5 Ιουνίου 2012 // 4.637 Comments »
Ε Γ Κ Υ Κ Λ Ι Ο Σ
Πρὸς τοὺς εὐσεβεῖς χριστιανοὺς τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως
Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,
ΧΡΟΝΙΑ σας ΠΟΛΛΑ καὶ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ!
Πέρασε ἡ κατανυκτικὴ περίοδος τοῦ Τριωδίου, γιορτάσαμε τὸ Πάσχα καὶ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου καὶ ἤδη ὁλοκληρώνεται καὶ τὸ Πεντηκοστάριο. Γιορτὲς γεμάτες νόημα, εὐκαιρίες πλημμυρισμένες ἀπὸ ἐπαγγελίες χαρᾶς καὶ ἐλπίδας, χαραγμένες ἀπὸ ἀλήθεια καὶ προοπτικὴ πνευματικῆς ἐλευθερίας. Ἀλήθειες ὅπως ἡ ψηλάφηση τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὸν Θωμᾶ, ἡ θέα τοῦ Ἀναστάντος ἀπὸ τὶς Μυροφόρες, ἡ συνάντησή Του μὲ τοὺς μαθητές, ἡ συνομιλία καὶ ἡ φανέρωσή Του μὲ τοὺς δύο πρὸς Ἐμμαούς, ἡ ἔκχυση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ποὺ γιορτάζουμε σήμερα, προσφέρονται ὄχι γιὰ νὰ τὶς ἀκούσουμε ὡς ἱστορικὲς περιγραφές, οὔτε γιὰ νὰ τὶς παραδεχθοῦμε ὡς θρησκευτικὰ ἰδεολογήματα, ἀλλὰ γιὰ νὰ τὶς πιστεύσουμε καὶ νὰ διηθήσουν ὅλες τὶς λεπτομέρειες τῆς ζωῆς μας. Αὐτὸς εἶναι ὁ κόσμος τοῦ Θεοῦ ποὺ ἡ Ἐκκλησία μας προτείνει γιὰ τὸν καθένα μας χωριστὰ καὶ γιὰ ὅλους μαζὶ ὡς κοινωνία καὶ ὡς οἰκουμένη.
Δίπλα σὲ αὐτὴν τὴν πρόταση ζωῆς καὶ ἤθους στέκεται ἡ θλιβερὴ ἐμπει-ρία τῆς κοσμικῆς πραγματικότητος, ὅπως τὴ ζοῦμε στὶς μέρες μας. Μιὰ κατά-σταση χωρὶς ὅραμα, χωρὶς ἐλπίδα, χωρὶς φῶς. Ἡ ἀνθρώπινη ἀποτυχία σὲ ὅλη της τὴν ἔκταση. Τὸ οἰκονομικὸ σύστημα σὲ κατάρρευση. Τὸ Εὐρωπαϊκὸ ὅραμα μετατράπηκε σὲ ἐφιαλτικὸ ὄνειρο. Οἱ πολιτικὲς ὑποχέσεις μεταμφιέστηκαν σὲ ἀνόητα ψέματα, ἀκατανόητα ἐπιχειρήματα καὶ ἀδικαιολόγητες ἐπιλογές. Ἕνας κόσμος δίχως τόλμη καὶ ἡρωϊσμό, δίχως ἐξυπνάδα καὶ πρωτοτυπία, δίχως ποιότητα καὶ πειστικότητα, δίχως πνεῦμα καὶ ζωή. Ὁ ψευτοθεὸς τῆς δημοκρατίας καὶ τῶν ἀτομικῶν δικαιωμάτων ἐκφυλίσθηκε σὲ δικαίωμα ἐκλο-γικῆς ἐπιλογῆς ἀνάμεσα σὲ καταστροφικὰ σενάρια καὶ σὲ ἀνίκανους διαχειριστὲς τῆς καθημερινότητάς μας. Τὴν ἱστορικὴ δόξα τοῦ παρελθόντος μας τὴ διαδέχθηκε ὁ παγκόσμιος διασυρμός μας καὶ οἱ συνεχεῖς ἀπειλές. Τὸ μόνο ποὺ πλέον γεννᾶ ἡ χώρα μας εἶναι ἀδιέξοδα καὶ ἀναξιοπιστία, ἀσυνεννοησία καὶ ἀκυβερνησία.
Οἱ μισθοὶ καὶ οἱ συντάξεις περικόπηκαν, τὰ ἐπιδόματα ἀφαιρέθηκαν, τὰ χρέη αὐξήθηκαν, τὰ σπίτια μας φορολογήθηκαν, τὰ συσσίτια πλήθυναν, ἡ φτώχεια καὶ ἡ ἀνέχεια περίσσεψαν, οἱ ἄνεργοι συναγωνίζονται σὲ ἀριθμοὺς τοὺς ἐργαζόμενους, οἱ γέροντες ἀγωνιοῦν, οἱ νέοι ξενητεύονται, οἱ ἀναπνοές μας περιορίσθηκαν, οἱ ἐλπίδες μας στέρεψαν, τὰ ὁράματα πέθαναν.
«Τὰ γὰρ ἔθνη καὶ οἱ βασιλεῖς οἵτινες οὐ δουλεύσουσί σοι ἀπολοῦνται» (Ἠσ. ξ΄ 12) καὶ «φυλὴ ἀνόμων ἐρημωθήσεται» (Σοφ. Σειρὰχ ιστ΄ 4). Αὐτὸ πά-θαμε. Ἐγκαταλείψαμε τὸν Θεὸ καὶ ζοῦμε τὴν ἐρήμωση καὶ τὴν ἀπώλειά μας. Ἡ παιδεία μας χωρὶς ἀγωγή, ἡ ἱστορία μας χωρίς δόξα, ἡ Ἐκκλησία μας χωρὶς ὀμορφιά, ἡ ζωή μας χωρὶς ἀλήθεια, ἡ πορεία μας χωρὶς ἀξία. Αὐτὴ εἶναι ἡ αἰτία τοῦ σημερινοῦ μας καταντήματος. Καὶ δὲν τὸ ἔχουμε καταλάβει. Τὸ γκρέμισμα τῶν πνευματικῶν θεμελίων μας συνεχίζεται ἀπρόσκοπτα. Κάναμε τὸ λάθος νὰ ἐλπίσουμε ἐκεῖ ποὺ δὲν ἔπρεπε. Κάναμε τὸν κόπο νὰ ψηφίσουμε αὐτοὺς ποὺ δὲν ἀξίζουν. Κάνουμε τὸ ἔγκλημα νὰ μὴ μαθαίνουμε ἀπὸ τὰ λάθη μας. Τελικὰ οὔτε κυβέρνηση βλέπουμε οὔτε ἀληθινοὺς ἡγέτες καὶ ἄρχοντες διακρίνουμε οὔτε λύσεις διαφαίνονται. Ὅπως γράφει κάπου ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, «ὁ πλοῦς ἐν νυκτί, πυρσὸς οὐδαμοῦ, Χριστός καθεύδει», ἡ πορεία μας εἶναι στὸ σκοτάδι, φῶς πουθενά, καὶ ὁ Χριστός κοιμᾶται…
Ὄχι, ὅμως ἀγαπητοί μου, ἀδελφοί∙ ὁ Χριστὸς δὲν κοιμᾶται. Ἐμεῖς βυθι-σθήκαμε σὲ λησμοσύνη καὶ σὲ βαθὺ ὕπνο. Ἐμεῖς κοιμόμαστε. Γι’ αὐτὸ «ὥρα ἡμᾶς ἐκ τοῦ ὕπνου ἐγερθῆναι» (Ρωμ. ιγ΄ 11). Καιρὸς νὰ ξυπνήσουμε. Ἡ μέρα δὲν θὰ ἔρθει ἀπὸ μόνη της. Αὐτὴ τὴ μέρα θὰ τὴν φέρουμε ἐμεῖς∙ καὶ μάλιστα ὄχι τόσο μὲ τὰ σωστὰ ἔργα ἢ τὶς ὀρθὲς ἐπιλογές μας, ὅσο μὲ τὴν ὁμολογία τῆς πίστης καὶ τὴν προσευχή μας. Οἱ κοσμικὲς πολιτικὲς ἐπιλογές προσδοκοῦν «πότε θὰ κάνει ξαστεριά»∙ δὲν μποροῦν νὰ μᾶς βγάλουν ἀπὸ τὴ νύχτα, ἐλπί-ζουν σὲ ἀστεράκια. Ἐμεῖς προσδοκοῦμε ἡμέρα μὲ ἥλιο, τὸν Ἥλιο τῆς δικαιο-σύνης. Δὲν προσδοκοῦμε ἕναν θεὸ ποὺ θὰ μᾶς λύσει τὰ ἐπίγεια προβλήματα γιὰ νὰ Τὸν ξαναξεχάσουμε∙ οὔτε θὰ ἀμνηστεύσει τὰ λάθη μας γιὰ νὰ τὰ ἐπαναλάβουμε. Πιστεύουμε στὸν Χριστό, στὸν ἀληθινό Θεό γιὰ νὰ δεχθεῖ τὴ μετάνοιά μας καὶ τὴν πίστη μας, γιὰ νὰ τὶς ποτίσει μὲ τὴ χάρι Του καὶ ἔτσι νὰ φανερώσει τὴν παρουσία Του. Ναί! Εἶναι δυνατὸν μέσα ἀπὸ τὸ σημερινὸ κατάντημα νὰ προκύψει δόξα καὶ μεγάλη εὐλογία, διότι «Μακάριον ἔθνος οὗ ἐστι Κύριος ὁ Θεὸς αὐτοῦ» (Ψαλμ. λβ΄ 12)∙ μακάριο καὶ εὐλογημένο εἶναι τὸ ἔθνος ποὺ ἔχει τὸν ἀληθινὸ Θεὸ ὡς Κύριό Του. Αὐτὴ εἶναι μιὰ αἰώνια ἀλήθειαποὺ δὲν ἑρμηνεύεται τόσο λογικά, ὅσο ἐπαληθεύεται ἱστορικὰ καὶ δικαιολο-γεῖται πνευματικά. Ὁ δρόμος τοῦ Θεοῦ παραμένει πάντα ἀνοιχτός.
Ἦρθε ἡ ὥρα ποὺ πρέπει νὰ ξυπνήσουμε. Ἂς ἀρχίσουμε μὲ ἐκτενεῖς προσευχὲς καὶ λιτανεῖες. Ὄχι γιὰ νὰ γλιτώσουμε ἀπὸ τὴν καταστροφή. Ὄχι γιὰ νὰ μᾶς ἀπαλλάξουν ἀπὸ τὰ μνημόνια. Ὄχι γιὰ νὰ μᾶς σβήσουν τὰ χρέη. Ὄχι γιὰ νὰ μειωθεῖ ἡ ἀνεργία. Ὄχι γιὰ νὰ ξεφύγουμε τὴν χρεωκοπία. Αὐτὰ ξέρει ὁ Θεὸς ἂν καὶ πῶς καὶ πότε θὰ τὰ φτιάξει. Αὐτὸ ποὺ χρειαζόμαστε εἶναι πρῶτον∙ ὅσοι ἀληθινὰ πιστεύουμε νὰ μετανοήσουμε. Νὰ μετανοήσουμε διότι Τὸν ξεχάσαμε, διότι Τὸν ἐγκαταλείψαμε, Τὸν περιφρονήσαμε, Τὸν πολεμή-σαμε, ἀπορρίψαμε τὸν δρόμο καὶ τὶς ἐντολές Του. Ἀκόμη καὶ ὅσοι Τὸν ὁμολογοῦμε, δυστυχῶς ἐπιλέξαμε νὰ ζήσουμε χωρὶς τὴ δύναμή Του.
Καλούμαστε νὰ Τὸν δοξάσουμε ὄχι γιὰ τὶς ἐπίγειες χαρές μας. Δὲν ὑπάρχουν πλέον τέτοιες. Νὰ Τὸν δοξάσουμε γιὰ τὴν παρουσία καὶ τὴν ἀλή-θεια Του, γιὰ τὸ ἔλεος καὶ τὴν ἀγάπη Του∙ γιὰ τὴ μακροθυμία Του.
Καλούμαστε νὰ Τὸν ὁμολογήσουμε σήμερα. Νὰ ὁμολογήσουμε ὅτι «οὗτοι ἐν ἅρμασι καὶ οὗτοι ἐν ἵπποις, ἡμεῖς δὲ ἐν ὀνόματι Κυρίου Θεοῦ ἡμῶν μεγαλυνθησόμεθα» (Ψαλμ. ιθ΄ 8). Ἐλπίδα μας καὶ ἐπιστηριγμός μας εἶναι τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ καὶ μόνον. Αὐτὸς εἶναι τὸ μέλλον μας καὶ ἡ προοπτική μας.
Καὶ τέλος, καλούμαστε νὰ ζητήσουμε ὁ Κύριος νὰ ἀναδείξει ἄρχοντες ἱκανοὺς νὰ ἀναλάβουν τὶς εὐθύνες τοῦ τόπου μας, τὴν προστασία τῆς ἱστορίας μας, τὸν σεβασμὸ τῆς πίστης καὶ τῆς παράδοσής μας∙ ἡγέτες μὲ φόβο Θεοῦ, μὲ νοῦν Χριστοῦ, ἀνιδιοτελεῖς πατριῶτες μὲ ξεκάθαρη προαίρεση, πολιτικὴ σύνε-ση καὶ ἡρωικὴ βούληση, διότι τέτοιους χρειαζόμαστε, μόνο τέτοιους μποροῦμε νὰ ψηφίσουμε καὶ τέτοιους μόνο ἀξίζει αὐτὸ ποὺ ὀνομάζεται Ἑλληνικὴ ταυτό-τητα καὶ Ὀρθόδοξη συνείδηση.
Παράλληλα, ἡ δική μας γενιά, ποὺ καὶ αὐτὴ φαίνεται ἀνίκανη νὰ ὑλο-ποιήσει τὸ Τάμα τῶν προγόνων μας, πρέπει ὁπωσδήποτε νὰ τὸ ἀνανεώσει μὲ ἕνα νέο Τάμα. Τώρα ποὺ πεινᾶμε, τώρα νὰ κτίσουμε τὸν ναὸ τοῦ Τάματός μας. Ὅπως ἡ Ὀρθόδοξη Ἀλβανία στὸ κέντρο τῶν Τιράνων αὐτὲς τὶς μέρες ἐγκαι-νιάζει τὸ Πνευματικὸ Κέντρο τῆς πίστης της, ὅπως οἱ Σέρβοι στὸ Βελιγράδι, οἱ Ρουμάνοι στὸ Βουκουρέστι καὶ οἱ Ρῶσοι στὴ Μόσχα, πρόσφατα μέσα στὴ φτώχεια τους ἔκτισαν τοὺς ναοὺς τοῦ Σωτῆρος καὶ τῶν Ἁγίων τους, κατὰ μείζονα λόγο ἐμεῖς τώρα πρέπει νὰ ἐκπληρώσουμε τὸ παλιὸ καὶ τὸ σύγχρονο Τάμα μας. Αὐτὸ ἀξίζει περισσότερο καὶ ἀπὸ τὶς προσευχές μας. Γιατὶ τὶς συνοδεύει καὶ μὲ ἔργα. Σήμερα πρέπει νὰ δείξουμε ὅτι περισσότερο ἀπὸ τὸ νὰ συντηρήσουμε τὸ σῶμα μας ἔχουμε ἀνάγκη νὰ ζωογονήσουμε τὴν πίστη μας. Αὐτὸ ποὺ μᾶς λείπει δὲν εἶναι ἡ ὑλικὴ τροφή, ἀλλὰ ἡ σχέση μας μὲ τὸπρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Αὐτὸ ποὺ ἀποτελεῖ τὴ δοκιμασία μας δὲν εἶναι ἡ φτώ-χεια καὶ ἡ πεῖνα μας, ἀλλὰ ἡ ἀποξένωση ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ ἡ στέρησή Του.
Σᾶς καλῶ λοιπὸν ὅλους, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὅσοι συμμερίζεστε αὐτὴ τὴν ἀνάγκη, ὅσοι συντηροῦμε ψήγματα πίστης μέσα μας, νὰ ἐπιρρίψου-με τὴν ἐλπίδα μας «ἐπὶ τὸν Κύριον», λιτανεύοντες καὶ προσευχόμενοι. Νὰ ὁμο-λογήσουμε μὲ συντριβὴ τὴν ἀπομάκρυνσή μας ἀπὸ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ τὴ διάθεση τῆς ἐπιστροφῆς μας στὴν ἀδιάψευστη ἐλπίδα Του∙ στὰ δωμάτιά μας μόνοι μὲ δάκρυα στὰ μάτια, στούς ναούς μας ὅλοι μαζὶ μὲ προσευχὲς καὶ ὁλονύκτιες δεήσεις, ἐνδεχομένως στούς δρόμους καὶ στὶς πλατεῖες μὲ κεριὰ καὶ λαμπάδες. Αὐτὰ δὲν εἶναι ἄγνωστα στὴν ἱστορία μας, εἶναι δοκιμασμένοι δρόμοι στὴ ζωὴ τοῦ Ἔθνους καὶ τῆς Ἐκκλησίας μας.
Ἡ ἐλπίδα μας, ἀδελφοί μου, δὲν βρίσκεται στὶς ἐκλογὲς τῆς 17ης Ἰου-νίου -ἐκεῖ ἴσως βρίσκεται μέρος μόνον τῆς εὐθύνης μας. Τὸ σύνολο τῶν ἐλπίδων μας βρίσκεται στὴ σημερινὴ ἑορτὴ τῆς Πεντηκοστῆς. Γιατὶ στὰ αὐτιά μας ἠχεῖ ἡ προτροπὴ τοῦ προφητάνακτος Δαβίδ: «Μὴ πεποίθατε ἐπ’ ἄρχοντας ἐπὶ υἱοὺς ἀνθρώπων οἷς οὔκ ἐστι σωτηρία» (Ψαλμ. ιμε΄ 3). Γιατὶ δὲν πιστεύουμε σὲ πολιτικοὺς ποὺ ἀλλάζουν τὶς ὑποσχέσεις τους, ἀλλὰ στὸ Πανάγιο Πνεῦμα ποὺ ἀλλοιώνει τοὺς μαθητὲς καὶ «πανσόφους τοὺς ἁλιεῖς ἀναδεικνύει». Ὄχι σὲ αὐτοὺς ποὺ διχασμένοι δὲν μποροῦν νὰ φτιάξουν μιὰ κυβέρνηση, ἀλλὰ σὲ Αὐτὸν ποὺ «εἰς ἑνότητα πάντας καλεῖ». Ὄχι στὴν ἀλαζονικὴ σύγχυση τῆς σύγχρονης Βαβέλ, ἀλλὰ στὴν καθαρότητα τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ. Ὄχι στὶς ἄκαρπες προσπάθειες τῶν ἡγετῶν αὐτοῦ τοῦ κόσμου, ἀλλὰ στὴν παγκαρπία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
«Ἀδελφοί, στήκετε ἐν τῇ πίστει, ἀνδρίζεσθε, κραταιοῦσθε» (Α΄ Κορ. ιστ΄ 13)
«Εἰ ὁ Θεὸς μεθ’ ἡμῶν οὐδεὶς καθ’ ἡμῶν»
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† ῾Ο Μεσογαίας καὶ Λαυρεωτικῆς ΝΙΚΟΛΑΟΣ
Posted in ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ
12 Μαρτίου 2012 // 79 Comments »
Με αφορμή την ειρωνεία ενός Βρετανού προς τους Έλληνες και μια συζήτηση που είχε μαζί του στο Λονδίνο, ο γνωστός τραγουδοποιός Αλκίνοος Ιωαννίδης προσπάθησε με ιστορικές αναφορές να καταδείξει την ευθύνη των Ευρωπαίων, παραδεχόμενος ωστόσο και τα δικά μας λάθη.
Το NEWS 247 αναδημοσιεύει το κείμενο του που “ανέβηκε” στην προσωπική ιστοσελίδα του καλλιτέχνη, θεωρώντας το ως μια εμπεριστατωμένη απάντηση στις ρατσιστικές επιθέσεις που δέχεται η Ελλάδα, αλλά και στον λαϊκισμό που καλλιεργείται εντός και εκτός της χώρας.
Ολόκληρο το κείμενο του Αλκίνοου Ιωαννίδη
“We blame you, you know, μου είπε ένας Άγγλος στο Λονδίνο. Εννοούσε πως οι Έλληνες κάνουμε ζημιά στις οικονομίες των άλλων χωρών της Ευρώπης. Με την κυκλοφορία της συλλογής “Local Stranger” στο εξωτερικό, θα πέφτω συχνά πάνω σε τέτοιου είδους ατάκες ξένων δημοσιογράφων.
Τι να απαντήσω; Τι να του πω; Πως οι αποικιοκράτες παππούδες του συμπεριφέρονταν στους Kύπριους δικούς μου σαν να ήταν ζώα, επειδή ήταν βοσκοί και δεν είχαν μπάτλερ; Πως η βασίλισσά του, αυτή η γιαγιά με τα καταπληκτικά καπέλα, όταν ήταν νέα υπέγραφε με το χέρι της θανατικές καταδίκες παιδιών 19 και 20 χρονών που πάλευαν να ελευθερώσουν τον τόπο τους; Να του πω για την εξωτερική πολιτική της χώρας του, που τεχνητά προκάλεσε το μίσος μεταξύ των Ελληνοκυπρίων και των Τουρκοκυπρίων, άνοιξε με το ζόρι την όρεξη στην Τουρκία για την Κύπρο και με τη βοήθεια της αστείρευτης δικής μας λεβεντομαλακίας δημιούργησε το Κυπριακό πρόβλημα, με χιλιάδες νεκρούς, αγνοούμενους και πρόσφυγες;
Να του πω για τον εμφύλιο εδώ στην Ελλάδα και για τον ρόλο που έπαιξε η εξωτερική πολιτική της χώρας του; Για τη σύμπραξη με τους ηττημένους Γερμανοτσολιάδες και κάθε λογής δοσίλογους εναντίων όσων αγωνίστηκαν για την ελευθερία στο βουνό; Για το πώς εκμεταλλεύτηκαν την εγκεφαλική σκλήρηνση και τον επαρχιωτισμό της εδώ κομμουνιστικής ηγεσίας προκειμένου να ξεφορτωθούν μια και καλή το πιο δημιουργικό και αλτρουιστικό κομμάτι της χώρας; Πως από τότε επικράτησαν εδώ οι βολεψάκιδες, οι παρτάκιδες και οι ελληνάρες χωρίς Ελλάδα – αυτοί που όταν λένε «αγαπώ την πατρίδα μου» εννοούν στην καλύτερη περίπτωση «αγαπώ τον εαυτό μου» ή ακόμα «μισώ όλους τους άλλους» – φέρνοντας τη χώρα σήμερα στην καταστροφή;
Ας μη μιλήσω για τη Γερμανία, μη σας κουράζω με τα αυτονόητα…
“We blame you!” Έλα τώρα Robert, behave yourself να πούμε, μην κάνεις σαν παιδί! Κι εγώ σας κατηγορώ άμα είν’ έτσι.
Οι εταιρείες και οι κυβερνήσεις σας ανέθρεψαν και στήριξαν τη διαφθορά μας, προκειμένου να μας πουλήσουν σε διπλή τιμή τα άχρηστα, μισοχαλασμένα όπλα, τα φάρμακα και τις τηλεπικοινωνίες τους. Έστησαν Ολυμπιάδες.
Η δική μας κόστισε διπλάσια από του Σίδνευ, το είπε τότε υπουργός μας, υπερήφανος, σε ξένο κανάλι. Κι όταν ρωτήθηκε ο υπουργός στη συνέχεια: «Εννοείτε πως αυτά πληρώνονται με ξένα κεφάλαια;» απάντησε παρεξήγημένος (έχουμε και μια αξιοπρέπεια!), «Όχι! Αποκλειστικά με δικά μας χρήματα. Θα μάθουμε πόσα ακριβώς μετά το πέρας των αγώνων»! Τα πλήρωσε το κράτος, δηλαδή εμείς, δηλαδή τα εγγόνια μας. Κι εμείς φωνάζαμε «Ζήτω» και «Γεια». Και στήναμε ωραίες τελετές έναρξης και λήξης. Γραφείο τελετών!
“We blame you!” Και οι δύο παππούδες μου σκοτώθηκαν στον πόλεμο. Δεν άκουσα ποτέ τους γονείς μου που μεγάλωσαν πάμφτωχοι και ορφανοί, ούτε τις πρόσφυγες, χήρες γιαγιάδες μου να κατηγορούν συνολικά τους Γερμανούς, τους Άγγλους, τους Τούρκους ή τους Βούλγαρους. Είχαν μια σιωπή, μια βαθιά γνώση πως ο άνθρωπος, από όπου και αν κατάγεται, κρύβει μέσα του τον άγγελο μα κρύβει και το θηρίο. Το ταϊζει κρυφά, το κρύβει πίσω από χαμόγελα και ανέξοδες καλοσύνες, το καταπιέζει όταν ενοχλεί την καθημερινότητα και το ελευθερώνει όποτε οι συνθήκες το επιτρέπουν. Εκτός κι αν η καλλιέργεια και η ηθική του υπερισχύσουν. Μα, να ανοίξω φιλοσοφική συζήτηση;
Όχι. Τότε; Ας πάω στα «επουσιώδη». Να πω για τις αηδίες που η δική σας show-business μάς πούλησε δεκαετίες τώρα; Για τόσες ανοησίες της ποπ, της ροκ και των «charts» που μας τάισαν με το ζόρι; Που για κάθε τραγούδι της προκοπής αναγκαστήκαμε να αγαπήσουμε κι ένα σακί σκουπιδοτράγουδα και να συνδέσουμε τις εφηβείες και τις ζωές μας μαζί τους; «Και τι με νοιάζει, θα μου πει, αν εσύ έχαφτες τις αηδίες που σου πουλούσαν οι δισκογραφικές και τα ραδιόφωνα; Ας μην τις άκουγες. Είναι ανάγκη να σας φταίνε πάντα οι άλλοι;»
Καλά, θα πω για τα δικά μας: Έχεις δίκιο Robert, ότι κι αν πεις λίγο είναι. Η πρώτη μας βουλή είχε μέσο όρο 200 βαφτιστήρια ανά βουλευτή. Ήμασταν χαλασμένοι εξ αρχής. Ο εμφύλιος μεταξύ των Ελλήνων κατά την επανάσταση στοίχησε περισσότερους νεκρούς απ’ ότι ο αγώνας ενάντια στους Οθωμανούς. Βαφτίσαμε τον Ιταλό Καποδίστρια Έλληνα και μετά τον σκοτώσαμε γιατί δεν είχε τα κουσούρια μας. Όσο αίμα κι αν χύσαμε, όσους Θούριους κι αν ψάλαμε, όσες ηρωικές Εξόδους κι αν επιχειρήσαμε, τελικά εσείς μάς κάνατε κράτος, για να κάνουμε τις δουλειές σας. Το ένα από τα τρία πρώτα κόμματα της νέας μας χώρας, αυτό που ουσιαστικά επικράτησε, λεγόταν «Αγγλικό».
Αυτό τα λέει όλα. Ποια ιδεοληψία μάς έκανε να πιστέψουμε πως μπορούμε να σηκώσουμε κεφάλι; Χάσατε ευγενή παιδιά εδώ Robert, το ξέρω. Ποιητές, ουτοπιστές, οξφορδιανούς αρχαιογνώστες, έφηβους φιλέλληνες, Έλληνες εξ αναγνώσεως, Πλατωνιστές όταν κανείς δεν είχε ακούσει για Πλάτωνα στα λημέρια μας για αιώνες. Εμείς ήμασταν αναλφάβητοι Αρβανίτες, Βλάχοι, Τουρκόγυφτοι, Τουρκόφωνοι, Πομάκοι, Σλαβομακεδόνες, Τσάμιδες. Εσείς βυθίσατε στο Ναβαρίνο, εσείς μας δώσατε κράτος, εσείς μας κάνατε Έλληνες. Εμείς απλώς κερδίσαμε το κύπελο στο ποδόσφαιρο και βγήκαμε να δείρουμε Αλβανούς.
Μπα, όχι, αυτά τα λέμε μεταξύ μας, δεν είναι για ν’ ακούγονται παραέξω, μετατρέπονται αυτομάτως σε υπερβολές και σε ψέματα όταν βγαίνουν απ’ το σπίτι. Θα του πω άλλα:
Μη νομίζεις πως περνούσαμε ζωή και κότα τόσα χρόνια Robert! Δεν ήταν παράδεισος το να κοιμάσαι σε ράντζο στο διάδρομο, εγχειρισμένος. Ούτε το να είσαι άτομο με αναπηρία και να σού είναι αδύνατον να κινηθείς στις πόλεις μας. Ούτε το να πληρώνεις «περαίωση» στην εφορία, θεωρούμενος απατεώνας εξ ορισμού. Ούτε το να οδηγείς και να πεθαίνεις στους δρόμους μας. Ούτε το να γεννάς με καισαρική για να βγάλει κάνα φράγκο παραπάνω ο μαιευτήρας και να ταϊζει γάλα σκόνη το παιδί σου για να πάρει προμήθεια. Ούτε το να μη βρίσκεις το δίκιο σου στα δικαστήρια. Ούτε το να κυβερνιέσαι από όσους μας κυβέρνησαν. Ούτε το να ζεις στην ασχήμια όπου ο καθένας έχτιζε ότι να ‘ναι όπου να ‘ναι. Ούτε το να είσαι παιδί χωρίς παιδεία και χωρίς χρόνο, με πέντε ιδιαίτερα τη μέρα, με άγχος και κατάθλιψη. Ούτε γέρος χωρίς ουσιαστική περίθαλψη και σύνταξη, να περιμένεις να πεθάνεις μπροστά στην τηλεόραση. Ούτε και το να είσαι Αιγυπτιώτης, Κύπριος, Μικρασιάτης, Ηπειρώτης, Ίμβριος ή Πόντιος ήταν πάντα ευχάριστο. Γι’ αυτό μη λες πως γλεντούσαμε τη ζωή μας τόσα χρόνια με δανεικά. Τα δανεικά τα έδιναν οι διαφθορείς των κυβερνήσεων και των εταιρειών σου και τα έτρωγαν οι διεφθαρμένοι δικοί μας δικοί τους. Και θησαύριζαν οι δυνατοί μέσα απ’ τη μιζέρια και τον εξευτελισμό μας και σήμερα θέλουν κι άλλο.
Τώρα, το πώς γίνεται αυτή η πλούσια και αδιάφθορη χώρα σου, ενώ ρούφηξε το αίμα αποικιών τόσα χρόνια, να χρωστά κι αυτή, το γιατί σού κόβονται οι παροχές στην παιδεία, οι κοινωνικές ασφαλίσεις, οι μισθοί και η πρόνοια, το γιατί έχεις χρόνια τώρα άστεγους κάτω απ’ τις γέφυρες, πεινασμένους στο δρόμο και αναλφάβητους το 2012, αυτό είναι άλλο, τεράστιο, παγκόσμιο θέμα που καλό θα ήταν να ψάξουμε όλοι μαζί. Δεν πηγάζει από την κατάσταση στην Ελλάδα. Μη μας κατηγορείς λοιπόν για όσα δεν φταίμε.
Αν θέλεις να μας κατηγορήσεις, κατηγόρησέ μας για την έλλειψη οργανωμένης άμυνας απέναντι σε μια επίθεση πρωτοφανή αλλά αναμενόμενη. Κατηγόρησέ μας που βρεθήκαμε ανέτοιμοι, επαρχιώτες αδικτύωτοι, αυτιστικοί, ομφαλοσκόποι, χασομέρηδες, μια πόλη ανοχύρωτη μπροστά στην προαναγγελθήσα επέλαση του τέρατος. Και κατηγόρησε και λίγο τον εαυτό σου, που αντί να συμπονέσει τον δοκιμαζόμενο φτωχόκοσμο της Ελλάδας, γλύφει μισοκοιμισμένος την καραμέλα που του πουλούν οι αγορές, τα περιοδικά των εκδοτών και οι ρατσιστικές αναλύσεις των καναλιών, περιμένοντας τη σειρά του. Σου λένε κάθε μέρα για την ελληνική τεμπελιά, για την ελληνική διαφθορά, για την ελληνική ψευτιά. Την αλήθεια που δεν σου λένε θα σου την πούμε εμείς: Ετοιμάσου να χάσεις όσα νομίζεις πως έχεις. Γιατί θα τα χάσεις όλα!
Και μην πεις “αυτά δεν γίνονται!” Κι εμείς τέτοια λέγαμε. Και σήμερα βρεθήκαμε χωρίς γη κάτω απ’ τα πόδια μας. Αύριο θα έρθει η σειρά σου. Όταν λοιπόν θα σου στερούν τη σύνταξή σου, τα χρήματα που κέρδισες με ιδρώτα και με απουσία από τα παιδιά σου και τους έδωσες να σου φυλάξουν, όταν δεν θα ‘χεις γιατρό να γιατρευτείς, σπίτι να κοιμηθείς, πρόνοια να προνοήσει, φαϊ να φας, τραγούδι να τραγουδήσεις, τότε να μας κατηγορήσεις διπλά. Γιατί εμείς ανοίξαμε την Κερκόπορτα.
Η ευθύνη μας δεν είναι μόνο πως δημιουργήσαμε χρέος, πως κλέψαμε τον τόπο μας, πως χτίσαμε αυθαίρετα, πως πληρωθήκαμε μαύρα, πως πήραμε και δώσαμε φακελάκια, πως ψηφίσαμε ζώα, πως λαδώσαμε, πως παντρευτήκαμε σε πισίνες με πυροτεχνήματα και λιμουζίνες ενώ χρωστούσαμε, πως κάψαμε πεντοχίλιαρα στα σκυλάδικα, πως θελήσαμε το βουλευτή και τον καλλιτέχνη να εκπροσωπούν τη φτηνότερη και πιο αντιαισθητική πλευρά μας. Εννοείται πως φταίμε για όλα αυτά και άλλα. Όμως η πραγματικά μεγάλη ενοχή μας απέναντί σου είναι πως κάναμε την αρχή για να ρουφήξουν σε λίγο και το δικό σου αίμα.
Η υποχρέωση μας σήμερα είναι να παλέψουμε για τα παιδιά σου. Και η δική σου υποχρέωση είναι να παλέψεις για τα δικά μας. Μόνο έτσι γίνεται.
Posted in ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ
2 Οκτωβρίου 2011 // 3.265 Comments »
Τις ημύνθη περί πάτρης;
Και τι πταίει η γλαυξ, η θρηνούσα επί ερειπίων; Πταίουν οι πλάσαντες τα ερείπια. Και τα ερείπια τα έπλασαν οι ανίκανοι κυβερνήται της Ελλάδος.
Αυτοί οι πολιτικοί, αυτοί οι βουλεπταί, εκατάστρεψαν το έθνος, ανάθεμά τους. Κάψιμο θέλουν όλοι τους! Τότε σ’ εξεθέωναν οι προεστοί κ’ οι ‘γυφτοχαρατζήδες’, τώρα σε ‘αθεώνουν’ οι βουλευταί κ’ οι δήμαρχοι.
Αυτοί που είχαν το λύειν και το δεσμείν εις τα δύο κόμματα, τους έταζαν ‘φούρνους με καρβέλια’, δώσαντες αυτοίς ουχί πλείονας των είκοσι δραχμών μετρητά, απέναντι, καθώς τους είπαν, και παρακινήσαντες αυτούς να εξοδεύσουν κι απ’ τη σακκούλα τους όσα θέλουν άφοβα, διότι θα πληρωθούν μέχρι λεπτού, σύμφωνα με τον λογαριασμόν, όν ήθελαν παρουσιάσουν.
Το τέρας το καλούμενον επιφανής τρέφει τη φυγοπονίαν, την θεσιθηρίαν, τον τραμπουκισμόν, τον κουτσαβακισμόν, την εις τους νόμους απείθειαν. Πλάττει αυλήν εξ αχρήστων ανθρώπων, στοιχείων φθοροποιών τα οποία τον περιστοιχίζουσι, παρασίτων τα οποία αποζώσιν εξ αυτού…
Μεταξύ δύο αντιπάλων μετερχομένων την αυτήν διαφθορά, θα επιτύχει εκείνος όστις ευπρεπέστερον φορεί το προσωπείον κ’ επιδεξιώτερον τον κόθορνον.
Άμυνα περί πάτρης θα ήτο η ευσυνείδητος λειτουργία των θεσμών, η εθνική αγωγή, η χρηστή διοίκησις, η καταπολέμησις του ξένου υλισμού και πιθηκισμού, του διαφθείροντος το φρόνημα και εκφυλίσαντος σήμερον το έθνος, και η πρόληψις της χρεοκοπίας.
.
Αλέξανδρός Παπαδιαμάντης στην εφημερίδα «Ακρόπολις» 115 χρόνια πριν…..
Posted in ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ