Στον Άγγελο
Ήταν το χθες στο σήμερα ή τ’ αύριο στο τώρα,
αυτό που έμελε να ‘ρθεί ή κάτι ακόμα πιο βαθύ,
απρόσμενο στην ακριβή και κούφια τέτοιαν ώρα;
Απρόσμενη η απαντοχή; … Ασύλληπτη και η φωνή; …
Πόσο μπορεί ένα πρωί να φέρει, σ’ όποιον καρτερεί,
μήνυμα ότι στη γη, ο ήλιος βγαίνει την αυγή
και λάμπει όλη η χώρα;
Τα περιστέρια, χαμηλά, πετούν και μπλέκουν στα φτερά
καλέσματα και λόγια, σαν το πλακόστρωτο κοιτάς
να νιώσεις ό,τι αγαπάς και κρύφτηκε απ’ τη μπόρα
Και σαν τ’ αστέρια απαντούν, σε κείνους που πολλά ρωτούν,
απίθανο και πιστευτό μοιάζει τ’ αγέρι το τρελό,
που σκόρπισε στον ουρανό κάθ’ ένα σύννεφο κακό
και άστραψαν πανώρια
Αστέρι που ψηλά θωρείς και χαμηλά παραπατείς,
σαν σκούρα ανεμώνη
Μη βρεις του βράχου την καρδιά, για να λαξεύσεις στα ξερά
τη θύελλα και τον χιονιά, μια νύχτα του αιώνα
Γιατί τα φύλλα σου, όσο ζουν
Και τα φτερά σου, όταν πετούν,
Κάνουν στα άστρα μια ευχή, στον ήλιο μία προσευχή,
Να με ζεσταίνει ακόμα
Ελένη Σεμερτζίδου
ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΘΕΑΤΡΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΝΑ ΜΑΝΙΑΝΙ
Είπα ότι, μάλλον, έχω αρκετή φαντασία. Ψεύδομαι. Δεν είναι θέμα φαντασίας πλέον. Είναι μια δοκιμασία … Και η Άννα Μανιάνι το ξέρει… Είμαι σίγουρη ότι το ξέρει.
Μου κάνει ασκήσεις θεάτρου στη σχολή της
Κι εγώ, κοιτάζοντας από το παράθυρο μιας μικρής ψαροκαλύβας, στο Ιταλικό χωριό, Φουρόρε, το άγριο φαράγγι, συναπαντιέμαι με τον θρύλο της και τη «Μητέρα» μου …