• Archive for Μάιος, 2014

    ΄΄ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΤΟΥ ΠΕΤΡΙΝΟΥ ΦΑΡΟΥ΄΄ (ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΕΡΓΟ-ΔΙΑΣΚΕΥΗ ΤΟΥ ΟΜΟΤΙΤΛΟΥ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ ΣΕΜΕΡΤΖΙΔΟΥ)

    13 Μαΐου 2014 // Δεν επιτρέπεται σχολιασμός στο ΄΄ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΤΟΥ ΠΕΤΡΙΝΟΥ ΦΑΡΟΥ΄΄ (ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΕΡΓΟ-ΔΙΑΣΚΕΥΗ ΤΟΥ ΟΜΟΤΙΤΛΟΥ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ ΣΕΜΕΡΤΖΙΔΟΥ)

    ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩΕΙΚΟΝΑ ΓΙΑ ΄΄ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΤΟΥ ΠΕΤΡΙΝΟΥ ΦΑΡΟΥ΄΄

    Το σημείωμα της συγγραφέως

    Νομίζω ότι ο άνθρωπος είναι το πιο θλιμμένο είδος πάνω στο πλανήτη. Η θλίψη του τον συνοδεύει μέχρι το θάνατό του. Δεν τον αφήνει σε ησυχία ούτε λεπτό. Έρχεται και ξανάρχεται, σε τακτά χρονικά διαστήματα, στη ζωή του, προσβάλλοντας ακόμη και τις πιο ευτυχισμένες, θεωρητικά, στιγμές του. Γιατί, όμως;

    Από τότε που συνειδητοποιούμε την ύπαρξή μας, όλοι μάς λένε να κοιτάμε μπροστά, να ατενίζουμε, με αισιοδοξία, το μέλλον. Έτσι, μέσα στο παιδικό μας μυαλό, η ζωή σχηματοποιείται σε μια ατέρμονη ευθεία γραμμή.

    Και, τότε, η ανεμελιά παραχωρεί τη θέση της στην αγωνία. Η ευθεία γραμμή δεν είναι ατελείωτη, αλλά πεπερασμένη! Πολύ πεπερασμένη, μάλιστα! Και το αύριο; Υπάρχει αύριο, στ’ αλήθεια, ή, μονάχα, ένα χθες; Στους άλλους μπορούμε να λέμε ψέματα. Στον εαυτό μας, όχι.

    Ο φάρος δένεται με την ανθρώπινη μοίρα, με το φθαρτό πεπερασμένο γίγνεσθαι, όπου όλα κινούνται, μέσα στη φυσική κίνηση και αναδίπλωση, για να οδηγήσουν, τελικώς, στο «έγκλημα», στο υπαρξιακό δράμα του ανθρώπου, τη λήθη. Στο πέτρινο φάρο έχει στοιχειώσει το «φάντασμα» του, νέο-αφιχθέντος στο νησί, νεαρού άντρα, εδώ και χρόνια. Μήπως, όμως, και το δικό μας; ..

    ΄΄Συγχώρεση και αγάπη΄΄ θα του πει ο ιερέας για να ξορκίσει το κακό που βλέπει να έρχεται στο νησί

    ΄΄Οι φάροι δεν φταίνε σε τίποτα΄΄ θα πει η Τάνια, σε μια αποστροφή του λόγου, συνομιλώντας με το νέο άντρα

    ΄΄Πάρε από το νησί αυτό που σου ανήκει και μετά φύγε΄΄ λέει, με τη σειρά της, η κοπέλα του μπαρ

    ΄΄Μην αλλάζεις τα σχέδια σου. Ό,τι είναι να κάνεις, κάνε το γρήγορα΄΄ θα συμπληρώσει η Τάνια, οπλίζοντας, και αυτή, το χέρι του άντρα για το φόνο στο Κόκκινο σπίτι

    Κι εσείς, όμως, οπλίσατε το δικό μου χέρι. Δεν με εμποδίσατε. Αντιθέτως, με προτρέψατε σε αυτό το εγχείρημα. Κι έτσι, γινόμαστε μαζί «συνένοχοι» στην ίδια αποτρόπαια πράξη αγάπης..

    Ελένη Β. Σεμερτζίδου
    Θεσσαλονίκη 2014

    Posted in ΔΙΑΝΟΗΣΗ