ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ

30 Ιουνίου 2012 // 819 Comments »

ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ

Σα να ‘τανε αμάρτημα αυτή η γνωριμία

Σορός γενήκαν οι καημοί

Κάθε ωραίο όνειρο κατέληγε μοιραίο

Και η καρδιά ταξίδευε

Μαζί στα βάθη αυτά του νου

Στο αληθινά τυχαίο.

Σκέφτηκες άραγε ποτέ αν έστερξες την τύχη;

Αν ο θλιμμένος ουρανός σου ταίριαξε στη λήθη;

Αν το τυχαίο όνειρο, αλήθειες σου προσφέρει;

Αν η χαρά σ’ όλη τη Γη

Είν’ ένας μύθος ή ζωή

Που αλλαγές θα φέρει.

Απάντηση στην καταχνιά δεν θα επιχειρήσω

Σκοπός αιώνια αρεστός, την ξαστεριά να ζήσω

Κι αν μοιάζει όνειρο η ζωή, καλύτερα για μένα

Έτσι πιο λεύτερα θα ζω

Θα αναζητώ εσένα.

ΣΟΛΕΓΓΑ

Posted in ΠΟΙΗΣΗ

ΤΟ ΚΑΡΑΒΑΚΙ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

22 Ιουνίου 2012 // 3.166 Comments »

Κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας χωρίς Εθνική Παιδεία

Σαν τι πράμα να ‘ν το “Έθνος”; Ένας δεύτερος, εκλεγμένος (μετά τον Γ.Α.Π.) Πρωθυπουργός ορκίζεται να τηρεί το Σύνταγμα και τους Νόμους, ένας ακόμα υπουργός αναλαμβάνει τον τομέα της ΠΑΙΔΕΙΑΣ (μετά τη Διαμαντοπούλου) και μάλιστα σε ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ “ΕΘΝΙΚΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ”.

Αποτέλεσμα: φεύγει το “δια βίου μάθησης” από τον τίτλο του υπουργείου, διευρύνεται το υπουργείο με τους τομείς “πολιτισμού” και “αθλητισμού”, αλλά η παιδεία παραμένει μη εθνική (a la GAP). Τι χρειάζεται άλλωστε “εθνική παιδεία”, αφού ούτε το Σύνταγμα ισχύει, ούτε σωτηρία θα έχουμε; Ποιο έθνος να σωθεί;

Πού θα συνεχίσετε ν’ ακούτε τον επιθετικό προσδιορισμό “εθνικός-εθνική-εθνικό” από κυβερνητικά χείλη; Όταν πρόκειται να πληρωθούν “φόροι”, “τέλη”, “εισφορές” … Τότε θα ακούτε για “ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΑΓΚΗ”.

Όσο για το “Θρησκευμάτων” παραμένει τυπικά, ήδη όμως έχει αρχίσει (χάριν συντομίας) να παραλείπεται στην ονομασία του.

Κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας χωρίς Εθνική Παιδεία και (προφανώς) χωρίς Θρησκεύματα

Πρωθυπουργός: Αντώνης Σαμαράς

Υπουργός: Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος

Εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Γ.Α.Π. (ή μήπως δεν τον χάραξε αυτός;)

Σιγά ρε παιδιά εσείς σε ΔΟΕ, ΟΛΜΕ,  ΠΟΣΔΕΠ, ΠΟΕΣΥ, ένας – ένας, μη σπρώχνεστε, όλοι θα διαμαρτυρηθείτε.

Posted in ΔΙΑΝΟΗΣΗ, ΙΣΤΟΡΙΑ

Το καραβάκι της Ιστορίας

15 Ιουνίου 2012 // 4.893 Comments »

Ψηφίζουμε νηφάλια στην δημοκρατική Ευρώπη του φασισμού

15-6-2012
Στέργιος Ζυγούρας

Posted in ΔΙΑΝΟΗΣΗ, ΙΣΤΟΡΙΑ

ΠΕΡΙ ΠΟΙΗΣΕΩΣ

13 Ιουνίου 2012 // 3.667 Comments »

Πολλές φορές ακούγεται ή διατυπώνεται το ερώτημα, τι είναι η ποίηση.

Προσωπικά, εάν κάποιος μου έθετε το ίδιο ερώτημα, θα απαντούσα ότι η ποίηση δεν έχει ξεκάθαρο ή τυποποιημένο ορισμό. Ο κάθε ασχολούμενος με την τέχνη της ποίησης θα μπορούσε να δώσει το δικό του ορισμό ή τη δική του άποψη περί του πώς ο ίδιος αισθάνεται και τοποθετεί την ποίηση στη συνειδιακή του υπόσταση και στον υποσυνειδησιακό του ανεξόρυκτο πλούτο.

Η ποίηση δεν είναι μόνο μια τέχνη τοποθέτησης λέξεων, αλλά είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο από ένα ωραιοποιημένο συγκινησιακό λόγο. Όταν η πηγή του υποσυνείδητου αναβρύζει συνεχώς και φέρει στην επιφάνεια όσα βρίσκονται καταχωνιασμένα στο βάθος του και δουν το φως του νου του ποιητή και τη λευκή προκλητικότητα του χαρτιού, τότε ο ίδιος ο ποιητής και η πένα του τρέχουν μπροστά σε θέματα και ερωτήσεις, σ’ όσα ίσως αργότερα βρεθούν οι απαντήσεις.

Έτσι δημιουργείται ένας νέος δεσμός μεταξύ του ποιητή και του αναγνώστη, χωρίς χρονικό όριο, και συνέχει τους ανθρώπους που αντιλαμβάνονται την υπαρξιακή τους υπόσταση.

Η ποίηση είναι δύναμη. Είναι ισχυρότερη από οποιοδήποτε ορισμό. Γιατί ο ορισμός αυτός θα είχε κάποια όρια ή κάποια θέση οριστικοποιημένη.

Η ποίηση τρέχει μπροστά από κάθε όριο και ψάχνει να βρει απαντήσεις σε ερωτήματα, που ίσως θα τεθούν αργότερα ή ποτέ. Η ποίηση απελευθερώνει τους ανθρώπους, όταν καταφέρνει να βγάζει έξω όσα υπάρχουν μέσα τους και τους καταπιέζουν, αρκεί να ξεκλειδώσουν την κλειδαριά του υποσυνείδητού τους.

Διατυπώνω κάποιες προσωπικές απόψεις πάνω στη συγκεκριμένη ερώτηση περί του ‘’ Τι είναι η ποίηση ‘’, με την αγωνία του καταθέτοντος την άποψή του στο ερώτημα αυτό, που μόνο η επανάληψή του δηλώνει το μέγεθός , το μεγαλείο και την αίγλη του.

Οι εποχές μας είναι δύσκολες όσο ποτέ άλλοτε. Γίνεται προσπάθεια να μας σφραγίσουν οριστικά τις πόρτες κάθε προσπάθειας απόδρασης από ένα επιβεβλημένο κατεστημένο νοητικό φρούριο. Εμείς όμως είμαστε οι μόνοι που μπορούμε να πετάξουμε πάνω από αυτό. Έχουμε τη δύναμη της ποίησης και τα αιώνια φτερά της.

Το γκρέμισμα

.

Στο γκρέμισμα

κάθε κατακτημένης αξίας ,

ο ανθρώπινος πόνος περισσεύει.

Δε φοβάται

το δικό της θάνατο,

αλλά της ελπίδας του αύριο,

του οράματος των αγώνων,

των γενεών τις θυσίες.

Κι ούτε λουλούδι δεν ανθεί,

ούτε ένα δάκρυ πέφτει

στο δικό της τάφο.

Ξεράθηκαν τα λουλούδια,

τα δάκρια στερέψανε.

Βουβό το κλάμα.

Ανήκουστο .

Κρυφός ο θρήνος

στην αντάρα ενός πολέμου

που ξεκίνησε χωρίς εμάς

και διαφεντεύει το μέσα μας.

Πολεμάμε οι ίδιοι

με τον εαυτό μας μόνοι

και με τις τύψεις μας.

Η μάχη συνεχίζεται.

Εχθροί κι αντίπαλοι,

σ’ ένα στρατόπεδο

χωρίς συρματοπλέγματα

που μας χωράει όλους.

.

Ζαχαρίας Προδρόμου

Posted in ΠΟΙΗΣΗ

Θεατρικό έργο “Τα λέμε Αύριο” της ΕΛΕΝΗΣ ΣΕΜΕΡΤΖΙΔΟΥ

// 2.855 Comments »

Ελάτε να δείτε τι ετοιμάσαμε για σας !!!

Ως ερασιτέχνες καινούργιοι ηθοποιοί έχουμε τσακιστεί εδώ και μήνες κάνοντας πρόβες προσπαθώντας να μάθουμε τους ρόλους μας με την ελπίδα ότι θα κερδίσουμε …ένα χαμόγελο σας; ένα χειροκροτηματάκι; ένα καλό σχόλιο;

Μια παραδοσιακή οικογένεια καθημερινή και απλή όπως η δική σας! Όπως όλες οι οικογένειες! Με τις ωραίες και τις άσχημες στιγμές της … με τις ανατροπές και τα καβγαδάκια της …

Ο κύριος Ραζής γνωστός και φημισμένος ψυχαναλυτής, ψύχραιμος και φυσικά στην κοσμάρα του! Η κυρία Ραζή εργαζόμενη μητέρα και αφέντρα στο σπιτικό της! Μητέρα των τριών μαντράχαλων …(όπως λέει η ίδια ) Στέφανος, Πέτρος, Θάνος. Τρία αγόρια δεν μεγαλώνουν εύκολα ….όπως όλα τα αγόρια του κόσμου απαιτητικά!

Η δημαρχίνα μας, η κοινωνική λειτουργός μας, ο αστυνομικός μας! Όλοι καθώς πρέπει άνθρωποι… Και δεν μας έφταναν όλα αυτά έχουμε και τους Ντερετζέδες που μας κουβαληθήκαν και δεν ξέρουμε τι να τους κάνουμε … Έχουμε και την έρμη την Σουλτάνα που τρέχει πάνω κάτω να ισιώσει τα στραβά και να διορθώσει τα αδιόρθωτα φιλοσοφώντας…
Τα υπόλοιπα από κοντά!

Μην περιμένετε κάποιο θαύμα…ένα εργάκι παίζουμε για να ευθυμήσετε!
Μην τρομάζετε! Μπα σε καλό σας!

http://www.etp.gr/etp/media/theatriko-ergo-ta-leme-aurio.pdf

Posted in ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Τ.Ε.Ι ΣΕΡΡΩΝ «ΠειραμαΤ.Ε.Ι.κή σκηνή Σερρών» «Η μαμά μας…το θηλυκό» της ΕΛΕΝΗΣ ΣΕΜΕΡΤΖΙΔΟΥ

12 Ιουνίου 2012 // 74 Comments »

Κυριακή 10 Ιουνίου 2012

Ώρα : 9.00΄ μ.μ.

Μάνα… μητέρα… μαμά… όπως και να την αποκαλέσουμε είναι μία κινητήρια δύναμη που άλλοτε καταξιώνεται και άλλοτε περιφρονείτε. Μέσα από τον θεσμό που λέγεται “οικογένεια” προσπαθεί ακούραστα να κρατήσει τις ισορροπίες της μάνας, της συζύγου αλλά και της γυναίκας. Στην ακατάπαυστη μάχη της για το καλό των παιδιών της και την ομαλή σχέση της με τον σύζυγο, προσπαθεί δειλά-δειλά να μη χάσει αυτό που την ολοκληρώνει σαν γυναίκα, αυτό που δίκαια της ανήκει… τη θηλυκότητά της.

Σκηνοθεσία: Αστέρης Πολυχρονίδης 

Παίζουν οι :

Μαμά: Αναστασία Δαφερέρα

Μπαμπάς: Σίμος Κωστάκογλου

Θάλεια: Ασημένια Τολίδου

Αλεξάνδρα: Δάφνη Μανουσογιάννη

Μάριος: Δημήτρης Ασνάης

Βοηθοί: Νεκταρία Κλαβάνη, Αλεξάνδρα Ξενάκη, Άρτεμη Ματιάκη

Υπεύθυνος Καθηγητής Τ.Ε.Ι.: Σταύρος Παπαϊωάννου

Ευχαριστούμε θερμά την Διεύθυνση των Τ.Ε.Ι. Σερρών για την οικονομική και ηθική στήριξη της θεατρικής μας ομάδας.

http://www.etp.gr/etp/theatriko-ergo-i-mama-mas-to-thiliko.pdf

Posted in ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Από το Imperium Romanum στις Holy Global Markets

10 Ιουνίου 2012 // 144 Comments »

Συντομότατη αναζήτηση του ελληνικού πολιτισμού με φόντο τις εκλογές

Εξαιρετικά μεγάλο θέμα, έθιξε ο Χρήστος Αγγελόπουλος με το βίντεο που μοντάρισε με τίτλο “Σας θυμίζουν κάτι όλα αυτά;” και το σύντομο κείμενο που παρέθεσε. Το παρόν κείμενο προέκυψε από αυτή την αφορμή. Διευρύνει το σχολιασμό και την προβολή του θέματος “Βυζάντιο” στο σήμερα. Με παρακινδυνευμένη συμπύκνωση, μπορούμε να τονίσουμε:

• Το ρωσικό ντοκιμαντέρ (Α΄ μέρος) είναι περισσότερο αξιόπιστο παρά διαφωτιστικό. Αν και επικεντρώνεται στην πτώση της αυτοκρατορίας, μέσα σε 70 λεπτά πραγματεύεται την υπερχιλιετή αυτοκρατορική περίοδο. Την περίοδο, που έγινε γνωστή με τα σκοπίμως επιλεγμένα ονόματα “Γραικική αυτοκρατορία”, ή “Βυζαντινή αυτοκρατορία”, την περίοδο στην οποία κυριαρχεί μια αντιπαλότητα μεταξύ δυο πλευρών, όπου η μια είναι φανερή (Κωνσταντινούπολη), η άλλη ασαφής (Άαχεν; Ρώμη; Παρίσι; Βενετία;). Μια αντιπαλότητα γύρω από την τότε παγκόσμια κυριαρχία.
• Το κράτος της Κων/πολης λεγόταν “Ρωμαϊκό” και ήταν εξ αρχής πολυεθνικό. Η συγκολλητική ουσία μεταξύ των εθνών ήταν το κεντρικό, πολιτισμικό του στοιχείο: ο χριστιανισμός. Ωστόσο, ο σημερινός Έλληνας / Ευρωπαίος τείνει να αντιστοιχεί στην τότε, οικουμενική Εκκλησία την εθνική / κατακερματισμένη χριστιανική Εκκλησία του σημερινού εθνικού κράτους. Το πολυεθνικό κράτος διαλύθηκε εξαιτίας και των αποσχιστικών εθνικισμών· και αυτό το στοιχείο προβάλλεται αρκετά καλά στο ντοκιμαντέρ (Β’ μέρος). Συνεπώς, δεν είναι “θρησκευτική” η προσέγγιση, μάλιστα στο ντοκιμαντέρ δεν εξηγείται επαρκώς το θρησκευτικό στοιχείο, ως ζήτημα της κρατικής υπόστασης και της εξωτερικής πολιτικής.

Ο Χ. Αγγελόπουλος εντοπίζει και αντιστοιχεί στο σήμερα αληθινά στοιχεία, που, όμως, ως ιστορικά στοιχεία δεν αιτιολογούνται. Το αχανές της χρονολόγησης στο ντοκιμαντέρ επιτείνει η ασάφεια που αποπνέει το τρίλεπτο μοντάζ. Το τι ήταν το “Βυζάντιο” και το πώς κατέρρευσε είναι καίριο, αφού όντως, συνυπήρξαν στην κατάρρευση ο οικονομικός μαρασμός, η ηθική έκπτωση και τα εθνικά θέματα. Αρκετά δε πριν την άλωση, διαμορφώθηκαν τα δυο “κόμματα”, που, τελικά, στην πράξη, έφτασαν να διαφωνούν στην επιλογή του κατακτητή, έχοντας αποδεχθεί ως μη αναστρέψιμο στοιχείο την εσωτερική κατάρρευση. Εκεί εδραιώνεται το γνωστό μας δίλημμα “Δύση ή Ανατολή;”. Μόνο που α) αυτό το δίλημμα περιέχει ως δεδομένο το αίσθημα της “ανατολικής” πολιτισμικής μειονεξίας, β) ούτε η “Δύση” (Φραγκιά;) έχει προσδιοριστεί με ακρίβεια (μάλιστα, στη νεότερη εποχή μεταπηδά από το Λονδίνο στην Ουάσιγκτον και πρόσφατα, στις Βρυξέλλες / Άαχεν), ούτε κάποια συγκεκριμένη “Ανατολή” περιγράφεται ως αντίρροπη της όποιας “Δύσης”. Ακόμα και στην εξήγηση της “καθ’ ημάς Ανατολής”, ισχνά προβάλλει το διαχρονικό γεγονός της οικουμενικότητας του ελληνικού πολιτισμού, αρχαίου και χριστιανικού. Ολοφάνερα, το σήμερα διακατέχεται από την μη καθολική αποδοχή του όρου “ελληνισμός” μέσα στην κρατική υπόσταση (1833 και μετά). “Ελληνισμός” προσδιορισμένος από τους Έλληνες ή “ελληνισμός” έξωθεν προσδιορισμένος; Πρόσφατα είδαμε ότι ούτε ο δεύτερος βρίσκεται στο ευρωπαϊκό απυρόβλητο. Ο “ελληνισμός” αυτός φέρει το διχασμό, την αμφιταλάντευση του ασαφούς διλήμματος “Δύση ή Ανατολή;” που αναζωπυρώθηκε κατά τον 18ο αιώνα και μας οδηγεί σε μια ακόμα δέσμη ερωτημάτων:

Η οθωμανική περίοδος δικαίωσε τους ανθενωτικούς; Ζούμε σήμερα το θρίαμβο των ενωτικών; Επίσης: η ανασύσταση του πολυεθνικού κράτους ως προοπτική του 1821 πώς εμφανίστηκε και τι εμπόδια συνάντησε; Γιατί το κράτος που ιδρύθηκε, απέρριψε τον πατέρα του και στράφηκε αποκλειστικά στον παππού του; Βρίσκεται το ελληνικό εθνικό κράτος από τον Όθωνα και μετά σε μια διαρκή εξάρτηση μέσω της αέναης οικονομικής υποτέλειας; Συνιστά ο περίφημος “τριπλασιασμός του ελληνικού κράτους” (1919) μια εθνική επιτυχία, μιαν “ολοκλήρωση του 1821”; Ή μήπως τα σύνορα αυτά, ήταν τμήμα της προαποφασισμένης, ευρύτερης ανακατάταξης των ζωνών επιρροής του καπιταλισμού που τότε στόχευε -εκτός από τους θαλάσσιους δρόμους- και στα πετρέλαια της Μ. Ανατολής και στην πάγια αποκοπή της Ρωσίας (όπου δεν είχαν επικρατήσει ακόμα οι “προοδευτικοί” μπολσεβίκοι); Γιατί οι τότε ελληνικές επιδιώξεις κατευθύνθηκαν προς τη Σμύρνη και όχι προς την Κων/πολη; Μήπως μάθαμε να πανηγυρίζουμε για τα σύνορα του Βενιζέλου προκειμένου να αποκρύψουμε την ειρηνική εκρίζωση του 1923, τους δυο παγκόσμιους πολέμους στους οποίους -αν και νικητές- υπέστημεν μεταχείριση ηττημένων και τέλος, μήπως συνηθίσαμε να πανηγυρίζουμε για την ένταξη στην Ευρώπη, την ένταξη στο Ευρώ προκειμένου να “αποφύγουμε τα χειρότερα” σύμφωνα και με το πλήρως διαψευσθέν σκεπτικό του Κ. Καραμανλή και με την πρόσφατη, “μνημονιακή λογική”; Από όσο τουλάχιστον γνωρίζουμε μέσω της ιστορίας, έξι αιώνες πριν, οι ενωτικοί δεν είχαν την αντίστοιχη της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ επιχειρηματολογία-καταστροφολογία που έφτασε μέχρι της (υπό το κράτος πανικού) παραδοχής ότι το ευρωπαϊκό όραμα προβλήθηκε στον Έλληνα ως φιλέ μινιόν και κρασί σωβινιόν. Όμως αν προσέξουμε αυτή την επιχειρηματολογία, θα δούμε μέσα από το συνδυασμό της ανύπαρκτης -ουσιαστικά- “εθνικής περηφάνιας” και του επικαλούμενου “φόβου της απομόνωσης” να κυριαρχεί μόνον η γνωστή, ανομολόγητη, βαθιά ριζωμένη “ελληνική μειονεξία” έναντι της “πολιτισμένης Δύσης” στην οποίαν “ανήκομεν”.

Όσο για την “αντιμνημονιακή λογική”: σε κάποιες διεθνιστικές εκδοχές της το μνημόνιο εμφανίζεται μόνον ως αίτιο. Κάποιες φορές εμφανίζεται ως σύμπτωμα, ξεκομμένο όμως από την εθνική πολιτική του διαρκούς κρατικού χρέους, ξεκομμένο και από την ελληνική πολιτισμική “copy-paste διάσταση” που το παρακολουθεί επί 200 χρόνια. Προφανώς λοιπόν, όταν το ζήτημα της εξαθλίωσης αντιμετωπίζεται αποκλειστικά στο επίπεδο των αριθμών, η ατζέντα είναι λειψή. Στη διεύρυνση της ατζέντας και στην κατανόηση του θέματος “παγκοσμιοποίηση” που προκαλεί τη φτωχοποίηση, την εξαθλίωση και το θάνατο, το “Βυζάντιο” μπορεί να μας βοηθήσει; Ας σκεφτούμε μόνον ότι πολλοί από όσους επιλεκτικά εκθειάζουν την προωθούμενη σήμερα “πολυπολιτισμικότητα”, θεωρούν το πολυπολιτισμικό Imperium Romanum της Κωνσταντινούπολης “οπισθοδρομικό, σκοταδιστικό και… graecorum”. Στην περίπτωση αυτή, προφανώς, ως “πρόοδο” και “ανθρωπισμό” εννοούν το όραμα των Γιούνκερ-Λαγκάρντ-Μπαρόζο. Γιατί τόση μάχη εναντίον του έθνους, εναντίον της χριστιανικής θρησκείας; Για να επικρατήσει κάποια παγκόσμια θρησκεία στη θέση της; Γιατί τόση εμμονή στο Άαχεν της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, αφού έτσι, η μόνη πηγή εξουσίας που μας επιβάλλεται, είναι οι Holy Global Markets; Έτσι δεν είναι; Ή μήπως η “ανταγωνιστικότητα” προήχθη σε κοινωνική αρετή και ανθρωπιστικό ιδεώδες;

Εθνισμός ή διεθνισμός; Αυτό δεν το σκέφτηκαν ή δεν τόλμησαν να το προβάλλουν ως ένα ακόμα πλαστό δίλημμα των εκλογών. Τελικά, όποιος σήμερα υπερασπίζεται το ελληνικό εθνικό κράτος έναντι της ισοπέδωσης, έναντι των απάνθρωπων “αγορών”, μήπως υπερασπίζεται (συνειδητά ή μη) τον ελληνικό οικουμενικό πολιτισμό που το ελληνικό κράτος δεν κατάφερε επί δύο αιώνες να καθυποτάξει;

Στέργιος Ζυγούρας

10-6-2012

Posted in ΔΙΑΝΟΗΣΗ

Το καραβάκι της ιστορίας. Όμορφος κόσμος, ηθικός, αγγελικά πλασμένος. Θα τρελαθούμε τελείως !

9 Ιουνίου 2012 // 2.350 Comments »

Όμορφος κόσμος, ηθικός, αγγελικά πλασμένος

Θα τρελαθούμε τελείως !

Τη μέρα που ο Γιούνκερ δείχνει τις ευθύνες Σημίτη για την είσοδο της Ελλάδας στο ευρώ (ψεύτικα τα στοιχεία του 2001) στέλνει και το λογαριασμό στους Έλληνες (όλους μαζί). Ο έτερος Ευρω-Καππαδόκης Mr Παπαδήμος μαθαίνει ελληνικά στους ξένους (νύφη) για να τ’ ακούνε οι Έλληνες (πεθερά). Η μαντάμ Μέρκελ εμμένει στα ίδια και … πώς να το πει, πώς να το πει, ψελλίζει για την Ευρώπη των δυο ταχυτήτων, καταγράφοντας έμμεσα και την ανικανότητα του ΓΑΠ στην πάταξη της φοροδιαφυγής. Ο μεσιέ Ρομπάι δηλώνει ότι η Ε.Ε. δεν αναγνωρίζει το αποτέλεσμα των ελληνικών εκλογών, αν αυτό είναι κατά του μνημονίου (οι συμφωνίες διεθνώς γίνονται με κράτη και όχι με κυβερνήσεις) ! Και γιατί να ψηφίσουμε τότε;

Εν τω μεταξύ, ο Ομπάμα συντονίστηκε πάλι στο μήκος κύματος ευρώ (η Ελλάδα πρέπει να τηρήσει τις δεσμεύσεις της – η Ελλάδα θα υποφέρει περισσότερο εκτός ευρώ). Όλο και περισσότερες τράπεζες δηλώνουν συμμετοχή στις εκλογές, οι καρκινοπαθείς περιμένουν τα φάρμακά τους, τα εκκαθαριστικά της εφορίας απαγορεύτηκαν πριν τις εκλογές, το κοριτσάκι ρωτάει “γιατί κύριε”, ο κ. Βενιζέλος εξηγεί πώς θα παρουσιάσει το μέλλον της δημοκρατικής παράταξης το βράδυ των εκλογών, ο ελληνικός φασισμός καταγράφεται μόνον στο κόμμα του κ. Κασιδιάρη, ενώ σύσσωμοι οι κομματάρχες ζητούν μερίδιο ψήφων (από 440.000 να αλλάξουν την ψήφο τους)…

Όμορφος κόσμος, ηθικός, αγγελικά πλασμένος

Στέργιος Ζυγούρας

Posted in ΔΙΑΝΟΗΣΗ

Ε Γ Κ Υ Κ Λ Ι Ο Σ Πρὸς τοὺς εὐσεβεῖς χριστιανοὺς τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

5 Ιουνίου 2012 // 4.637 Comments »

Ε Γ Κ Υ Κ Λ Ι Ο Σ
Πρὸς τοὺς εὐσεβεῖς χριστιανοὺς τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως
Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,
ΧΡΟΝΙΑ σας ΠΟΛΛΑ καὶ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ!
Πέρασε ἡ κατανυκτικὴ περίοδος τοῦ Τριωδίου, γιορτάσαμε τὸ Πάσχα καὶ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου καὶ ἤδη ὁλοκληρώνεται καὶ τὸ Πεντηκοστάριο. Γιορτὲς γεμάτες νόημα, εὐκαιρίες πλημμυρισμένες ἀπὸ ἐπαγγελίες χαρᾶς καὶ ἐλπίδας, χαραγμένες ἀπὸ ἀλήθεια καὶ προοπτικὴ πνευματικῆς ἐλευθερίας. Ἀλήθειες ὅπως ἡ ψηλάφηση τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὸν Θωμᾶ, ἡ θέα τοῦ Ἀναστάντος ἀπὸ τὶς Μυροφόρες, ἡ συνάντησή Του μὲ τοὺς μαθητές, ἡ συνομιλία καὶ ἡ φανέρωσή Του μὲ τοὺς δύο πρὸς Ἐμμαούς, ἡ ἔκχυση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ποὺ γιορτάζουμε σήμερα, προσφέρονται ὄχι γιὰ νὰ τὶς ἀκούσουμε ὡς ἱστορικὲς περιγραφές, οὔτε γιὰ νὰ τὶς παραδεχθοῦμε ὡς θρησκευτικὰ ἰδεολογήματα, ἀλλὰ γιὰ νὰ τὶς πιστεύσουμε καὶ νὰ διηθήσουν ὅλες τὶς λεπτομέρειες τῆς ζωῆς μας. Αὐτὸς εἶναι ὁ κόσμος τοῦ Θεοῦ ποὺ ἡ Ἐκκλησία μας προτείνει γιὰ τὸν καθένα μας χωριστὰ καὶ γιὰ ὅλους μαζὶ ὡς κοινωνία καὶ ὡς οἰκουμένη.

Δίπλα σὲ αὐτὴν τὴν πρόταση ζωῆς καὶ ἤθους στέκεται ἡ θλιβερὴ ἐμπει-ρία τῆς κοσμικῆς πραγματικότητος, ὅπως τὴ ζοῦμε στὶς μέρες μας. Μιὰ κατά-σταση χωρὶς ὅραμα, χωρὶς ἐλπίδα, χωρὶς φῶς. Ἡ ἀνθρώπινη ἀποτυχία σὲ ὅλη της τὴν ἔκταση. Τὸ οἰκονομικὸ σύστημα σὲ κατάρρευση. Τὸ Εὐρωπαϊκὸ ὅραμα μετατράπηκε σὲ ἐφιαλτικὸ ὄνειρο. Οἱ πολιτικὲς ὑποχέσεις μεταμφιέστηκαν σὲ ἀνόητα ψέματα, ἀκατανόητα ἐπιχειρήματα καὶ ἀδικαιολόγητες ἐπιλογές. Ἕνας κόσμος δίχως τόλμη καὶ ἡρωϊσμό, δίχως ἐξυπνάδα καὶ πρωτοτυπία, δίχως ποιότητα καὶ πειστικότητα, δίχως πνεῦμα καὶ ζωή. Ὁ ψευτοθεὸς τῆς δημοκρατίας καὶ τῶν ἀτομικῶν δικαιωμάτων ἐκφυλίσθηκε σὲ δικαίωμα ἐκλο-γικῆς ἐπιλογῆς ἀνάμεσα σὲ καταστροφικὰ σενάρια καὶ σὲ ἀνίκανους διαχειριστὲς τῆς καθημερινότητάς μας. Τὴν ἱστορικὴ δόξα τοῦ παρελθόντος μας τὴ διαδέχθηκε ὁ παγκόσμιος διασυρμός μας καὶ οἱ συνεχεῖς ἀπειλές. Τὸ μόνο ποὺ πλέον γεννᾶ ἡ χώρα μας εἶναι ἀδιέξοδα καὶ ἀναξιοπιστία, ἀσυνεννοησία καὶ ἀκυβερνησία.
Οἱ μισθοὶ καὶ οἱ συντάξεις περικόπηκαν, τὰ ἐπιδόματα ἀφαιρέθηκαν, τὰ χρέη αὐξήθηκαν, τὰ σπίτια μας φορολογήθηκαν, τὰ συσσίτια πλήθυναν, ἡ φτώχεια καὶ ἡ ἀνέχεια περίσσεψαν, οἱ ἄνεργοι συναγωνίζονται σὲ ἀριθμοὺς τοὺς ἐργαζόμενους, οἱ γέροντες ἀγωνιοῦν, οἱ νέοι ξενητεύονται, οἱ ἀναπνοές μας περιορίσθηκαν, οἱ ἐλπίδες μας στέρεψαν, τὰ ὁράματα πέθαναν.
«Τὰ γὰρ ἔθνη καὶ οἱ βασιλεῖς οἵτινες οὐ δουλεύσουσί σοι ἀπολοῦνται» (Ἠσ. ξ΄ 12) καὶ «φυλὴ ἀνόμων ἐρημωθήσεται» (Σοφ. Σειρὰχ ιστ΄ 4). Αὐτὸ πά-θαμε. Ἐγκαταλείψαμε τὸν Θεὸ καὶ ζοῦμε τὴν ἐρήμωση καὶ τὴν ἀπώλειά μας. Ἡ παιδεία μας χωρὶς ἀγωγή, ἡ ἱστορία μας χωρίς δόξα, ἡ Ἐκκλησία μας χωρὶς ὀμορφιά, ἡ ζωή μας χωρὶς ἀλήθεια, ἡ πορεία μας χωρὶς ἀξία. Αὐτὴ εἶναι ἡ αἰτία τοῦ σημερινοῦ μας καταντήματος. Καὶ δὲν τὸ ἔχουμε καταλάβει. Τὸ γκρέμισμα τῶν πνευματικῶν θεμελίων μας συνεχίζεται ἀπρόσκοπτα. Κάναμε τὸ λάθος νὰ ἐλπίσουμε ἐκεῖ ποὺ δὲν ἔπρεπε. Κάναμε τὸν κόπο νὰ ψηφίσουμε αὐτοὺς ποὺ δὲν ἀξίζουν. Κάνουμε τὸ ἔγκλημα νὰ μὴ μαθαίνουμε ἀπὸ τὰ λάθη μας. Τελικὰ οὔτε κυβέρνηση βλέπουμε οὔτε ἀληθινοὺς ἡγέτες καὶ ἄρχοντες διακρίνουμε οὔτε λύσεις διαφαίνονται. Ὅπως γράφει κάπου ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, «ὁ πλοῦς ἐν νυκτί, πυρσὸς οὐδαμοῦ, Χριστός καθεύδει», ἡ πορεία μας εἶναι στὸ σκοτάδι, φῶς πουθενά, καὶ ὁ Χριστός κοιμᾶται…

Ὄχι, ὅμως ἀγαπητοί μου, ἀδελφοί∙ ὁ Χριστὸς δὲν κοιμᾶται. Ἐμεῖς βυθι-σθήκαμε σὲ λησμοσύνη καὶ σὲ βαθὺ ὕπνο. Ἐμεῖς κοιμόμαστε. Γι’ αὐτὸ «ὥρα ἡμᾶς ἐκ τοῦ ὕπνου ἐγερθῆναι» (Ρωμ. ιγ΄ 11). Καιρὸς νὰ ξυπνήσουμε. Ἡ μέρα δὲν θὰ ἔρθει ἀπὸ μόνη της. Αὐτὴ τὴ μέρα θὰ τὴν φέρουμε ἐμεῖς∙ καὶ μάλιστα ὄχι τόσο μὲ τὰ σωστὰ ἔργα ἢ τὶς ὀρθὲς ἐπιλογές μας, ὅσο μὲ τὴν ὁμολογία τῆς πίστης καὶ τὴν προσευχή μας. Οἱ κοσμικὲς πολιτικὲς ἐπιλογές προσδοκοῦν «πότε θὰ κάνει ξαστεριά»∙ δὲν μποροῦν νὰ μᾶς βγάλουν ἀπὸ τὴ νύχτα, ἐλπί-ζουν σὲ ἀστεράκια. Ἐμεῖς προσδοκοῦμε ἡμέρα μὲ ἥλιο, τὸν Ἥλιο τῆς δικαιο-σύνης. Δὲν προσδοκοῦμε ἕναν θεὸ ποὺ θὰ μᾶς λύσει τὰ ἐπίγεια προβλήματα γιὰ νὰ Τὸν ξαναξεχάσουμε∙ οὔτε θὰ ἀμνηστεύσει τὰ λάθη μας γιὰ νὰ τὰ ἐπαναλάβουμε. Πιστεύουμε στὸν Χριστό, στὸν ἀληθινό Θεό γιὰ νὰ δεχθεῖ τὴ μετάνοιά μας καὶ τὴν πίστη μας, γιὰ νὰ τὶς ποτίσει μὲ τὴ χάρι Του καὶ ἔτσι νὰ φανερώσει τὴν παρουσία Του. Ναί! Εἶναι δυνατὸν μέσα ἀπὸ τὸ σημερινὸ κατάντημα νὰ προκύψει δόξα καὶ μεγάλη εὐλογία, διότι «Μακάριον ἔθνος οὗ ἐστι Κύριος ὁ Θεὸς αὐτοῦ» (Ψαλμ. λβ΄ 12)∙ μακάριο καὶ εὐλογημένο εἶναι τὸ ἔθνος ποὺ ἔχει τὸν ἀληθινὸ Θεὸ ὡς Κύριό Του. Αὐτὴ εἶναι μιὰ αἰώνια ἀλήθειαποὺ δὲν ἑρμηνεύεται τόσο λογικά, ὅσο ἐπαληθεύεται ἱστορικὰ καὶ δικαιολο-γεῖται πνευματικά. Ὁ δρόμος τοῦ Θεοῦ παραμένει πάντα ἀνοιχτός.
Ἦρθε ἡ ὥρα ποὺ πρέπει νὰ ξυπνήσουμε. Ἂς ἀρχίσουμε μὲ ἐκτενεῖς προσευχὲς καὶ λιτανεῖες. Ὄχι γιὰ νὰ γλιτώσουμε ἀπὸ τὴν καταστροφή. Ὄχι γιὰ νὰ μᾶς ἀπαλλάξουν ἀπὸ τὰ μνημόνια. Ὄχι γιὰ νὰ μᾶς σβήσουν τὰ χρέη. Ὄχι γιὰ νὰ μειωθεῖ ἡ ἀνεργία. Ὄχι γιὰ νὰ ξεφύγουμε τὴν χρεωκοπία. Αὐτὰ ξέρει ὁ Θεὸς ἂν καὶ πῶς καὶ πότε θὰ τὰ φτιάξει. Αὐτὸ ποὺ χρειαζόμαστε εἶναι πρῶτον∙ ὅσοι ἀληθινὰ πιστεύουμε νὰ μετανοήσουμε. Νὰ μετανοήσουμε διότι Τὸν ξεχάσαμε, διότι Τὸν ἐγκαταλείψαμε, Τὸν περιφρονήσαμε, Τὸν πολεμή-σαμε, ἀπορρίψαμε τὸν δρόμο καὶ τὶς ἐντολές Του. Ἀκόμη καὶ ὅσοι Τὸν ὁμολογοῦμε, δυστυχῶς ἐπιλέξαμε νὰ ζήσουμε χωρὶς τὴ δύναμή Του.
Καλούμαστε νὰ Τὸν δοξάσουμε ὄχι γιὰ τὶς ἐπίγειες χαρές μας. Δὲν ὑπάρχουν πλέον τέτοιες. Νὰ Τὸν δοξάσουμε γιὰ τὴν παρουσία καὶ τὴν ἀλή-θεια Του, γιὰ τὸ ἔλεος καὶ τὴν ἀγάπη Του∙ γιὰ τὴ μακροθυμία Του.
Καλούμαστε νὰ Τὸν ὁμολογήσουμε σήμερα. Νὰ ὁμολογήσουμε ὅτι «οὗτοι ἐν ἅρμασι καὶ οὗτοι ἐν ἵπποις, ἡμεῖς δὲ ἐν ὀνόματι Κυρίου Θεοῦ ἡμῶν μεγαλυνθησόμεθα» (Ψαλμ. ιθ΄ 8). Ἐλπίδα μας καὶ ἐπιστηριγμός μας εἶναι τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ καὶ μόνον. Αὐτὸς εἶναι τὸ μέλλον μας καὶ ἡ προοπτική μας.
Καὶ τέλος, καλούμαστε νὰ ζητήσουμε ὁ Κύριος νὰ ἀναδείξει ἄρχοντες ἱκανοὺς νὰ ἀναλάβουν τὶς εὐθύνες τοῦ τόπου μας, τὴν προστασία τῆς ἱστορίας μας, τὸν σεβασμὸ τῆς πίστης καὶ τῆς παράδοσής μας∙ ἡγέτες μὲ φόβο Θεοῦ, μὲ νοῦν Χριστοῦ, ἀνιδιοτελεῖς πατριῶτες μὲ ξεκάθαρη προαίρεση, πολιτικὴ σύνε-ση καὶ ἡρωικὴ βούληση, διότι τέτοιους χρειαζόμαστε, μόνο τέτοιους μποροῦμε νὰ ψηφίσουμε καὶ τέτοιους μόνο ἀξίζει αὐτὸ ποὺ ὀνομάζεται Ἑλληνικὴ ταυτό-τητα καὶ Ὀρθόδοξη συνείδηση.

Παράλληλα, ἡ δική μας γενιά, ποὺ καὶ αὐτὴ φαίνεται ἀνίκανη νὰ ὑλο-ποιήσει τὸ Τάμα τῶν προγόνων μας, πρέπει ὁπωσδήποτε νὰ τὸ ἀνανεώσει μὲ ἕνα νέο Τάμα. Τώρα ποὺ πεινᾶμε, τώρα νὰ κτίσουμε τὸν ναὸ τοῦ Τάματός μας. Ὅπως ἡ Ὀρθόδοξη Ἀλβανία στὸ κέντρο τῶν Τιράνων αὐτὲς τὶς μέρες ἐγκαι-νιάζει τὸ Πνευματικὸ Κέντρο τῆς πίστης της, ὅπως οἱ Σέρβοι στὸ Βελιγράδι, οἱ Ρουμάνοι στὸ Βουκουρέστι καὶ οἱ Ρῶσοι στὴ Μόσχα, πρόσφατα μέσα στὴ φτώχεια τους ἔκτισαν τοὺς ναοὺς τοῦ Σωτῆρος καὶ τῶν Ἁγίων τους, κατὰ μείζονα λόγο ἐμεῖς τώρα πρέπει νὰ ἐκπληρώσουμε τὸ παλιὸ καὶ τὸ σύγχρονο Τάμα μας. Αὐτὸ ἀξίζει περισσότερο καὶ ἀπὸ τὶς προσευχές μας. Γιατὶ τὶς συνοδεύει καὶ μὲ ἔργα. Σήμερα πρέπει νὰ δείξουμε ὅτι περισσότερο ἀπὸ τὸ νὰ συντηρήσουμε τὸ σῶμα μας ἔχουμε ἀνάγκη νὰ ζωογονήσουμε τὴν πίστη μας. Αὐτὸ ποὺ μᾶς λείπει δὲν εἶναι ἡ ὑλικὴ τροφή, ἀλλὰ ἡ σχέση μας μὲ τὸπρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Αὐτὸ ποὺ ἀποτελεῖ τὴ δοκιμασία μας δὲν εἶναι ἡ φτώ-χεια καὶ ἡ πεῖνα μας, ἀλλὰ ἡ ἀποξένωση ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ ἡ στέρησή Του.
Σᾶς καλῶ λοιπὸν ὅλους, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὅσοι συμμερίζεστε αὐτὴ τὴν ἀνάγκη, ὅσοι συντηροῦμε ψήγματα πίστης μέσα μας, νὰ ἐπιρρίψου-με τὴν ἐλπίδα μας «ἐπὶ τὸν Κύριον», λιτανεύοντες καὶ προσευχόμενοι. Νὰ ὁμο-λογήσουμε μὲ συντριβὴ τὴν ἀπομάκρυνσή μας ἀπὸ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ τὴ διάθεση τῆς ἐπιστροφῆς μας στὴν ἀδιάψευστη ἐλπίδα Του∙ στὰ δωμάτιά μας μόνοι μὲ δάκρυα στὰ μάτια, στούς ναούς μας ὅλοι μαζὶ μὲ προσευχὲς καὶ ὁλονύκτιες δεήσεις, ἐνδεχομένως στούς δρόμους καὶ στὶς πλατεῖες μὲ κεριὰ καὶ λαμπάδες. Αὐτὰ δὲν εἶναι ἄγνωστα στὴν ἱστορία μας, εἶναι δοκιμασμένοι δρόμοι στὴ ζωὴ τοῦ Ἔθνους καὶ τῆς Ἐκκλησίας μας.
Ἡ ἐλπίδα μας, ἀδελφοί μου, δὲν βρίσκεται στὶς ἐκλογὲς τῆς 17ης Ἰου-νίου -ἐκεῖ ἴσως βρίσκεται μέρος μόνον τῆς εὐθύνης μας. Τὸ σύνολο τῶν ἐλπίδων μας βρίσκεται στὴ σημερινὴ ἑορτὴ τῆς Πεντηκοστῆς. Γιατὶ στὰ αὐτιά μας ἠχεῖ ἡ προτροπὴ τοῦ προφητάνακτος Δαβίδ: «Μὴ πεποίθατε ἐπ’ ἄρχοντας ἐπὶ υἱοὺς ἀνθρώπων οἷς οὔκ ἐστι σωτηρία» (Ψαλμ. ιμε΄ 3). Γιατὶ δὲν πιστεύουμε σὲ πολιτικοὺς ποὺ ἀλλάζουν τὶς ὑποσχέσεις τους, ἀλλὰ στὸ Πανάγιο Πνεῦμα ποὺ ἀλλοιώνει τοὺς μαθητὲς καὶ «πανσόφους τοὺς ἁλιεῖς ἀναδεικνύει». Ὄχι σὲ αὐτοὺς ποὺ διχασμένοι δὲν μποροῦν νὰ φτιάξουν μιὰ κυβέρνηση, ἀλλὰ σὲ Αὐτὸν ποὺ «εἰς ἑνότητα πάντας καλεῖ». Ὄχι στὴν ἀλαζονικὴ σύγχυση τῆς σύγχρονης Βαβέλ, ἀλλὰ στὴν καθαρότητα τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ. Ὄχι στὶς ἄκαρπες προσπάθειες τῶν ἡγετῶν αὐτοῦ τοῦ κόσμου, ἀλλὰ στὴν παγκαρπία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
«Ἀδελφοί, στήκετε ἐν τῇ πίστει, ἀνδρίζεσθε, κραταιοῦσθε» (Α΄ Κορ. ιστ΄ 13)
«Εἰ ὁ Θεὸς μεθ’ ἡμῶν οὐδεὶς καθ’ ἡμῶν»
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† ῾Ο Μεσογαίας καὶ Λαυρεωτικῆς ΝΙΚΟΛΑΟΣ

Posted in ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

Θέλοντας να γνωρίσω τον κόσμο

1 Ιουνίου 2012 // 196 Comments »

Αν θέλω να γνωρίσω τον κόσμο, θα πρέπει να επιδείξω τόλμη ή μετριοπάθεια; Γίνομαι γονέας και το παιδί μου ρωτάει … Ξαναρωτάει … Και ξαναρωτάει … Θέλει να γνωρίσει τον κόσμο! Ποιον κόσμο όμως; Είναι ένα ερώτημα. Τον κόσμο, όπως φαίνεται; Ή, μήπως, τον κόσμο, όπως είναι;

«Τον κόσμο, όπως είναι!» – θα πούνε κάποιοι

«Τον κόσμο, όπως φαίνεται» – θα πούνε οι άλλοι

«Τον κόσμο, τον αληθινό» – θα πούνε κάποιοι τρίτοι

Δεν ξέρω αν το προσέξατε, αλλά θαυμαστικό έβαλα μόνο στην πρώτη συνθήκη! Οι «άλλοι» είναι κάπως προβληματισμένοι στις δύο, αντίστοιχα, παραδοχές τους .. Και εγώ μαζί τους. Δεν το κρύβω. Ας τα δούμε, λοιπόν, τα πράγματα ένα – ένα. Ίσως και να οδηγηθούμε κάπου:

΄΄Ο κόσμος, όπως είναι!΄΄ Και πώς είναι ο κόσμος; – εύλογο ερώτημα. Αληθινός! … Όχι! Ψεύτικος! … Όχι! Και αληθινός και ψεύτικος! … Μάλιστα …

΄΄Ο κόσμος, όπως φαίνεται΄΄ Και πώς φαίνεται ο κόσμος; – εύλογο ερώτημα. Αληθινός! … Όχι! Ψεύτικος! … Όχι! Και αληθινός και ψεύτικος! … Μάλιστα …

΄΄Ο κόσμος, ο αληθινός΄΄ Ερώτηση: Και ποιος είναι ο αληθινός κόσμος;

Απάντηση: Μα … Ο αληθινός … Ποιος άλλος;

Μάλιστα … (βγάζω έναν ανακουφιστικό αναστεναγμό) Εδώ, τουλάχιστον, υπάρχει ένας επιθετικός προσδιορισμός που δεν εγείρει αντιδικίες, αντιφάσεις και διχογνωμίες! ΄΄Αληθινός΄΄ … Ωραία λέξη! Και η ΄΄Αλήθεια΄΄… Σπουδαία λέξη!

Ανάμεσα στην αλήθεια, το φαίνεσθαι και το είναι, λέτε να υπάρχει κάποια σχέση; Τι εννοώ; Μήπως ότι ΄΄φαίνεται΄΄ είναι και ότι ΄΄είναι΄΄, και ότι είναι είναι και ΄΄αληθινό΄΄; Ιδωμένη ρεαλιστικά, μια «κυριολεκτική ερμηνεία» υπαγορεύει ότι ο κόσμος «κατοικείται» (ή μπορεί να κατοικείται) από ένα πλήθος παρατηρήσιμων και μη παρατηρήσιμων οντοτήτων και διαδικασιών. Υπό αυτή την έννοια, και αυτό που φαίνεται και αυτό που δεν φαίνεται, δηλαδή αυτό που όντως υπάρχει στον κόσμο και αυτό που προβάλλεται ως υπαρκτό, υφίστανται ως αλήθειες, ανεξάρτητα από την ικανότητά μας να μπορούμε να το γνωρίσουμε, αναγνωρίσουμε, επαληθεύσουμε, τεκμηριώσουμε.

Εδώ αρχίζουν και μπερδεύονται τα πράγματα! Σας καταλαβαίνω απόλυτα! Μα, γι’ αυτό και στην αρχή σάς είπα: «Με μετριοπάθεια ή με τόλμη θέλετε να γνωρίσετε τον κόσμο;» Το διακύβευμα είναι μεγάλο: Τι θα θυσιάσουμε; Το ορατό για το αόρατο; Ή το αόρατο για το ορατό; Αυτό που δεν πρέπει ποτέ να ξεχάσετε είναι ότι ο στόχος μας είναι η γνωριμία μας με τον κόσμο, απ’ τη στιγμή που ήρθαμε στη ζωή, και ότι ο κόσμος δεν είναι ανεξάρτητος από μας. Τότε, μπορεί να διαφυλαχθεί μέσα μας και η δυνατότητα να τον «γνωρίσουμε», όπως εμείς, κάθε φορά, «επιθυμούμε» ..

Ελένη Σεμερτζίδου

Διδάκτωρ Λογοτεχνίας

Posted in ΔΙΑΝΟΗΣΗ