Archive for Μάιος, 2011
28 Μαΐου 2011 // 957 Comments »
Πριν από διακόσια περίπου χρόνια αναπτύχθηκε στη Βρετανία ένα κίνημα εργατών, οι αποκαλούμενοι Λουδίτες, οι οποίοι έσπαγαν τις μηχανές των υφαντουργείων κυρίως, αποδίδοντας σε αυτές την απώλεια των θέσεων εργασίας τους. Αναφερόμενος σε αυτούς ο Μαρξ έγραψε στον πρώτο τόμο του “Κεφαλαίου” ότι το κίνημα των Λουδιτών “πρόσφερε στην αντιγιακωβίνικη κυβέρνηση των Σίντμουθ, Κέσλρι κ.λπ., το πρόσχημα για να πάρει τα πιο αντιδραστικά μέτρα βίας.” Το κίνημα των Λουδιτών είχε αγνές προθέσεις. αλλά κοίταζε σε λάθος κατεύθυνση, εντοπίζοντας τον εχθρό στα άψυχα, αλλά ορατά εργαλεία – μηχανές και όχι στις απρόσωπες ταξικές σχέσεις που τα κινούσαν.
Μακρινοί τους συγγενείς μοιάζουν να είναι σήμερα οι υποστηρικτές της εξόδου από το ευρώ. Εστιάζουν την πολεμική τους σε ένα νομισματικό εργαλείο όπως είναι το ευρώ, αποδίδοντας στην αρχιτεκτονική του την πηγή των δεινών της ελληνικής οικονομίας, ξεχνώντας πως για το εργατικό κίνημα το ζητούμενο δεν είναι «μέσα ή έξω από το ευρώ» -όπως δεν ήταν 30 χρόνια πριν το «μέσα ή έξω από την ΕΟΚ» του Ανδρέα Παπανδρέου-, αλλά η αλλαγή των σχέσεων εκμετάλλευσης στην παραγωγή και την κοινωνία σε Ελλάδα, Ευρώπη και όλο τον κόσμο.
Βεβαίως, συνδέουν την έξοδο από το ευρώ με την πράγματι αναγκαία διαγραφή μεγάλου μέρους του κρατικού χρέους της χώρας, λέγοντας πως απαιτείται γι’ αυτό μονομερής στάση πληρωμών, η οποία με τη σειρά της οδηγεί σε έξοδο από το ευρώ, υποτίμηση της δραχμής, κρατικοποιήσεις τραπεζών, εκτύπωση χρήματος, ελέγχους στην κίνηση κεφαλαίων και εξωτερικού εμπορίου, φορολόγηση πλουσίων και κεφαλαίου, άσκηση ενεργού βιομηχανικής πολιτικής και αναζήτηση νέων διεθνών συμμαχιών. Κοντολογίς, με αφορμή την ανάγκη αντιμετώπισης του κρατικού χρέους βγάζουν από την τσέπη -εν είδει μαθηματικής ακολουθίας και, κατ’ επέκταση, «αντικειμενικής αναγκαιότητας» – μία ολοκληρωμένη πολιτική πλατφόρμα – προκάτ την οποία εμφανίζουν ως “μεταβατικό πρόγραμμα” προπαγανδίζοντάς την ως τη μοναδική εναλλακτική λύση. Φθάνουν, δηλαδή, σε ένα μοντέλο κρατικού καπιταλισμού που θεωρούν ότι ανοίγει τον δρόμο προς τον σοσιαλισμό μέσα από καθαρά οικονομικές διαδικασίες.
Τη λύση της αναδιαπραγμάτευσης για τη διαγραφή μεγάλου μέρους του χρέους εντός της Ευρωζώνης την παρακάμπτουν θεωρώντας τη ρεφορμιστική ουτοπία, γιατί λέει οι τράπεζες και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι ουδέποτε θα συναινέσουν και γιατί, για να είναι επαναστατικά ωφέλιμη για τη χώρα η κίνηση, πρέπει να τους επιβάλουμε τη διαγραφή με παύση πληρωμών. Την δε έξοδο από το ευρώ την προκρίνουν, γιατί πιστεύουν πως έτσι θα γονατίσουμε το ευρωπαϊκό χρηματοπιστωτικό σύστημα και τον παγκόσμιο καπιταλισμό…
Η προσέγγιση όμως αυτή στα ζητήματα της μετάβασης στον σοσιαλισμό ενέχει πολλαπλά στοιχεία οικονομισμού, πέρα από εσωτερικές λογικές ασυνέπειες και αντιφάσεις. Ο λόγος είναι πως δεν υπάρχει καμία αυτόματη οικονομική διαδικασία “διολίσθησης” στον ‘κρατικοκαπιταλιστικό’ δρόμο για τον σοσιαλισμό. Ακόμη και το σοβιετικό μοντέλο, όπως έδειξε η ιστορία, διαμορφώθηκε μέσα από κοινωνική επανάσταση και σκληρή ταξική πάλη με κεντρικό στοιχείο της τον συνεχή πολιτικό παρεμβατισμό. Το σύνθημα π.χ. της παύσης πληρωμών το έριξαν οι μπολσεβίκοι μόνο μέσα σε προεπαναστατικές συνθήκες. Στην Ελλάδα ορισμένοι θεωρούν αυτονόητο να το χειρίζονται σαν ψωμοτύρι, ανεξάρτητα από το επίπεδο συνείδησης των μαζών και την πολιτική συγκυρία.
Όμως και η οικονομική βάση της λογικής των “νεολουδιτών” μας υποφέρει σε πολλά σημεία. Γιατί, προκειμένου να διακρίνουν μεταξύ “κακού” (Ευρωζώνη υποτέλειας) και “καλού” (αυτοδύναμα εθνικά κράτη) καπιταλισμού ώστε να τεκμηριώσουν την έξοδο από το ευρώ, προσφεύγουν στην τριτοκοσμική θεωρία «Κέντρου-Περιφέρειας» των Φρανκ, Αμίν κ.λπ. προσαρμόζοντάς την στα πλαίσια της Ευρωζώνης. Η “εσφαλμένη αρχιτεκτονική’ της Ευρωζώνης -η οποία είναι όντως ελαττωματική γιατί έχει μείνει δημοκρατικά και δημοσιονομικά ανολοκλήρωτη, βασισμένη στη λογική της αγοράς που οδηγεί στην άνιση και κάθετα ιεραρχημένη νομισματική και εμπορική ένωση- ανάγεται σε δύο παγιοποιημένα και ομογενή αντιθετικά υποσύνολα, αυτό του ευρωπαϊκού Κέντρου (Γερμανία, Γαλλία, Ολλανδία, Δανία κ.λπ.) και το άλλο της ευρωπαϊκής Περιφέρειας, στην οποία εντάσσουν τις προβληματικές δημοσιονομικά και μη ανταγωνιστικές χώρες (βλ. Ελλάδα, Πορτογαλία, Ιρλανδία, Ισπανία). Σύμφωνα με τη θεωρία αυτή, οι χώρες της περιφέρειας πρέπει να σπάσουν τα δεσμά με το κέντρο για να μπορέσουν να αναπτυχθούν. Διαφορετικά θα παραμείνουν δέσμιες σε καθεστώς ημιαποικιακής εξάρτησης από το κέντρο. Με τη θεωρία της εξάρτησης που αναπτύσσουν, πηγή των ελληνικών προβλημάτων καθώς και των άλλων ευρωπαϊκών περιφερειακών χωρών (χαμηλή ανταγωνιστικότητα, αποβιομηχάνιση, ελλειμματικότητα, υπερχρέωση) είναι το γερμανικό μοντέλο παραγωγής που λόγω ευρώ κυρίως (βλ. αδυναμία νομισματικής υποτίμησης περιφερειακών χωρών) απορροφά το προϊόν της εργασίας του ευρωπαϊκού Νότου, δημιουργώντας του εμπορικά και δημοσιονομικά ελλείμματα την ίδια ώρα που ο Βορράς συσσωρεύει πλεονάσματα.
Η προβληματική αυτή, ωστόσο, πάσχει απ’ όπου και να την εξετάσεις. Για παράδειγμα, η τάση αποβιομηχάνισης στην Ελλάδα, εκτός του ότι αποτελεί γενικότερο φαινόμενο στη Δύση, προηγείται κατά πολύ της ένταξης στην Ευρωζώνη. Έτσι, η συμμετοχή της παραγωγής της βιομηχανίας στην ακαθάριστη προστιθέμενη αξία όλης της οικονομίας ήταν 21,5% το 1985, 19,4% το 1990, 16,5% το 1995, 14% το 2000 και 13,6% το 2008 (έτος που ξεσπά η διεθνής κρίση). Παρατηρούμε, δηλαδή, πως ενώ η συμμετοχή της βιομηχανίας υποχωρεί κατά 7,5 ποσοστιαίες μονάδες την περίοδο 1985-2000 (ή 0,5% ετησίως), την οκταετία 2000-2008 υποχωρεί μόλις 0,4 μονάδες (ή 0,05% ετησίως). Με άλλα λόγια, σε ετήσια βάση η αποβιομηχάνιση τη περίοδο του ευρώ είναι μόλις το 1/10 της αποβιομηχάνισης που έλαβε χώρα όταν έγιναν οι τρεις μεγάλες υποτιμήσεις της δραχμής.
Ας πάρουμε το παράδειγμα του εμπορικού ελλείμματος αγαθών και υπηρεσιών σαν ποσοστό στο ΑΕΠ. Βάσει των στατιστικών του ΟΟΣΑ, το έλλειμμα της Ελλάδας ήταν -13,5% το 2000 και -10,2% το 2008, της Πορτογαλίας ήταν -10,9% και -9,6% αντίστοιχα, της Ισπανίας ήταν -3,1% και -5,9%, ενώ της Ιρλανδίας που είχε πλεόνασμα (!) ήταν 13,5% και 10,4% αντίστοιχα. Επιδείνωση της διεθνούς ανταγωνιστικότητας σημείωσε δηλαδή μόνο η Ισπανία μέσα στο ευρώ, ενώ η Ιρλανδία έχασε μέρος από την… ισχύ της. Ελλάδα και Πορτογαλία εμφάνισαν και μικρή βελτίωση, αν και τα ελλείμματά τους δεν αντιμετωπίσθηκαν ουσιαστικά. Όμως, δεν ευθύνεται η αρχιτεκτονική του ευρώ γι’ αυτή την ολιγωρία, αφού τα ελλείμματα προϋπήρχαν του ευρώ και πάντως δεν επιδεινώθηκαν παντού με την ένταξη. Όσο για το δημόσιο χρέος, το έχουμε ξαναπεί, στον μεγάλο όγκο του δημιουργήθηκε τη δεκαετία του ’80, ενώ τη δεκαετία του ευρώ ελάχιστα αυξήθηκε σαν ποσοστό στο ΑΕΠ.
Συνεπώς, η άποψη που καθιστά αποκλειστικά υπεύθυνη για την ελληνική κρίση του χρέους, των ελλειμμάτων και της μη ανταγωνιστικής παραγωγής τη «φύση» ή “αρχιτεκτονική’ του ευρώ, αποσιωπά μερικές βασικές αλήθειες και δαιμονοποιεί έναν θεσμό και ένα νόμισμα, αντί να αναζητά στις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής που είναι πίσω τους την αιτία των προβλημάτων.
Το κυριότερο, όμως, είναι ότι ξεχνά πως η υποτίμηση της δραχμής δεν απέδωσε ποτέ σε ανάπτυξη μεταπολιτευτικά, παρά μόνο έπληξε συγκαλυμμένα το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων. Η Ελλάδα δεν είναι ούτε Αργεντινή ούτε Ρωσία για να εξάγει άφθονους φυσικούς πόρους, ούτε έχει σοβαρή παραγωγική βάση για να αξιοποιήσει μία υποτίμηση. Μία επιστροφή και υποτίμηση της δραχμής δεν θα είναι 10-15% όπως ισχυρίζονται οι υποστηρικτές της. Στο ποσοστό αυτό που οι ίδιοι επιδιώκουν θα πρέπει να προσθέσουν και άλλο ένα 35-45% που θα το επιβάλλουν οι αγορές σε μία χώρα που μπαίνει σε απρόβλεπτες περιπέτειες. Πώς είναι δυνατόν, αλήθεια, να επικαλούνται τη διαγραφή χρέους κατά 75% που έκανε η Αργεντινή και να ξεχνούν την ισοδύναμης έκτασης υποτίμηση του πέσο όταν μιλάνε για τη νέα δραχμή;
Τέλος, υποτιμούν βάναυσα τα αντίποινα (προστατευτισμός) που θα υποστούμε από μία Ευρώπη που θα κινδυνέψει να διαλυθεί. Και η οποία θα τα επιβάλλει ακριβώς για να μην ακολουθήσει άλλη χώρα-μέλος το παράδειγμα της Ελλάδας και διαλυθεί οριστικά η Ευρωζώνη. Σ’ αυτή την περίπτωση τα όποια φαντασιακά οφέλη της υποτίμησης μάλλον θα γίνουν εφιάλτης μεσονυχτίου και θα μιλάμε τότε πραγματικά για… μία τριτοκοσμική χώρα.
Tου Κώστα Καλλωνιάτη στην Αυγή της 15/5/2011
Posted in ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ
26 Μαΐου 2011 // 2.431 Comments »
Σε ηλικία 56 ετών
Στα 56 του χρόνια και από ανακοπή καρδιάς έφυγε από τη ζωή ξαφνικά, το βράδυ της Τετάρτης, ο ποιητής Γιάννης Βαρβέρης.
Ο Γιάννης Βαρβέρης σπούδασε νομικά, εξέδωσε έντεκα βιβλία ποίησης, καθώς και μεταφράσεις ξένης λογοτεχνίας και αττικής κωμωδίας.
Το 1976 ξεκίνησε να γράφει κριτική θεάτρου και τα κείμενά του έχουν συγκεντρωθεί σε έξι τόμους.
Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί σε ανθολογίες στα αγγλικά, στα γαλλικά, στα γερμανικά, στα ιταλικά, στα ισπανικά και στα ρουμάνικα.
Στα αγγλικά έχει μεταφραστεί από τον Φίλιπ Ραμπ το βιβλίο του «Ο κύριος Φογκ» και στα σερβικά μια επιλογή ποιημάτων του με τον τίτλο «Η πόλη και ο Θάνατος».
Το 1996 του απονεμήθηκε το Κρατικό Βραβείο Κριτικής – Δοκιμίου. Το 2001 του απονεμήθηκε το Βραβείο Καβάφη για την ποιητική συλλογή «Ποιήματα 1975-1996» (Κέδρος, 2000).
Το 2002 του απονεμήθηκε το Βραβείο Ποίησης του περιοδικού «Διαβάζω» για την ποιητική συλλογή «Στα ξένα» (Κέδρος, 2001), ενώ το 2010 τιμήθηκε με το Βραβείο Ποίησης του Ιδρύματος Πέτρου Χάρη της Ακαδημίας Αθηνών, για το σύνολο του ποιητικού του έργου.
Posted in ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ
// 3.579 Comments »
Οι Ευρωκράτες επιμένουν ότι η Ελλάδα δεν θα κηρύξει στάση πληρωμών του χρέους της, άποψη που δεν φαίνεται όμως να συμμερίζονται οι αγορές.
Δημοσίευμα της Wall Street Journal με τίτλο «Τι θα συνέβαινε εάν η Ελλάδα οδηγείτο σε πτώχευση;», σχολιάζει και επιχειρεί να ερμηνεύσει τα σενάρια πτώχευσης που παρουσίασε προχθές η Moody’s με όλες τις προεκτάσεις τους.
Αδιαμφισβήτητο είναι το γεγονός ότι στην περίπτωση που η Ελλάδα πτωχεύσει, αυτό δεν θα αποτελέσει μόνο υπόθεση της Αθήνας. Μία ελληνική πτώχευση ενδεχομένως να λάβει ποικίλες μορφές, περιλαμβανομένων αλλαγών στους όρους και στις προϋποθέσεις, μιας επιλεκτικής «αναδιάταξης» και μεγάλης κλίμακας «εθελοντικών επαναγορών χρέους σε ιδιαίτερα χαμηλή τιμή.
Οι Ευρωκράτες αρέσκονται να χρησιμοποιούν εύστοχες λέξεις, όπως «αναδιάταξη», όμως η Moody’s θα το αποκαλέσει όπως ακριβώς είναι: πτώχευση και αυτό σίγουρα είναι αρνητικό. Ακόμη όμως και στην περίπτωση που μία πτώχευση έχει μία από τις παραπάνω μορφές, θα μπορούσε να προκαλέσει αναστάτωση στις αγορές και σίγουρα στην Ελλάδα θα ”βουλιάξουν”. Το φαινόμενο όμως αυτό δεν θα περιοριστεί μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε άλλες βαλλόμενες οικονομίες της Ευρωζώνης, όπως Ιρλανδία και Πορτογαλία.
Οι ελληνικές τράπεζες, που διατηρούν αρκετό κρατικό χρέος, είναι σίγουρος στόχος, όμως όλη η Ευρώπη θα μπορούσε να βρεθεί αντιμέτωπη με θέματα φερεγγυότητας.
Ο ελληνικός τραπεζικός τομέας θα χρειαζόταν αναμφισβήτητα ανακεφαλαιοποίηση για να αντισταθμίσει τις απώλειες στο ελληνικό κρατικό χρέος και συνεχή στήριξη ρευστότητας από την ΕΚΤ, τουλάχιστον όσο η πρόσβαση στις αγορές κεφαλαίου παραμένει αδύνατη. Ουσιαστικά, σύμφωνα με τη WSJ, μία στάση πληρωμής χρέους θα κρατούσε την Ελλάδα εξαρτημένη από άλλου είδους χρηματοδότηση (Ε.Ε./ΔΝΤ/ΕΚΤ) για παρατεταμένη περίοδο, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την Αργεντινή.
Επίσης, μία πτώχευση πιθανότατα να οδηγήσει την πιστοληπτική αξιολόγηση της χώρας στην κατηγορία Ca ή C παραμένοντας σε αυτά τα εδάφη για παρατεταμένη περίοδο και τότε θα πρέπει να σταματήσουν τα ημίμετρα και να βρεθεί μία οριστική, δυνατή και μαζική απάντηση στο ελληνικό ζήτημα. Καταλήγοντας, το δημοσίευμα κρίνει ότι το πακέτο διάσωσης του περυσινού Μαΐου δεν απέδωσε καρπούς, χωρίς να υπάρχει προοπτική να αλλάξουν τα σημερινά δεδομένα.
Την ίδια στιγμή, συνεχίζονται τα αντικρουόμενα μηνύματα από τους υποστηρικτές της Ελλάδας και αυτό δεν βοηθά, με αποτέλεσμα να μην αποκλείεται εκ νέου υποβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας της χώρας από τη Moody’s.
ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ 26/5/2011
Posted in ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ
15 Μαΐου 2011 // 23 Comments »
Η δίκη του Σωκράτη σε ομοσπονδιακό δικαστήριο της Νέας Υόρκης από το Ίδρυμα Αλέξανδρος Ωνάση και με τη συμμετοχή κορυφαίων δικαστών και δικηγόρων .Ομοσπονδιακό Δικαστήριο της Νέας Υόρκης αθώωσε το Σωκράτη μετά από 2,410 χρόνια. Σε μια ιστορική δίκη, με αρχαιοελληνικά στοιχεία και συνάμα με σύγχρονες αντιλήψεις, δοσμένες με νομικές εκφάνσεις και χιούμορ, εκατοντάδες θεατές είχαν την ευκαιρία να βιώσουν μια εκπληκτική «παράσταση» της αλήθειας, του νόμου και της ελληνικής κληρονομιάς. Τη μεταφορά της δίκης του Σωκράτη, σε μια από τις πιο αντιπροσωπευτικές δικαστικές αίθουσες της Αμερικανικής Δικαιοσύνης, ανέλαβε το Ίδρυμα Αλέξανδρος Ωνάση, καταφέρνοντας να πετύχει τη συμμετοχή κορυφαίων δικαστών και διαπρεπών δικηγόρων της νεοϋορκέζικης νομικής ελίτ.
Το δικαστικό σώμα διχάστηκε μπροστά σε χείμαρρο επιχειρημάτων και ρητορικών λόγων από τις δυο πλευρές, αναδεικνύοντας παράλληλα το διαχρονικό σκεπτικισμό για την πολύκροτη δίκη του Σωκράτη, που προβληματίζει κάθε φορά που μεταφέρεται ο χρόνος, ο τόπος και η επικρατούσα κατάσταση της τότε εποχής. Στη δίκη του Μανχάταν, η οποία ουσιαστικά δεν αποτελούσε αναπαράσταση, αλλά μια νέα εκδοχή, εξετάστηκαν όλες οι κατηγορίες που βάρυναν το Σωκράτη το 399 π. χ., με σκοπό να αποφανθούν οι Αθηναίοι αν είναι «ένοχος» ή «αθώος», κατηγορούμενος για «ασέβεια προς τους Θεούς» και για «διαφθορά των νέων».
Κατά τη δίκη, ο Σωκράτης επέδειξε θάρρος, είχε χιούμορ και σε μερικές περιπτώσεις προκαλούσε το δικαστήριο. Η κατηγορούσα αρχή υποστήριξε ότι οι ιδέες του διαφθείρουν τους νέους και αποσταθεροποιούν τους θεσμούς της Πολιτείας, ενώ οι συνήγοροι υπεράσπισης στήριξαν τα επιχειρήματά τους σε κλασσικά ντοκουμέντα και με σύγχρονες διατυπώσεις.
Οι τρεις δικαστές ήταν ο Ντένις Τζέικομπς (πρόεδρος του δεύτερου ομοσπονδιακού εφετείου ΗΠΑ), ο οποίος προήδρευσε, η Λορέτα Πρέσκα (πρόεδρος ομοσπονδιακού δικαστηρίου της νότιας περιφέρειας Νέας Υόρκης) και η Κάρολ Μπέγκλεϊ Έιμον (πρόεδρος ομοσπονδιακού δικαστηρίου της ανατολικής περιφέρειας Νέας Υόρκης). Οι δυο πρώτοι ψήφισαν υπέρ της αθώωσης του Σωκράτη και η τρίτη τον καταδίκασε. Δημόσιοι κατήγοροι, εκπροσωπώντας την Πόλη των Αθηνών, ήταν ο δικηγόρος, οικονομολόγος και πρόεδρος του Ιδρύματος Αλέξανδρος Ωνάση, Αντώνης Παπαδημητρίου και ο έφεδρος συνταγματάρχης και νυν αναπληρωτής εισαγγελέας στη Νέα Υόρκη, Μάθιου Μπογδάνος. Συνήγορος υπεράσπισης ήταν ο Έντι Χέις και την Απολογία του Σωκράτη έκανε ο Μπενζαμίν Μπράφμαν. Και οι δυο είναι διακεκριμένοι ποινικολόγοι.
Πριν το άκουσμα της ετυμηγορίας του δικαστηρίου, ο γνωστός συγγραφέας και καθηγητής του πανεπιστημίου Πρίνστον Αλέξανδρος Νεχαμάς έδωσε μια εικόνα της ακαδημαϊκής πλευράς για τη δίκη του Σωκράτη. Με την απόφαση του δικαστηρίου συμφώνησαν 185 θεατές-ένορκοι, διαφώνησαν 29 και πολλοί άλλοι δεν συμμετείχαν στην ψηφοφορία.
kathimerini.gr με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ
Posted in ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ
10 Μαΐου 2011 // 3.653 Comments »
Δοκίμια για τον άνθρωπο, τη Δημοκρατία, τη Γλώσσα.
Κυκλοφόρησε το νέο βιβλίο του Παναγιώτη Μποκοβού, τ. υπουργού, με τίτλο: Με αίσθημα ευθύνης. Δοκίμια για τον Άνθρωπο, τη Δημοκρατία και τη Γλώσσα.
Περιλαμβάνει 50 δοκίμια κοινωνικού, πολιτικού και γλωσσικού περιεχομένου, που αναφέρονται σε προβλήματα που αντιμετωπίζει ο σύγχρονος άνθρωπος σε όλο τον κόσμο, στα πλαίσια της προωθούμενης παγκοσμιοποίησης, που έχει ως σκοπό την πνευματική και υλική υποδούλωση του ατόμου. Άλλα δοκίμια αναλύουν τα θέματα που ταλανίζουν την ελληνική κοινοβουλευτική δημοκρατία, που έχει ευτελιστεί και απαξιωθεί εντελώς από την πολιτική και την διοικητική διαφθορά που φθείρουν το κράτος και την χώρα μας τις τελευταίες τρείς δεκαετίες. Τέλος άλλη ομάδα δοκιμίων ασχολείται με την ελληνική γλώσσα και τις προσπάθειες που καταβάλουν ορισμένοι «προοδευτικοί» κύκλοι για τον υποβιβασμό και τον αφανισμό της. Ζητείται η ίδρυση Ανεξάρτητης Αρχής για την προστασία της ελληνικής γλώσσας, όχι μόνο από τους βαλτούς καταστροφείς της, αλλά και από τους χρήστες της που αγνοούν τους κανόνες της, λόγω ελλειπούς εκπαίδευσης. Γι’ αυτό προτείνεται όπως η παραπάνω Αρχή έχει αρμοδιότητες έκδοσης σχετικών με τη γλώσσα φυλλαδίων, αλλά και οργάνωσης σεμιναρίων για τους εργαζόμενους στα Μ.Μ.Ε., σε διαφημιστικές εταιρείες, στο δημόσιο κ.α.
Από όλα τα δοκίμια προκύπτουν ορισμένες βασικές διαπιστώσεις: Η χώρα μας έχει εισέλθει προ πολλού σε βαθιά παρακμή, που οφείλεται στην καλπάζουσα διαφθορά. Τα κόμματα εξουσίας είναι ανίκανα να διοικήσουν τον τόπο και να τον βγάλουν από το τέλμα της χρεοκοπίας, στο οποίο τον οδήγησαν με τις σπατάλες, τους διορισμούς και τις αλόγιστες παροχές. Οι συνδικαλιστές και οι προνομιούχες συντεχνίες, καταστρέφουν την οικονομία με τις απεργίες, τις καταλήψεις δημοσίων κτιρίων και οδών, καθώς και με την εμμονή τους να διατηρήσουν προνόμια και παροχές που έλαβαν κάποτε με εκβιασμούς των τότε κυβερνήσεων.
Το βιβλίο καταλήγει σε ένα καίριο συμπέρασμα: η συμπεριφορά των εταίρων μας της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην παρούσα φάση της χρεοκοπίας της οικονομίας μας απέδειξε ότι δεν υπάρχει κοινοτική αλληλεγγύη, ενώ οι ηγέτες των χωρών-μελών και μέσα μαζικής ενημέρωσης συκοφάντησαν, διέσυραν και διαπόμπευσαν τη χώρα μας. Όλα αυτά πρέπει να μας οδηγήσουν σε μια μεγαλύτερη συσπείρωση πολιτών και ηγεσιών, στα πλαίσια του έθνους-κράτους μας και μακριά από διεθνιστικές και πολυπολιτισμικές, δήθεν «προοδευτικές» επιδιώξεις.
( Κεντρική διάθεση : Αριστοτέλειο βιβλιοπωλείο, Ερμού 61, Θεσσαλονίκη, τηλ. 2310 282782 )
Παναγιώτης Μποκοβός, τ. υπουργός.
Posted in ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
3 Μαΐου 2011 // 4.058 Comments »
ΦΟΡΟΣ ΤΙΜΗΣ ΣΤΟΝ ΛΑΪΚΟΤΡΟΠΟ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΗΣ ΤΕΧΝΗΣ, ΠΟΥ ΕΒΑΛΕ ΤΟΝ ΑΠΛΟ ΚΟΣΜΟ ΣΤΟ ΕΠΙΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΜΑΣ.
ΦΟΡΟΣ ΤΙΜΗΣ ΣΤΟΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΣΥΝΤΡΟΦΟ, ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗ ΚΑΙ ΚΑΛΟ ΜΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟ… ΘΑΝΑΣΗ ΒΕΓΓΟ !!!
Posted in ΔΙΑΝΟΗΣΗ
// 813 Comments »
«Γράμμα σε έναν λογοτέχνη …»
της Ελένης Σεμερτζίδου
.
«Μια πιστολιά ακούγεται!
Η ρομαντική εποχή τέλειωσε. Ο ρεαλισμός αρχίζει. Το σύνθημα δόθηκε και το ποτάμι δεν πάει πίσω. Δεν υπάρχουν μάχες, φονικά, νίκες, ήττες, δυνάμεις που βρίσκονται σε συνεχή διαμάχη, μοναχικοί καβαλάρηδες, με μαύρο μανδύα, που τρέχουν να αγγίξουν το θάνατο. Απλά, τα πράγματα παίζουν το ρόλο τους και οι άνθρωποι μεταμφιέζονται. Ο ένας προχωράει μπροστά και ο άλλος ακολουθεί. Άλλος «θνητός», άλλος «θεός» … Εσένα, όμως, αναδεύεται το αίμα σου και, μερικές φορές, η πένα πάει λίγο πιο δεξιά ή αριστερά! Ξέρεις, ωστόσο, ότι όλο και κάποιος θα σε συγχωρέσει γι’ αυτό σου το ατόπημα.
Σεβασμός. Σεβασμός και επιείκεια.
Το χαρτί τσαλακώθηκε και πετάχτηκε στο χαλί …Τι άγρια που έγινε η έκφραση του προσώπου σου ξαφνικά!
Αν κοιτάξουμε πόσο ίσιος είναι ένας δρόμος, τότε καταλαβαίνουμε και πόσο αυστηρός είναι ταυτόχρονα. Τότε, αυτό που θέλεις είναι να πιαστείς από το χέρι με παιδιά που κατεβαίνουν με φόρα το δρόμο, ξεσπώντας σε γέλια δυνατά,, παρά να ασπαστείς το «μοναχικό σχήμα» αυτής της στείρας, συντηρητικής αυστηρότητας.
Ο ένας προχωράει μπροστά και ο άλλος ακολουθεί. Άλλος «θνητός», άλλος «θεός». Μην το ξεχάσεις αυτό ποτέ …
Άρπαξε γρήγορα τη πένα και το χαρτί σου και γράψε όπως-όπως! …
Γέλα! Γέλα!
Τώρα, που γλύκανε, πάλι, το πρόσωπό σου, μπορείς και να γελάσεις …»
.
Ελένη Β. Σεμερτζίδου
Αρχειονόμος, Βιβλιοθηκονόμος
Διδάκτωρ Ιονίου Πανεπιστημίου
Εκπρόσωπος του wif.gr
Posted in ΔΙΑΝΟΗΣΗ
