To 1982, μια ερευνητική ομάδα του πανεπιστημίου του Παρισιού, υπό τη διεύθυνση του φυσικού Alain Aspect, πραγματοποίησε ίσως το σπουδαιότερο πείραμα του 20ού αιώνα. Η ερευνητική αυτή ομάδα ανακάλυψε ότι, υπό κατάλληλες συνθήκες, υποατομικά σωμάτια όπως τα ηλεκτρόνια, ανεξάρτητα από την απόσταση που τα χωρίζει, τόσο αν πρόκειται για απόσταση 5 εκατοστών ή για απόσταση 100 δισεκατομμυρίων χιλιομέτρων, επικοινωνούν ακαριαία με άλλα υποατομικά σωμάτια. Η παρατήρηση αυτή μπορεί να στηριχτεί επιστημονικά, μόνο μέσα από δύο παραδοχές: ή η θεωρία του Αϊνστάιν, που αποκλείει τη δυνατότητα επικοινωνίας με ταχύτητες μεγαλύτερες του φωτός, είναι λανθασμένη ή μεταξύ των υποατομικών σωματίων υπάρχουν συνδέσεις που δεν έχουν μόνο τοπική σχέση μεταξύ τους!
Η πλειοψηφία των φυσικών αρνείται τη δυνατότητα ύπαρξης φαινομένων που εξελίσσονται με ταχύτητες μεγαλύτερης εκείνης του φωτός. Ωστόσο, αν δεχτούμε την ορθότητα του πειράματος, αυτό το αξίωμα ανατρέπεται! Υπάρχει, λοιπόν, μεταξύ των υποατομικών σωματίων, δεσμός που δεν είναι τοπικού χαρακτήρα; Ο διεθνούς φήμης Άγγλος φυσικός David Bohm, του πανεπιστημίου του Λονδίνου, υποστηρίζει ότι η ανακάλυψη της ομάδας του Aspect συνεπιφέρει την μη ύπαρξη της αντικειμενικής πραγματικότητας! Δηλαδή, το σύμπαν, παρά τη φαινομενική του στερεότητα, στην πραγματικότητα, δεν είναι τίποτε άλλο από ένα φάντασμα, ένα γιγαντιαίο φαντασμαγορικό ολόγραμμα! Ας δούμε, όμως, τι ακριβώς είναι ένα ολόγραμμα.
Το ολόγραμμα είναι μια τρισδιάστατη φωτογραφία που γίνεται με τη βοήθεια ενός laser. Η τρισδιάστατη, όμως, απεικόνιση δεν είναι το μοναδικό ενδιαφέρον χαρακτηριστικό ενός ολογράμματος. Εάν το ολόγραμμα ενός αντικειμένου κοπεί στα δύο και ύστερα το φωτίσουμε πάλι με φως laser, ανακαλύπτουμε ότι κάθε μισό περιέχει ακόμη ολόκληρη την εικόνα του αντικειμένου. Επομένως, σε αντίθεση με τις κοινές φωτογραφίες, κάθε μέρος του ολογράμματος περιέχει όλες τις πληροφορίες του ακέραιου αρχικά ολογράμματος! Κατά τον καθηγητή Bohm, ο λόγος που τα υποατομικά σωμάτια διατηρούν την επαφή μεταξύ τους, ανεξάρτητα της απόστασης που τα χωρίζει, είναι το γεγονός ότι ο διαχωρισμός τους είναι μια ψευδαίσθηση! Ήταν, πράγματι, πεπεισμένος ότι, σε ένα πιο βαθύ επίπεδο πραγματικότητας – του οποίου δεν είμαστε ενήμεροι – τα σωμάτια αυτά δεν είναι ίδιες οντότητες, αλλά προεκτάσεις του αυτού δομικού «οργανισμού». Να υπάρχει, επομένως, μια διάσταση πέραν εκείνης μέσα στην οποία ζούμε; Να είναι, άραγε, τα υποατομικά σωμάτια – που αποτελούν το όλον, από τον ανθρώπινο εγκέφαλο μέχρι τα άστρα, τους γαλαξίες και το σύμπαν ολόκληρο – όχι μέρη χωριστά του όλου, αλλά όψεις τεμαχίων μιας βαθύτερης και βασικής ενότητας που προκύπτει, τελικά, εξ ίσου ολογραφική και αδιαίρετη; Κι αν ισχύει αυτό, μήπως, τότε, και η φυσική πραγματικότητα που αποτελείται από «εικόνες», δεν είναι τίποτε άλλο από όψεις τεμαχίων – προβολές, δηλαδή, κάθε φορά – ενός αδιαίρετου ολογράμματος;
Σκεφτήκατε ποτέ, σε ένα ολογραφικό σύμπαν, μέσα στο οποίο διαμορφώνεται και η φυσική μας πραγματικότητα, τι «διαστάσεις» παίρνουν οι έννοιες του χώρου, του χρόνου, της ζωής και του θανάτου;
ΌΛΑ ΔΙΑΠΟΤΙΖΟΥΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ!
Προβληματιστείτε λιγάκι, φίλοι μου, και τα ξαναλέμε …
Ελένη Σεμερτζίδου