ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΦΟΡΟΥΜ ΔΙΑΝΟΗΣΗΣ
Θέματα παγκοσμίου ενδιαφέροντος προς συζήτηση
-
Archive for Ιούνιος, 2011
΄΄Δήγμα Γραφής΄΄ – Συλλογή Διηγημάτων
ΔΗΓΜΑ ΓΡΑΦΗΣ Συλλογή διηγημάτων
Δωρεάν ψηφιακή έκδοση: OPENBOOKISBN 978-960-99990-0-7
Άκης Βαΐου Σοφία Γκιούσου Σοφία Δευτερίγου Κατερίνα Θεριουδάκη Θοδωρής Κούτρης Ελένη Κοφτερού Στέφανος Λίβος Βασίλης Πουλημενάκος Μαρία Ρογδάκη Ελ Ρόι Ελένη Σεμερτζίδου Παναγιώτης Σιμιτσής Νικόλας Σμυρνάκης Γιάννης Φαρσάρης Μιχάλης Χαραλαμπάκης
Η πολιτική Ελένη Σεμερτζίδου
Το πλοίο
Να ταιριάξουμε του πλοίου τα κατάρτια, τα κουπιά
Ένας ναύτης, κρεμασμένος, το πανί να κουμαντάρει
Απ’ τα βράχια και τις ξέρες, να τραβιέται στ’ ανοιχτά
Κι όταν ήλιος ανατέλλει, πιο μακριά να τ’ οδηγάει.
Ελένη Σεμερτζίδου
Ο Μάνος Χατζιδάκις γράφει:
Κι αν γεννηθείς κάποια στιγμή
Μιαν άλλη που δε θα υπάρχω
Μη φοβηθείς
Και θα με βρείς είτε σαν άστρο
Όταν μονάχος περπατάς στην παγωμένη νύχτα
Είτε στο βλέμμα ενός παιδιού που θα σε προσπεράσει
Έιτε στη φλόγα ενός κεριού που θα κρατάς
Διαβαίνοντας το σκοτεινό το δάσος
Γιατί ψηλά στον ουρανό που κατοικούνε τ’ άστρα
Μαζεύονται όλοι οι ποιητές
Και οι εραστές καπνίζουν σιωπηλοί πράσινα φύλλα
Μασάν χρυσόσκονη πηδάνε τα ποτάμια
Και περιμένουν
Να λιγωθούν οι αστερισμοί και να λιγοθυμήσουν
Να πέσουν μεσ’ στον ύπνο σου
Να γίνουν αναστεναγμός στην άκρη των χειλιών σου
Να σε ξυπνήσουν και να δεις απ’ το παραθυρό σου
Το προσωπό μου φωτεινό
Να σχηματίζει αστερισμό
Να σου χαμογελάει
Και να σου ψιθυρίζει
ΚαληνύχταΛΕΪΛΑ ΖΑΝΑ Η χαµογελαστή επαναστάτρια
Εχουν περάσει 20 χρόνια από την πρώτη φορά που ορκίστηκε βουλευτής, τότε που έφερε τους τούρκους συναδέλφους της στα πρόθυρα της υστερίας προφέροντας µια φράση στα κουρδικά. Τα δέκα, τα πέρασε στη φυλακή, τα υπόλοιπα, µπαινοβγαίνοντας στα δικαστήρια. Στις 25 του µήνα, θα κάνει τη µεγάλη επιστροφή της στη τουρκική Εθνοσυνέλευση. Μια γυναίκα µικροκαµωµένη, µε γλυκό χαµόγελο. Που όµως (εξακολουθεί να) εµπνέει σε κάποιους τρόµο.
Τη ζωή της Λεϊλά Ζάνα πρέπει να την πάρει κανείς από την αρχή, είναι άλλωστε τρόπον τινά η ίδια η ιστορία του κουρδικού ζητήµατος, µια µεγάλη και πονεµένη πτυχή της σύγχρονης τουρκικής ιστορίας. Γεννήθηκε το 1961 στο Μπαχτσέ, έναν µικρό αγροτικό συνεταιρισµόκοντά στο Ντιγιαρµπακίρ, που δεν υπάρχει πια, εξαφανίστηκε µαζί µε κάπου 3.000 ακόµα χωριά της περιοχής στη διάρκεια των εκκαθαριστικών επιχειρήσεων του τουρκικού στρατού κατά του PKK. Ηταν το δεύτερο από πέντε κορίτσια, σε µια αυστηρά πατριαρχική κοινωνία όπου το να γεννηθείς γυναίκα σού εγγυάτο αυτόµατα µια ζωή γεµάτη τιµωρίες. Σχολείο πήγε για έναν χρόνο. Και κάπου στα 14 άκουσε τον πατέρα της να της λέει: «Κόρη,σε δίνω, τι έχεις να πεις;».
Η ΠΟΛΙΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ. Ο,τι και να είπε η Λεϊλά, οπατέρας είχε ήδη δώσει τον λόγοτου και σύντοµα το 14χρονο κορίτσι παντρεύτηκε τον εξάδελφό του Μεχντί Ζάνα.Ο Μεχντί αποδείχθηκε ένας άνθρωπος µε ευαισθησία και πολιτισµό, η βαρβαρότητα έµελλε να ενσκήψει από αλλού. Το ζευγάρι µετακόµισε στο Ντιγιαρµπακίρ, το 1977, ο Μεχντί Ζάνα εξελέγη δήµαρχος της πόλης. Η χούντα του Εβρέν όµως, το 1980, τον συνέλαβε, τον βασάνισε και τον καταδίκασε σε 11 χρόνια φυλάκιση. Η Λεϊλά είχε τότε έναν πεντάχρονο γιο, ήταν έγκυος στον δεύτερο. Εµαθε τουρκικά πηγαινοερχόµενη στις φυλακές. Γνώρισε κι άλλες γυναίκες που είχαν παιδιά, συζύγους και αδέλφια εκεί µέσα, άρχισε να πολιτικοποιείται. Ξαναπήγε σχολείο, πήρε απολυτήριο λυκείου, εργάστηκε ως δηµοσιογράφος, συµµετείχε στην ίδρυση του φιλοκουρδικού Κόµµατος ∆ηµοκρατίας (DEP) καιτο 1991 έγινε η πρώτη Κούρδισσα που έχει κερδίσει ποτέ έδραστο τουρκικό Κοινοβούλιο.
«Κατάφερε» να κάνει έξαλλους τους τούρκους βουλευτές µε το που µπήκε στην αίθουσα. Αιτία, η κορδέλα που φορούσε στα µαλλιά της: είχε πάνω της κόκκινο, κίτρινο και πράσινο, χρώµατα µε κουρδικό πολιτικό συµβολισµό, πουπαρέπεµπαν στους αντάρτες του PKK. Γροθιές βαρούσαν ήδη πάνω στα έδρανα όταν άρχισε να απαγγέλλει:«Ορκίζοµαι στην τιµή και την αξιοπρέπειά µου ενώπιον του σπουδαίου τουρκικού λαού να υπερασπίζοµαι την ακεραιότητα και την ανεξαρτησία του κράτους…».Κι όταν πρόσθεσε, στο τέλος,µια φράσηστα κουρδικά,κανείς δεν ασχολήθηκε µε την ουσία και το περιεχόµενό της – «παίρνω αυτόν τον όρκο για την αδελφοσύνη ανάµεσα στον τουρκικό λαό και τον κουρδικό λαό» –, το µέγα ζήτηµα ήταν για όλους πως είχε παραβιάσει τον νόµο.
Από το 1920 είχε να ακούσει κουρδικά η τουρκική Εθνοσυνέλευση. Η γλώσσα είχε απαγορευτεί το 1923. Λίγο πριν πάρει η Λεϊλά το βήµα, είχε επιτραπεί στους Κούρδους να την µιλούν, όχι όµως να την γράφουν, και σίγουρα όχι να την χρησιµοποιούν σε δηµόσιες, επίσηµες περιπτώσεις. Η Ζάνα όµως είχε ασυλία, δεν µπορούσαν να την πειράξουν –µέχρι το 1994, οπότε το DEP απαγορεύτηκε, η ασυλία ήρθη και η ίδια καταδικάστηκε σε 15ετή φυλάκιση, για προδοσία και συµµετοχή στο ΡΚΚ, µαζί µε τρεις ακόµα κούρδους βουλευτές. Πέρασαν δέκα χρόνια µέχρι να αφεθεί ελεύθερη, υπό την πίεση της Ευρωπαϊκής Ενωσης, και να λάβει τέλος αυτό που πολλοί στην Τουρκία αναγνωρίζουν ως «µία από τις πιο δυσάρεστες και ντροπιαστικές πολιτικά φυλακίσεις στη σύγχρονη ιστορία της χώρας».
«Μόλις αποφυλακίστηκα, έτρεξα στον λαό µου, στους ανθρώπους µου, και τους είπα: µου εµπιστευτήκατε τις ελπίδες σας και την τιµή σας. Τις κράτησα δέκα χρόνια µε υπερηφάνεια και αξιοπρέπεια δίχως να τις λερώσω. Τώρα σας τις επιστρέφω».
Οι άνθρωποί της τής επιφύλαξαν υποδοχή ηρωίδας. Καιοι ευρωβουλευτές στους οποίους µετέφερε αυτά τα λόγια, τον Οκτώβριο του 2004, παραλαµβάνοντας επιτέλους το Βραβείο Ζαχάροφ που της είχε απονεµηθεί το 1995 – όσο ήταν στη φυλακή, προτάθηκε δύο φορές και για Νοµπέλ Ειρήνης–, έσκυψαν το κεφάλι από σεβασµό. Επιστρέφοντας στην πατρίδα της, η Ζάνα αποτραβήχτηκε κάπως από την πολιτική. Το 2007, επέστρεψε δριµύτερη κι άρχισε πάλι να µπαινοβγαίνει στα δικαστήρια, κατά κανόνα για «διάδοση τροµοκρατικής προπαγάνδας». Μόλις πρόσφατα, η τουρκική εισαγγελία κίνησε την πολλοστή δίωξη εις βάρος της εξαιτίας µιας προεκλογικής οµιλίας της στο Χάζρο, στη διάρκεια της οποίας προέβλεψε πως ο Αµπντουλάχ Οτζαλάν θα αφεθεί ελεύθερος και θα γίνει ο δάσκαλος του κουρδικού λαού.
«Για την ειρήνη πρέπει να χύσουµε ιδρώτα, όχι αίµα», είναι το σύνθηµα τηςΛεϊλά Ζάνα, όπως όµως και όλοι οι άλλοι υποψήφιοι τους οποίους στήριξε το φιλοκουρδικό Κόµµα Ειρήνης και ∆ηµοκρατίας (BDP) στις εκλογές της περασµένης Κυριακής στην Τουρκία, η 50χρονη σήµερα γυναίκα δεν κάνει καµία προσπάθεια να πάρει αποστάσεις ούτε από το PKK ούτε από τον Οτζαλάν. «Οι Κούρδοι», λέει, «δεν έχουν κανένα πάθος για τα όπλα. Αν υπήρχε ένα πραγµατικό σχέδιο και οι δυο πλευρές ήταν έτοιµες να διαπραγµατευτούν, τότε οι ένοπλες δραστηριότητες θα έπαυαν µεµιάς. Αν απαιτείται διάλογος και συµφιλίωση, τότε πρέπει να µιλήσετε σε όλους τους Κούρδους και όχι µόνο σε µερικούς».
ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ. Η Λεϊλά Ζάνα αναγνωρίζει πως έγινε κάποια πρόοδος επί Ερντογάν. «∆εν µπορώ να πω πως το Κόµµα ∆ικαιοσύνης και Ανάπτυξης δεν έκανε τίποτα», λέει. «Αλλά στη διάρκεια της δεύτερης θητείας τους σταµάτησαν. Ενιωθαν υπερβολικά άνετοι». Με το που εξελέγη ξανά βουλευτής, µία απότις 78 γυναίκες της νέας τουρκικής Βουλής, µία από τους 36 βουλευτές (από 22που είχε προηγουµένως) τους οποίους εξέλεξε το BDP παρουσιάζοντάς τους ως ανεξάρτητους ώστε να παρακάµψει το εκλογικό όριο του 10%, έσπευσε να διαβεβαιώσει πως σε αυτή την ορκωµοσία, στις 25 Ιουνίου, δεν θα κάνει τους τούρκους βουλευτές να ψάχνουν για ηρεµιστικά. Αλλά µε τη Ζάνα και τους συντρόφους της παρόντες στο Κοινοβούλιο, είναι εγγυηµένο πως η «υπερβολική άνεση» δεν θα συνοδεύσει τον Ερντογάν και στην τρίτη του θητεία. Αλλωστε ο νεοεκλεγείς πρωθυπουργός και επίδοξος επόµενος πρόεδρος της Τουρκίας χρειάζεται το BDP, έχει ανάγκη τη στήριξή του προκειµένου να περάσει το νέο Σύνταγµα που θέλει για να το θέσει µετά σε δηµοψήφισµα. Οπως θα έλεγαν λοιπόν και οι γείτονες, ας ξεκινήσει το buyuk pazar – το µεγάλο παζάρι. http://www.tanea.gr
Πολιτικός Πατερναλισμός και Δημιουργική Καταστροφή
Η Δημιουργική Καταστροφή είναι πλέον ante portas: το θέμα είναι αν θα βρεθούν οι ηγέτες που θα την αξιοποιήσουν εις όφελος της πατρίδας.
Αξίζει να σκεφτούμε το λόγο για τον οποίο το πολιτικό σύστημα αδυνατεί να αυτοεξελιχθεί σε εθνικά επαρκή μηχανισμό κοινωνικής εξέλιξης – για να μην πω ότι συνεχίζει να δημιουργεί τις προϋποθέσεις για την πτώση της οικονομικής, πνευματικής και πολιτιστικής παραγωγικής δυναμικής στα κράσπεδα της χυδαιότητας και της ανυπαρξίας.
Η πολιτική διαδικασία της μεταπολίτευσης ευτελίστηκε σε σύνολο συμβάσεων μεσιτείας: ο Ελληνικός λαός εκπαιδεύτηκε να ψάχνει τον πολιτικό-μεσίτη που θα αυξήσει τις πιθανότητες να πουλήσει τις υπάρχουσες ικανότητές του στο κράτος. Αντίστοιχα, οι πολιτικοί αυτοπροσδιορίστηκαν ως μεσίτες και του πωλητή (πολίτης) και του αγοραστή (κράτος), με αποτέλεσμα να αποτελέσουν επίσης τον καταλύτη του συστήματος εξέλιξης της οικονομικής και πνευματικής ζωής του τόπου: αντί να κρατά τα εν δυνάμει καρκινώματα, φρόντιζε για την απομόνωση των υγιών στοιχείων εν δυνάμει αποσταθεροποίησης του σαθρού συστήματος.«Τα πάντα ρει, μηδέποτε κατά τ’αυτό μένειν» είπε ο Ηράκλειτος – «Αν είναι δικός μας, κάτι θα γίνει, αλλιώς ας μη γίνει τίποτα», είπε το βαθύ κράτος της μεταπολίτευσης. Ένας άρρωστος οργανισμός που δεν αποδέχεται οιαδήποτε ανόμοια με την αρρώστια του πρόσθεση, συνεχίζει να παραμένει άρρωστος και, εν τέλει, αρχίζει να αυτοκαταστρέφεται. Με λίγα λόγια, δυστυχώς για κάποιους, ο Ηράκλειτος είναι δεδομένο ότι θα νικήσει.
Ποια θα μπορούσε να είναι η αλλαγή που θα δημιουργούσε τις προϋποθέσεις για την επαναφορά σε ένα υγιές, κατά το δυνατό, πολιτικό σύστημα; Όσο και να ακούγεται τρομακτικό, μια πατερναλιστική μετάλλαξη. Ο πολιτικός θα έπρεπε να είναι ηγέτης: θα έπρεπε να έχει όραμα, να βλέπει μακριά και να προφυλάσσει με προνοητικότητα, να λέει την αλήθεια άνευ υπολογισμού του κόστους. Σκοπός του ηγέτη είναι αποκλειστικά ένας: η βελτιστοποίηση των σημερινών δράσεων για την εξασφάλιση του μέλλοντος.
Είναι πολύ εύκολο για έναν πατέρα να είναι ευχάριστος: να κάνει τα χατίρια της κόρης του, να μην εμπλέκεται στα προσωπικά της (πόσο μάλλον αν και αυτός είναι άτακτος), να την προστατεύει υλικά, να την δικαιολογεί για ό,τι κάνει, να μην συζητά ό,τι αποτελεί εν δυνάμει πηγή έντασης, να κρατάει τους τύπους αλλά όχι την ουσία.
Αντίστοιχα, είναι πολύ εύκολο για έναν πολιτικό να διευκολύνει τους ψηφοφόρους του με διορισμούς ή ό,τι άλλο σχετίζεται με την εμπέδωση του μεσιτικού συστήματος, να μην εμπλέκεται στην υιοθέτηση κοινωνικών προτύπων χαμηλής ηθικής στάθμης μετατρέποντας την ελευθερία επιλογής σε καταδικασμένη ελευθεριότητα, να δανείζεται ως μεσίτης για να βολέψει κενά καταναλωτικά πρότυπα των πολιτών, να δικαιολογεί συμπεριφορές που δεν συνάδουν με την υγιή κοινωνική εξέλιξη έως του σημείου υπόθαλψής της εις όφελος της διαφορετικότητας, να αποφεύγει τη συζήτηση στρατηγικών ζητημάτων για να μην ενοχλήσει είτε τον συνδικαλιστικό σύλλογο των πολιτικών-μεσιτών είτε την πνευματική νηνεμία του λαού, να μιλάει με στόμφο για την προάσπιση της δημοκρατίας την οποία ο ίδιος έχει ακυρώσει στην πράξη.
Το αποτέλεσμα είναι ίδιο: και η κόρη και η κοινωνία, όταν –όχι αν– έρθουν αντιμέτωπες με την αλήθεια, θα δυστυχήσουν.Ο λύκος κι’αν εγέρασε… είναι δύσκολο να αλλάξει επάγγελμα: το μεταπολιτευτικό σύστημα, μετά από σχεδόν 40 χρόνια ‘δουλειάς’, ήρθε η ώρα να συνταξιοδοτηθεί.
Η αλλαγή θα μπορούσε, εντελώς θεωρητικά, να έχει ξεκινήσει τα τελευταία 10 χρόνια από το ίδιο το σύστημα, ούτως ώστε να διασφαλίσει την κοινωνικά βιώσιμη μετάβαση σε κάτι πιο υγιές. Το γεγονός ότι αυτή η διαδικασία δεν έλαβε χώρα δεν είναι τυχαίο: το φαινόμενο καλείται επιστημονικά ‘optimism bias’ – ή, αλλιώς, παρηγοριά στον άρρωστο ως που να βγει η ψυχή του. Τα ζητήματα διαχείρισης της αλλαγής είναι απαγορευμένο τραγούδι για ένα σύστημα που έχει μεγαλώσει με τις αρχές «να τρουπώσω, το παν είναι να τρουπώσω, έτσι και τρουπώσω…».
Όταν ένα σύστημα αποτελεί το πρόβλημα, είναι προφανές ότι θα δηλώσει πως «οι περιστάσεις απαιτούν από κάθε πολιτικό να κάνει το μεγάλο πολιτικό πρόβλημα προσωπικό του ζήτημα και όχι το προσωπικό του ζήτημα πολιτικό πρόβλημα»: επιλέγει να μην αποδέχεται ότι το πολιτικό πρόβλημα και το προσωπικό ζήτημα ταυτίζονται. Όταν ένα σύστημα έχει μάθει να μην δίνει λύσεις και να ψάχνει από μηχανής Θεούς, είναι προφανές ότι θα δηλώσει πως «ο τόπος έχει ανάγκη όχι από μεταρρυθμιστές αλλά από μεταρρυθμίσεις όχι από σωτήρες αλλά από σωτηρία»: επιλέγει να μην αποδέχεται ότι αυτός πρέπει να κάνει τη βρωμοδουλειά.
Η κατά Schumpeter θεωρία της Δημιουργικής Καταστροφής δεν είναι απλά ένα απότοκο σκέψης, αποκομμένο από την πραγματικότητα: αποτέλεσε αφενός την de facto βάση της θεωρίας clustering του Porter, στην οποία οφείλουν την ανάπτυξή τους οι περισσότερες σημερινές δυτικές οικονομίες, και αφετέρου την άλλη όψη του νομίσματος της εφαρμογής της θεωρίας του σοκ της Σχολής του Σικάγο, στην οποία βασίζεται η σύγχρονη μεταλαμπάδευση του συνόλου των αποτόκων των εργαλείων οικονομικού πολέμου που εφαρμόζονται στις μη δυτικές χώρες
Υγρή ανάσα
Υγρή ανάσα
.
Σαν πέσει η νύχτα, και στο αυτί σου υγρή ανάσα σού ψιθυρίσει …
Τι να τα κάνεις ανέμου λόγια! Πώς σε πληγώνουν μεσ’ τη νυχτιά!
Ψάξε στα ερείπια, τότε, να φέρεις παλαιών ζωών σου τις αναμνήσεις
Πάνω στη πέτρα, τη λαξευμένη, και στην ασπίδα, φεγγοβολιά
Ας είναι ο πόνος … Αλίμονό μας!
Δεν είναι που ‘ρθες, αλλά που φεύγεις
Τόσο κοντά μου … Πιο μακριά …
.
Έλα κι απόψε … Υγρή ανάσα … Να μου θυμίσεις μιαν εποχή …
Όλα γελούσαν! Όλα πετούσαν! Σαν χώμα μαύρο, η προσμονή …
Ας είναι η θλίψη … Αλίμονό μας!
Κι η μοναξιά μας … Πιο θεϊκή
.
Ελένη Σεμερτζίδου
Πέθανε ο Πάτρικ Λι Φέρμορ
Πλήρης ημερών, σε ηλικία 96 ετών, ο γνωστός φιλέλληνας συγγραφέας
ταξιδιωτικής λογοτεχνίας Πάτρικ Λι Φέρμορ έφυγε από τη ζωή σήμερα Παρασκευή, ειρηνικά και ήσυχα στο σπίτι που είχε χτίσει ο ίδιος στην αγαπημένη του Καρδαμύλη της Μάνης.Τη βαθειά θλίψη της εξέφρασε η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Πολιτισμού και Τουρισμού για το θάνατο του συγγραφέα.
Στο συλλυπητήριο μήνυμα αναφέρεται μεταξύ άλλων ότι «o Πάτρικ Λι Φέρμορ αγάπησε την Ελλάδα σαν δεύτερη πατρίδα του. Από την εποχή του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν συμμετείχε ενεργά στον αγώνα των ανταρτών στην Κρήτη κατά των Γερμανών κατακτητών, μέχρι σήμερα, που άφησε την τελευταία του πνοή, ο Φέρμορ δεν έπαψε ούτε στιγμή να εμπνέει και να συγκινεί με το συγγραφικό του ταλέντο, την ηθική του ακεραιότητα, την αγάπη του για τη ζωή, τους αγώνες του για τις ανθρωπιστικές αξίες.
Η Ελλάδα, η χώρα που ο ίδιος επέλεξε για να ζήσει και να δημιουργήσει, αποχαιρετά σήμερα ένα από τους πιο αξιόλογους πρεσβευτές του Πολιτισμού της σε ολόκληρο τον κόσμο».
Η ζωή του
Περιπετειώδης, θα μπορούσε να πει κανείς και μυθιστορηματική, κύλησε η ζωή του φιλέλληνα συγγραφέα. Ταξίδια, μάχες, γενναιότητα, τιμές – τίποτε δεν έλειψε.
Ο Πάτρικ Λη Φέρμορ γεννήθηκε το 1915 και είναι αγγλικής και ιρλανδικής καταγωγής.Υποκινημένος από την ασίγαστη περιέργειά του για τον κόσμο, θα φτάσει στην Κωνσταντινούπολη την Πρωτοχρονιά του 1935. Από εκεί θα περάσει στην Ελλάδα, θα μείνει στον Άθω και θα ταξιδέψει στην Ήπειρο, τη Μακεδονία και τη Στερεά Ελλάδα μαθαίνοντας τα ήθη και τη γλώσσα της χώρας που έμελλε να γίνει δεύτερη πατρίδα του.
Όταν κηρύχθηκε ο Δεύτερος Παγκόσμιος πόλεμος επέστρεψε στην Αγγλία και
κατατάχθηκε στην Ιρλανδική Φρουρά και στη συνέχεια, με την κατάρρευση του
Αλβανικού μετώπου θα βρεθεί στην Κρήτη, όπου πολεμά με αυταπάρνηση. Η Ελλάδα θα τον κερδίσει.Τιμήθηκε με το Παράσημο Διακεκριμένων Υπηρεσιών το 1944 και το Παράσημο του Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας το 1943 και χρίστηκε Ιππότης από τη βασίλισσα της Αγγλίας.
Το 1990 ανακηρύχθηκε επίτιμος διδάκτορας της Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο του Κεντ.
Ο Βρετανός συγγραφέας ήταν πολύ φίλος με τον Γιώργο Σεφέρη και τον Γιώργο Κατσίμπαλη.
Σημαντικότερα έργα του είναι τα εξής: «Μάνη», «Ρούμελη», «Τα βιολιά του Σεν Ζακ», «Μεταξύ των Δασών και των Ποταμών», «Ένας καιρός δώρων».
Τελικά ο Στράβωνας είχε δίκιο για το αρχαίο νησί του Πειραιά
Τον πρώτο αιώνα προ Χριστού, ο Στράβων διατύπωσε την υποψία ότι ο Πειραιάς ήταν κάποτε νησί, πριν συνδεθεί τελικά με την υπόλοιπη Αττική. Φαίνεται ότι ο αρχαίος ιστορικός και γεωγράφος είχε δίκιο, όπως επιβεβαιώνουν τώρα Έλληνες και Γάλλοι γεωλόγοι και αρχαιολόγοι.
Η ερευνητική ομάδα συνέλεξε πυρήνες από ερευνητικές γεωτρήσεις κοντά στον Πειραιά και τον Κηφισό και χρησιμοποίησε ραδιοχρονολόγηση άνθρακα για να δημιουργήσει το γεωλογικό χρονικό της περιοχής.
«Τα αποτελέσματα αυτής της διατομεακής έρευνας γεωαρχαιολογίας καταδεικνύει την αξιοπιστία των κειμένων του Στράβωνα αποκαλύπτοντας ότι ο Πειραιάς ήταν όντως νησί» γράφουν οι ερευνητές στην έγκριτη επιθεώρηση Geology.
Πριν από 8.000 χρόνια, στην αρχή της Ολόκαινου εποχής, ο Πειραιάς ήταν λόφος συνδεδεμένος με την ηπειρωτική Αττική μέσω μιας γέφυρας ξηράς -μια γεωγραφική διάταξη παρόμοια με τη σημερινή.
Οι αναλύσεις στα δείγματα υπεδάφους δείχνουν ότι η άλλαξε ριζικά στα τέλη της Νεολιθικής εποχής, το διάστημα 4850-3450 π.Χ. Εκείνη την εποχή η στάθμη της Μεσογείου συνέχιζε να ανεβαίνει, μετά τη λήξη της τελευταίας παγετώδους περιόδου.
Ο Πειραιάς έγινε έτσι νησί που διαχωριζόταν από την Αθήνα από έναν ρηχό κόλπο.
Τη γεωλογία της περιοχής άλλαξαν ξανά τα ποτάμια του Κηφισού και του Κορυδαλλού, των οποίων οι αποθέσεις σχημάτισαν μια λιμνοθάλασσα ανάμεσα στον Πειραιά και την Αθήνα πριν από περίπου 4.000 χρόνια.
Τα ιζήματα των ποταμών συνέχισαν να γεμίζουν τη λιμνοθάλασσα μέχρι τον πέμπτο αιώνα π.Χ, όταν «ο Θεμιστοκλής, ο Κίμων και αργότερα ο Περικλής συνέδεσαν την Αθήνα με τον Πειραιά κατασκευάζοντας δύο “μακρά τείχη”, χτισμένα εν μέρει πάνω σε έναν παράκτιο τέλμα που ονομαζόταν Αλίπεδο» αναφέρουν οι ερευνητές.
Τα ευρήματα υποδεικνύουν πάντως ότι το μεγάλο κατασκευαστικό έργο δεν ευθύνεται για την ακόλουθη εξαφάνιση του βάλτου.
Πώς όμως μπόρεσε ο Στράβωνας να μαντέψει το γεωλογικό παρελθόν της παράκτιας πόλης. Οι ερευνητές εκτιμούν ότι ο αρχαίος Πόντιος ιστορικός είτε ήταν πολύ καλός αυτοδίδακτος γεωλόγος, είτε βασίστηκε στην αθηναϊκή προφορική παράδοση, η οποία είχε διατηρήσει με ακρίβεια το γεωλογικό χρονικό της περιοχής.
Η άποψη ότι ο Πειραιάς ήταν κάποτε νησί εμφανίζεται εξάλλου και στο λεξικό του Σουίδα (ή Σούδα) που χρονολογείται στον 10ο αιώνα.
Τη μελέτη στο Geology υπογράφει ο Κοσμάς Παυλόπουλος του Χαροκόπειου Πανεπιστημίου, η Μαρία Τριανταφύλλου της Σχολής Γεωλογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, και οι συνεργάτες τους από το γαλλικό Εθνικό Κέντρο Επιστημονικής Έρευνας (CNRS) και το Πανεπιστήμιο Παρισιού 1.
Κρίση τροφίμων αναμένεται να φέρει η κλιματική αλλαγή
Σύμφωνα με έρευνα της CCAFS.
Περιοχές ανά τον κόσμο οι οποίες θα βιώσουν κρίσεις τροφίμων λόγω κλιματικής αλλαγής υπέδειξε έρευνα της CCAFS (Climate Change, Agriculture and Food Security), που «βλέπει» μεγάλα τμήματα της νότιας Ασίας και της υποσαχάριας Αφρικής να επηρεάζονται περισσότερο.
Κάποιες περιοχές στις τροπικές ζώνες του πλανήτη, με εκατομμύρια κατοίκους, ήδη βρίσκονται αντιμέτωπες με το ενδεχόμενο λιμού, λόγω της σταθερής μείωσης της παραγωγής τροφής, αναφέρει η διεθνής οργάνωση.
«Βλέπουμε όλο και πιο καθαρά το πού οι επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής στη γεωργία θα έχουν ως αποτέλεσμα την όξυνση προβλημάτων όπως η πείνα και η φτώχεια» είπε η Πάτι Κρίστιανσον, ειδική σε θέματα αγροτικής οικονομίας.
Πρόκειται για την πρώτη σημαντική έρευνα της πρωτοβουλίας CCAFS, η οποία ψάχνει τα πιο «καυτά», από πλευράς κλιματικής αλλαγής και ανασφάλειας στο θέμα των προμηθειών τροφίμων, σημεία ανά τον πλανήτη.
Η χρονική έκταση των εκτιμήσεων της έρευνας είναι τέσσερις δεκαετίες, κατά τις οποίες η CCAFS υπέδειξε τις περιοχές που θα υποφέρουν περισσότερο. Αν και σε πολλές περιοχές της Αφρικής το κλίμα θα γίνει ακόμη περισσότερο ξηρό, κάποιες θα τα καταφέρουν (όπως η Νότια Αφρική) καθώς έχουν τη δυνατότητα εισαγωγής ποικιλιών ανθεκτικών σε συνθήκες ξηρασίας. Αλλά σε πολλές περιοχές, όπως στο Νίγηρα, που ήδη βασίζονται σε τέτοιου είδους καλλιέργειες, δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια, αναφέρει ο Μπρους Κάμπελ, διευθυντής της CCAFS.
«Η δυτική Αφρική ξεκινά ήδη με πρόβλημα. Η Μπουρκίνα Φάσο, ο Νίγηρας, το Μαλί» συμπληρώνει.
Οι κυβερνήσεις σκοπεύουν να περιορίσουν την αύξηση της θερμοκρασίας στους δύο βαθμούς Κελσίου μέχρι το τέλος του αιώνα. Αλλά αν συνεχιστούν οι παρόντες ρυθμοί, η αύξηση θα είναι της τάξης των 3-4 βαθμών, εκτιμά ο Σερ Γκόρντον Κονγουέι, καθηγητής διεθνούς ανάπτυξης του Imperial College London, χαρακτηρίζοντας την όλη υπόθεση ως «πολύ ανησυχητική».
www.kathimerini.gr με πληροφορίες από BBC
Σκέψεις της Ελένης Σεμερτζίδου
… Το νησί είναι τόσο δύσκολο, τελικά, να το περπατήσεις!
Όλο και κάτι θα υπάρχει που θα σου ξεφεύγει πάντα! Μια κορυφογραμμή που το μάτι σου δεν την «έπιασε», μέσα στη φευγαλέα την αχλή του πρωινού … Ένας δρομίσκος που χάνεται μέσα στο κατακίτρινο το στάχυ του καλοκαιριού … Ένα πλακόστρωτο, που τα πόδια σου δεν το περπάτησαν, για να ‘βγουν σε ψηλό καμπαναριό από λευκό ξωκλήσι … Ένα βότσαλο στην ακτή που παραδέρνει αμήχανο στο κύμα, το απαλό … Μια αλλοπρόσαλλη σκιά που χάθηκε, πριν η μέρα να προλάβει να τη δει … Μία φωνή που έσβησε στης νύχτας το αντιφέγγισμα …
Ένα νησί, είναι το χώμα που μονάχος σου δεν τόλμησες ποτέ να περπατήσεις … Κι η δροσιά του, σε μια αύρα του πελάγους, είναι η θύμηση για κάτι που, στο δρόμο σου, τ’ αφήνεις …
[….]
