Είναι γνωστό ότι τα τελευταία 40 χρόνια η Ελλάδα χαράζει την πολιτική της θέση και πορεία μέσα από ιδεολογικά “τσιτάτα” ή αλλέως πως ιδεολογικές μπούρδες – πυροτεχνήματα που σκοπό έχουν τον εντυπωσιασμό, τον πρόσκαιρο φανατισμό και αποπροσανατολισμό του λαού-όχλου από κάθε είδους ουσιαστική και γόνιμη σκέψη, με απώτερο σκοπό την ψηφοθηρία.
Θυμίζω μερικά τέτοια (τσιτάτα) ατάκτως εριμμένα ανά τις δεκαετίες: ΕΛΛΑΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ, ΕΟΚ ΚΑΙ ΝΑΤΟ ΤΟ ΙΔΙΟ ΣΥΝΔΙΚΑΤΟ, ΕΞΩ ΟΙ ΒΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ, ΝΟΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΔΙΚΑΙΟ ΤΟΥ ΕΡΓΑΤΗ, ΑΝΑΔΟΜΗΣΗ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ, ΜΑΖΙ ΘΑ ΠΡΟΧΩΡΗΣΟΥΜΕ, ΛΑΕ ΠΟΛΕΜΑ ΣΟΥ ΠΙΝΟΥΝΕ ΤΟ ΑΙΜΑ, Ο ΛΑΟΣ ΔΕΝ ΞΕΧΝΑ ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΔΕΞΙΑ κλπ.
Πέρα όμως από τα παραπάνω και μακράν το πιο αφελές σύνθημα που ακούστηκε στην μεταπολιτευτική Ελλάδα από πολιτικό πρόσωπο είναι αυτό που ξεστόμισε ο Κων. Καραμανλής, το περιβόητο “ΑΝΗΚΟΜΕΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΔΥΣΙΝ”. Παρασυρμένος από το όραμά του να ενταχθεί η Ελλάδα στην ΕΟΚ, θεωρώντας ότι κάθε τι το πολιτισμένο και προοδευτικό προβάλλεται και υλοποιείται στην τότε (και τώρα;) ακμάζουσα μεταπολεμική δύση, δεν δίστασε να πάρει ετσιθελικά έναν λαό φύση και θέσει ενταγμένο στην Ανατολή και να τον πετάξει ωσάν αυτόχρηστος Εθνικός Σωτήρας στο στόμα των δήθεν πολιτισμένων Λεόντων της Ευρώπης.
Παγιδευμένος στο κυρίαρχο προπαγανδιστικό δόγμα του 20ου αιώνα που ήθελε και θέλει ακόμα και σήμερα τον ανατολίτη τσαρλατάνο, μικροαπατεώνα, ασυνεπή, απολίτιστο, θρησκόληπτο και μεμψίμοιρο, αποφάσισε και διέταξε την σωτηρία της Ελλάδας και την ένταξή της στην Δύση. Όχι μόνο αυτός, και οι διάδοχοί του. Ας μην ξεχνάμε ότι στην Ελλάδα δεν έγινε δημοψήφισμα για την ένταξη στην ΕΟΚ. Αντίθετα όταν κινδύνευε η εξουσία των “εκλεγμένων” πολιτικών από την Βασιλεία το δημοψήφισμα έγινε μια χαρά και στην ώρα του.
Αλλά δυστυχώς γι’ αυτούς (και ευτυχώς για μας) η Ελλάδα δεν ανήκει “Εις την Δύσιν”, διότι την αλαζονεία και ανοησία του μπορεί ο καθένας να την περιφέρει όπου θέλει. Τη γη όμως, τις πέτρες και την θάλασσα δεν μπορεί. Μένουν εκεί χιλιάδες χρόνια αναλλοίωτες και ασάλευτες για να θυμίζουν τα όρια της ανθρώπινης ματαιοδοξίας.
Ας μην κάνουμε τον κόπο να θυμίσουμε τον πολιτισμό που έχει παράξει η Ανατολή ανά τους αιώνες στους τρωγλοδύτες – πλατσικολόγους Δυτικούς. Όποιος δεν θέλει να μάθει, δικαίωμά του. Το κείμενο αυτό δεν είναι εκπαιδευτικό σύγγραμμα ούτε θα μπορούσε να είναι. Απλά θα πρέπει να επισημάνουμε ότι το Θείο (ο Θεός) στην ανατολή δεν απεικονίζεται. Μεταδίδεται με τον λόγο και την πίστη. Όσο όμως προχωρούμε προς την δύση, το θείο αρχίζει να παίρνει μορφή διότι όσο πιο δυτικά, τόσο πιο πολύ εξασθενεί η δύναμη του λόγου ως φορέα πνευματικότητας άρα και πίστης. Άρα ο πιστός πρέπει να “δει” και τη μορφή για να πιστέψει. Δεν του φθάνει μόνο ο λόγος. Έτσι έχουμε την καθιέρωση της εικονολατρίας. Πηγαίνοντας ακόμα πιο Δυτικά και Βόρεια, η εικόνα αντικαθίσταται από το άγαλμα με μορφές επισκόπων, και πατριαρχών – σήματα κατατεθέν τοπικής εξουσίας – και “αγίων” που κατά κόρον στο ένα χέρι κρατούν τον σταυρό και στο άλλο σπαθί ίσαμε το μπόϊ τους. Εκεί λοιπόν η σημειολογία είναι απλή: ή πιστεύεις στον σταυρό που κρατώ με το αριστερό ή με το δεξί σου παίρνω το κεφάλι.
Αυτό πάθαμε και εμείς σήμερα. Αδύναμοι και ανήμποροι να ερμηνεύσουμε τις ρίζες μας και τα σύμβολα, στερημένοι στοιχειώδους παιδείας ως λαός, εδώ και πολλά χρόνια παράγουμε “ηγέτες” που είναι απόγονοι όχι μιας μορφωμένης και εκ-παιδευμένης εθνικής αστικής τάξης αλλά (απόγονοι) τσιφλικάδων αγροτών από ημιορεινούς κάμπους, με μοναδικό όραμα γενεών τον άρον – άρον εξευρωπαϊσμό με κάθε κόστος.
Και βέβαια κάθε τι που βιάζει την φύση παράγει άλογα αποτελέσματα. Τώρα πληρώνουμε τον λογαριασμό. Γιατί ένα ολόκληρο έθνος αντί να παραδεχθεί πως για την παρακμή και την πνευματική του κατάντια φταίει το ίδιο η αμορφωσιά και η αφροσύνη του, εσκεμμένα και άλογα ρίχνει το βάρος στην Ανατολίτικη καταγωγή – θέση του, την οποία παρά φύση απεκδύεται θεωρώντας ότι το μάνα εξ ουρανού θα έρθει από τους “σωτήρες”, τους όντως Πολιτισμένους Δυτικούς. Αλλοίμονο όμως. Ο Πολιτισμός δεν είναι γρίπη για να την κολλήσεις, ούτε μεταδίδεται ως μάννα εξ ουρανού με την άνευ όρων παράδοση στους δυνάστες σου. Είναι αποτέλεσμα διαρκούς και δια βίου εκ-παίδευσης, αναζήτησης και αμφισβήτησης των έτοιμων και έξωθεν επιβεβλημένων λύσεων. Αιώνες τώρα έχουμε εναποθέσει την σωτηρία μας και την απαλλαγή από τα δεινά μας στο “θαύμα” και την έξωθεν βοήθεια. Άραγε πόσες φορές ακόμα η Παναγία θα μας σώσει από τους Αβάρους; Εξάλλου (και όπως έγινε πλέον κατανοητό) ο Ακάθιστος ύμνος δεν είναι αλοιφή δια πάσαν νόσον..
Κιντάπογλου Γιάννης