ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΦΟΡΟΥΜ ΔΙΑΝΟΗΣΗΣ
Θέματα παγκοσμίου ενδιαφέροντος προς συζήτηση
-
Archive for Ιανουάριος, 2013
Το “Στο στόχαστρο” στο σανίδι!
Η θεατρική ομάδα “Επιβάτηδες Σκιές” απο τη Νέα Κίο Αργολίδας, με την σκηνοθετική προσπάθεια του Σπύρου Πούλου, επιχειρεί να ανεβάσει στο σανίδι το θεατρικό έργο της Έλενης Σεμερτζίδου “Στο στόχαστρο”! Η παράσταση θα πραγματοποιηθεί στις 15-16-17 Φεβρουαρίου 2013 στο πνευματικό κέντρο Νέα Κίου και ώρα 8 μμ. Σας ευχόμαστε καλή ακρόαση!!
Η ποιητική συλλογή του Άγγελου Σπάθη σε επιμέλεια Ευαγγελίας Μαυρίκου.
Για να διαβάσετε την συλλογή, κάντε “κλικ” στον παρακάτω σύνδεσμο
Σκέψεις της Ελένης Σεμερτζίδου, αφιερωμένες στην Άννα Μανιάνι
Πόσο εύθραυστη είναι η τέχνη, πολλές φορές, στον αγώνα της να περπατήσει πάνω στα μονοπάτια που χάραξε η ζωή! Στήνεις την κάμερα, νοηματοδοτείς στην αντίστροφη μέτρηση και αργότερα στο μοντάζ, «εικόνες» που η μεγαλύτερη τραγικότητά τους είναι η απώλεια αντοχής τους στον χρόνο: Ξεφτίζουν, αποδομούνται, χάνονται. Έτσι, θα χανόταν και η δική μου η ταινία, βασισμένη σ’ ένα έργο, σ’ ένα σενάριο που το είχα γράψει για να μείνει στον χρόνο, αλλά θα «έσβηνε» αργά η γρήγορα … Όλα, μια μέρα, σβήνουν, έτσι όπως σβήνουν τ’ αστέρια και τα ηλιακά συστήματα, οι γαλαξίες και οι μουσικές στον αιθέρα. Η μουσικότητα της δικής της ψυχής θα έσβηνε, θα χανόταν στο κάδρο μιας εικόνας, ενός πλάνου, μιας σεκάνς. Ήταν άδικο για εκείνη. Ήταν πολύ άδικο και για μένα, ως δημιουργό. Είναι άδικος ο χρόνος της τέχνης, γιατί δεν αφήνει το άπειρο να διεισδύσει, παρά μόνο το τραγικό που εκπνέει μέσα στη φαινομενικότητα των πάντων. Η «δικαιοσύνη» απονέμεται, πάντα, μονάχα με την Ποίηση, την ανώτερη όλων των τεχνών.
Αναρωτιόμουν, λοιπόν, πόσο «ποιητικά» θα έπρεπε να χειριστώ την κάμερα, ως σκηνοθέτιδα, για να μην την αδικήσω. Με ποιον τρόπο η εσωστρέφειά μου θα αποκτούσε τα χρώματα του διάπειρου για να μην εκπνεύσει αλλά να διατηρηθεί η «στιγμή» εις το διηνεκές. Ποια από όλες, όμως, τις στιγμές που «έζησα» μαζί της, στο σύντομο χρόνο ενός έργου, θα διατηρούνταν εις το διηνεκές; Έβλεπα και ξανάβλεπα τη ζωή της μέσα από εικόνες, αλλά κι αυτές έκλειναν, ήδη, την «απώλεια», το ξεφτισμένο μέσα τους. Με έθλιβαν, όπως ένα γλυκανάλατο μελόδραμα. Η «Mamma Roma» που υποδύθηκε, η αιώνια πόλη, η πόρνη και η αριστοκράτισσα μαζί, δεν είναι η εικόνα μιας γυναίκας. Είναι η ψυχή μιας γυναίκας! Και η ψυχή είναι πιο πάνω από όλα τα «σύνεργα» της τέχνης για να τη «δικαιώσω» …
Ο δήμαρχος του Φουρόρε, στο μικρό ψαροχώρι, με θέλει «κόρη» της. Η «Mamma Roma» έχει μια κόρη. Έδωσα μια υπόσχεση στη «Μαμά»: Να επιστρέψω στη Ρώμη, ρίχνοντας ένα νόμισμα. Το ρίχνω πάνω από τον ώμο μου, την ώρα που στέκομαι στον βράχο, και ακούω τον ήχο του, καθώς το πέρασμα από τον άνεμο συναντά τα σκούρα νερά της θάλασσας κάτω στον γκρεμό. Απ’ τον αέρα στο νερό κι απ’ το νερό στον αέρα. Αυτή είναι η βαθιά μου υπόσχεση, να δώσω σε μια ελεύθερη κι ατίθαση ψυχή τη δυνατότητα να «ξαποστάσει» λιγάκι στον εναγκαλισμό της με το υγρό και το αέρινο στοιχείο της ζωής …
Το Φουρόρε μ’ έχει μαγεύσει τελικά. Αυτό καταλαβαίνω. Στον οργισμένο άνεμο και τη βροχή που ρυτιδώνει σαν μαστίγωμα τη μανιασμένη θάλασσα νιώθω πως η ψυχή εκείνης, σαν γλαροπούλι, θα γυρίζει πετώντας πάνω απ’ τη βίλλα που στέκει στο βράχο, με τα κλειστά παντζούρια και τις σφαλισμένες πόρτες να κρατάνε, πάντα, το φθαρτό μακριά από το άφθαρτο, εις το διηνεκές. Και εις το άπειρον …
Ciao Anna
Ciao Mamma
[Για το wif:
«Αφιερωμένο στην Άννα Μανιάνι,
Ιταλίδα ηθοποιό, 7 Μαρτίου 1908 – 26 Σεπτεμβρίου 1973]
Το νέο βιβλίο του Άγγελου Σπάθη “Για όσο αντέχω”
Για να διαβάσετε το βιβλίο, κάντε “κλικ” στον παρακάτω σύνδεσμο: