Ξεκινώντας τον γολγοθά της ερώτησης τι θα ψηφίσω, αντιστρέφω πονηρά την παγίδα και απαντώ τι δεν θα ψηφίσω. Για να μπερδέψω τα πράγματα τα μπερδεμένα και να θολώσω τα νερά τα θολωμένα. Σιγά την δουλειά θα μου πείς. Σιγά την απραξία. Δεν ντρέπομαι όμως. Χρόνια τώρα δεν έχουμε ανακαλύψει τίποτα σαν κοινωνία, εγώ θα κάνω τον ήρωα; Ή μήπως είμαι έξω από την παραζάλη της αταξίας, της νηστικής σκέψης και της μουλωχτής κονόμας; Μέσα είμαι με όλους τους άλλους, τους μικρούς στα μυαλά και μεγάλους στο τίποτα. Είναι αλήθεια. Δεν είναι ψέμματα. Αποφάσισα μετά από περισσή (τάχα) σκέψη να πω ένα βροντερό όχι:
1. Στη ΝΔ ,γιατί δεν ήμουν ποτέ οπαδός της όχι γιατί δεν ήθελα αλλά γιατί δεν με θέλανε, (φτωχός και μίζερος και ο μπαμπάς τσαγκάρης) και καλά μου κάνανε, καλό μου κάνανε, έμπλεξα και εγώ με κάτι αριστερούς Συκεώτες και φάτε τώρα έναν ψήφο φούμο. Αλλά και να με θέλανε στο τέλος δεν θα τους ήθελα γιατί και ο εκφυλισμός έχει τα όριά του. Κάποτε σταματάς το ποδήλατο που δεν έχει φρένα ακόμη και με τη σόλα του παπουτσιού σου, γιατί το ματωμένο κούτελο δεν λέει..
2. Στο ΠΑΣΟΚ γιατί χρόνια μετά την μεταπολίτευση κατάλαβα με πολύ πόνο και κόπο το παράμύθι που μου σερβίρισε ο Σοσιαλισμός, σαν την γκόμενα που αγαπάς και σε παρατάει για τον φίλο σου ένοιωσα, ξόρκισα το κακό, είπα ήμαρτον, αυτοί κάναν κολοτούμπες στο τρομπολίνο και εγώ στο κρεβάτι του φακίρη, έκατσα πάνω στα καρφιά μάτωσα, χαλάστηκα και με κάτι αφίσες στο δρόμο, είπα δόξα τα λεφτά – έχουνε Θεό, και πήρα των οματιών μου.
3. Την Αριστερά την αγαπώ, ανάθεμα την τύχη μου, αλλά και εκεί γκαντεμιά. Εφτακόσια κομμάτια, φαγωμάρα, χρήμα, δόξα, λόξα, και ένας κόσμος κόκκινος μόνο στα όνειρά τους. Γιατί τα δικά μας όνειρα τέρμα πιά, δεν θα τα δώσουμε ούτε στους ανανεωτικούς ούτε στους συντηρητικούς (αυτοί πια…) τα σφυροδρέπανα φύγαν εδώ και καιρό από τα χωράφια της σκέψης μας, τώρα θερίζουνε με κομπίνες, και όποιος κονομήσει… Στο μεταξύ μεγαλώσαμε και πολύ, κρατάμε τους λυγμούς μας, κάπου κάπου φεύγει ένας αναστεναγμός, αλλά ως εκεί. Οι αδυναμίες είναι αδυναμίες. Και την ρουλέτα του μέλλοντός μας την κόψαμε από καιρό. Τέρμα το κόκκινο – μαύρο. Σε αυτήν την αντιπαράθεση κερδίζει πάντα η μπάγκα. Έξω το κόκκινο.
4. Τι μας έμεινε λοιπόν; Οι οικολόγοι; Έλα καλέ…. Οι ελαφρά εσωκοινοβουλευτικοί, οι μόνιμα εξωκοινοβουλευτικοί, ρομαντικοί και λοιποί; Καλό κουράγιο. Αυτοί δεν έχουν καταλάβει ότι παίζουν φεύγα (τάβλι) και έχουν την παραμάνα πιασμένη. Είπαμε να ελπίζεις αλλά όχι να χάνεις και τον χρόνο σου….
Και το ερώτημα παραμένει. Τι να ψηφίσω στις εκλογές που έρχονται; Μήπως υπάρχει καμιά καλή ιδέα;
Κιντάπογλου Γιάννης, Επισκέπτης του wif
Τρώγαν πίναν τα χταπόδια
και με τα οκτώ τους πόδια
Φώναξαν και κάτι ψάρια
κι’ έγιναν μαλλιά – κουβάρια
Γκόλ φωνάζει η Δημαρέλα
και ο Ζορό πουλάει τρέλα
κι’ η γριά η Παπαβρίδα
που της έστριψε η βίδα..
Πω πω πω τι φαγοπότι
θα το ζήλευαν Δεσπότοι
το ορέγονται αφεντάδες
με τις πλουμιστές κυράδες
Ξάφνου βλέπουν καρχαρία
κρίση μαύρη και ανεργία,
όπου φύγει.. φύγει.. φύγει..
και το Πάρτυ έτσι λήγει…
Φεύγουν, τρέχουν και περνάνε
και όλους τους στραβοκυτάνε
φεύγουν, μα όχι μακριά τους
θα ξανάρθει η σειρά τους.
Κιντάπογλου Γιάννης Επισκέπτης του wif