• Archive for Ιανουάριος, 2012

    Project 1821. Το καραβάκι της ιστορίας

    25 Ιανουαρίου 2012 // 1.521 Comments »

    Σαν σήμερα, ένα χρόνο πριν, άρχισε να προβάλλεται η σειρά “1821” του ΣΚΑΪ, για να ανατρέψει -όπως έλεγε- τους μύθους της παιδείας για την Ιστορία του Ελληνικού Κράτους και για να δώσει προοπτική στο εθνικό μέλλον, μέσα από την αναπροσαρμογή του παρελθόντος. Την τελευταία δεν την ομολογούσε, παρότι, αντιφατικά, την παρουσίαζε ως “διαλεύκανση του παρόντος”.

    Ξεκινά σήμερα, μια ερευνητική εργασία: το “Project 1821” που με αφορμή την εκδοχή του ΣΚΑΪ θέτει προς επανεξέταση ιστορικές εκδοχές παλιές και νέες, δεξιές και αριστερές, εθνικές και διεθνιστικές, με στόχο να βγάλουμε -όσο μπορέσουμε- άκρη σε βασικά σημεία όπως: Ήταν “τοπικά συμφέροντα” οι εσωτερικές συγκρούσεις του 1821; Ήταν τα ράσα και οι φουστανέλες τα εμπόδια για την κοινωνική πρόοδο και την δικαιοσύνη; Ήταν αγαθές οι προθέσεις των “φιλελλήνων”; Τελικά, σήμερα πού βρισκόμαστε; “όλοι μαζί τα φάγαμε;”, “όλοι μαζί φτιάξαμε το άρθρο 86;”, “είναι η Ελλάδα ο παρασιτικός τεμπέλης της Ευρώπης;”.

    Γρήγορες απαντήσεις, απαντήσεις κλισέ σε τέτοια θέματα, δεν βοηθούν, άλλωστε, αν το θέμα “ίδρυση του Ελληνικού κράτους” ήταν ξεκάθαρο, δεν θα βρισκόμασταν για άλλη μια φορά στο ίδιο σημείο: να “εκλιπαρούμε” για ένα “Ναυαρίνο”. Μερικές εύλογες απορίες: Γιατί ο ΣΚΑΪ θέλοντας να μιλήσει για το “εθνικό” αύριο, μίλησε για το 1821; Μήπως η περίφημη “αυτογνωσία” μας, ήταν μια απλή μεταφορά του ενοχικού συνδρόμου των Ελλήνων από τον -μέχρι χτες- “σωβινισμό” στον “ευρω-παρασιτισμό”; Μήπως πρέπει να χρεωθεί στην ελληνική  “φουστανελο-ανυπακοή” και μια διάλυση του ευρώ, μια αναπροσαρμογή της Ευρώπης; Γιατί εμφανίζει τέτοια επιμονή ο πανεπιστημιακός ΣΚΑΪ, να μας “σώσει” καλά και ντε από κάποιους “απολίτιστους” εσωτερικούς εχθρούς; Γιατί τόση μανία στην προβολή του ψευτοδιλήμματος “μένουμε στο κλαμπ των πολιτισμένων ή καταστρεφόμαστε;” Γιατί τόση λατρεία στα δάνεια; Γιατί τόση αγάπη προς τα ευρύτερα πολιτικά σχήματα; Γιατί το “έθνος” μπορεί να είναι κοινό για όλο τον κόσμο, αρκεί να ορίζεται από τους “ανεξάρτητους”, διεθνείς οργανισμούς; Πώς δικαιολογείται η μονότονη, χονδροειδής επιλεκτικότητα προς τον ελληνικό πολιτισμό; Γιατί όλα αυτά πρέπει να τα ξαναδούμε σήμερα;

    Το να έχει κάποιος μια πολιτική άποψη είναι απόλυτα λογικό και σεβαστό. Το να χρησιμοποιεί όμως την Ιστορία για να την επιβάλλει; Το να ισχυρίζεται ότι η ιστορία αποδεικνύεται όπως το πυθαγόρειο θεώρημα; Το να ισχυρίζεται ότι σε βγάζει από τον “μεσαίωνα” αυτός που επαγγέλλεται το νέο “αλάθητο”, την εθνική “auctoritas”, την “επιστημονική αλήθεια”; Το να κρύβει τις δικές του “αθωώσεις και καταδίκες” κάτω από “επιστημονικό” μανδύα; Το να ισχυρίζεται ότι “ανοίγει το διάλογο”, αυτός που υιοθετεί επιλεκτικά ακόμα και τον Βολταίρο; Το να υποβαθμίζει το πανεπιστήμιο με την αναγωγή του σε βραχίονα της πολιτικής; Το να αυτοαναιρείται συνεχώς…, δείχνει κάτι;

    Δεν ασχολούμαστε λοιπόν με τον ΣΚΑΪ, αλλά, δια του ΣΚΑΪ που, κακά τα ψέματα, μας βοήθησε να εξετάσουμε, μας παρακίνησε να ερευνήσουμε. Εξάλλου, σε μια κεντρική του δήλωση είχε απόλυτο δίκιο: “είναι ο καιρός ώριμος…

    Posted in ΔΙΑΝΟΗΣΗ, ΙΣΤΟΡΙΑ

    Εχασε τη μάχη για τη ζωή, σε ηλικία 77 ετών, ο σκηνοθέτης Θόδωρος Αγγελόπουλος

    // 4.840 Comments »

    O Θόδωρος Αγγελόπουλος ήταν ο δημιουργός του «Θίασου», του «Μεγαλέξανδρου» και άλλων επικολυρικών ταινιών που έκανε γνωστή την Ελλάδα σε όλη την υφήλιο για περισσότερο από τέσσερις δεκαετίες. Ο κορυφαίος και πολυβραβευμένος διεθνής Έλληνας σκηνοθέτης με διακρίσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

    Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος εγκατέλειψε τις σπουδές του στη Νομική Σχολή της Αθήνας και το 1961 έφυγε στο Παρίσι, όπου αρχικά παρακολούθησε στη Σορβόννη μαθήματα γαλλικής φιλολογίας και φιλμογραφίας, καθώς και μαθήματα εθνολογίας και στη συνέχεια μαθήματα κινηματογράφου στη Σχολή Κινηματογράφου IDHEC και στο Musee de l’ homme.

    Σκηνή από την ταινία «Η Σκόνη του Χρόνου»

    Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα το 1964 και μέχρι το 1967 εργάστηκε ως κριτικός κινηματογράφου στην εφημερίδα Δημοκρατική Αλλαγή, μαζί με τον Βασίλη Ραφαηλίδη και την Τώνια Μαρκετάκη. Με τον κινηματογράφο άρχισε να ασχολείται το 1965 και το 1968 παρουσίασε την πρώτη του μικρού μήκους ταινία, Εκπομπή, στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης Το 1970, η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, Αναπαράσταση, κέρδισε το πρώτο βραβείο στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, καθώς και άλλες διακρίσεις στο εξωτερικό, και σηματοδότησε την αυγή του σύγχρονου ελληνικού κινηματογράφου. Έκτοτε, οι ταινίες του έχουν συμμετάσχει σε πολλά διεθνή φεστιβάλ και έχει κερδίσει πολλά βραβεία, τα οποία τον καθιέρωσαν παγκοσμίως ως έναν από τους σπουδαιότερους σκηνοθέτες του σύγχρονου κινηματογράφου.

    Πολλά αφιερώματα που τιμούν τη δουλειά του Θόδωρου Αγγελόπουλου έχουν πραγματοποιηθεί σ’ όλο τον κόσμο. Έχει αναγορευθεί επίτιμος διδάκτορας των Πανεπιστημίου των Βρυξελλών, του Πανεπιστημίου X Ναντέρ (Nanterre) στο Παρίσι και του Πανεπιστημίου του Έσσεξ (Essex). Μαζί με τον Βασίλη Ραφαηλίδη υπήρξε συνιδρυτής του περιοδικού Σύγχρονος Κινηματογράφος.

    To 1998 στις Κάνες κατακτά τον Χρυσό Φοίνικα για την ταινία του “Αιωνιότητα και μια μέρα” κάνοντας ξανά την Ελλάδα περήφανη για τον πολιτισμό της.

    «Φτιάχνουμε συνεχώς την ίδια ταινία»

    Σκηνή από την ταινία «Το λιβάδι που δακρύζει»

    «Πιστεύω ότι όλοι φτιάχνουμε συνεχώς την ίδια ταινία. Είμαστε καταδικασμένοι να κάνουμε μόνο μια ταινία ή να γράψουμε μόνο ένα βιβλίο ή μόνο ένα ποίημα σε διάφορες εναλλαγές. Χάρη στην επανάληψη, γίνεται τραγούδι», είχε δηλώσει ο Θόδωρος Αγγελόπουλος το 2008, κατά τη βράβευσή του με το χρυσό μετάλλιο του ιδρύματος Circulo de Bellas Artes στη Μαδρίτη.

    O χρόνος

    Για τη σχέση με το χρόνο είχε πει τα εξής: «Στην κινηματογραφική μου σύλληψη υπάρχει ένας χρόνος. Γι’ αυτό προσπάθησα να βάλω το παρελθόν στο ίδιο επίπεδο με το παρόν, σαν να μην υπήρξε καμία διακοπή, σαν να συνέβαιναν όλα στο παρόν».

    «Εκείνο που με έκανε να θέλω να γίνω σκηνοθέτης ήταν το θέατρο»

    «Η πρώτη ταινία που είδα», είχε δηλώσει το 2002 ο Θόδωρος Αγγελόπουλος, «ήταν οι “Αγγελοι με λασπωμένα πρόσωπα” το 1946, στη Νίκαια του Πειραιά. Ηταν την ηρωική εκείνη εποχή που τα αγόρια πηδούσαν τη μάντρα του θερινού σινεμά για να δουν τον Χόμφρεϊ Μπόγκαρτ, τη Ρίτα Χαίηγουορθ, τον Γκάρι Κούπερ.

    »Εκτοτε, είδα πολλές ταινίες, εκατοντάδες ταινίες. Από το πρωί μέχρι το βράδυ στο Ροζικλαίρ, στην Αλάσκα. Και προ παντός έβλεπα ταινίες αστυνομικές. Με τρελένανε τα βιβλία του Ντάσιελ Χάμετ. Ηθελα να γυρίσω αστυνομικές ταινίες. Εκείνο όμως που με έκανε να θέλω να γίνω σκηνοθέτης δεν ήταν ο κινηματογράφος, αλλά το θέατρο. Μια παράσταση που είδα με τον Αλέξη Μινωτή και την Κατίνα Παξινού. Ηταν η “Ηλέκτρα” του Ευριπίδη. Η Παξινού ήταν που με συγκλόνισε. Δεν ξεκίνησα από ανάγκη να εκφραστώ, εξηγεί. Εκφραζόμουν από 16 χρονών με ποιήματα και διηγήματα που δημοσιεύονταν στη Νέα Εστία».

    Posted in ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ, ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ

    ΘΛΙΒΕΡΗ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ

    20 Ιανουαρίου 2012 // 1.463 Comments »

    Τις σοβαρές επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης στην ψυχική υγεία του ελληνικού πληθυσμού, με χαρακτηριστική την ιδιαίτερα ανησυχητική αύξηση της αυτοκτονικότητας, αποτυπώνουν ερευνητικά ευρήματα από τη Γραμμή Βοήθειας για την Κατάθλιψη 1034 του Ερευνητικού Πανεπιστημιακού Ινστιτούτου Ψυχικής Υγιεινής (ΕΠΙΨΥ).

    Ιδιαίτερα κατά τον περασμένο μήνα, δεδομένης της συγκινησιακής φόρτισης της περιόδου των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς, ο ψυχικός αντίκτυπος των γενικευμένων οικονομικών δυσκολιών εμφανίστηκε διογκωμένος. Φέτος φάνηκε κάτι να είχε αλλάξει ριζικά στην ατμόσφαιρα: η ελληνική πραγματικότητα της οικονομικής δυσπραγίας και της κοινωνικής απογοήτευσης και οργής βρέθηκε σε κραυγαλέα αντίθεση με το παραδοσιακά επιβεβλημένο εορταστικό κλίμα αυτών των ημερών.

    Υπάρχει μια συλλογική φαντασίωση των γιορτών, με διάχυτο το χαρμόσυνο συναίσθημα, που προκαλεί μελαγχολία σε εκείνους που, για ποικίλους λόγους, αδυνατούν να την πραγματοποιήσουν. Η σύγκριση με αυτό το φαντασιακό ιδανικό των Χριστουγέννων γίνεται όμως αμείλικτη για όσους δεν μπορούν να προσφέρουν στους δικούς τους ανθρώπους -σε κάποιες περιπτώσεις- ούτε τα στοιχειώδη. Μέχρι σήμερα μιλούσαμε για ‘κατάθλιψη των γιορτών’, μια οιωνεί κατάθλιψη, μια κατάθλιψη, θα έλεγε κανείς, χωρίς πραγματική αιτία. Φέτος, όμως, μιλάμε για κατάθλιψη με αιτία: η οικονομική κρίση τείνει να γενικεύσει το καταθλιπτικό συναίσθημα, το άγχος και την απελπισία, συμπτώματα που παραπέμπουν στην κατάθλιψη ως κλινική οντότητα.

    Την εικόνα αυτή επιβεβαιώνουν στοιχεία από τη Γραμμή Βοήθειας για την Κατάθλιψη, καθώς η οικονομική κρίση και οι συνέπειές της αναφέρονται με ολοένα και αυξανόμενη συχνότητα στο πλαίσιο των αιτημάτων για ψυχολογική βοήθεια και υποστήριξη. Συγκεκριμένα, σύμφωνα με συγκριτικά στοιχεία του περιεχομένου των κλήσεων κατά το Δεκέμβριο του 2010 και το Δεκέμβριο του 2011, ο αριθμός όσων μιλούν για προβλήματα συνδεόμενα με την οικονομική κρίση παρουσιάζει ποσοστιαία αύξηση 69,5%, ενώ το ποσοστό στο οποίο εκφράζεται επιθυμία αυτοκτονίας έχει σχεδόν διπλασιαστεί, εμφανίζοντας ποσοστιαία μεταβολή 93,8%.

    Την κρισιμότητα της κατάστασης υπογραμμίζει η συχνότητα στην οποία οι καλούντες αναφέρουν μη διαθεσιμότητα του γιατρού τους, με ποσοστιαία αύξηση 237%. Καθώς ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού αδυνατεί να αντeπεξέλθει στο κόστος της ιδιωτικής θεραπείας, η υπερφόρτωση των υπηρεσιών ψυχικής υγείας του δημόσιου τομέα αποτελεί μια παράπλευρη συνέπεια της οικονομικής κρίσης, λόγω των αυξημένων αιτημάτων για θεραπευτική αντιμετώπιση προβλημάτων που απορρέουν ή πυροδοτούνται από τις υπέρογκες οικονομικές πιέσεις (κυρίως διαταραχών άγχους ή του φάσματος της κατάθλιψης).

    Η οικονομική δυσχέρεια, αλλά και τα οικογενειακά και διαπροσωπικά προβλήματα που απορρέουν από αυτή, γίνονται πολύ πιο αισθητά κατά την περίοδο των γιορτών, που παραδοσιακά επιβάλλει τη σύσφιξη των οικογενειακών δεσμών και τις κοινωνικές επαφές. Εν μέσω δε γενικευμένης οικονομικής κρίσης, όταν επικρατεί το άγχος για ένα αβέβαιο μέλλον (με μόνη βεβαιότητα την επιδείνωση της οικονομικής κατάστασης), τα επιβεβλημένα πρότυπα εορτασμού και οι συνακόλουθες καταναλωτικά προσανατολισμένες προσδοκίες δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να προκαλούν -για όσους τουλάχιστον μπορούν ακόμα να διατηρούν τέτοιες προσδοκίες -στρες, εντάσεις και, τελικά, απογοήτευση. Για αρκετούς άλλους, των οποίων ο οικογενειακός προϋπολογισμός έχει συρρικνωθεί δραματικά ή ήδη βρίσκονται σε κατάσταση ανέχειας, η κατάσταση μπορεί να είναι πραγματικά απελπιστική.

    Τις μέρες αυτές, που κατά κανόνα συνοδεύονται από ένα απολογισμό του χρόνου που πέρασε και από σχέδια και ελπίδες για τον καινούριο, πολλοί άνθρωποι καταμετρούν την απώλεια της εργασίας τους (που εκτός από πηγή εισοδήματος, σημαίνει επίσης έναν κύκλο κοινωνικών επαφών και έναν άξονα ορισμού της ίδιας της ταυτότητάς τους), χωρίς να έχουν να ελπίζουν σε κάτι καλύτερο για τον χρόνο που έρχεται. Τα οικονομικά αδιέξοδα και η αναπόφευκτη προοπτική ενός ακόμα πιο επαχθούς μέλλοντος, προκαλώντας αυξημένο στρες και αίσθημα απόγνωσης, μπορούν να οδηγήσουν -δεδομένης της ύπαρξης ανάλογου ψυχολογικού υπόβαθρου- ακόμα και σε κλινική κατάθλιψη.

    Posted in ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ

    ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ και ριψάσπιδες

    8 Ιανουαρίου 2012 // 1.980 Comments »

    Το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί, πλέον δεν επιτρέπει τα οικονομικά ανοίγματα χωρίς να υπάρχει η ανάπτυξη.

    Όμως βρέθηκαν, ένας μεγάλος αριθμός χωρών υπερχρεωμένες.

    Αυτές, προκειμένου να βηματίζουν με τον σύγχρονο ρυθμό της εξέλιξης, οφείλουν να καλύψουν το χρέος τους και να επιδιώξουν την ανάπτυξη, όσο επίπονη και να είναι αυτή η διαδικασία. Ειδάλλως, αν δεν τους ενδιαφέρει η πρόοδος, μπορούν να κηρύξουν πτώχευση.

    Αλλά τι σημαίνει αλήθεια πτώχευση; Δεν είναι μόνο ότι φαινομενικά απαλλάσσονται από το άχθος του χρέους. Το κυριότερο είναι ότι απομακρύνονται από κάθε παράμετρο προόδου και καταδικάζονται σε μία φτώχια, που μόνο θεωρητικά υπάρχει η ελπίδα της ανάκαμψης και της προόδου, δεδομένου ότι ο υπόλοιπος κόσμος διαρκώς προχωράει, και άντε να τους φθάσουνε σ’ αυτή την παγκόσμια οικονομία.

    Στην Ελλάδα, αυτό το δίλλημα κυριαρχεί στις σκέψεις των πολιτών της, αλλά δεν θα έπρεπε να υπάρχει, αν αναλογιστεί ο καθένας πόσα χρόνια χρειάστηκαν από τον πόλεμο και μετά, για να βρεθεί αυτός ο τόπος στην λίστα των αναπτυγμένων χωρών. Αν σε αυτήν την συγκυρία που το παγκόσμιο σύστημα κλονίστηκε, δεν αντισταθούμε στον χαλασμό, τότε θα είμαστε άξιοι της τύχης μας. Και αν με ρωτήσετε ποια αντίσταση πρέπει να προβάλλουμε; Η απάντηση είναι μία « την αποστροφή μας προς κάθε έννοια εύκολης διαβίωσης και εγκράτεια».

    Μόνον έτσι και με υπομονή θα ξαναδούμε την Ελλάδα μας να ανθίζει. Μόνον φυλάττοντας Θερμοπύλες!

    Όσοι, λοιπόν, Φυλάττουν Θερμοπύλες τους αξίζει μέγιστη Τιμή, οι άλλοι χαρακτηρίζονται απλά ριψάσπιδες.

    Άγγελος Α. Σπάθης ή SOLEGA, εκπρόσωπος του wif.gr

    Posted in WIF

    Ο Τζον Κένεντι “μιλάει” για την… Ελλάδα της κρίσης

    6 Ιανουαρίου 2012 // 2.754 Comments »

    ΑΘΗΝΑ 05/01/2012

    “Να μην αναρωτιέστε τι μπορεί να κάνει η χώρα για σας, αλλά τι μπορείτε να κάνετε εσείς για τη χώρα σας”. Η μνημειώδης αυτή φράση του άλλοτε προέδρου των ΗΠΑ, Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι, βρίσκει εφαρμογή στην Ελλάδα της κρίσης- ήδη την αξιοποίησε ο Λουκάς Παπαδήμος. Τι θα σχολίαζε, άραγε, ο εμβληματικός αμερικανός πρόεδρος αν μιλούσε για τη σημερινή κρίση της Ελλάδας;

    Η κρίση που ταλανίζει τη χώρα μας έχει ανοίξει το κουτί της Πανδώρας και πολλά απ’ όσα παθογενή κρύβαμε ή αρνούμασταν να αναφέρουμε βγήκαν στο φως. Μεταξύ άλλων- και με σημαίνοντα ρόλο- η εφαρμογή και η τήρηση των νόμων από όλους: τους πολιτικούς και τους πολίτες.

    Μία ενδεικτική περίπτωση κακοδαιμονίας είναι η (μη) εφαρμογή των νόμων στην εκπαίδευση και δη στην τριτοβάθμια. Επί χρόνια πολλές προσπάθειες μεταρρύθμισης δεν τελεσφόρησαν και τελικώς παρέμειναν απλώς χαρτιά σε συρτάρια.

    Το φαινόμενο, που τείνει να λάβει χαρακτήρα παράδοσης, επαναλαμβάνεται και σήμερα, καθώς σειρά πρυτάνεων αρνούνται -εμμέσως ή ευθέως- να εφαρμόσουν συγκεκριμένες προβλέψεις του νόμου Διαμαντοπούλου για την τριτοβάθμια εκπαίδευση.

    Η Παιδεία στην Ελλάδα χαρακτηρίζεται δικαίως πολύπαθη. Πέραν των όσων δεινών συμβαίνουν εντός των Ιδρυμάτων, ουκ ολίγες φορές η ένταση έχει μεταφερθεί και στους δρόμους, με σειρά επεισοδίων -με τη συμμετοχή των μονίμως πρόθυμων κουκουλοφόρων- να αμαυρώνουν την όποια προσπάθεια παραγωγικού διαλόγου για τη βελτίωση της λειτουργίας των ΑΕΙ- ΤΕΙ.

    Το nooz.gr εντόπισε μία ομιλία του Τζον Κένεντι, σχετικά με μία ταραχώδη υπόθεση στο Πανεπιστήμιο του Μισισίπι, όταν τις πύλες του πέρασε για πρώτη φορά- τον Σεπτέμβριο του 1962- ένας μαύρος φοιτητής, ο Τζέιμς Μέρεντιθ, ξεσηκώνοντας θύελλα αντιδράσεων από τους λευκούς του Πανεπιστημίου και της περιοχής.

    Ακολούθησαν αιματηρά επεισόδια
    , που οδήγησαν σε παρέμβαση από τον Κένεντι. Η ομιλία που απηύθυνε καταγράφηκε ως μία από τις σημαντικότερες του, καθώς -όπως ειπώθηκε- άλλαξε τον τρόπο προσέγγισης του Λευκού Οίκου ως προς τα πολιτικά δικαιώματα.

    Στο τηλεοπτικό του μήνυμα, ο Κένεντι τόνισε μεταξύ άλλων: “Το Έθνος μας έχει θεμελιωθεί πάνω στην αρχή ότι η τήρηση του νόμου συνιστά την αιώνια προστασία της ελευθερίας και πως η περιφρόνηση του νόμου είναι ο πλέον σίγουρος δρόμος προς την τυραννία“.

    Και πρόσθεσε: “Ο νόμος που υπακούμε περιλαμβάνει τις τελεσίδικες αποφάσεις των δικαστηρίων, καθώς και τη θέσπιση του από τα νομοθετικά μας Σώματα. Ακόμη και μεταξύ των νομοταγών πολιτών, είναι λίγοι οι νόμοι που γίνονται καθολικά αρεστοί, ωστόσο τους σέβονται και τους τηρούν”.

    Και ο Κένεντι συνεχίζει σε μία ουσιώδη ανάλυση για την αναγκαιότητα τήρησης των νόμων σε μία συντεταγμένη κοινωνία:

    “Οι Αμερικανοί είναι ελεύθεροι να διαφωνούν με το νόμο, αλλά όχι να τον παρακούν. Σε μια κυβέρνηση των νόμων και όχι των ανδρών, κανένας άνθρωπος, όσο σημαντικός ή ισχυρός κι αν είναι, κανένας όχλος, όσο απείθαρχος και θορυβώδης, δεν έχει το δικαίωμα να αψηφεί τις προβλέψεις των νόμων. Εάν αυτή η χώρα φτάσει κάποτε στο σημείο όπου κάθε άτομο ή ομάδα ατόμων, με τη βία ή την απειλή χρήσης βίας, θα μπορούσε να αψηφίσει τις εντολές των νόμων και του συντάγματος μας, τότε κανένας νόμος δεν θα σταθεί χωρίς αμφισβήτηση, κανένας δικαστής δεν θα είναι σίγουρος για τις αποφάσεις του και κανένας πολίτης δεν θα είναι ασφαλής από τους γείτονές του”.

    Και καταλήγει, αναφερόμενος στην επίδικη υπόθεση, ότι μολονότι η κυβέρνηση δεν ήταν μέρος του προβλήματος, υποχρεώθηκε ο ίδιος να παρέμβει- να αναλάβει τις υποχρεώσεις του. “Αποδέχομαι την ευθύνη μου“, λέει χαρακτηριστικά.

    “Υποχρέωσή μου κατά το Σύνταγμα και το καταστατικό χάρτη των Ηνωμένων Πολιτειών ήταν και είναι να εφαρμόζονται οι  νόμοι και οι αποφάσεις με οποιοδήποτε μέσο είναι απαραίτητο, και με τη μικρότερη δυνατή καταστολή και κοινωνική αναταραχή που επιτρέπουν οι περιστάσεις”.

    Οι παραπάνω επισημάνσεις του Κένεντι δεν έχουν εφαρμογή μόνον στα της Παιδείας, αλλά μπορούν να απαντηθούν σε σειρά περιστατικών που συνέβησαν στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια (όλα πασίγνωστα και με μεγάλη προβολή από τα ΜΜΕ), αποδεικνύοντας ότι η τήρηση των νόμων δεν είναι κάτι το αυτονόητο στην Ελλάδα- από το υψηλότερο μέχρι το χαμηλότερο σημείο της κοινωνικής διαστρωμάτωσης.

    Και τώρα πληρώνουμε το λογαριασμό… και την επίπονη επιβεβαίωση των λόγων του Κένεντι: “Η περιφρόνηση του νόμου είναι ο πλέον σίγουρος δρόμος προς την τυραννία”. Την τυραννία όπως την αντιλαμβάνεται ο καθένας.

    Ο εμβληματικός πρόεδρος των ΗΠΑ ολοκλήρωσε το μήνυμα του καλώντας τους πολίτες σε νηφαλιότητα “ώστε να μπορούμε να σταθούμε ενωμένοι απέναντι στη μεγαλύτερη κρίση“. Αυτό κι αν ισχύει στην περίπτωση της χώρας μας, αλλά πόσοι είναι οι πρόθυμοι;

    Η ομιλία Κένεντι




    Posted in ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ, ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

    ΠΡΙΝ ΤΟ ΤΕΛΟΣ

    5 Ιανουαρίου 2012 // 833 Comments »

    .

    Ζήσαμε όμορφες στιγμές

    Που ο χρόνος έχει σβήσει

    Έμεινε ένας δισταγμός

    Για κάθε νέο πάτημα,

    Και ο ψυχρός περίγυρος

    Ξέρει μια μόνο λύση.

    .

    Στο κρύο και στη συννεφιά

    Θα ‘μαστε πάντα μόνοι,

    Δεν είναι μόνον ο καιρός

    Μα κι ο θλιμμένος ουρανός

    Που διαρκώς πληγώνει.

    .

    Κι αν ζήσαμε κάποιαν αυγή

    Με την ελπίδα εμπρός μας

    Φενάκη ήταν της ζωής

    Που χάραζε στο είναι μας

    Ελπίδες για το βιός μας.

    .

    Κι αν δεις, το τέλος έρχεται

    Όχι να μας γλυκάνει

    Μα έρχεται για να μας πει

    Πως σταματούν τα βάσανα

    Σαν η ζωή πεθάνει.

    .

    ΣΟΛΕΓΓΑ

    Posted in ΠΟΙΗΣΗ