωνα που βούλιαξαν το έθνος-κράτος να θέτουν και τα διλήμματα των εκλογών. Αφού δεν τόλμησαν να μιλήσουν για την ΑΟΖ και επιχειρούν ακόμα και σήμερα να διχάσουν και να αποπροσανατολίσουν επικαλούμενοι κεντροδεξιούς και κεντροαριστερούς συνασπισμούς, αυτοί είναι άξιοι να απαντούν μόνον σε ερωτήματα σαν αυτά που θέτουν: “Βρυξέλλες ή Άαχεν”, “Karlgroup ή Euromagnum;”. Ο πολίτης θα δει καθαρότερα, θα τραβήξει μπροστά και η κίνηση αυτή θα τους αναγκάσει σε αναμόρφωση, κάπως μεγαλύτερη από την “επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου” που πρόσφατα ανακάλυψαν. Τα προβλήματα στις οικονομίες προκύπτουν με παράλληλη επίθεση στον πολιτισμό, τη βάση της κοινωνικής συνοχής. Γιατί να πιστέψουμε ότι είναι “συστημικά”;
29.5.2012
Στέργιος Ζυγούρας
“Ο Κήπος του Προφήτη”
Μεγάλος Λιβανέζος ποιητής ο Χαλίλ Γκιμπράν [1883-1931], σε ένα ποίημά του το 1923
“Ο Κήπος του Προφήτη”
“Το έθνος να λυπάστε αν φορεί ένδυμα που δεν το ύφανε.
Ψωμί αν τρώει αλλά όχι απ’ τη σοδειά του.
Κρασί αν πίνει, αλλά όχι από το πατητήρι του.
Το έθνος να λυπάστε που δεν υψώνει τη φωνή παρά μονάχα στην πομπή της κηδείας.
Που δεν συμφιλιώνεται παρά μονάχα μες τα ερείπιά του.
Που δεν επαναστατεί παρά μονάχα σαν βρεθεί ο λαιμός του ανάμεσα στο σπαθί και την πέτρα.
Το έθνος να λυπάστε που έχει αλεπού για πολιτικό, απατεώνα για φιλόσοφο, μπαλώματα και απομιμήσεις για τέχνη του.
Το έθνος να λυπάστε που έχει σοφούς από χρόνια βουβαμένους.”
Το ποίημα του Γκίντερ Γκρας “Η Ντροπή της Ευρώπης”
Ο Γερμανός νομπελίστας Γκίντερ Γκρας, επιβεβαίωσε ότι έγραψε ποίημα για την Ελλάδα, τασσόμενος στο πλευρό της χώρας μας.
Το ποίημα του Γκίντερ Γκρας
“Η Ντροπή της Ευρώπης”
“Στο χάος κοντά, γιατί δεν συμμορφώθηκε στις αγορές· κι Εσύ μακριά από τη Χώρα, που Σου χάρισε το λίκνο.
Όσα εσύ με την ψυχή ζήτησες και νόμισες πως βρήκες, τώρα θα καταλυθούν, και θα εκτιμηθούν σαν σκουριασμένα παλιοσίδερα.
Σαν οφειλέτης διαπομπευμένος και γυμνός, υποφέρει μια Χώρα· κι Εσύ, αντί για το ευχαριστώ που της οφείλεις, προσφέρεις λόγια κενά.
Καταδικασμένη σε φτώχεια η Χώρα αυτή, που ο πλούτος της κοσμεί Μουσεία: η λεία που Εσύ φυλάττεις.
Αυτοί που με τη δύναμη των όπλων είχαν επιτεθεί στη Χώρα την ευλογημένη με νησιά, στον στρατιωτικό τους σάκο κουβαλούσαν τον Χέλντερλιν.
Ελάχιστα αποδεκτή Χώρα, όμως οι πραξικοπηματίες της, κάποτε, από Εσένα, ως σύμμαχοι έγιναν αποδεκτοί.
Χώρα χωρίς δικαιώματα, που η ισχυρογνώμων εξουσία ολοένα και περισσότερο της σφίγγει το ζωνάρι.
Σ’ Εσένα αντιστέκεται φορώντας μαύρα η Αντιγόνη, και σ’ όλη τη Χώρα πένθος ντύνεται ο λαός, που Εσένα φιλοξένησε.
Όμως, έξω από τη Χώρα, του Κροίσου οι ακόλουθοι και οι όμοιοί του όλα όσα έχουν τη λάμψη του χρυσού στοιβάζουν στο δικό Σου θησαυροφυλάκιο.
Πιες επιτέλους, πιες! κραυγάζουν οι εγκάθετοι των Επιτρόπων· όμως ο Σωκράτης, με οργή Σου επιστρέφει το κύπελλο γεμάτο ώς επάνω.
Θα καταραστούν εν χορώ, ό,τι είναι δικό Σου οι θεοί, που τον Ολυμπό τους η δική Σου θέληση ζητάει ν’ απαλλοτριώσει.
Στερημένη από πνεύμα, Εσύ θα φθαρείς χωρίς τη Χώρα, που το πνεύμα της, Εσένα, Ευρώπη, δημιούργησε”.
Σκέψεις…
Είχα φτάσει στο σημείο να πω … ‘Δεν είμαι εγώ αυτή..’, να αναρωτηθώ που βρίσκομαι και τι κάνω… γιατί λειτουργώ έτσι, τι φταίει, τι με οδήγησε σε αυτή την κατάσταση… Έχασα τον εαυτό μου, το μυαλό μου, το είναι μου…
Πως μια αγάπη θα καταλήξει να είναι παράλογη, πως ένα πάθος να γίνει εγκληματικό, πώς ένας έρωτας να φτάσει να είναι παράφορος…
Χάθηκα, έφτασα πάτο… πνίγηκα… και μετά επανήλθα… σταθερές ανάσες.. ηρεμία, ησυχία, ελευθερία και ένας άνθρωπος νεκρός μέσα μου… Ήθελα να ζήσω, ναι!! Να ξεφύγω, να αναπνεύσω… ακόμα το προσπαθώ..
Πώς μπορεί μεσα σε μια στιγμή να αλλάξει το μυαλό του ανθρώπου, να προβεί σε πράξεις αφύσικες, να τρελαθεί για ένα ιδανικό..
Θα μου πείτε και το παράλογο έχει τη γλυκάδα του… θα σας πω πως αυτή η γλυκάδα είναι επικίνδυνη.. θα μου πείτε για την αγάπη σας μπορεί να δώσετε και την ζωή σας.. θα σας πω «Αξίζει;».. θα μου πείτε μέσα από τον έρωτα σας αγγίζετε το τέλειο… θα σας πω «ξέρετε ποιο είναι το τέλειο και το κρίνετε;»… θα σας πω να ζήσετε μα πάνω απ ‘όλα να είστε καλά εσείς μέσα σας, ψυχικά, εγκεφαλικά… θα μου πείτε αν δεν υπάρξει αδρεναλίνη στη ζωή πως θα μάθετε να ζείτε έτσι..;
Να κοιτάτε τον εαυτό σας φίλοι μου.. αν δεν είστε εσείς καλά δεν είστε καλά και με τους άλλους.. μην χάνετε τον πολύτιμο εαυτό σας.. πάνω απ’ όλα εσείς.. και αν φτάσετε κάποια στιγμή στα άκρα-που σίγουρα θα φτάσετε- σκεφτείτε εσάς… «Αξίζει;» «Αξίζετε να είστε έτσι;»….. το πιο σημαντικό είναι να είστε ελεύθεροι.. ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ… τυπώστε το..
ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΜΑΥΡΙΚΟΥ
Βρυξέλλες ή Άαχεν;
Άλλη μια προσπάθεια να ξεδιαλύνουμε το κουβάρι. Από τον καταιγισμό των εντόπιων και ευρωπαϊκών μηνυμάτων-διλημμάτων που δέχεται σήμερα ο Έλληνας πολίτης, ας ξεχωρίσουμε δυο:
1. Τι δείχνει, τι σημαίνει το δίλημμα “Ευρώ ή Δραχμή” που άρχισε με τον ΓΑΠ, συνεχίστηκε με τον ωρυόμενο εντός της Βουλής Ευάγγελο Βενιζέλο και κορυφώθηκε με τις διαρροές περί του δημοψηφίσματος που ζήτησε η Μέρκελ από τον Παπούλια; Ότι πολύ περισσότερο κι από τον πιο φοβισμένο Έλληνα, τη δραχμή τη φοβάται ο Ευρωπαίος αξιωματούχος. Να κατανοήσουμε ότι το τρομο-δίλημμα δεν απευθύνεται μόνο στον Έλληνα, αλλά περισσότερο στον Ευρωπαίο (που θα αντιμετωπίσει αύριο ό,τι ο Έλληνας σήμερα). Το ότι αυξάνεται το ελληνικό χρέος τα 2,5 τελευταία χρόνια, το ότι εκποιούνται ακόμα και τα μονοπώλια (τι νόημα έχει η πώληση των εταιριών ύδρευσης;), το ότι αφανίζεται ένας πληθυσμός χωρίς να υπάρχει η παραμικρή ελπίδα ανάκαμψης, το ότι άλλες χώρες της ευρωζώνης έχουν μεγαλύτερο από την Ελλάδα ποσοστιαίο επί του ΑΕΠ χρέος, το ότι τώρα τάχα ανακάλυψαν στη Γιούροστατ κάλπικα στοιχεία και περί Γκόλντμαν δεν έχουν ακουστά… αυτά και άλλες 50 τρανταχτές αντιφάσεις / ανεγκέφαλες πολιτικές Ελλήνων και Ευρωπαίων πολιτικών πώς εξηγούνται; Αρκεί να δει κάποιος τους υπουργούς της Μέρκελ για να καταλάβει ότι η ποιότητα των πολιτικών προσώπων δεν είναι ελληνικό πρόβλημα. Ποιο είναι το συμπέρασμα; Ότι για άλλη μια φορά, ο “εταίρος-αρχηγός” απειλεί τον “εταίρο-κακό μαθητή”, προκειμένου ο τελευταίος να μείνει στο κλαμπ εκείνο, στο οποίο διαρκώς θα δανείζεται και μάλιστα από συγκεκριμένη οδό. Υπάρχει κάποια αμφιβολία ότι Μπαρόζο, Γιούνκερ, Ρομπάι, Μέρκελ αποτελούν ανδρείκελα που ανοιγοκλείνουν το στόμα τους μπροστά από το auto cue όπου ξετυλίγεται το κείμενο των “αγορών”;
- Σήμερα το πρωί οι δημοσιογράφοι Ελίνα Μακρή και Γιώργος Κοκκόλης περιέγραψαν στη ΝΕΤ το κλίμα μέσα στο οποίο τιμήθηκαν με το “βραβείο νεότητας Καρλομάγνου”. Περιέγραψαν την προσπάθεια κολακείας και τα γνωστά “επιχειρήματα” του Μαρτίνου Σούλτς, αλλά μίλησαν και για την αυθόρμητη υποστήριξη της Ελλάδας από το κοινό, για το τεράστιο έλλειμμα ενημέρωσης που έχουν οι Ευρωπαίοι και -κυρίως- είπαν την άποψή τους για το ζήτημα της “πολυπολιτισμικότητας” που τόνισε ο Σούλτς. Οι δυο Έλληνες δημοσιογράφοι δήλωσαν υπέρμαχοι του διαλόγου των πολιτισμών και όχι υπέρμαχοι μιας Ε.Ε. που λειτουργεί ως χωνευτήρι / ομογενοποιητής πολιτισμών. Δεν θα περίμενε βέβαια κανείς από τους παρουσιαστές της εκπομπής κ. Σκάλκο και Σαράντη κάποιο προβληματισμό για το τι σημαίνει “Καρλομάγνος” για τον ευρωπαϊκό πολιτισμό, για ποιο λόγο η πολυετής μανία της Ε.Ε. γύρω από αυτό το συμβολισμό και για ποιο λόγο σήμερα τιμώνται με αυτό το βραβείο δυο Έλληνες.
Ας θυμηθούμε ότι εκβιάζει αυτός που έχει να κερδίσει, ότι το δίλημμα “Ευρώ ή Δραχμή” δεν είναι άλλο από το “Φράκο ή Φουστανέλα”, από το “Δήλωση υποτέλειας ή Οθωμανία”. Ας κατανοήσουμε ότι η επίθεση που υφίσταται η Ελλάδα δεν εκπορεύεται από πολίτες Γερμανούς, Γάλλους, Άγγλους, αλλά από το διευθυντήριο της Ε.Ε. που προφανέστατα δεν ξεκίνησε (ως “ένωση άνθρακα & χάλυβα”) και δεν φτιάχτηκε (όπως και το ευρώ) για την ελευθερία και την ευημερία των ευρωπαίων πολιτών. Ας έχουμε κατά νου ότι ο Κ. Καραμανλής (βραβείο Καρλομάγνου 1978) που είχε στόχο ζωής την υπογραφή του 1979 στο Ζάππειο πίστευε και έλεγε ότι οι Έλληνες ήταν επί αιώνες υποδουλωμένοι στους Ρωμαίους, στους Οθωμανούς και στους Βυζαντινούς! Ας θυμηθούμε ακόμα ότι μεταπήδησε στην Προεδρία ένα χρόνο μετά για να αποτρέψει την έξοδο της Ελλάδας από την Ε.Ο.Κ. που έμμεσα διαλαλούσε ότι θα έκανε ο Ανδρέας!! Ας μη ξεχνούμε ότι με το βραβείο Καρλομάγνου τιμήθηκαν: Σόιμπλε (και εδώ και εδώ), Γιούνκερ, Τρισέ, Μέρκελ, Μπλέρ, Κλίντον, Κίσσινγκερ (1987), το Ευρώ (2002) !!! Είναι οι τιμές που απονεμήθηκαν για την ευρωπαϊκή ιδέα και για την ειρήνη (που παραδόξως ταυτίζονται με τα αποτελέσματα του πολέμου ή τον ίδιο τον πόλεμο).
Ας προβληματιστούμε επίσης για τη διέξοδο. Αν οι Ευρωπαίοι (της Κομισιόν) φίλοι μας επιμένουν τόσο πολύ να μας σώσουν, αποδεικνύοντας έτσι τι είναι το “Ευρώ” και για ποιο λόγο φτιάχτηκε, η πραγματική σωτηρία έχει προφανή διαδρομή, όχι όμως αυτόματη ή εύκολη λύση. Δηλαδή, στο “δίλημμα” Ευρώ ή Δραχμή; η απλή λογική λέει: με αυτό το Ευρώ δεν υπάρχει καμιά απολύτως προοπτική, ενώ με εθνικό νόμισμα (ακόμα και τελείως ανεξάρτητο, όχι όπως η παλιά δραχμή) η ευημερία δεν είναι εξασφαλισμένη. Εξαρτάται από ένα σωρό παράγοντες εθνικής στρατηγικής (να παραγνωρίζουμε και τους κινδύνους Λιβυοποίησης) που δεν περιγράφουν με επάρκεια τα δυο πρόσφατα αντιμνημονιακά κόμματα. Παράγοντες, όπως την αποτίναξη του πελατειακού κράτους που δημιούργησε το πολιτικό σύστημα και όχι οι πολίτες (οι οποίοι ευθύνονται, αλλά με πολύ μικρό ποσοστό) και που ο κάθε φιλελεύθερος αγανακτισμένος κ. Τζήμερος δεν θα εξαλείψει, αφού επιθυμεί να κρατήσει ανέπαφη τη γενεσιουργό αιτία του: την πολιτισμική υποτέλεια μέσω των τοκογλυφικών δανείων.
Το δίλημμα “ευρώ-δραχμή” είναι μεν κατασκευασμένο άρα ψευδές κατ’ αρχήν, κρύβει όμως και ένα τμήμα του πραγματικού προβλήματος. Στοχεύει στο φοβικό σύνδρομο απώλειας της τεχνητής ευωχίας που δημιούργησε ο μετασημιτικός δανεισμός. Ο πυρήνας του διλήμματος όμως περιέχει τη διάλυση του ελληνικού πολιτισμού που μπορεί να γιγαντώθηκε στην ανδρεϊκή περίοδο, μετείχαν όμως και οι κυβερνήσεις Καραμανλή-Ράλλη σ’ αυτή τη διάλυση που συντελέστηκε τόσο σε επίπεδο οικονομίας, όσο σε επίπεδο παιδείας. Στο βαθμό που η “ελληνική κρίση χρέους” δεν συνειδητοποιείται ως “ευρωπαϊκή” και ως “παγκόσμια”, λύση οριστική δεν φαίνεται. Οι “αγορές” δεν είναι τόσο ηλίθιες ώστε να διακόψουν τη ροή δανεισμού ταυτόχρονα σε όλο το δυτικό κόσμο, στρέφοντας τους πάντες εναντίον του Ευρωδιευθυντηρίου και του Δ.Ν.Τ. Η ενημέρωση και ο προβληματισμός είναι τα μόνα όπλα προς το παρόν για να αποκρουστεί κάπως η επίθεση που έχει στόχο τους πολιτισμούς και μέσο την οικονομία.
19.5.2012
Στέργιος Ζυγούρας
Αμετανοησία & Ανεπάρκεια
Αμετανοησία & Ανεπάρκεια
Άπειρα μπορεί να πει κάποιος για τις διαβουλεύσεις των αρχηγών που κατάληξη είχαν τη διενέργεια νέων εκλογών. Αν θέλουμε να συνοψίσουμε, διατηρώντας το δικαίωμα στην άποψη, αλλά μη ρίχνοντας λάδι στη φωτιά, μπορούμε να τονίσουμε δυο παραμέτρους: την εμμονή στο δόγμα της εθνικής μειονεξίας (ως πότε πια αυτή η χώρα θα ορίζει την ύπαρξή της μέσω δανεικών χρημάτων και δάνειου πολιτισμού;) και την απροσδιοριστία του έθνους από όσους εμφανίζονται σε ρήξη με τη μειονεξία. Σε κάθε περίπτωση δηλαδή, ακόμα κι αν προβούμε σε παρακινδυνευμένους ομαδικούς χαρακτηρισμούς, -αμετανόητοι οι μεν, ανεπαρκείς οι δε- κοινό στοιχείο είναι η θλιβερή διαπίστωση: η συλλογική ανάταση, η περηφάνια, ο θετικός αυτοπροσδιορισμός του πολιτισμού έχει πληγεί καίρια. Μέσα σ’ αυτή την κατάσταση η κάθε Λαγκάρ ακούγεται θαμπά. Σκεπάζεται από την κραυγή της ελληνικής αδυναμίας. Τέλειωσαν όλα; Όχι βέβαια, αλλά ας έχουμε και μια επίγνωση χωρίς αυταπάτες.
Έχουμε Δημοκρατία;
Το Κράτος είμαι Εγώ κι Εσύ κι Αυτός κι Εκείνος
(Έχουμε Δημοκρατία;)
Ευαγγελία – Αγγελική Πεχλιβανίδου
Το Κράτος είμαι Εγώ (L’État, c’est moi), είπε ο Λουδοβίκος ο ΙΔ΄ αυταρχικά. Και τώρα στην εποχή της Δημοκρατίας που όλοι την επικαλούμεθα για ό,τι λέμε και κάνουμε, θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο καθένας με τον τρόπο του είναι ένας Λουδοβίκος 14ος που επαναλαμβάνει τη ρήση εκείνου.
Γιατί σήμερα τη Δημοκρατία, τη δημοκρατική σκέψη μας, τη δημοκρατική γλώσσα μας, τη δημοκρατική συμπεριφορά μας την κάναμε σαν το «φούρνο του Χότζα».
Ο Χότζας λοιπόν έχτιζε κάποτε ένα φούρνο.
Περνάει ένας γείτονάς του και του λέει:
– Έκανες λάθος, Χότζα μου, ο φούρνος πρέπει να βλέπει προς τη Δύση.
Χαλάει ο Χότζας το φούρνο και τον ξαναχτίζει προς τη Δύση. Περνάει τότε ένας άλλος γείτονας και του λέει:
– Μα, Χότζα μου, τι κάνεις. Ο φούρνος πρέπει να κοιτάει στην Ανατολή.
Τον ξαναχαλάει ο Χότζας και τον χτίζει πάλι απ’ την αρχή έτσι ώστε να βλέπει προς την Ανατολή. Σε λίγο νά σου ένας περαστικός. Βλέπει το Χότζα που έχτιζε το φούρνο και γυρίζει και του λέει:
– Να με συμπαθάς, Χότζα μου, ο φούρνος πρέπει να είναι στραμμένος προς το Νότο.
Θυμώνει τότε ο Χότζας, γκρεμίζει το φούρνο, πάει αγοράζει ένα κάρο που είχε βέβαια τέσσερις ρόδες και μια και δυο χτίζει τον φούρνο επάνω στο κάρο.
Έτσι μπορούσε να γυρνάει το κάρο σε κάθε κατεύθυνση σύμφωνα με τη γνώμη και την επιθυμία όλων.
Έτσι κάναμε κι εμείς όλοι τη Δημοκρατία μας, την ψυχή μας, τις ενέργειές μας. Τις κάναμε αυτόνομες. Και τις αλήθειες μας και τα ψεύδη μας και την ηθική μας. Και προσπαθούμε να επιβάλουμε τις δικές μας αλήθειες ως αντικειμενικές. Δεν αφήνουμε χώρο στην υποκειμενική άποψη ενός γεγονότος ή άλλου. Αυθαιρετούμε θεωρώντας ότι δεν μπορεί κάτι να είναι εν μέρει αληθινό, ότι μπορεί να έχουμε περιπέσει σε πλάνη από άγνοια όλων των γεγονότων ή από αδυναμία ή σκοπίμως στο βάθος της ψυχής μας, αν και στην τελευταία περίπτωση, έχουμε ήδη προχωρήσει στο πεδίο του ψεύδους. Και όλοι μα ς έχουμε τα επιχειρήματά μας και αγωνιζόμαστε να τα υποστηρίξουμε. Και έτσι καταργούμε τους νόμους της ηθικής. Αυτοί κι αν δεν έχουν γίνει σαν το φούρνο του Χότζα»! Οι βασικές έννοιες της ηθικής, «καλό» ή «κακό», έχουν χάσει τον προσδιορισμό τους.
Και δεν αναφέρομαι στους οπαδούς κάποιου κινήματος ή ιδεολογίας ή αιρετικής πίστης, όπως, για παράδειγμα, ηδονισμός, Καντική ηθική που ήταν αυστηρά καθηκοντολογική, Αριστοτελική, που ήταν ηθική του μέτρου, του Μαξ Σέλλερ που ήταν καθαρά συναισθηματική, του Νίτσε που πρεσβεύει τον ηθικό μηδενισμό, και άλλων «φιλοσόφων» ή μη που παραπαίουν ανάμεσα στις έννοιες καλό – κακό, αλήθεια – ψέμα, και που δεν προσφέρουν πολλά ή και τίποτα ούτε στη δική τους ψυχή ούτε στη δική μας.
Μιλάω για μας τους απλούς ανθρώπους, τους γονείς, φίλους, συνεργάτες, δασκάλους, αυτούς που έχουν εξουσία ή παραεξουσία, τους σημαντικούς και ασήμαντους, για μας που έχουμε ο καθένας κτίσει ένα φούρνο – πύργο δημοκρατίας πάνω στο κάρο – ψυχή μας. Και από κει εκφράζουμε τις απόψεις μας, τις σκέψεις μας.
Στο κάτω κάτω λέω ό,τι θέλω, κάνω ό,τι θέλω επειδή πιστεύω ότι αυτό είναι δημοκρατικό. Βρίζω από το βήμα των Μ.Μ.Ε. όποιον θέλω, επειδή πιστεύω ότι υπηρετώ τη Δημοκρατία. Γράφω ό,τι θέλω επειδή είμαι δημοκράτης. Αγωνίζομαι για κάτι που θεωρώ ότι με εκφράζει επειδή αυτό είναι δημοκρατικό.
Εν ονόματι της Δημοκρατίας, θέλουμε όλοι να επιβάλλουμε τις απόψεις μας, να λειτουργούμε και να επιβαλλόμαστε λουδοβικικά. Ο κάθε ένας μας έγινε και ένας μικρός ή μεγάλος Λουδοβίκος που μέσα του πιστεύει στο «Το Κράτος είμαι Εγώ».
Γέμισαν Λουδοβίκους οι ζωές μας!
Πιστεύω ότι μετά την εποχή του Σόλωνα και του Κλεισθένη η Δημοκρατία άρχισε να παλεύει ανάμεσα στα κύματα της ανωριμότητας της Πολιτείας και της ανωριμότητας των πολιτών, του αγώνα για επιβίωση, επικράτηση, επιβολή και του αγώνα του ανώριμου Εγώ μας.
Λησμονούμε ότι η Δημοκρατία είναι πανανθρώπινος πολιτισμός, είναι πολιτισμός της ποιότητας της ζωής μας, είναι ελευθερία, αυτοσεβασμός και σεβασμός προς τους συνανθρώπους μας.
Η Δημοκρατία είναι εξουσία της ψυχής μας και δεν έχει υπηκόους ούτε σκλάβους. Υπηρετεί ελεύθερους ανθρώπους.
Ευαγγελία – Αγγελική Πεχλιβανίδου
Τα Περί Ζωής …
Τη Ζωή αξίζει, άραγε, να τη ζούμε; Μήπως για να εξαλείψουμε κάθε αμφιβολία περί Ζωής, Ελευθερίας, Πάθους … και τα συναφή … θα πρέπει να δώσουμε «νόημα» στο μη νόημα της ζωής; Αν η ζωή είχε «νόημα», η αυτοκτονία θα ήταν τότε άγνωστη έννοια. Όμως, απ’ τη στιγμή που υπάρχει ο «εκούσιος θάνατος», αυτό σημαίνει αυτομάτως την απουσία κάθε σοβαρού λόγου για ζωή, με πρώτες αιτίες τη σύγχυση της καθημερινότητας και το ανώφελο της οδύνης … Λαμβάνοντας υπόψη αυτή την παραδοχή, αυτή την «παράλογη συνθήκη» – θα έλεγε κανείς – καταλήγουμε μάλλον εύκολα στο συμπέρασμα ότι το «νόημα» της ζωής κρύβεται στο μη νόημά της.
Για σκεφτείτε, για μια στιγμή, τον μηχανικό χαρακτήρα της ύπαρξής μας: πρωινό ξύπνημα, δουλειά, επιστροφή στο σπίτι, φαγητό – στην καλύτερη περίπτωση και απογευματινός ύπνος – ξανά δουλειά, φαγητό, ύπνος … Και μια μέρα υψώνεται ένα «γιατί», επιχρισμένο με κόπωση και αποκάρδιωση. Μήπως, εν τέλει, αυτός ο κόσμος είναι εχθρικός απέναντί μας; Μήπως, επιπλέον, οι προσπάθειές μας εκμηδενίζονται, αφού εξαρτώνται αυστηρά από ένα αύριο, το οποίο, μάλιστα, θα οδηγήσει, με μαθηματική ακρίβεια, και σε ένα βέβαιο θάνατο; Καμιά προσπάθεια, τότε, και καμιά ηθική δεν δικαιολογείται μπροστά σ’ αυτή την αυστηρή μαθηματική παραδοχή ενός «αυτονόητου θανάτου». Μήπως πρέπει να συμφιλιωθούμε, λοιπόν, με το «παράδοξο», το «λοξό», το «γκροτέσκο», το «παράλογο» του βίου μας; Κι αν ο κόσμος είναι … «παράλογος» από εξαρχής … είναι και ο Άνθρωπος κάτι ανάλογο; .. Ένας φωτεινός, ευσεβής πόθος που αντηχεί ως τα εσώτατα της ανθρώπινης ψυχής υποδηλώνει, ωστόσο, ότι αν και ο θάνατος καραδοκεί, αν και η ζωή δεν διαφέρει ενίοτε από ένα μαγκανοπήγαδο, κάτι γεννιέται μέσα από αυτή την αντινομία. Μια ανθρώπινη νοσταλγία, μια αθωότητα, μια πρόκληση … Μια αιωνιότητα, ένα δράμα …Το να αποδέχεσαι ένα πεπρωμένο που δεν μπορείς, πάντα, να «νικήσεις», αλλά μπορείς, ωστόσο, να υπερβείς .. Δίνει, οπωσδήποτε, ένα Νόημα!!
Να βρίσκεται, άραγε, σ’ αυτό που μόλις ελέχθη το «νόημα» μιας άνευ νοήματος ζωής;
Προβληματιστείτε έστω και για ένα δευτερόλεπτο.
Η σπουδαιότερη Επανάσταση είναι η Ελευθερία του Πνεύματος και το Πάθος .. δίχως επαύριον …
Ελένη Σεμερτζίδου
Διδάκτωρ Λογοτεχνίας
