Η κρίση που ταλανίζει τη χώρα μας έχει ανοίξει το κουτί της Πανδώρας και πολλά απ’ όσα παθογενή κρύβαμε ή αρνούμασταν να αναφέρουμε βγήκαν στο φως. Μεταξύ άλλων- και με σημαίνοντα ρόλο- η εφαρμογή και η τήρηση των νόμων από όλους: τους πολιτικούς και τους πολίτες.
Μία ενδεικτική περίπτωση κακοδαιμονίας είναι η (μη) εφαρμογή των νόμων στην εκπαίδευση και δη στην τριτοβάθμια. Επί χρόνια πολλές προσπάθειες μεταρρύθμισης δεν τελεσφόρησαν και τελικώς παρέμειναν απλώς χαρτιά σε συρτάρια.
Το φαινόμενο, που τείνει να λάβει χαρακτήρα παράδοσης, επαναλαμβάνεται και σήμερα, καθώς σειρά πρυτάνεων αρνούνται -εμμέσως ή ευθέως- να εφαρμόσουν συγκεκριμένες προβλέψεις του νόμου Διαμαντοπούλου για την τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Η Παιδεία στην Ελλάδα χαρακτηρίζεται δικαίως πολύπαθη. Πέραν των όσων δεινών συμβαίνουν εντός των Ιδρυμάτων, ουκ ολίγες φορές η ένταση έχει μεταφερθεί και στους δρόμους, με σειρά επεισοδίων -με τη συμμετοχή των μονίμως πρόθυμων κουκουλοφόρων- να αμαυρώνουν την όποια προσπάθεια παραγωγικού διαλόγου για τη βελτίωση της λειτουργίας των ΑΕΙ- ΤΕΙ.
Το nooz.gr εντόπισε μία ομιλία του Τζον Κένεντι, σχετικά με μία ταραχώδη υπόθεση στο Πανεπιστήμιο του Μισισίπι, όταν τις πύλες του πέρασε για πρώτη φορά- τον Σεπτέμβριο του 1962- ένας μαύρος φοιτητής, ο Τζέιμς Μέρεντιθ, ξεσηκώνοντας θύελλα αντιδράσεων από τους λευκούς του Πανεπιστημίου και της περιοχής.
Ακολούθησαν αιματηρά επεισόδια, που οδήγησαν σε παρέμβαση από τον Κένεντι. Η ομιλία που απηύθυνε καταγράφηκε ως μία από τις σημαντικότερες του, καθώς -όπως ειπώθηκε- άλλαξε τον τρόπο προσέγγισης του Λευκού Οίκου ως προς τα πολιτικά δικαιώματα.
Στο τηλεοπτικό του μήνυμα, ο Κένεντι τόνισε μεταξύ άλλων: “Το Έθνος μας έχει θεμελιωθεί πάνω στην αρχή ότι η τήρηση του νόμου συνιστά την αιώνια προστασία της ελευθερίας και πως η περιφρόνηση του νόμου είναι ο πλέον σίγουρος δρόμος προς την τυραννία“.
Και πρόσθεσε: “Ο νόμος που υπακούμε περιλαμβάνει τις τελεσίδικες αποφάσεις των δικαστηρίων, καθώς και τη θέσπιση του από τα νομοθετικά μας Σώματα. Ακόμη και μεταξύ των νομοταγών πολιτών, είναι λίγοι οι νόμοι που γίνονται καθολικά αρεστοί, ωστόσο τους σέβονται και τους τηρούν”.
Και ο Κένεντι συνεχίζει σε μία ουσιώδη ανάλυση για την αναγκαιότητα τήρησης των νόμων σε μία συντεταγμένη κοινωνία:
“Οι Αμερικανοί είναι ελεύθεροι να διαφωνούν με το νόμο, αλλά όχι να τον παρακούν. Σε μια κυβέρνηση των νόμων και όχι των ανδρών, κανένας άνθρωπος, όσο σημαντικός ή ισχυρός κι αν είναι, κανένας όχλος, όσο απείθαρχος και θορυβώδης, δεν έχει το δικαίωμα να αψηφεί τις προβλέψεις των νόμων. Εάν αυτή η χώρα φτάσει κάποτε στο σημείο όπου κάθε άτομο ή ομάδα ατόμων, με τη βία ή την απειλή χρήσης βίας, θα μπορούσε να αψηφίσει τις εντολές των νόμων και του συντάγματος μας, τότε κανένας νόμος δεν θα σταθεί χωρίς αμφισβήτηση, κανένας δικαστής δεν θα είναι σίγουρος για τις αποφάσεις του και κανένας πολίτης δεν θα είναι ασφαλής από τους γείτονές του”.
Και καταλήγει, αναφερόμενος στην επίδικη υπόθεση, ότι μολονότι η κυβέρνηση δεν ήταν μέρος του προβλήματος, υποχρεώθηκε ο ίδιος να παρέμβει- να αναλάβει τις υποχρεώσεις του. “Αποδέχομαι την ευθύνη μου“, λέει χαρακτηριστικά.
“Υποχρέωσή μου κατά το Σύνταγμα και το καταστατικό χάρτη των Ηνωμένων Πολιτειών ήταν και είναι να εφαρμόζονται οι νόμοι και οι αποφάσεις με οποιοδήποτε μέσο είναι απαραίτητο, και με τη μικρότερη δυνατή καταστολή και κοινωνική αναταραχή που επιτρέπουν οι περιστάσεις”.
Οι παραπάνω επισημάνσεις του Κένεντι δεν έχουν εφαρμογή μόνον στα της Παιδείας, αλλά μπορούν να απαντηθούν σε σειρά περιστατικών που συνέβησαν στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια (όλα πασίγνωστα και με μεγάλη προβολή από τα ΜΜΕ), αποδεικνύοντας ότι η τήρηση των νόμων δεν είναι κάτι το αυτονόητο στην Ελλάδα- από το υψηλότερο μέχρι το χαμηλότερο σημείο της κοινωνικής διαστρωμάτωσης.
Και τώρα πληρώνουμε το λογαριασμό… και την επίπονη επιβεβαίωση των λόγων του Κένεντι: “Η περιφρόνηση του νόμου είναι ο πλέον σίγουρος δρόμος προς την τυραννία”. Την τυραννία όπως την αντιλαμβάνεται ο καθένας.
Ο εμβληματικός πρόεδρος των ΗΠΑ ολοκλήρωσε το μήνυμα του καλώντας τους πολίτες σε νηφαλιότητα “ώστε να μπορούμε να σταθούμε ενωμένοι απέναντι στη μεγαλύτερη κρίση“. Αυτό κι αν ισχύει στην περίπτωση της χώρας μας, αλλά πόσοι είναι οι πρόθυμοι;
Η ομιλία Κένεντι