Τώρα που οι ρυθμοί της πόλης αρχίζουν να ξαναβρίσκουν το γνώριμο ύφος τους, λέω να ξεκινήσω την Φθινοπωρινή παίδευση αντιγράφοντας το “ΛΙΒΑΔΙ ΜΕ ΤΙΣ ΑΤΑΚΕΣ” ΤΗΣ “ΑΤΑΚΑΣ” του έντυπου του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών, τεύχος Καλοκαιρινό Μαϊου – Ιουνίου 2009.
– “Τίποτα δεν είναι πιο θαυμαστό στην πολιτική, όσο η φτωχή μνήμη” – John Garbraith
– “Το ΠΑΣΟΚ είναι η ελπίδα για τον τόπο” – Μαρία Δαμανάκη!!!
– “Πολιτική είναι η τέχνη να εμποδίζεις τον κόσμο να χώνει τη μύτη του σε πράγματα που τον αφορούν” – Paul Valery
– “Πολιτική είναι ο αγώνας συμφερόντων, μεταμφιέσμένος σε διαγωνισμό αρχών”. A. Bierce
– “Πολιτική είναι να λες τι θα γίνει τον επόμενο χρόνο και μετά να εξηγείς γιατί δεν έγινε” – Ουίνστον Τσόρτσιλ
– “Δεν υπάρχει “φτηνός πολιτικός”” – V. (Αμερικανός Γκάνγκστερ)
– “Οι κακοί πολιτικοί εκλέγονται από πολύ καλούς ανθρώπους, που είτε ψηφίζουν είτε όχι” – S. Blond
– “Στην Ελλάδα “πολιτικά ορθόν” σημαίνει να λές: “Αναλαμβάνω την πολιτική ευθύνη” και να μην κάνεις τίποτα” – S. BLond
– “Αν κλέψω τα λεφτά λίγων και τα δώσω σε πολλούς πιστεύω ότι θα έχω την υποστήριξή τους. Πως γίνεται στην Ελλάδα να κλέβουν τους πολλούς, να τα δίνουν σε λίγους και να έχουν την υποστήριξη των πολλών και την γκρίνια των λίγων;” – S. BLond
– “Όσο ευκολότερα πιστεύουμε και ταχύτερα λησμονούμε, τόσο μεγλαύτερη είναι η ασυνειδησία εκείνων που μας κυβερνούν” – Ε. Ροϊδης
– “Στην πολιτική πρέπει να τα παίρνει κανείς όλα στα σοβαρά καιμόνο στα σοβαρά. Τίποτα άλλο” – Άντολφ Τιέρς
– “Το μεγάλο μέρος ενός έθνους θα πέσει πιο εύκολα στην παγίδα ενός μεγάλου ψεύδους παρά ενός μικρού” – Αδόλφος Χίτλερ
Κιντάπογλου Γιάννης Επισκέπτης του WIF
To 1982, μια ερευνητική ομάδα του πανεπιστημίου του Παρισιού, υπό τη διεύθυνση του φυσικού Alain Aspect, πραγματοποίησε ίσως το σπουδαιότερο πείραμα του 20ού αιώνα. Η ερευνητική αυτή ομάδα ανακάλυψε ότι, υπό κατάλληλες συνθήκες, υποατομικά σωμάτια όπως τα ηλεκτρόνια, ανεξάρτητα από την απόσταση που τα χωρίζει, τόσο αν πρόκειται για απόσταση 5 εκατοστών ή για απόσταση 100 δισεκατομμυρίων χιλιομέτρων, επικοινωνούν ακαριαία με άλλα υποατομικά σωμάτια. Η παρατήρηση αυτή μπορεί να στηριχτεί επιστημονικά, μόνο μέσα από δύο παραδοχές: ή η θεωρία του Αϊνστάιν, που αποκλείει τη δυνατότητα επικοινωνίας με ταχύτητες μεγαλύτερες του φωτός, είναι λανθασμένη ή μεταξύ των υποατομικών σωματίων υπάρχουν συνδέσεις που δεν έχουν μόνο τοπική σχέση μεταξύ τους!
Η πλειοψηφία των φυσικών αρνείται τη δυνατότητα ύπαρξης φαινομένων που εξελίσσονται με ταχύτητες μεγαλύτερης εκείνης του φωτός. Ωστόσο, αν δεχτούμε την ορθότητα του πειράματος, αυτό το αξίωμα ανατρέπεται! Υπάρχει, λοιπόν, μεταξύ των υποατομικών σωματίων, δεσμός που δεν είναι τοπικού χαρακτήρα; Ο διεθνούς φήμης Άγγλος φυσικός David Bohm, του πανεπιστημίου του Λονδίνου, υποστηρίζει ότι η ανακάλυψη της ομάδας του Aspect συνεπιφέρει την μη ύπαρξη της αντικειμενικής πραγματικότητας! Δηλαδή, το σύμπαν, παρά τη φαινομενική του στερεότητα, στην πραγματικότητα, δεν είναι τίποτε άλλο από ένα φάντασμα, ένα γιγαντιαίο φαντασμαγορικό ολόγραμμα! Ας δούμε, όμως, τι ακριβώς είναι ένα ολόγραμμα.
Το ολόγραμμα είναι μια τρισδιάστατη φωτογραφία που γίνεται με τη βοήθεια ενός laser. Η τρισδιάστατη, όμως, απεικόνιση δεν είναι το μοναδικό ενδιαφέρον χαρακτηριστικό ενός ολογράμματος. Εάν το ολόγραμμα ενός αντικειμένου κοπεί στα δύο και ύστερα το φωτίσουμε πάλι με φως laser, ανακαλύπτουμε ότι κάθε μισό περιέχει ακόμη ολόκληρη την εικόνα του αντικειμένου. Επομένως, σε αντίθεση με τις κοινές φωτογραφίες, κάθε μέρος του ολογράμματος περιέχει όλες τις πληροφορίες του ακέραιου αρχικά ολογράμματος! Κατά τον καθηγητή Bohm, ο λόγος που τα υποατομικά σωμάτια διατηρούν την επαφή μεταξύ τους, ανεξάρτητα της απόστασης που τα χωρίζει, είναι το γεγονός ότι ο διαχωρισμός τους είναι μια ψευδαίσθηση! Ήταν, πράγματι, πεπεισμένος ότι, σε ένα πιο βαθύ επίπεδο πραγματικότητας – του οποίου δεν είμαστε ενήμεροι – τα σωμάτια αυτά δεν είναι ίδιες οντότητες, αλλά προεκτάσεις του αυτού δομικού «οργανισμού». Να υπάρχει, επομένως, μια διάσταση πέραν εκείνης μέσα στην οποία ζούμε; Να είναι, άραγε, τα υποατομικά σωμάτια – που αποτελούν το όλον, από τον ανθρώπινο εγκέφαλο μέχρι τα άστρα, τους γαλαξίες και το σύμπαν ολόκληρο – όχι μέρη χωριστά του όλου, αλλά όψεις τεμαχίων μιας βαθύτερης και βασικής ενότητας που προκύπτει, τελικά, εξ ίσου ολογραφική και αδιαίρετη; Κι αν ισχύει αυτό, μήπως, τότε, και η φυσική πραγματικότητα που αποτελείται από «εικόνες», δεν είναι τίποτε άλλο από όψεις τεμαχίων – προβολές, δηλαδή, κάθε φορά – ενός αδιαίρετου ολογράμματος;
Σκεφτήκατε ποτέ, σε ένα ολογραφικό σύμπαν, μέσα στο οποίο διαμορφώνεται και η φυσική μας πραγματικότητα, τι «διαστάσεις» παίρνουν οι έννοιες του χώρου, του χρόνου, της ζωής και του θανάτου;
ΌΛΑ ΔΙΑΠΟΤΙΖΟΥΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ!
Προβληματιστείτε λιγάκι, φίλοι μου, και τα ξαναλέμε …
Ελένη Σεμερτζίδου
Τον Νοέμβριο του 1915, ο Άλμπερτ Αϊνστάιν παρουσιάζει τη θεωρία της Γενικής Σχετικότητας, σε μια σειρά διαλέξεων ενώπιον της Πρωσικής Ακαδημίας Επιστημών και προκαλεί μεγάλη αναστάτωση στον τότε επιστημονικό κόσμο. Σύμφωνα με τη θεωρία του, η βαρύτητα δεν θεωρείται το αποτέλεσμα μιας δύναμης, αλλά οφείλεται στην καμπύλωση του χωρόχρονου, η οποία προκαλείται από την περιεχόμενη στον χωρόχρονο ύλη και ενέργεια. Επομένως, η παρουσία της ύλης είναι αυτή που αλλάζει τη γεωμετρία του χωρόχρονου. Η πιο διάσημη πρώιμη πειραματική επαλήθευση της γενικής σχετικότητας έγινε το 1919, κατά τη διάρκεια μιας ηλιακής έκλειψης. Σύμφωνα με τον Sir Arthur Stanley Eddington, μπορούσε να παρατηρηθεί η καμπύλωση του φωτός ενός αστέρα γύρω από τον ήλιο, καθώς έφτανε στον παρατηρητή στη Γη.
΄΄Η φαντασία είναι πιο σημαντική απ’ τη γνώση΄΄, θα πει ο Αϊνστάιν, καταδεικνύοντας, με τον τρόπο αυτό, τη μοναδικότητα, στην ιστορία της επιστήμης, που παρουσιάζει η θεωρία της Γενικής Σχετικότητας, αφού αποτελεί δημιούργημα ενός μόνου ανθρώπου – του ιδίου – και, μάλιστα, χωρίς να προϋπάρχουν πειραματικά δεδομένα, που να ενεργούν σαν κίνητρα και σαν οδηγοί στο καθαρά διανοητικό κατασκεύασμα του Αϊνστάιν. Μοναδική, επίσης, και από την άποψη της σαφήνειας, λιτότητας και κομψότητας που τη διακρίνει. Γι’ αυτό και ο Landau την χαρακτήρισε σαν την πιο όμορφη θεωρία της Φυσικής.
Στη γενική σχετικότητα, η ελλειπτική τροχιά της Γης περί τον ήλιο ερμηνεύεται ότι οφείλεται σε γεωδεσιακή κίνηση στον χωρόχρονο, ο οποίος καμπυλώνεται από τη μάζα του ήλιου. Στον τετραδιάστατο, λοιπόν, πλέον χωρόχρονο – και όχι στον τρισδιάστατο υλικό κόσμο των αισθήσεών μας, ο οποίος αποτελεί μια ψευδαίσθηση του εγκεφάλου μας – μια γεωδεσιακή δεν ορίζεται σαν η διαδρομή της ελάχιστης απόστασης, αλλά σαν η απόσταση του ελάχιστου κανονικού χρόνου (ιδιοχρόνου). Συμπέρασμα: Όλα τα αντικείμενα ακολουθούν γεωδεσιακές στο χωρόχρονο. Πηγαίνοντας από το ένα γεγονός στο άλλο, ένα σώμα κινείται κατά τέτοιον τρόπο, ώστε να κάνει τον χρόνο του διαστημικού του ταξιδιού – όπως τον μετρούν τα ρολόγια του – ελάχιστο!
Συνεχίζεται …
Ελένη Σεμερτζίδου
Οι γεωδεσιακές είναι οι γραμμές με το ελάχιστο δυνατό «μήκος» που συνδέουν δύο οποιαδήποτε σημεία μέσα στον καμπύλο ή επίπεδο χωρόχρονο, υπό τον όρο ότι αυτά βρίσκονται αρκετά κοντά.
« … Η φύση ολόκληρη, λοιπόν, αφεαυτής, συνίσταται από δύο πράγματα:
από σώματα και από το κενό, στο οποίο τίθενται και στο οποίο ποικιλότροπα κινούνται.
Γιατί η κοινή αίσθηση του είδους μας, διακηρύσσει ότι το σώμα αφεαυτού υπάρχει …»
Titus Lucretious Carus, De rerum natura, I. 419-423
Τίποτα δεν έρχεται σε ύπαρξη από το τίποτα ή χάνεται στο τίποτα. Οι δύο per se οντότητες είναι το σώμα και το κενό. Όλα τα άλλα είναι εγγενείς ή επίκτητες ιδιότητες αυτών των πραγμάτων.
Άραγε να είχε φανταστεί ο Λουκρήτιος ότι αυτή η δυιστική οντολογική και κοσμολογική άποψή του για τη ζωή, για ολόκληρο το σύμπαν, θα αποτελούσε τη βάση της ατομικής θεωρίας, που έγινε, ως ένα βαθμό, το θεμέλιο ανάπτυξης μιας στρατηγικής για την εξέλιξη της επιστημονικής σκέψης; Είναι γεγονός ότι η προσωκρατική διανόηση, απελευθερωμένη από πρακτικούς σκοπούς, θεμελίωσε τον ορθολογικό φιλοσοφικό στοχασμό και εισήγαγε τις κυριότερες αφηρημένες έννοιες όλων των κλάδων του επιστητού, τις οποίες επεξεργάστηκε και ακολούθησε, σχεδόν στο σύνολό της, η παγκόσμια διανόηση. Ιδιαίτερα, μετά την εισαγωγή της έννοιας του κενού και του ατόμου, οι φιλοσοφικές θέσεις άρχισαν να αποδέχονται ή να απορρίπτουν την έννοια της κίνησης, πάντα σε συνύφανση με την πίστη στην «καθαρή λογική» και την απόρριψη ή την αποδοχή των δεδομένων των αισθήσεων.
Ο Παρμενίδης, με τη θέση του ότι η λογική πρέπει να υπερισχύει της εμπειρικής γνώσης, απηύθυνε πρόκληση στις επόμενες γενιές των φιλοσόφων. Παρομοίως, με τρόπους διαφορετικούς, τόσο ο Αριστοτέλης όσο και ο Καρτέσιος αρνήθηκαν ότι θα μπορούσε να υπάρχει κυριολεκτικά «άδειος χώρος». Θεώρησαν, δηλαδή, τον κόσμο ως «ενιαία οντότητα». Παίρνοντας ως βάση την παρμενίδεια θεώρηση ότι «τίποτα δεν μπορεί να δημιουργηθεί από το τίποτα, ακόμη και από τη θεία δύναμη» και αντίστροφα «τίποτα δεν μπορεί να μετατραπεί στο τίποτα, στην ανυπαρξία», οι Ατομικοί φιλόσοφοι της Αρχαιότητας πρότειναν την αρχή διατήρησης της ύλης – υλοενέργειας στην επέκτασή της.
Ωστόσο, αν όλα όσα υπάρχουν στη «ζωή» είναι άτομα, τότε τι είναι, στην πραγματικότητα, το κενό; Μήπως, επίσης, είναι λίγο «εύθραυστη» η αντικειμενική πραγματικότητα που αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις μας, όσον αφορά τη ζωή, τον θάνατο; Και αν όντως ισχύει αυτό, σ’ έναν κόσμο που τίποτα δεν είναι «απολύτως αληθινό», έτσι όπως τον βλέπουν τα μάτια μας, πώς μπορούμε να «κατανοήσουμε» την έννοια των «ψευδαισθήσεων»;
Σας αφήνω να προβληματιστείτε και θα τα πούμε πολύ σύντομα και πάλι.
Ελένη Σεμερτζίδου, εκπρόσωπος του wif.gr
Τι είναι Τέχνη; Ανήκει στο καλό ή στο κακό; Είναι έκφραση θεϊκή ή διαβολική; Είναι έργο δύναμης ή αδυναμίας του ανθρώπου; Μπορεί να αποτελέσει τεκμήριο συντροφικότητας και εικόνα κοινωνικής αρμονίας; Νοηματοδοτεί, μήπως, την ύπαρξη του ανθρώπου, φέρνοντας την πολυπόθητη ευτυχία;
Μα … Αλήθεια … Υπάρχει ευτυχία; …
Ο Ρώσος συγγραφέας, Βλαντιμίρ Κορολένκο, συνήθιζε να λέει ότι: «ο άνθρωπος γεννήθηκε για να ‘ναι ευτυχισμένος, όπως το πουλί για να πετάει».
Μπορεί και να ‘ναι έτσι, όπως πίστευε ο Κορολένκο. Μπορεί, κάλλιστα, και να μην είναι. Δεν είναι μαθηματική εξίσωση για να οδηγηθούμε σε ένα ΄΄σίγουρο΄΄ αποτέλεσμα. Μάλλον, όμως, αν το καλοσκεφτούμε, η ουσία δεν βρίσκεται τόσο στην ΄΄υποτιθέμενη΄΄ ευτυχία του ανθρώπου και στις ΄΄προδιαγραφές΄΄ που έχει αυτός, ως Ον, για να τη βιώσει, μέσω της Τέχνης, αφού ο άνθρωπος δεν είναι ποτέ ικανοποιημένος με ό,τι και αν κάνει! Και, για ποιον λόγο συμβαίνει αυτό; Μα, γιατί, πολύ απλά, τα οράματά του δεν κατευθύνονται ποτέ σε συγκεκριμένους, πεπερασμένους στόχους, παρά μονάχα … στο άπειρο!
Επομένως, αν δεχτούμε αυτή την ΄΄παραδοχή΄΄, το ερώτημα που θα πρέπει να θέσουμε τότε είναι, αν και κατά πόσον, η Τέχνη μπορεί να εκφράσει αυτό το ιδεώδες που κρύβει μέσα του ο άνθρωπος. Αυτό, δηλαδή, το χαοτικό άπειρο που τρέφει την ψυχή του, παρά την ΄΄παραφωνία΄΄ που παρουσιάζει, πολλές φορές, η ζωή του. Ένα χαοτικό άπειρο, ωστόσο, που έχει όλα εκείνα τα στοιχεία της συμπαντικής αρμονίας!
Αλλά … Και πάλι … Αν πράγματι, η Τέχνη φέρνει αυτή την ΄΄ηθική δικαίωση΄΄ στον άνθρωπο, αυτό σημαίνει, κατ’ ανάγκη, ότι τον κάνει και ευτυχισμένο;
Επιτρέψτε μου να απαντήσω με ένα … ΄΄ναι αλλά όχι …΄΄ Ναι αλλά όχι! Ναι, γιατί η αρμονία είναι ευτυχία! Όχι, γιατί η αρμονία των πραγμάτων είναι μια διαρκής θυσία, γι’ αυτόν που την ΄΄επέλεξε΄΄ ως τρόπο βίου. Μια ανιδιοτελής αγάπη, ένας ασύνειδος δονκιχωτισμός και, επομένως, ένας συνεχής και ατέρμονος πόνος! Και πόσοι, άραγε, θα επέλεγαν μια τέτοια ΄΄ανελεύθερη΄΄, μοναχική ζωή, γεμάτη πόνο, πόνο, πόνο;
Είναι, λοιπόν, στ’ αλήθεια, τόσο ΄΄πονεμένος΄΄ άνθρωπος ο δημιουργός, ο καλλιτέχνης; Ναι! Όταν, όμως, είναι ΄΄πραγματικός΄΄ δημιουργός! Ναι! Όταν, όμως, είναι ΄΄πραγματικός΄΄ καλλιτέχνης! Και είναι, επίσης, τόσο ΄΄ανελεύθερος΄΄ μέσα στη ζωή, μέσα στην επίγεια πραγματικότητα; Ναι. Είναι τόσο ΄΄ανελεύθερος΄΄ μέσα στην ίδια την ΄΄ελευθερία΄΄ του! Δεν είναι τυχαίο ότι στην πορεία σχεδόν δύο χιλιάδων ετών χριστιανισμού, η Τέχνη αναπτύχθηκε, επί χρόνια, στο πλαίσιο θρησκευτικών ιδεών και στόχων. Συνεπώς, καλό θα ήταν να έχουμε και μια θεολογική προσέγγιση του όλου θέματος. Μια τέτοια θεολογική προσέγγιση φέρνει στο προσκήνιο την έννοια του ΄΄Ατόμου΄΄, σε αντιπαραβολή με εκείνη του ΄΄Προσώπου΄΄ .
Ο Άνθρωπος δημιουργήθηκε κατ’ εικόνα και ομοίωση του Θεού. Δημιουργήθηκε ως Πρόσωπο – και όχι ως Άτομο – για να γίνει κοινωνός της ζωής του Θεού. Δεν αποτελεί καθόλου σύμπτωση το γεγονός ότι ΄΄Πρόσωπον΄΄ σημαίνει το μπροστινό μέρος του κεφαλιού του ανθρώπου από το μέτωπο ως το πιγούνι, σημαίνει ακριβώς προς την όψη του άλλου ή τη δική μας. Το Πρόσωπο υπάρχει, όταν επικοινωνεί, όταν συναντά τον άλλο. Το Πρόσωπο υπάρχει, όταν γίνεται μέτοχος της μεγάλης Αγάπης του Θεού, όταν μπορεί και συνομιλεί μαζί Του, όπως ο πατέρας που αναπτύσσει αγαπητική σχέση με το παιδί του, όπως δύο καρδιακοί φίλοι. Αυτή την αγαπητική σχέση αναπτύσσει και ο δημιουργός με τον εαυτό του, με το κοινό του, με ολόκληρη την κοινωνία. Την εσωτερική του ελευθερία, την οποία έχει εξαρχής ως δημιούργημα Θεού, βρίσκει το θάρρος και την τόλμη να τη χρησιμοποιήσει, αποδεχόμενος ότι η εσωτερική του εμπειρία έχει κοινωνική σημασία, γιατί στηρίζεται στην Ελευθερία και την Αλήθεια. Γιατί στηρίζεται στην Αγάπη. Και αυτό είναι η Τέχνη, εν κατακλείδι: Ελευθερία, Αλήθεια, Αγάπη.
Υπό αυτήν την έννοια, θα μπορούσε να σημαίνει και ΄΄Ευτυχία΄΄ …
Ελένη Σεμερτζίδου, εκπρόσωπος wif.gr
Ο χρόνος βοηθά να ξεχαστούν τα πάντα, λένε. Η λήθη εξαπλώνεται παντού και παρασύρει καλές και κακές πράξεις, ευεργεσίες και εγκλήματα, την μνήμη ανθρώπων σπουδαίων και μη. Τα άτομα έχουν συνήθως ασθενή μνήμη, ενώ στην εποχή μας προσπαθούν να μην έχουν καθόλου, για να διαγράφουν όχι μόνο τα δικά τους ανομήματα, αλλά και των διπλανών τους και κυρίως των ισχυρών που τους έχουν ανάγκη. Έτσι η κοινωνία πορεύεται προς το άγνωστο, ελεύθερη από μνήμες-βάρη, αλλά και από μνήμες-πυξίδες που θα την βοηθήσουν να χαράξει μία καλύτερη, πιο ηθική και πιο δίκαιη πορεία.
Η λήθη και η έλλειψη μνήμης στα άτομα έχουν αποδειχθεί οι καλύτεροι σύμμαχοι των κομμάτων και γενικά των ασχολουμένων με την πολιτική. Σε αυτές τις καταστάσεις ποντάρουν για να ξεπεράσουν λάθη, παραλείψεις, σκάνδαλα και ό,τι άλλο δυσαρεστεί τους ψηφοφόρους και τους απομακρύνει από κόμματα και πρόσωπα. Γιατί αν οι ψηφοφόροι είχαν μνήμη δεν θα παρέμεναν προσκολλημένοι σε κόμματα και άτομα που έσφαλαν ποικιλοτρόπως. Έτσι εξηγείται και το γεγονός, ότι σε πολλές χώρες ανεπτυγμένες από κάθε άποψη – Η.Π.Α., Ευρωπαϊκή Ένωση και αλλού – υπάρχουν ουσιαστικά δύο κόμματα που εναλλάσσονται στην εξουσία, παρά τα χοντροειδή λάθη και τα οικονομικά σκάνδαλα που τα βαρύνουν.
Ο δικομματισμός που κυριαρχεί στη χώρα μας από το 1974, είναι παγκόσμιο δυσάρεστο φαινόμενο, που τελικά λειτουργεί σε βάρος της δημοκρατίας. Το χειρότερο είναι ότι η μαζική απώλεια μνήμης των ψηφοφόρων δεν επιτρέπει την ανατροπή του συστήματος. Άλλωστε είναι γνωστό ότι οι πραγματικοί, οι ενεργοί πολίτες, είναι πάντα λίγοι στις δημοκρατικές χώρες και δεν αρκούν αριθμητικά για να ανατρέψουν παγιωμένες πολιτικές καταστάσεις.
Στη χώρα μας τα δύο μεγάλα κόμματα που εναλλάσσονται στην εξουσία, τα δύο δίδυμα κόμματα της διαφθοράς και της διαπλοκής, πρέπει να είναι ευγνώμονα σε αυτό το φαινόμενο της μαζικής απώλειας μνήμης που πλήττει μονίμως τους ψηφοφόρους και επιτρέπει την επιβίωση των φαύλων.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΠΟΚΟΒΟΣ, εκπρόσωπος του wif.gr