Τον Ιούνιο θα διεξαχθούν στις 27 χώρες – μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, εκλογές για την ανάδειξη των μελών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, του μόνου βασικού οργάνου που εκλέγεται με την ψήφο των Ευρωπαίων πολιτών.
Αν και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο δεν έχει αποφασιστικές αρμοδιότητες, συμβολίζει την λαϊκή κυριαρχία στα πλαίσια της Ε.Ε., που κυριαρχείται και διοικείται από την τεχνοκρατική γραφειοκρατία των Βρυξελών.
Στην χώρα μας οι εκλογές θα γίνουν στις 7 Ιουνίου και γι’ αυτό τον λόγο η κυβέρνηση έκλεισε τη βουλή, ενώ η προεκλογική περίοδος είχε αρχίσει λίγο νωρίτερα. Στις εκλογές θα λάβουν μέρος όλα τα ελληνικά πολιτικά κόμματα, ακόμη και κείνα που είναι αντίθετα με την Ε.Ε. και ζητούν την αποχώρηση της χώρας μας από αυτήν, όπως το Κ.Κ.Ε. και ο ΣΥΡΙΖΑ.
Στις εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο παρουσιάζεται μεγάλη αποχή των ψηφοφόρων, που στις αμέσως προηγούμενες έφτασε το 70% σε μια χώρα, ενώ στην Ελλάδα κυμαίνεται ως το 30%. Στην προηγούμενη εκλογή πριν πέντε χρόνια, ο τύπος όλων των κρατών – μελών έβγαλε στην δημοσιότητα όλα τα υπαρκτά σκάνδαλα του θεσμού αυτού, όπως είναι οι υπέρογκες αμοιβές των ευρωβουλευτών, οι ιδιαίτερες αμοιβές τους για να συμμετέχουν στις συνεδριάσεις επιτροπών, στις οποίες πολλοί δεν πηγαίνουν, τα μεγάλα ποσά για μισθούς του προσωπικού του γραφείου τους, τα οποία ορισμένοι δίδουν εξ ολοκλήρου στις συζύγους τους, τα έξοδα μετακίνησης από τις Βρυξέλες στις πατρίδες τους κάθε εβδομάδα, έξοδα διαμονής, άλλων μετακινήσεων κλπ. Να σημειωθεί ότι οι ευρωβουλευτές είναι συνήθως άγνωστοι στις πατρίδες τους, ενώ στη χώρα μας τους γνωρίζουν μόνο οι αρχηγοί των κομμάτων που τους επιλέγουν – άραγε με ποια κριτήρια;- και τους τοποθετούν στη λίστα με τη σειρά που επιθυμούν, ώστε να είναι γνωστό εκ των προτέρων ποιοι θα εκλεγούν, χωρίς να κουνήσουν το δαχτυλάκι τους.
Πρόκειται ουσιαστικά για παρωδία εκλογής. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΠΟΚΟΒΟΣ, εκπρόσωπος του wif.gr
…. και ξαφνικά ανοίγει την μικρή πόρτα στο κοτέτσι και μπαίνει μέσα κρατώντας στα χέρια έναν μικρό μπαλτά. Ακολουθεί ένας πανικός με τα ζώα να τρέχουν έντρομα για να σωθούν. Χωρίς να καθυστερήσει στριμώχνει σε μια γωνιά ένα από αυτά και με σύντομες κινήσεις το αποκεφαλίζει πάνω σε ένα κούτσουρο που βρίσκεται εκεί δίπλα. Ο ορυμαγδός από τα ζώα συνεχίζεται αμείωτος. Μετά ανοίγει την πόρτα, παίρνει το σφαγμένο ζώο και φεύγει. Αυτό ήταν. Σε λιγότερο από ένα λεπτό η ησυχία επιστρέφει και πάλι στο κοτέτσι. Σαν να μην συνέβη τίποτα απολύτως. Τα ζώα κυκλοφορούν, τρώνε, αφοδεύουν και συμπεριφέρονται με την ίδια αφέλεια όπως λίγο πριν από το θανατικό.
Υ.Γ. Την επόμενη μέρα που πέθανε ο πατέρας μου κατέβηκα στο γραφείο για δουλειά. Πέθανε μετά από εγχείρηση καρδιάς.
Κιντάπογλου Γιάννης Επισκέπτης του wif
Η γλώσσα η καθομιλούμενη, ζωντανός οργανισμός στα χείλη όλων μας, εκφράζει όλα τα χαρακτηριστικά που συνθέτουν την ζωή και κατ’ επέκταση τον βίο και τα έργα μας μέσα στο κοινωνικό πλαίσιο στο οποίο ζούμε. Εξελίσσεται ή μένει στάσιμη, αλλάζει ή τροποποιείται, προσαρμόζεται, μεταμορφώνεται και γενικά ζει και συμπορεύεται μαζί μας ακολουθώντας όλα τα θετικά ή τα αρνητικά της ατομικής ή συλλογικής ανάδειξής μας.
Έτσι δεν είναι τυχαίο πως στο διάβα των χρόνων πολλές λέξεις δαιμονοποιήθηκαν, καταργήθηκαν ή έμειναν ανενεργές χρήσης, άλλες “κατασκευάστηκαν” εξυπηρετώντας σημεία και ανάγκες των καιρών και άλλες χρησιμοποιούνται επί σκοπώ ίδια ωφέλη.
Η ανυπόφορη σύγχρονη “ξύλινη” πολιτική γλώσσα, η στείρα ακαδημαϊκή ή ακαδημαΐζουσα, η αργκό, η μαλλιαρή δημοτική, η αριστερίζουσα – προοδευτική, ή η εθνικιστική – καθαρεύουσα είναι η απόδειξη της ανελέητης δύναμης της γλώσσας η οποία εκθέτει πλέον ανεπανόρθωτα τους ποιούντες χρήσιν, προδίδοντας και παραδίδοντας την σήψη και παρακμή τους στα κοινά όμματα και κατ’ επέκραση εκθέτοντάς τους σε κρίση άρα και σε απόρριψη.
Ένα τυπικό παράδειγμα μιας “παρεξηγημένης” λέξης είναι και αυτή του Δωσίλογου που έχει ταυτιστεί με την ιδιότητα του προδότη – καταδότη κυρίως του 2ου Παγκόσμιου πολέμου, ενώ η αληθής ερμηνεία της είναι γνωστή και αναμφισβήτητη. Αλλά πως να μην περιθωριοποιηθεί – σκοπίμως άλλωστε – μια τέτοια λέξη; Ποιος από μας έχει την πρέπουσα τόλμη και αρετή ώστε μέσα από διαδικασίες υγιούς ελευθερίας να “δώσει λόγο”, να απολογηθεί και κατ’ επέκταση να υποστεί την βάσανον της κριτικής για τις ημέρες και τις πράξεις του; Σε μια χώρα όπου το “λάθρα βιώσας” και η ατιμωρησία έχουν αναχθεί σε εθνικό σπόρ, ο Δωσίλογος ως έκφραση χρηστού πολίτη είναι είδος ανύπαρκτο. Και μάλλον θα παραμείνει ανύπαρκτο για πολλά χρόνια ακόμη. Από την άλλη πλευρά φυσικά, ο Δεξίλογος δεν είναι δυνατόν να υπάρχει αυτεξούσιος και αυτόνομος. Η μία κατηγορία προϋποθέτει την ύπαρξη της άλλης. Ο Δεξίλογος δέχεται και βιώνει σαν αδιαχώριστο δίπολο του “απολογητή” του τα αποτελέσματα της αγαθής και χρηστής, επ’ αμοιβαία ωφελεία, πνευματικής και υλικής διαχείρισης.
Αλλά όλες οι παραπάνω συμπεριφορές ανήκουν, δυστυχώς, στην εποχή μας, στην σφαίρα του φανταστικού.
Είναι λοιπόν φυσικό, η μεν πρώτη λέξη (δωσίλογος) να κατατρέχεται από την “ερμηνεία” που εκπορεύεται από τα έργα και τις ημέρες των σύγχρονων χρηστών της έχοντας βεβαίως ως άμεσο αποτέλεσμα η δεύτερη (δεξίλογος) να έχει καταστεί πλέον χρηστικά ανύπαρκτη.
Κιντάπογλου Γιάννης Επισκέπτης του wif.gr
kintapoglou@Yahoo.gr
Δύο είναι τα άλυτα προβλήματα στον κόσμο των μαθηματικών. Ο τετραγωνισμός του κύκλου και η τριχοτόμηση της γωνίας. Αυτά όμως είναι επιστημονικά θέματα που απασχολούν άλλους λαούς. Εμείς εδώ στην Ελλάδα έχουμε τα δικά μας άλυτα θέματα – προβλήματα, που σαν αδιάβαστοι μαθητές σε διαγώνισμα, καλούμαστε σε επίπεδο ηγεσίας, σε τακτά χρονικά διαστήματα να λύσουμε, ξύνοντας το κεφάλι και κοιτώντας απεγνωσμένα έξω από το παράθυρο μπας και κατεβάσει τίποτα η κεφάλα μας για να γράψουμε στο λευκό χαρτί. Ενίοτε “κλέβουμε” με κανένα σκονάκι (δικής μας συνήθως αποτυχημένης έμπνευσης) ή αντιγράφουμε από τους διπλανούς (Ευρωπαίους) σπασίκλες, αλλά, τελικά τζίφος. Τίποτα… Ούτε στην αντιγραφή τα καταφέρνουμε. “Άμα δεν ξέρεις γράμματα, πως να γράψεις το όνομά σου” έλεγε η η γιαγιά μου, Θεός σχωρέστη.
Ένα από τα προβλήματα λοιπόν, που καλούμαστε να λύσουμε κάθε τόσο ως εξεταζόμενο κράτος -με ελεύθερη δήθεν βούληση – από τους Ευρωπαίους, κατ’ εφημισμόν, συνοδοιπόρους μας, είναι και αυτό της πάταξης της φοροδιαφυγής.
Φυσικά, λύση δεν βρίσκουμε και η σελίδα που παραδίνουμε χρόνια τώρα, είναι γεμάτη μουντζούρες και ασυναρτησίες. Μας ειρωνεύονται οι επιτηρητές, μας κόβουνε οι εξεταστές, λέμε θα δώσουμε το άλλο εξάμηνο, δώστε μας κύριοι μια μικρή παράταση και από του χρόνου θα γίνουμε καλύτεροι…. εξάλλου εμάς τι μας νοιάζει;…. Μας φτύνουνε ; Ψιχαλίζει … Μας λοιδωρούν;… Έλα καημένε, γράφτους…. Μας περιπαίζουν;….. Ρε συ,όταν εμείς φτιάχναμε την Ακρόπολη αυτοί ζούσανε στα δέντρα. Ναι αλλά τότε…. Τώρα που ζούμε εμείς στα δέντρα και αυτοί στην Ακρόπολη; Ίσα ρε τα ευρολιγούρια….
Και με αυτή την τακτική τα χρόνια πέρασαν και εμείς ακόμη ξύνουμε το… κεφάλι μας, ενώ το πρόβλημα εξακολουθεί να είναι άλυτο. Και πάνω σε αυτό (το πρόβλημα) στρογγυλοκαθισμένοι, άνετοι, ακούραστοι, χαμογελαστοί οι φερέλπιδες Έλληνες παρακολουθούν σαν σε παράσταση τους κρατούντες να εκστομίζουν τις κατά καιρούς προτεινόμενες προτάσεις, νόμους, νομοθετικές ρυθμίσεις, εξαγγελίες, πολιτικές, προτροπές, υποσχέσεις παντός τύπου ενίοτε απειλές και εκβιασμούς, προσπαθώντας με πλείστα όσα θεμιτά και αθέμητα μέσα (εις μάτην όμως όπως αποδεικνύεται στο τέλος) να βρουν μια κάποια λύση.
Αλλοίμονο όμως. Του Έλληνα ο… τράχηλος κακό σπυρί δεν πιάνει. Χαμογελάει πονηρά και φοροδιαφεύγει. Χρόνια τώρα ζει μέσα στην οικονομική αταξία που ο ίδιος έχτισε και βιώνει καθημερινά. Ξοδεύει παραπάνω από όσα παράγει, καρφάκι δεν του καίγεται για το αύριο, υποθηκεύει την εργασία και την υγεία του για τα επόμενα 15 – 20 χρόνια και δανίζεται ασύστολα.
Και το βράδυ, γυρνώντας στο σπίτι του στις 3 τα χαράματα, τύφλα στο μεθύσι, οδηγώντας το τζίπ που αγόρασε με δόσεις, σιγοψιθυρίζει το τραγουδάκι που περιέχει όλη την φιλοσοφία και την στάση της ζωής του…
…. είμαι χελώνα, ξέρω το ποίημα,
εγώ θα κόψω πρώτος το νήμα…….
ΑΘΑΝΑΤΕΕΕΕΕΕΕΕ ΕΛΛΗΝΑ……….
Κιντάπογλου Γιάννης Επισκέπτης του wif.gr
Πολλοί ασχολούνται με την οικονομική κρίση που πλήττει ολόκληρο τον κόσμο. Ξεκίνησε ως κρίση του χρηματοπιστωτικού συστήματος των Η.Π.Α. , επεκτάθηκε σε όλες τις αναπτυγμένες χώρες και μετά έπληξε την πραγματική οικονομία όλων των χωρών, ακόμα και των υπανάπτυκτων, αφού η παγκόσμια οικονομία αποτελείται από τις επί μέρους οικονομίες που είναι συγκοινωνούντα δοχεία και συνδέονται μεταξύ τους με εισαγωγές – εξαγωγές, επενδύσεις και πλήθος εμπορικών συμφωνιών.
Οι πολυεθνικές επιχειρήσεις, οι διεθνείς τράπεζες, οι ανά τον κόσμο επενδύσεις, η προωθούμενη παγκοσμιοποίηση, η ελεύθερη μέχρι ασυδοσίας αγορά, έχουν αναδείξει τον πλανήτη μας σε ένα παγκόσμιο χωριό, με όλα τα πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα που προκύπτουν από αυτή την κατάσταση.
Η κρίση στην πραγματική οικονομία ταλανίζει πλέον κράτη, επιχειρήσεις, τράπεζες και βεβαίως τους εργαζόμενους, που όλοι αισθάνονται ανασφάλεια, ενώ πολλοί απολύονται και καθίστανται άνεργοι. Την ίδια περίοδο οι από καιρό άνεργοι χάνουν κάθε ελπίδα να βρουν μια θέση εργασίας και μισθών, ενώ συζητούνται και οι περικοπές μισθών και συντάξεων.
Η εκ του μακρόθεν παρακολούθηση της οικονομίας γεννά αισθήματα θλίψης, ενώ για τους απολυόμενους η κατάσταση είναι εφιαλτική, όσο και αν όλα τα κράτη προσπαθούν να συμπαρασταθούν.
Είναι αλήθεια ότι όλες οι κυβερνήσεις κινητοποιήθηκαν και έλαβαν μέτρα τόνωσης της ζήτησης και προσφοράς οικονομικής βοήθειας στους εργαζόμενους, ενώ παράλληλα έσπευσαν να ενισχύσουν οικονομικά τις διεθνείς τράπεζες που κατέρρευσαν και είναι οι βασικοί υπεύθυνοι για την κρίση. Δυστυχώς δεν είδαμε να λαμβάνονται μέτρα για την ποινική τιμωρία των υπευθύνων, που στον βωμό της απληστίας και του προσωπικού κέρδους, δεν δίστασαν να θέσουν σε δεινό κίνδυνο την παγκόσμια οικονομία.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΠΟΚΟΒΟΣ, εκπρόσωπος του wif.gr
Ο Σύνδεσμος Εκδοτών Βόρειας Ελλάδας, η Αντιδημαρχία Πολιτισμού Δήμου Θεσσαλονίκης και η Εταιρεία Συγγραφέων Βορείου Ελλάδος, σας προσκαλούν στην παρουσίαση του βιβλίου του τ. Υπουργού Παναγιώτη Μποκοβού “Η Πολιτική στην Ελλάδα” την Πέμπτην 21 Μαϊου και ωρα 8 μ.μ. στην Κεντρική Δημοτική Βιβλιοθήκη Θεσσαλονίκης ( Εθν. Αμύνης 27).
Ομιλητές: Γεώργιος Παπαδόπουλος, τ. Βουλευτής, εκδότης περιοδικού “Πολιτική και Οικονομία”, Αλέκος Δαφνομήλης, πρόεδρος της Εταιρείας Συγγραφέων Βορείου Ελλάδος.
Την εκδήλωση θα χαιρετίσει ο Μπάμπης Μπαρμπουνάκης, πρόεδρος Σ.ΕΚ.Β.Ε.
Υπό την αιγίδα των Υπουργείων Πολιτισμόύ και Μακεδονίας – Θράκης.
Σε συνέχεια των χθεσινών, καταθέτω την άποψή μου για το τι είναι τελικά Ποίηση, όπως προσωπικά την αισθάνομαι και την βιώνω μέσα από τα λόγια του Έδγαρ Άλλαν Πότε, προς γνώσιν και – ευελπιστώ – συμμόρφωσιν των ενδιαφερομένων, σε μια εξαιρετική μετάφρασητου Νίκου Σημηριώτη.
ΤΟ ΚΟΡΑΚΙ
KΑΠΟΤΕ ένα μεσονύχτι, πού χλωμός και κουρασμένος
Σε βιβλία ήμουν σκυμμένος γνώσης ξεχασμένης τώρα,
Καθώς πια με βάραινε ύπνος, ξάφνου αντήχησ’ ένας χτύπος,
Λές καί κάποιος την κλειστή πώς έκρουε θύρα μου με φόρα.
«Κάποιος ξένος», είπα, «θά ναι, πού τη θύρα κρούει με φόρα –
Μόνο αυτό κι όχι άλλο τώρα».
Ώ, ήταν τότε, δέ λαθαίνω, στο Δεκέμβρη το θλιμμένο,
Καί κάθε δαυλί αναμμένο σιγοσβούσε ώρα τήν ώρα.
Τήν αυγή μέ βιά ποθούσα – μάταια στά βιβλία ζητούσα
Τόν καημό μου νά ξεχνούσα γιά τήν, πού έχασα, Λενώρα –
Τήν πανώρια, σπάνια κόρη πού οι άγγελοι λέν Λενώρα –
Πάντα ανόμαστη έδώ τώρα. (περισσότερα…)
Είναι πανκοίνως γνωστό ότι στην Ελλάδα οι μισοί στοιχοπλοκούν, πιστεύοντας ακράδαντα και με φανατισμό πολλές φορές, ότι γράφουν ποιήματα και οι άλλοι μισοί ισχυρίζονται -δυστυχώς για μας και τα ευαίσθητα πλέον αυτιά μας- ότι τραγουδάνε. Αυτό βεβαίως σε πρώτη ανάγνωση δεν είναι κακό. Το κακό αρχίζει όταν οι μεν πρώτοι αυτοαποκαλούνται ή αυτοπροσδιορίζονται ως “ποιητές” και οι δεύτεροι παρουσιάζονται ή αυτοπροσφωνούνται ως “τραγουδιστές”. Και εδώ ακριβώς αρχίζει το πρόβλημα. Και ναι μεν στο θέμα του αυτοπροσδιορισμού με την πολιτική έννοια, ο καθείς μπορεί να τοποθετηθεί κατά συνείδηση π.χ. εθνική, θρησκευτική, χωροταξική κλπ, στην τέχνη τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι.
Οι κατά κόρον στερημένοι επικοινωνίας, πραγματικής και ουσιαστικής επαφής με το περιβάλλον τους αστοί και μεσοαστοί, αποκομμένοι από οποιαδήποτε συλλογική ευεξία, ψυχροί, με πλείστα όσα ψυχικά νοσήματα παρά πόδας, με όλη την μονομερή και βλαπτική γι’ αυτούς εξειδίκευση που έλαβαν από τα εδώ και χρόνια νοσούντα Πανεπιστημιακά ιδρύματα που σπούδασαν, όποτε και αν ασχοληθούν με ποιητικό λόγο, σύντομα καταφεύγουν σε έναν άκρατο και ανούσιο λυρισμό που άλλο δεν κάνει από το να περιγράφει μύχιες και φανερές ιστορίες της προσωπικής τους τρέλας. Αλλά ποια ευαισθησία μπορεί να εκφραστεί μέσα από μια τέτοια άρρωστη φόρμα; Ποιόν ενδιαφέρει; Σε ποιόν απευθύνεται; Δεν είναι τυχαίο που όλοι γράφουν και τραγουδούν σχεδόν αποκλειστικά πια, για χαμένους έρωτες και για αλύτρωτα πάθη.
Αλλοίμονο όμως, αν θέλετε να σας αγαπούν για πάντα, μην συναναστρέφεστε με ανθρώπους, πάρτε ένα σκύλο.
Σίγουρα δεν είμαι ο πιό κατάλληλος να μιλήσω για Ποίηση. Όμως πασχίζω με εγρήγορση και πολύ κόπο – χρόνια τώρα – να ξεχωρίσω τον λόγο από τον αντίλαλο.
Επί του πρακτέου δε και για να δείξω σε όλους τους παραπάνω αναφερθέντες πως εκφράζεται η αληθινή ποίηση και κατ’ επέκταση οι αληθινοί ποιητές, την επόμενη φορά θα επανέλθω με δύο δείγματα που είναι Ποιήματα και κατ’ επέκταση οι δημιουργοί τους δικαίως αποκαλύνται Ποιητές. Το πρώτο είναι το “Κοράκι” του Πόε και το δεύτερο είναι το “ένα τραγούδι για τον χειμώνα” του Τζίμη Πανούση.
Κιντάπογλου Γιάννης Επισκέπτης του WIF
Όλος ο κόπος και ο μόχθος του ανθρώπινου γένους από την πρώτη μέρα που συνειδητοποίησε την ύπαρξή του στον πλανήτη γη, συνοψίζεται στην προσπάθεια του να κατοχυρώσει τη γνώση και την πληροφορία ως υπέρτατη μορφή εξουσίας και επιβίωσης.
Οι άνθρωποι φτιαγμένοι από το ίδιο συμπαντικό υλικό που είναι διάσπαρτο γύρω τους, ορατό και αόρατο στις αισθήσεις τους, είναι τα μόνα μέχρι στιγμής γνωστά συμπαντικά υλικά σύνολα που αυτοπροσδιορίζονται. Έχουν γνώση και επίγνωση της ύπαρξής τους. Ανιχνεύουν και μελετούν την ίδια την δομή τους. Αντιλαμβάνονται και κατανοούν το περιβάλλον τους. Ορίζουν και κυριαρχούν στον χώρο τους . Προσπαθούν να εξαπλωθούν με τα μέσα που τους παρέχει η κατά καιρούς τεχνολογία τους. Μέσα δε από αυτήν την προσπάθεια ακολουθούν πιστά τους μηχανισμούς του τροφοδότη τους. Γεννιούνται, ζουν, πεθαίνουν, ξαναγενιούνται και ούτω καθ’ εξής σε έναν αέναο κύκλο.
Το ανθρώπινο γένος ζει πολύ πιο κοντά στους προγόνους του, από ότι μπορεί να φανταστεί. Αναπνέει την σκόνη τους, πίνει το νερό τους, καταναλώνει τις θετικές ή αρνητικές αξίες τους. Τους κουβαλάει μέσα του. Τίποτα δεν πεθαίνει. Απλά ανακυκλώνεται και δίνει ζωή στη συνέχειά του.
Αφιερωμένο στον Μιχάλη 44 ετών, που πέθανε προχθές,
και άφησε ορφανό ένα αγγελούδι 3 χρόνων.
Κιντάπογλου Γιάννης επισκέπτης του wif.gr
Αγαπητοί φίλοι,
με χαρά σας ανακοινώνουμε ότι από σήμερα προστέθηκε η κατηγορία ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ, για όσους θέλουν να εκφράσουν τις πολιτιστικές τους ανησυχίες. wif.gr