Καλοκαίρι του ’79. Καινούργιο κόκκινο Zastava 1100, με έξτρα εξοπλισμό ζώνες ασφαλείας και ανακλινόμενα καθίσματα. Κυριακή απόγευμα, διαλογή δελτίων ΠΡΟΠΟ στη Μητροπόλεως 19, χατζιλίκι, φοιτητόκοσμος, αγόρια και κορίτσια μιας Ελλάδας που έσφυζε από μεταπολιτευτική ελπίδα. Ο Γιάννης, η Τάνια, η Ανθούλα, ο Χρήστος, ο Βιτάλης, ο Κομνηνός, φίλοι αγαπημένοι ακόμα και σήμερα, δουλεύουμε σχεδόν στην ίδια γειτονιά, τωρινοί δικηγόροι, χρηματιστές, πανεπιστημιακοί, επιχειρηματίες.
Φύγαμε για θάλασσα. Ιούνιος μήνας, σκάζει το τζιτζίκι πάμε… Αλλά που; Προς τα που;
Παιδιά πάμε σε μια παραλία που ανακάλυψα με τους γονείς μου στη Σιθωνία. Λέγεται κόλπος του “Αρμενιστή”.
Φύγαμε..
Μπήκαμε στα αυτοκίνητα και τραβήξαμε για το μακρύ ταξίδι. 2,5 ώρες ατελείωτος δρόμος Θεσσαλονίκη – Μουδανιά – Μεταμόρφωση – Νικήτη – Βουρβουρού. Κάποια στιγμή ακούστηκε μια φωνή:
Εδώ, στρίψτε αριστερά…
Μικρός χωματόδρομος και σε λίγο αντικρίσαμε τον Παράδεισο. Ένας τόπος αλλόκοτος, μοναχικός, άγνωστος, με τροπική παραλία και γαλαζοπράσινη θάλασσα. Ένας τόπος δώρο στον άνθρωπο από την θεά μητέρα φύση.
Στα χρόνια που πέρασαν ο Αρμενιστής έγινε κάμπιγκ για αστούς, με σκηνές πολυτελείας και προκάτ σπίτια πάνω στο κύμα. Ο φίλος μου ο Μάκης – ρεμπέτης από την Ακρόπολη – καλή του ώρα, τωρινός συνιδιοκτήτης του κάμπιγκ νοίκιασε το χώρο από τους ντόπιους που ζούσανε και ζούνε σε επιχειρηματικό μεσαίωνα.
Χαλκιδική. Πρώτο και δεύτερο “πόδι”. Ένας τόπος ευλογημένος που όμως έπεσε σε χέρια ανεπρόκοπων και κερδοσκόπων. Ένα διαμάντι παγκόσμιας αισθητικής που χάνεται κάτω από το μπετόν, τα παράθυρα αλουμινίου και τα φτηνά Rums to let.
Χαλκιδική.Ένα τεράστιο πευκόδασος που δεν υπάρχει πια. Πυρκαγιές και καταπατήσεις επίδοξων εργολάβων της φτηνής αντιπαροχής, με σπίτια κλουβιά, δήθεν μεζονέτες σε διαστάσεις δωματίου φυλακής. Αυθαίρετοι και ανεξέλεγκτοι “οικισμοί” πάσης φύσεως, με σκανδαλώδη νομιμοφάνεια, σκορπισμένοι στα πέρατα του δάσους, πάνω σε πλαστικό, δήθεν γκαζόν, με εκατομμύρια τόνους τσιμέντου να λιάζονται μέσα στη γύμνια τους.
Δρόμοι ανεπαρκείς έως ανύπαρκτοι.
Σαράντα χρόνια τώρα, από τον Άγιο Μάμα μέχρι τη Σάρτη, ο δρόμος εξακολουθεί να είναι ένα άκρως επικίνδυνο για τα σύγχρονα τροχοφόρα, ασφαλτοστρωμένο κομμάτι παλιού καρόδρομου.
Όσο για τον “σύγχρονο” δρόμο Θεσσαλονίκης – Μουδανιών, ξεπερασμένος πριν την λήξη της κατασκευής του, αφού ταλαιπώρησε για μια πενταετία χιλιάδες Θεσσαλονικείς με τους χελώνειους ρυθμούς αποπεράτωσής του (που πάντα γίνονταν τους καλοκαιρινούς μήνες), τελικά ολοκληρώθηκε, για να αποδειχθεί άκρως επικίνδυνος (μπάρες του θανάτου) και πάνω από όλα ανεπαρκέστατος για τον κυκλοφοριακό φόρτο που ήταν προορισμένος να σηκώσει.
Σήμερα, στον εικοστό πρώτο αιώνα μια απόσταση 70 χιλιομέτρων, στον “σύγχρονο” αυτοκινητόδρομο Θεσσαλονίκης – Μουδανιών διανύεται σε…μόλις 2,5 ώρες σε περίοδο καλοκαιρινής αιχμής, σε έναν δρόμο εμπνευσμένο από κοντόφθαλμους κομματικούς “αιρετούς” φορείς, σχεδιασμένο από “φωστήρες” μηχανικούς των ανύπαρκτων ανώτερων και ανώτατων ιδρυμάτων της επικράτειας και κατασκευασμένο από εργολάβους που δίνουν εκπτώσεις στον προϋπολογισμό κατασκευής μέχρι 70% για να “πάρουν” τα διάφορα ανά την επικράτεια έργα.
Η παντελής έλλειψη θαλάσσιας συγκοινωνίας η οποία (θαλάσσια συγκοινωνία) δεν “περνάει” από τη φαντασία των κρατούντων, ούτε σαν ρομαντική σκέψη, έχει ήδη αναιρεθεί-αφοριστεί μέσα από μικροκομματικά τοπικά, ιδιωτικά και δημόσια αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα.
Η κατασκευή σιδηροδρομικής γραμμής Θεσσαλονίκης – Χαλκιδικής, όνειρο και πράξη πολιτισμένων κοινωνιών και όχι τριτοκοσμικών τέτοιων, αποτελεί φαντασιωσική ονείρωξη ελάχιστων γηγενών που σχεδόν πια, έπαψαν να ανήκουν στο δυναμικό αυτής της κοινωνίας. Από την άλλη μεριά η άκρατη ραγιαδοσύνη – εγκληματική ανοχή της λαϊκής βάσης, συνειδητά εξαργυρώθηκε (βλ. χρηματίστηκε) και εξαργυρώνεται καθημερινά από την ανοχή κατασκευής αυθαίρετων παραγκουπόλεων – φαβελών στην Καλλικράτεια και στις γύρω περιοχές, πάντα κάτω από τις ευλογίες και στήριξη της εκάστοτε έννομης τάξης.
Ο Γιάννης, η Τάνια, η Ανθούλα, ο Χρήστος, ο Βιτάλης, ο Κομνηνός και όλα τα άλλα παιδιά της μεταπολίτευσης που μεγάλωσαν πια, είδαν τα όνειρά τους σταματημένα στο χαλασμένο φανάρι της Νικήτης, περιμένοντας το πράσινο φως για να ξεκινήσουν. Πίσω και μπρος τους, μια τεράστια ουρά από αυτοκίνητα μπλέ, πράσινα, κόκκινα, πορτοκαλί και μαύρα, σταματημενα όλα μαζί, στον σκοτεινό σηματοδότη μιας Ελλάδας που ξέχασε να ανάψει πράσινο στα νιάτα της, στην ελπίδα και στην ανανέωσή της.
Σε μια Ελλάδα που γράφει την σύγχρονη ιστορία της μέσα σε τριτοκοσμικούς καρόδρομους ακούγοντας σκυλάδικα στη διαπασών και οδηγώντας δανεικιά Cayen.
Γιάννης Κιντάπογλου Επισκέπτης του WIF