• Archive of "ΙΣΤΟΡΙΑ" Category

    “Αυτοί και οι Άλλοι”. Το νεοτερικό δόγμα του 1821 ζει και βασιλεύει

    1 Δεκεμβρίου 2013 // Δεν επιτρέπεται σχολιασμός στο “Αυτοί και οι Άλλοι”. Το νεοτερικό δόγμα του 1821 ζει και βασιλεύει

    “Αυτοί και οι Άλλοι”. Το νεοτερικό δόγμα του 1821 ζει και βασιλεύει

    Posted on 01/12/2013by 

    mav-xrys-kol-kap28 Νοεμβρίου 2013. Βουλή των Ελλήνων. Ένας Έλληνας υπουργός δηλώνει περήφανος για το τζαμί που θα χτιστεί στην Αθήνα, αν και ξέχασε τελείως το τάμα του Έθνους για το οποίο την ίδια μέρα το ομώνυμο σωματείο αναρωτιέται αν θα γίνει μέσα από την σημερινή Βουλή· το τάμα και του Θ. Κολοκοτρώνη, που ατυχώς, για άλλη μια φορά, τον υπερασπίστηκε έναντι του υπουργού ο λάθος άνθρωπος και με λάθος τρόπο.

    Είναι τυχαίο! Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία. Χωρίς την παραμικρή πρόθεση για έναν βαθύτερο στόχο έχουν συμπέσει τις τελευταίες δεκαετίες (έγιναν ή βρίσκονται στα σκαριά):

    • Το “άνοιγμα των συνόρων” από βορρά και ανατολή
    • Οι διεκδικήσεις της Αλβανίας, των Ελλήνων Μουσουλμάνων και των “Μακεδόνων”
    • Η είσοδος της Ελλάδας στο Ευρώ
    • Τα swaps, τα spreads, τα cds, τα psi, οι μαγειρεμένοι προϋπολογισμοί, τα αυτοδιογκούμενα ελλείμματα, η προτροπή για χρηματιστήριο, δάνεια, πιστωτικές κάρτες, η ολοκλήρωση της καταστροφής στην εγχώρια οικονομία
    • Η διάθεση του υπουργείου παιδείας να υπερασπιστεί τον Σμυρναίικο συνωστισμό που “αποδεικνύει” την αποκλειστική ευθύνη των Ελλήνων -και ειδικά του Χρυσοστόμου Σμύρνης- για τα γεγονότα του 1919-1922
    • Η διάθεση του Γιάννη Αλαφούζου να μας διδάξει πόσο ευνομούμενη ήταν η Οθωμανική αυτοκρατορία, πόσο διεφθαρμένοι και ανήμποροι ήταν οι Κολοκοτρώνης, Μπουμπουλίνα, Καραϊσκάκης, πόσο αιμοδιψείς ήταν κάποιοι ρασοφόροι και ο Κολοκοτρώνης, πόσο αμφιλεγόμενος παραμένει ο Καποδίστριας και πόσο φιλειρηνιστές και προοδευτικοί ήταν οι Μαυροκορδάτος, Φαρμακίδης, Κωλέττης
    • Η έμφαση στην “αποτυχία” του Μεσολογγίου και της Ακρόπολης, στην “επιτυχία” των δανείων και του Ναυαρίνου, που έφτασε από τα χείλη των ιστορικών να αναμασάται μέχρι και από τον κύριο “τα φάγαμε όλοι μαζί”
    • Η προώθηση των εννοιών “πολυπολιτισμός” και πολυθρησκευτικός “κοσμοπολιτισμός” ως αντίπαλες του χριστιανισμού
    • Ο προσδιορισμός του Έθνους ως πολιτικής (και όχι πολιτισμικής) κοινότητας
    • Η απαλοιφή του θρησκεύματος από τις ταυτότητες
    • Η εμφάνιση των τουρκικών σήριαλ στην τηλεόραση
    • Ο ξαφνικός θάνατος της ΕΡΤ
    • Η απαλοιφή του Έθνους από τον τίτλο του Υπουργείου Παιδείας
    • Η νεοτερική επιδρομή στα μαθήματα γλώσσας, ιστορίας, θρησκευτικών, ιδιαίτερα στο δημοτικό σχολείο
    • Η κατάργηση των δώρων Χριστουγέννων & Πάσχα
    • Ο δημαρχιακός προσδιορισμός των παραδοσιακών εορτών (Χριστούγεννα = δώρα, Πάσχα = λαγουδάκια), η δίωξη ακόμα και του χριστουγεννιάτικου δέντρου
    • Η κατάργηση της αργίας της Κυριακής
    • Η προώθηση της ομοφυλοφιλίας και του δικαιώματος υιοθεσίας παιδιών από δυο ή τρεις μπαμπάδες ή μαμάδες (σε διάφορους συνδυασμούς)
    • Η φορολογία των παιδιών και η αμφισβήτηση των αρχών πάνω στις οποίες στηρίζεται η οικογένεια
    • Η “χρεοκοπία” της Ελλάδας (διεφθαρμένοι Έλληνες)
    • Η “χρεοκοπία” των Κυπριακών Τραπεζών (διεφθαρμένες Τράπεζες)
    • Η “ανακάλυψη” μερικών τρισεκατομμυρίων ελληνικών κυβικών μέτρων φυσικού αερίου και η “αδυναμία” καθορισμού της ελληνικής υφαλοκριπίδας και της ΑΟΖ

    Κάπως έτσι, και πάντα “εντελώς τυχαία” φτάσαμε να δούμε τον κύριο “δεν διάβασα το μνημόνιο που ψήφισα” να εμφανίζεται ως εγγυητής της “μετριοπάθειας” και της αρμονικής συνύπαρξης των θρησκειών και να δηλώνει

    • περήφανος γιατί επί υπουργίας του γίνεται το τζαμί
    • ότι η περηφάνια αυτή οφείλεται στην ευτυχή κατάληξη που είχε η είσοδός μας στην Ε.Ε., αφού “η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα στην ΕΕ που δεν διαθέτει λατρευτικό χώρο για τους μουσουλμάνους”

     

    Ποιος είναι ο δημιουργός του έθνους-κράτους, του εθνισμού, και των “θερμόαιμων Βαλκανίων”; Ποιος δίχαζε και ποιος ένωνε το 1821;

    Είναι βέβαιο ότι “απάντηση” επίσημη των ενάντιων σε κάθε παρόμοιο σκεπτικό είναι μία: Είσαι “εθνικιστής” είσαι “Χρυσαυγίτης”. Αλλά εκτός του ότι οι “απαντήσεις” αυτές θέλουν να προκαλέσουν βίαια αντίδραση, να εξάψουν τα πάθη και να υποκαταστήσουν μια οδυνηρή προσπάθεια για απάντηση στις εκατοντάδες “συμπτώσεις και παράδοξα”, έρχονται και για να στηρίξουν το δόγμα “Η Ελλάδα είναι μια μικρή χώρα” που κρύβει μέσα του το δόγμα “Ο Ελληνικός πολιτισμός οφείλει να προσαρμόζεται και να ακολουθεί τον Δυτικό, που είναι πιο προοδευμένος”. Έτσι για άλλη μια φορά ταυτίζονται διαχρονικά οι απόψεις Μαυροκορδάτου, Κωλέττη, και Φαρμακίδη, … Βερέμη, Πάγκαλου και Χρυσοχοΐδη, απόψεις που σήμερα διατρέχουν όλο το πολιτικό φάσμα από την “δεξιά” ως την “αριστερά” δείχνοντας πόσο πλαστά ήταν τα κόμματα ανέκαθεν (ως δημιουργήματα), πώς οι αυτονόητες έννοιες “ελευθερία, δικαιοσύνη, ανθρωπισμός” κατέληξαν να γίνουν ιδεολογίες, μανιφέστα και προμετωπίδες. Η σημερινή χρονική σύμπτωση “τζαμιού” και “χρεοκοπίας” δείχνει ξανά ότι κάθε Γκούρας, κάθε Μακρυγιάννης που τότε υπέκυψε στον πειρασμό των λιρών του (διχαστικού) δανείου, δεν κατανόησε ούτε εκ των υστέρων τον απώτερο στόχο. Δεν είχε καν την τόλμη ενός Παπαφλέσσα να αναγνωρίσει το λάθος του και να επιλέξει τον δρόμο της λύτρωσης ή την διόρθωση της πορείας του.

    Όμως αυτές οι γνωστές “απαντήσεις” των μονολεκτικών χαρακτηρισμών ανοίγουν και άλλες συζητήσεις όπως “Ποιος δημιούργησε την Χρυσή Αυγή; Ποιος δημιούργησε τον Εθνικισμό; Υπήρχαν Βαλκάνια πριν τα Βαλκάνια”; Είναι το λοιπόν πιθανό, όποιος πάει για μαλλί να βγει κουρεμένος και μάλιστα με την ψιλή μηχανή, αυτήν του Καποδίστρια, του Υψηλάντη, του Καραϊσκάκη, του Κοσμά Αιτωλού, αφού εθνιστές ήταν οι νομικοί και οι εγκυκλοπαιδιστές του πολυδιαφημισμένου, δυτικού διαφωτισμού. Αντίθετα, ο επίσημα ετεροπροσδιορισμένος και υπόδουλος ελληνισμός του Ελλαδικού έθνους-κράτους που προέκυψε το 1833, αν και συντηρήθηκε από μια Εθνική Εκκλησία και μια συμβιβαστική ιστορία, διέσωσε σε μεγάλο βαθμό και κυρίως άτυπα, αυτό που σήμερα διώκεται και καταστρέφεται: τον οικουμενικό του χαρακτήρα, αυτόν που είχε δημιουργήσει και την Επανάσταση του 1821.

    Εγώ σέβομαι τους ανθρώπους με ένα μόνο κριτήριο. Αν σέβονται τους νόμους και το Σύνταγμα και τον συνάνθρωπο τους ή αν είναι παράνομοι”. Τάδε έφη ο κ. “δεν διαβάζω ό,τι δυτικό-δανειακό ψηφίζω” ο οποίος έμμεσα επιβεβαίωσε ότι ο κομματικός κοινοβουλευτισμός λειτουργεί ανταποδοτικά με άγραν ψήφων, ότι το επίσημο κράτος λειτούργησε διχαστικά μετά το 1922. Όμως η κορύφωση των χρυσοχοΐδειων επιχειρημάτων ήταν “Δεν έχουμε ανάγκη … από το μίσος που διαχωρίζει τους ανθρώπους σε κατηγορίες. Μια κατηγορία υπάρχει. Αυτοί που σέβονται τους νόμους και οι άλλοι που βλάπτουν την κοινωνία”.

     

    Η ιστορική επίκληση των “νόμων” ως πρόσχημα μιας διχαστικής πολιτικής με στόχο την επιβολή του δυτικού πολιτισμού

    ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΠΡΟΚΡΙΤΟΥΣ ΥΔΡΑΣ, ΣΠΕΤΖΩΝ ΚΑΙ ΨΑΡΩΝ

    Λονδίνο, Απρίλιος 1824 (ενώ η πρώτη δόση του 1ου δανείου έχει φθάσει στην Ζάκυνθο)

    … Μετ’ ολίγας ημέρας θέλομεν πάλιν πέμψει εις την σεβαστήν ημών Διοίκησιν με εν Αγγλικόν καράβι Δε Λίτλε Σάλλυ ετέρας λίρας μαλαγματένιας 60 χιλιάδας, ασφαλίζοντές τας έως εις Ζάκυνθον, εκείθεν δε θέλει τας μετατοπίσει η σεβαστή Διοίκησις όπως καλλιώτερον κρίνει. …

    … Γνώμη προσέτι των φιλελλήνων είναι να συστηθή η Γενική Διοίκησις εις τας Αθήνας, ων το λαμπρόν όνομα κολακεύει πάντοτε τα αυτία των φιλομαθών Ευρωπαίων· εκτός δε τούτου είναι και το κέντρον της νυν ελευθέρας Ελλάδος. Τούτο ημπορούμεν με βαιότητα να σας ειπή, ότι μεγαλητέραν κλίσιν προς το γένος προξενεί εις τον ενταύθα λαόν μια απόφασις της Ελληνικής Διοικήσεως συντείνουσα προς φωτισμόν της παιδείαν της Ελλάδος, παρά μια κατά του εχθρού νίκη. …

    Πρόθυμοι εις τας προσταγάς σας

    Ιω. Ορλάνδος

    Ανδρέας Λουριώτης

    ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΘΕΟΔΩΡΟ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ

    Ύδρα, Δεκέμβριος 1824 (Η παράδοση του Κολοκοτρώνη ισοδυναμεί σχεδόν με την λήξη του εμφυλίου, ενώ συνεχίζουν να καταδιώκονται οι Ζαήμης, Λόντος, Νικηταράς.)

    …έλαβα την κατανυκτικήν επιστολήν σας της _ Δεκεμβρίου λήγοντος, εξ ης βλέπω ότι προσήλθατε εις την Διοίκησιν, ομολογών ο ίδιος τα σφάλματά σας, και αιτών το έλεος των νόμων ως αμαρτήσας εξ απάτης, προτείνων δε και τα όσα υπέρ πατρίδος εποιήσατε.

    Εγώ και τα δύο Σώματα της σεβαστής Διοικήσεως δεν ημπορούμεν να καταδικάσωμεν ουδέ να συγχωρήσωμεν τινά, έργον το οποίον οι νόμοι το αφιέρωσαν εις το δικανικόν, το οποίον η γενναιότης σας με τους άλλους συνελθόντας εις Επίδαυρον απεφασίσατε, ως επεκυρώθη εις Άστρος, να είναι ανεξάρτητον από τ’ άλλα δύο Σώματα, Βουλευτικόν και Εκτελεστικόν. Βλέπω όμως μ’ ευχαρίστησιν να λέγετε ότι δεν προστρέχετε μόνον εις το έλεος, αλλά και εις την δικαιοσύνην των νόμων. Αφού λοιπόν συστηθή η επιτροπή, η επέχουσα τόπον γενικού κριτηρίου, εκεί θέλουν εξετασθή αι πράξεις σας. Βεβαιωθήτε ότι όσον εγώ είμαι προσηλωμένος εις την στερέωσιν των νόμων, διότι άνευ τούτων πρέπει να καταντήσωμεν εις αναρχίαν και να απολεσθώμεν κακοί και καλοί όλοι ομού, άλλο τόσον επιθυμώ να μην αφανισθή κανείς από τους όσοι συνήργησαν κατά τι σημαντικώς εις το μέγα έργον της ελευθερώσεώς μας, πολλώ μάλλον όταν και αμαρτήσαντες αποδειχθή ότι ημάρτησαν απατώμενοι, και όταν, ως την γενναιότητά σας, εις τον θάνατον του μεγαλητέρου υιού σας έλαβαν θεόθεν τιμωρίαν τινά της αμαρτίας των. Εάν θέλωμεν όμως να στερεώσωμεν [τους νόμους] πρέπει και να συνηθίσωμεν να μη τους παραβλέψωμεν και να μην ανανεώσωμεν τας καταχρήσεις· δια τούτο ως υποπεσών εις κατηγορίαν, πρέπει να κριθήτε· βεβαιωθήτε όμως ότι εγώ πρώτος θέλω φοντίσει να έμβωσιν εις την πλάστιγγα της Δικαιοσύνης όλαι αι αγαθαί πράξεις σας, μεταξύ των οποίων θέλει συναριθμηθή βέβαια και η ειλικρινής ομολόγησις των σφαλμάτων σας, ίσως και ισοσταθμίσουν εναντίας πράξεις σας, το οποίον το δικανικόν θέλει αποφασίσει ως το μόνον έχον το δικαίωμα τούτο. …

    Ο πατριώτης

    Γεώργιος Κουντουριώτης

    ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΡΟΕΔΡΟ ΤΟΥ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΟΥ Γ. ΚΟΥΝΤΟΥΡΙΩΤΗ

    Λονδίνο, Φεβρουάριος 1825 (Λίγο μετά την λήξη του εμφυλίου, ενώ ο Ιμπραήμ αποβιβάζεται ανενόχλητος στην Πελοπόννησο και ο Κολοκοτρώνης βρίσκεται φυλακισμένος στην Ύδρα)

    … η αναχώρησίς μου από την πατρίδα έγινε πριν της αρχής του παρόντος ιερού υπέρ ελευθερίας αγώνος του Γένους, όμως αφ’ ου ο πόλεμος ήρχισεν, εγώ επροσήλωσα πάσαν την προσοχήν μου εις τα γιγαντιαία του Ελληνικού λαού· και επειδή έκαμα τας σπουδάς της νομικής επιστήμης εις την Ακαδημίαν της Κανταβριγίας [Cambridge], ήτις νομίζεται εν των πρώτων πανεπιστημίων της Μεγάλης Βρεττανίας, εκεί διατρίβων έλαβα περίστασιν να γνωρισθώ με πολλά σημαντικά υποκείμενα·  …

    Αυτός είναι λοιπόν ο κίνδυνος τον οποίον η Ελλάς τρέχει, αν η Διοίκησις δεν λάβη το ογληγορώτερον τα πλέον δραστήρια μέτρα δια να εμποδίση την συμφοράν, την οποίαν οι κακοφρονες αυτοί στασιώται αγωνίζονται με το φέρσιμόν των να φέρωσιν εις το αναγεννώμενον Γένος μας. Αλλ’ αυτοί άρα αφ’ εαυτού των ποιούσιν αυτάς τας ταραχάς, και εξ ιδίας προαιρέσεως αντιπολιτεύονται κατά της νομίμου Διοικήσεως, ή είναι εις το μέσον και μηχανουργήματα ξένων; Δεν είναι απίθανον ότι και ξένοι αγωνίζονται να διασπαράξωσι την Ελλάδα δια τα ίδιά των συμφέροντα. Όλος ο κόσμος ομολογεί ότι το θέσπισμα της Βουλής το οποίον εδιώρισε την πραγμάτευσιν του δανείου εις τούτην την πόλιν, ήτον εν μέτρον πολλά συνετόν και πολιτικόν, του οποίου το αποτέλεσμα δεν εδύνατο να είναι άλλο παρά ωφελιμώτατον και σωτηριωδέστατον εις την Ελλάδα. …

    Δια να δείξη δε η Ελληνική Διοίκησις ότι πράττει κάθε τι κατά νόμον, αναγκαίον είναι κάθε στασιώτης όταν πιάνεται, να κρίνεται, και ούτως να καταδικάζεται κατά το μέγεθος του εγκλήματός του· και αν ήτο τρόπος να ετυπώνετο και η κατηγορία, το ουσιωδέστερον μέρος των μαρτυριών, και η απόφασις των κριτών. Ο πολιτικός σκοπός τούτου είναι διπλούς· το μεν, ότι οι πολίται πληροφορούνται ότι οι κακούργοι κατεδικάσθησαν κατά νόμον, το δε, ότι εκ τούτου μανθάνει και ο κόσμος ότι οι Έλληνες επιθυμούσι την ευνομίαν. …

    Της Εκλαμπρότητός σου πρόθυμος πατριώτης και ταπεινότατος δούλος

    Νικόλαος Μανιάκης

     

    ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΡΟΕΔΡΟ ΤΟΥ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΟΥ Γ. ΚΟΥΝΤΟΥΡΙΩΤΗ

    Λονδίνο, Φεβρουάριος 1825 (ενώ ο Ιμπραήμ αποβιβάζεται ανενόχλητος στην Πελοπόννησο και ο Κολοκοτρώνης βρίσκεται στην φυλακή της Ύδρας)

    … Τώρα δε όχι ημείς, αλλά όλοι οι φίλοι της Ελλάδος και όσοι επιθυμούν την ανεξαρτησίαν της Ελλάδος και εις ένα λόγον την ύπαρξίν της, προσμένουν κεχηνότες [με το στόμα ανοιχτό] να μάθουν και την αυστηράν τιμωρίαν των κατά τους νόμους φυσικούς και ηθικούς όλου του κόσμου, διότι χωρίς την εκτέλεσιν των νόμων, ούτε κοινωνία, ούτε ευδαιμονία ημπορεί να υπάρξη· πολλά περισσότερον εις ένα τόπον επαναστατημένον, όπου είναι ανάγκη όλη η αυστηρότης των νόμων. Όθεν αν κατά την ευχήν ημών και των φίλων της Ελλάδος η σεβαστή Διοίκησις έκρινεν αυτούς τους φατριαστάς δι ενός πολεμικού κριτηρίου εις διάστημα 24 ωρών και τους κατεδίκασεν εις θάνατον και χωρίς να τους πιάση, ο Πρόεδρος θέλει αθανάτισε το όνομά του, θέλει ελευθέρωσε δια πάντα την Πατρίδα από τας εσωτερικάς διχονοίας κινδυνοτέρας από τας προσβολάς των τυράννων εχθρών της Πατρίδος, και θέλει εστερέωσε δια πάντα την Διοίκησιν, και με αυτήν και την εξωτερικήν της πολιτικήν κοντά εις όλα τα γαμπινέτα [κυβερνήσεις] και θέλει προς τούτοις σύρει την προσοχήν των όλην. Η Αγγλία, καθώς δε και η Γαλλία, ως περί αυτής κατωτέρω θέλομεν σας αναφέρει κατά τας πληροφορίας του Λουριώτου μας εις την διατριβήν του εις Παρίσια, είναι και φέρονται πολλά ευνοϊκώς, και ευνοϊκώτερα ήθελον φερθή, εάν δεν εφοβούντο τας διχονοίας και σχίσματα των προεστών, τα οποία κατά φυσικόν λόγον ημπορούν να αδυνατίσουν την Ελληνικήν Διοίκησιν και επομένως να μη κομπρομεταρισθούν [έρθουν σε συμφωνία] με την Ρουσσίαν δια τας επικρατούσας διαφοράς της με την Τουρκίαν. …

    Ανάγκη όμως η Διοίκησις να δείξη δραστηριότητα και να παιδεύση τους αντάρτας δια θανάτου και να δείξη δι έργου εις όλην την Ευρώπην, ότι η Ελλάς έχει Διοίκησιν και νόμους, και τους εκτελεί, και δεν τους φυλάττει γραμμένους. …

    Αύριον δε θέλομεν σας στείλη άλλο κοντράτον μ’ άλλον άνθρωπον επίτηδες, διότι είναι ανάγκη να σας φθάση ασφαλώς και γλήγορα δια να το βεβαιώσητε κατά τον ίδιον τρόπον οπού εβεβαιώσατε το άλλο πέρυσι, και μας το επιστρέψετε χωρίς αργοπορίαν ούτε μιας ώρας, δια να ημπορέσωμεν δι’ αυτής της επιβεβαιώσεως, κατά το κοντράτον, να σας στείλωμεν χρήματα μίαν ώραν πρότερον, δια να μη πάθωμεν την εντροπήν και την αργοπορίαν της αποστολής χρημάτων και τόσα άλλα άτοπα, όσα είναι πιθανά εις τας παρούσας περιστάσεις πολέμου, τα οποία επάθαμεν πέρυσι και εδοκιμάσαμεν μυρίας δυσκολίας, και δεν ημπορέσαμεν να σας προφθάσωμεν χρήματα, κατά τας ανάγκας της πατρίδος και χρέους μας και επιθυμίαν. …

    Η Αγγλία, κατά την σημερινήν πολιτικήν της Ευρώπης, είναι η μόνη Δύναμις, ήτις έχουσα συμφέροντα διαφορετικά από εκείνα της Ιεράς Συμμαχίας, θέλει υπερασπισθή πάντοτε τα συμφέροντα της Ελλάδος, διότι τα συμφέροντα της Ελλάδος είναι συμφέροντα της Αγγλίας· ύστερα από την Αγγλίαν φαίνεται ότι και η Γαλλία θέλει να εξακολουθήση την πολιτικήν της Αγγλίας εις τα πράγματα της Ελλάδος …

    ευπειθέστατοι και ταπεινότατοι θεράποντες

    Ιωάννης Ορλάνδος

    Ανδ. Λουριώτης

     

    ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΑΔΕΛΦΟΥΣ ΛΑΖΑΡΟ και ΓΕΩΡΓΙΟ ΚΟΥΝΤΟΥΡΙΩΤΗ

    Λονδίνο, Απρίλιος 1825 (ενώ ο Ανδρούτσος έχει συλληφθεί από τον Γκούρα και ο Ιμπραήμ αρχίζει να εδραιώνεται στην Πελοπόννησο)

    … Τώρα οπού ο κύριος Γεώργιος είναι πρόεδρος, κρίνομεν χρέος μας να προβάλωμεν ότι πρέπει να αντιβραβευθούν όσοι εδούλεσαν πιστώς και υπερασπίσθησαν την Διοίκησιν, ως ο Γκούρας, Καρατάσσος, Διαμαντής, Βάσσος και άλλοι τοιούτοι της ξηράς, Μιαούλης Σαχτούρης και λοιποί της θαλάσσης, διότι ούτω πως πράττουσα η Διοίκησις εγκαρδιώνειαυτούς και όλους τους Έλληνας να είναι προσκολλημένοι εις αυτήν, να δουλεύουν πιστώς, προθύμως, με ζήλον και με ενθουσιασμόν και εν ενί λόγω να παρακινώνται οι πολίται εις την αρετήν, και δι’ αυτών να έχη η Διοίκησις στύλους ακλονήτους.

    Δια να στερεωθή καλήτερα η Διοίκησις, και να λείψουν εις το εξής οι ταραχοποιοί, επειδή και να τώρα κατετροπώθησαν οι αντάρται, εμπορούν με τον καιρόν να έβγουν άλλα ανθρωπάρια δια να ταράξουν την κοινήν ησυχίαν, κρίνομεν αναγκαίον να έχη η Διοίκησις μιαν αστυνομίαν τακτικήν, ήτις να μην είναι βασανιστική, αλλά να επαγρυπνή εις την διατήρησιν της εσωτερικής ησυχίας και εις τα κινήματα των στασιαστών, δια να τους παιδεύη κατά τους νόμους. …

    Οι φίλοι και δούλοι σας

    Ιω. Ορλάνδος

    Ανδρέας Λουριώτης

    ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΡΟΕΔΡΟ ΤΟΥ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΟΥ Γ. ΚΟΥΝΤΟΥΡΙΩΤΗ

    Ύδρα, Μάιος 1825 (λίγες μέρες πριν την μάχη στο Μανιάκι και εν μέσω γενικής απαίτησης για αποφυλάκιση των πολιτικών κρατουμένων)

    … Της αυτής με σε γνώμης είμαι κ’ εγώ, ότι το έβγαλμα από εδώ των ανταρτών είναι πολλά ολέθριον, και μεγάλως θέλει αμαυρωθή εντεύθεν η υπόληψις της Διοικήσεως, όχι δε ολιγώτερον και η της οικίας μας, και δια τούτο συμφωνώ να ενδώσης εις μόνον του Κολοκοτρώνη και των τριών Αρκαδίων οπλαρχηγών την απελευθέρωσιν, δια δε την έξοδον και των άλλων η επιμονή του Βουλευτικού πάσχισον όσον το επί σοι να ματαιωθή, διότι και η έξοδος αυτών όλων και η παραίτησίς σου, αν λάβη τέλος η επιμονή αυτή, θέλουν επιφέρει τον χαμόν της πατρίδος. …

    Ο αυτάδελφός σας

    Λάζαρος Κουντουριώτης

    ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΡΟΕΔΡΟ ΤΟΥ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΟΥ Γ. ΚΟΥΝΤΟΥΡΙΩΤΗ

    Λονδίνο, Μάιος 1825 (λίγες μέρες μετά την μάχη στο Μανιάκι)

    … Η Αγγλία, η Γαλλία και αι Ηνωμέναι Πολιτείαι της Αμερικής, τα τρία πλέον φωτισμένα και πλέον δυνατά έθνη του κόσμου, φυλάττουν αυτό το σωτηριώδες σύστημα της επταετούς και πενταετούς διαρκείας των μελών της Διοικήσεώς των, και εμπορείτε να στοχασθήτε πόσον περισσότερον αναγκαίον και ωφέλιμον είναι αυτό εις την Ελλάδα. …

    Οι αδελφοί σας και πατριώται

    Ιω. Ορλάνδος

    Ανδρέας Λουριώτης

    ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΡΟΕΔΡΟ ΤΟΥ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΟΥ Γ. ΚΟΥΝΤΟΥΡΙΩΤΗ

    Λονδίνο, Ιούνιος 1825 (λίγες μέρες μετά την δολοφονία του Ανδρούτσου)

    … Μην γυρεύης τι εδοκίμασα τούταις ταις ημέραις με τον Ρικάρδον δανειστήν μας, όστις δια τας φημιζομένας κακάς ειδήσεις και τον εκ τούτων ξεπεσμόν του δανείου εις τα 13%, εζητούσε να υποχρεώση την αποστολήν να αγοράση το τέταρτον του δανείου. Τι θέλεις; Σχεδόν επιάσθηκα. Έχουν και τα δίκαιά των· άπειρα χάνουν με αυτόν τον κατεβασμόν των φόντων, [τα μέλη της Επιροπής του Λονδίνου -κυρίως βουλευτές των Whigs- έχαναν, γιατί το δάνειο ήταν ομολογιακό, διαπραγματεύσιμο στο Χρηματιστήριο του Λονδίνου] καθώς και πέρυσι με το άλλο· από τον Φεβρουάριον οπού υπεγράφη το συμφωνητικόν έως σήμερον, τριακόσιες χιλιάδες λίρες χάνουν οι κρατούντες τα σκρίτα, και πόσα πέρυσι, και εκ τούτου μικροψυχούσι, και δεν έχει υπόληψιν το δάνειόν μας, επειδή μη να έχη τινάς γράμματά σας να τους ησυχάζη τας υποψίας των, από το άλλο μέρος ακούοντες ότι εσυγχωρήθησαν οι αποστάται, ενεκρώθησαν διόλου, λέγοντες, ότι εις την Ελλάδα δεν είναι Διοίκησις. Αδελφέ! Τέτοια σκυλιά τα φυλάττετε ακόμη; Κρίσιν θέλουν αυτοί; Και τι κακόν άφησαν να μην το κάμουν; Αν τα πράγματα της Ελλάδος έμειναν οπίσω, είναι αυτοί, οι μυριάκις χειρότεροι των Τούρκων, η αιτία· είκοσι μουρτάτες, βρωμόσκυλα, δεν εμπορείτε να κομματιάσετε, οπού εσήκωσαν τα άρματα κατά της Διοικήσεως, οπού έφαγαν τέσσαρας χρόνους τον Μωρέαν τον Ελληνικόν και έκαμαν παντός είδους κακόν; Ιδού τα αίτια της καταδίκης των· τι εννεαμελής επιτροπή; Τι κρίσις; Ιδού τι τους καταδικάζει εις μύριους θανάτους. …

    Ιωάννης Ορλάνδος

    Στο “δια ταύτα”

    Η ρήση λοιπόν του Χρυσοχοΐδη στην Βουλή ότι δυο είναι οι κατηγορίες Ελλήνων, είναι απλώς η μυριοστή επανάληψη του δόγματος Μαυροκορδάτου, του οποίου η ζωή -παρά τα όσα ψιθυρίστηκαν- δεν διέτρεξε κανένα κίνδυνο, αντίθετα με του Κολοκοτρώνη που πάμπολλες φορές, παρά τρίχα διέφυγε από την “δικαιοσύνη” που αποδόθηκε στον Αλ. Υψηλάντη, στον Ανδρούτσο, στον Καραϊσκάκη, στον Καποδίστρια. Και βγάζοντας το ελληνόμετρο από την τσέπη του ο υπουργός Υποδομών απάντησε τον χρυσαυγίτη βουλευτή: “Νιώθω πιο Έλληνας”, έτσι ώστε το κοινό να διχαστεί και να διαλέξει μεταξύ των δυο: του προοδευτικού Ελληνισμού και του εθνιστικού Ελληνισμού. Μέγα δίλημμα και εναλλακτική οδός ουδεμία!

    Μήπως όμως και το διχαστικό δόγμα του Μαυροκορδάτου ήταν απλή εκφώνηση του δόγματος των τότε δανειστών; Μήπως οι δανειστές εκείνοι συνεργάζονταν στενά με τους οπαδούς του αντιχριστιανικού “γαλλικού νόμου” και του τότε “συνταγματισμού-κοινοβουλευτισμού”; Μήπως αυτός ο “Συνταγματισμός” δεν ήταν το πρόσχημα που “δικαίωνε” όσους εναντιώνονταν στον Καποδίστρια ή τους “τυραννοκτόνους” που έχυναν το αίμα του; Ή μήπως είχε διαβάσει το τότε μνημόνιο ο Μαυροκορδάτος; Αυτό έχει πολλές πιθανότητες, αφού ο Μαυροκορδάτος τεμπέλης δεν υπήρξε.

    Ποιο είναι λοιπόν το ζήτημα που στοιχειώνει από την ίδρυση του κράτους ως σήμερα; Ποιο είναι το θέμα στην συγκεκριμένη περίπτωση; “Να γίνει ή να μην γίνει το τζαμί” ή να φανεί το ψέμα που υποκρύπτεται, η μεθόδευση που έξωθεν συντονίζεται και ο στόχος που προωθείται;

    Στέργιος Ζυγούρας

    Posted in ΔΙΑΝΟΗΣΗ, ΙΣΤΟΡΙΑ

    Ο ΣΟΥΛΤΑΝΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΦΟΡΟΙ

    30 Σεπτεμβρίου 2013 // Δεν επιτρέπεται σχολιασμός στο Ο ΣΟΥΛΤΑΝΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΦΟΡΟΙ

    Ο ΣΟΥΛΤΑΝΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΦΟΡΟΙ

    Θα σας διηγηθώ μία ιστορία, που σύμφωνα με τους ιστορικούς εκείνης της εποχής, είναι αληθινή, ενώ κατ’ άλλους είναι παραμύθι. Με βάση τα στοιχεία που έχω υπ’ όψιν μου, είναι μια σειρά από ιστορικά γεγονότα, όχι μόνον πραγματικά, αλλά και διδακτικά για την κάθε εξουσία. Εξάλλου, τα ίδια κάνουν ακόμη και σήμερα οι δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις, που παραμυθιάζουν τους λαούς τους, με ωραίες κουβέντες του τύπου «λεφτά υπάρχουν» ή κάπως διαφορετικές, αλλά ανάλογες και όταν αρπάζουν την εξουσία, λεν στους υπηκόους τους, δυστυχώς πτωχεύσαμε.

    Υπήρχε ένας Σουλτάνος, δηλ. απόλυτος ηγεμόνας, που κάποια μέρα αποφάσισε να μαζέψει λεφτά από τους υπηκόους του, για να αναδιοργανώσει τον στόλο του, που σάπιζε και κατέρρεε. Μάζεψε τους συμβούλους του, τους είπε την ιδέα και εκείνοι ομοφώνως απεφάνθησαν ότι είναι πολύ σωστή. Του είπαν πως θα επιβληθεί ο φόρος και πως θα εισπραχθεί και βεβαίως πόσα θα αποδώσει, δηλαδή καλά λεφτά για την αναδημιουργία του πολεμικού ναυτικού. Σημερινοί ιστορικοί, μελετητές των πηγών εκείνης της εποχής, ισχυρίζονται ότι υπάρχουν αιχμές στα κείμενα για μίζες, που εισέπραξαν οι σύμβουλοί του. Αυτές τις κατηγορίες δεν τις πιστεύω, γιατί από ιστορικές  πηγές που έχω υπ’ όψιν μου, δεν προκύπτει σαφώς κάτι τέτοιο.

    Πάντως ο Σουλτάνος που ήταν καλός άνθρωπος και δεν ήθελε να πιέζει πολύ τον λαό του, μόλις επιβλήθηκε ο φόρος, έστειλε τους έμπιστους ανθρώπους του, να ακούσουν τι λέει ο λαός και πως συμπεριφέρεται. Όταν γύρισαν όλοι, του είπαν ότι οι υπήκοοί του ήταν σκυθρωποί, αγανακτισμένοι και χωρίς χαμόγελο. Ο Σουλτάνος σκέφτηκε λίγο και τελικά είπε: όλα καλά, θα πληρώσουν τον φόρο.

    Πράγματι όλοι πλήρωσαν τον φόρο και άρχισε αμέσως το χτίσιμο της καινούριας  αρμάδας, που θα δυνάμωνε κατά πολύ το κράτος του.

    Πέρασε καιρός και ο Σουλτάνος σκέφτηκε να βάλει ένα νέο φόρο, για τον εξοπλισμό του στρατού με νέα όπλα και την αναδιοργάνωσή του, ώστε να μη φοβάται τους γειτονικούς λαούς, αλλά εκείνοι αντίθετα να τον τρέμουν.

    Συγκάλεσε πάλι τους συμβούλους του, οι οποίοι συμφώνησαν απολύτως μαζί του και κανόνισαν τις λεπτομέρειες επιβολής του νέου φόρου.

    Μετά έστειλε πάλι τους εμπίστους του, να μετρήσουν τις αντιδράσεις του λαού και εκείνοι όταν επέστρεψαν του είπαν ότι οι υπήκοοί του ήταν θυμωμένοι, αμίλητοι και χωρίς χαμόγελο.

    Ο Σουλτάνος απεφάνθη : όλα καλά, θα πληρώσουν τον φόρο.

    Όλοι πλήρωσαν και άρχισε αμέσως η κατασκευή των νέων πολεμικών όπλων, που του έδωσε ένα σαφές και ισχυρό προβάδισμα έναντι των στρατών των γειτόνων.

    Όλα πήγαιναν πολύ καλά, ο Σουλτάνος ήταν ευχαριστημένος και ο λαός αμίλητος, αλλά με πίστη στο πρόσωπό του. Ύστερα από καιρό, αποφάσισε να βάλει ένα καινούργιο φόρο για την αναδιοργάνωση της δημόσιας διοίκησης που ήταν διαλυμένη και ορισμένοι ιστορικοί της εποχής, επιμένουν πως ήταν και διεφθαρμένη.  Μετά τα τυπικά με τους συμβούλους του, έστειλε τους δικούς του ανθρώπους να μετρήσουν τις αντιδράσεις του λαού, οι οποίοι γυρίζοντας του είπαν τα γνωστά : οι υπήκοοί του είναι αγανακτισμένοι, σκυθρωποί και αμίλητοι.

    Ο Σουλτάνος είπε:  όλα καλά, θα πληρώσουν τον φόρο.

    Έγινε και η αναδιοργάνωση της δημόσιας διοίκησης και μετά από μεγάλο χρονικό διάστημα ο Σουλτάνος αποφάσισε, να βάλει ένα νέο φόρο για να ενισχύσει το ταμείο του κράτους. Τον νέο φόρο οι σύμβουλοί του τον βρήκαν πολύ καλό και απαραίτητο, γιατί περίμεναν να πάρουν και αυτοί κάποια αύξηση στο μισθό τους, ίσως και ένα-δύο επιδόματα.

    Μετά τα τυπικά, έστειλε τους δικούς του ανθρώπους να μετρήσουν τις αντιδράσεις.

    Όταν γύρισαν του είπαν ότι αυτό που αντίκρισαν δεν είχε προηγούμενο: Οι άνθρωποι ήταν χαρούμενοι, συζητούσαν ζωηρά μεταξύ τους για διάφορα θέματα, αλλά όχι για τον νέο φόρο, στις γειτονιές έστηναν ψησταριές, έπιναν κρασί, τραγουδούσαν, χόρευαν και χαιρόντουσαν την ζωή τους.

    Ο  Σουλτάνος είπε: τους άτιμους, δεν πρόκειται να πληρώσουν δεκάρα.

    Το γεγονός αυτό, βρίσκει αντιστοιχία στα όσα συμβαίνουν σήμερα στη χώρα. Και ενισχύεται από τα δισεκατομμύρια ευρώ που χρωστούν οι πολίτες στην εφορία. Δυστυχώς δεν πληρώνουν, μάλλον γιατί δεν έχουν.

    ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΝΠΟΚΟΒΟΣ, εκπρόσωπος του wif.gr

    Posted in ΙΣΤΟΡΙΑ

    Παγκοσμιοποίηση και… Παγκοσμιοποίηση

    24 Ιουνίου 2013 // Δεν επιτρέπεται σχολιασμός στο Παγκοσμιοποίηση και… Παγκοσμιοποίηση

     

    Το καραβάκι της Ιστορίας

    Είναι τελικά η τέχνη πυλώνας της παγκοσμιοποίησης; Φυσικά, είναι τεχνικός πυλώνας όπως η οικονομία, αλλά αν μιλήσουμε ευρύτερα για “πολιτισμό” θα έλεγα ότι αυτός είναι ο στόχος της παγκοσμιοποίησης, ενώ η οικονομία και το “δημοκρατικό” κράτος είναι τα μέσα για την επίτευξη του στόχου.

    Για να διαβάσετε το άρθρο, κάντε “κλικ” στον παρακάτω σύνδεσμο:

    http://wp.me/p24fLV-mr

    23.06.2013

    Στέργιος Ζυγούρας

    Posted in ΔΙΑΝΟΗΣΗ, ΙΣΤΟΡΙΑ

    Το καραβάκι της Ιστορίας

    4 Ιουνίου 2013 // 5.300 Comments »

    “Πάντες δε οι λοιποί Έλληνες να απομακρυνθούν της συναναστροφής του, και να τον στοχασθούν ως εχθρόν” (από τον πολιτικό αφορισμό του Καραϊσκάκη)

    Γ. ΚαραϊσκάκηςΣε νοηματική συνέχεια της προηγούμενης ανάρτησης παραθέτουμε ορισμένα στοιχεία της “Δίκης του Καραϊσκάκη”, προκειμένου να δείξουμε τι σήμαινε το πολιτικό κράτος που επαγγελόταν ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος, αυτό δηλαδή που βαφτίστηκε “νεωτερικό, προοδευτικό, σύγχρονο, μοντέρνο”, το “μη δεσποτικό”, το “κράτος δικαίου”, αυτό που ήθελε να ορίσει πλήρως το ήθος μέσα από την νομική οδό. Φυσικά, εδώ έχουμε να κάνουμε με μια πρόχειρη και βιαστική εφαρμογή, αφού την “δίκη” καθόριζε η πρώτη δόση του δανείου, ενός δανείου που αναμενόταν από στιγμή σε στιγμή, ενός δανείου του οποίου η νόμιμη παραλαβή ήταν ρευστή και ασαφής. Η κυβέρνηση Πετρόμπεη αν και το είχε προσυπογράψει, στη συνέχεια το αποκήρυξε και προσπάθησε και να το σταματήσει. Η κυβέρνηση Γ. Κουντουριώτη είχε προκύψει προ τριμήνου μέσα από ανώμαλες συνθήκες και συνυπήρχε με την νόμιμη κυβέρνηση Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη. Προφανής στόχος της ανωμαλίας ήταν η νομιμοποίηση της παραλαβής του δανείου.Ένας τρίτος, ενωτικός πόλος που είχε εμφανιστεί προ διμήνου, απείλησε να ανατρέψει τα πάντα, αφού οι δυο κύριοι απεσταλμένοι της Επιτροπής του Λονδίνου, Byron καιStanhope, είχαν προσχωρήσει σ’ αυτόν, βλέποντας ότι το δάνειο ερχόταν να νομιμοποιήσει την εξουσία της πλευράς Μαυροκορδάτου-Κουντουριώτη και να δημιουργήσει εμφύλιο πόλεμο. Τι φόβισε ιδιαίτερα την παράταξη Μαυροκορδάτου; το όνομα “Οδυσσέας Ανδρούτσος” το οποίο αν ενωνόταν με τους δυο Άγγλους απεσταλμένους του δανείου και πλαισιωνόταν από άλλα πρόσωπα που βρίσκονταν τυπικά εκτός του κυβερνητικού διδύμου “Πετρόμπεης-Κολοκοτρώνης”, τότε η παραλαβή του δανείου προς επίτευξη του νεωτερικού έθνους-κράτους ήταν απολύτως καταδικασμένη.

    Α. ΜαυροκορδάτοςΤην κρίσιμη στιγμή λοιπόν επινοήθηκε από τον Μαυροκορδάτο η “δίκη του Καραϊσκάκη”. Η αφορμή δόθηκε από ένα περιστατικό χειροδικίας στο Αιτωλικό μεταξύ ντόπιων και απεσταλμένων του Καραϊσκάκη, στο οποίο απάντησε ο Καραϊσκάκης με εισβολή στο Βασιλάδι και σύλληψη δυο προκρίτων του Μεσολογγίου. Όμως η δίωξη ήταν προσχεδιασμένη. Με ψευδή στοιχεία έπρεπε να φανεί ένοχος ο Καραϊσκάκης στα μάτια του Βύρωνα, προκειμένου να μην προσχωρήσει ο τελευταίος στο Συνέδριο που οργάνωνε ο Ανδρούτσος στα Σάλωνα. Έτσι, o λόρδος Byron θα παραλάβει γράμμα του Μαυροκορδάτου (το διασώζει ο φίλος του Βύρωνα, Pietro Gamba), για να “πληροφορηθεί” ότι ένας φουστανελάς που βρίσκεται δίπλα του, ο Κωνσταντίνος Βουλπιώτης, είναι ύποπτος εσχάτης προδοσίας. Ο Μαυροκορδάτος καλεί τον Byron να συμμετάσχει στην σύλληψη του Βουλπιώτη, που θα αποτελέσει τον βασικό μάρτυρα κατηγορίας, αφού πάνω του θα “βρεθούν” αποδείξεις της “προδοσίας” του Καραϊσκάκη. Με τον τρόπο αυτό, ο “ολίγον άτακτος” ποιητής αφ’ ενός θα θορυβηθεί και θα κατανοήσει ότι κινδυνεύει, αφ’ ετέρου θα καθυστερήσει την αναχώρησή του για τα Σάλωνα, από τρίτου θα εμπεδώσει ότι η Διοίκηση Κουντουριώτη και μόνον αυτή είναι άξια της παραλαβής του δανείου, ενώ οι πλέον άξιοι φουστανελάδες είναι πάντα ύποπτοι εθνικής προδοσίας.

    ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΧΡΝΙΚΑ 12-4-1824Δεν θα σταθούμε εδώ στο μεγάλο θέμα της δίωξης και καταδίκης του Καραϊσκάκη. Αφού υπογραμμίσουμε ότι χρειάστηκαν τρεις διαδοχικές καταθέσεις του -με το ζόρι- ψευδομάρτυρα Βουλπιώτη μέχρι να λάβει το δικαστήριο (τυπικώς στρατοδικείο) μια στοιχειώδη απόδειξη ενοχής του Καραϊσκάκη (κεντρικός ήταν ο ρόλος του μητροπολίτη Πορφύριου), θα παρακάμψουμε το πληθωρικό κατηγορητήριο, την νομική διαδικασία, το ζουμερό παρασκήνιο και τα πραγματικά αίτια της δίκης. Θα παρακάμψουμε την διαλυτική και αντεπαναστατική δράση του Μαυροκορδάτου, που συντελούσε τα μέγιστα και στην δημιουργία ενός κράτους διαφθοράς (εκτός των ευνοούμενων του Μαυροκορδάτου στρατιωτικών και ο Βουλπιώτης θα αμειφθεί με αξιώματα, τα οποία μάλιστα θα παρουσιαστούν από τον τύπο ως αυτοτιμωρία). Θα παραθέσουμε μόνον την εξαιρετικά αταίριαστη με το σκεπτικό απόφαση, η οποία μετά λίγες μέρες δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα που νωρίτερα είχε σχεδόν προαναγγείλει την ενοχή του Καραϊσκάκη, τα “Ελληνικά Χρονικά“. Την εφημερίδα που εξουσίαζε ο Μαυροκορδάτος, αν και την έστησε ο συνταγματάρχης Leicester Stanhope στην βάση της ελευθεροτυπίας και των αρχών της Ελληνικής Επιτροπής του Λονδίνου, που, αφελώς, πίστευε ότι θα εφαρμόζονταν. Αρκεί και μόνον η ανάγνωση της απόφασης για να φανεί όχι μόνον ο τραγέλαφος του μαυροκορδάτειου νόμου (η αναφορά στον Βαρνακιώτη βγάζει μάτι), αλλά κυρίως, ο πολιτικός της χαρακτήρας, στην περίπτωση αυτή, η δυνατότητα που αναζητούσε το έξωθεν προωθούμενο κράτος να κάνει αυτό για το οποίο κατηγορούσε την άλλη πλευρά: να προβαίνει σε αφορισμούς, ορίζοντας μάλιστα έμμεσα και το χριστιανικό ήθος! Η αντιστροφή των πραγμάτων σε όλο της το μεγαλείο.

    Όσοι λοιπόν επιμένουν ότι ο “αφορισμός” του Πατριάρχη Γρηγόριου ήταν τύποις και ουσία “αφορισμός”, όσοι επιμένουν να μην βλέπουν ότι η αποκήρυξη του Γρηγόριου Ε’ έσωσε την ζωή χιλιάδων Ελλήνων και ότι ο απαγχονισμός του οφειλόταν στην επαναστατική του δραστηριότητα, ας διαβάσουν και την “απόφαση της δίκης” -ουσιαστικά δίωξης εναντίον του Καραϊσκάκη- δημοσιευμένης στον τύπο. Όσοι πάλι επιμένουν να ζητούν άρση του θρησκευτικού αφορισμού, ας αναλογιστούν ότι ο πατριαρχικοσυνοδικός “αφορισμός” του 1821 δεν χρειάζεται να αρθεί, αφούουδέποτε έγινε. Δεν υπάρχει αποκοπή από το σώμα της Εκκλησίας με απόφαση που παίρνεται δια της βίας και χωρίς κλήση σε απολογία. Ο μαυροκορδατικός αφορισμός όμως του 1824 για τον Καραϊσκάκη έγινε (έντεχνα στρεβλώνει ο Τρικούπης τα γενόμενα, αποκρύπτοντας τον πρωταγωνιστικό ρόλο του Μαυροκορδάτου) και ουδέποτε έχει αρθεί (όπως ήρθη η στέρηση των πολιτικών δικαιωμάτων του Δ. Υψηλάντη το 1827 που είχε προκαλέσει ο Α. Μαυροκορδάτος το 1826).

    Προσωρινή Διοίκησις της Ελλάδος

    Προκήρυξις των εγκλημάτων του Καραϊσκάκη

    Προς τους στρατιωτικούς και πολιτικούς αρχηγούς της Δυτικής Ελλάδος, και προς πάντας τους Έλληνας.

    Ο Γεώργιος Καραϊσκάκης, επειδή απαρχής ευρέθη σύντροφος των αρμάτων εις τον ιερόν υπέρ της ελευθερίας αγώνα, η Πατρίς τον ετίμησε με αξιώματα. Πώς εφέρθη έως εις την εκστρατείαν του Σκόνδρα, είναι γνωστόν εις όλους· μ’ όλον τούτο η Πατρίς παρέβλεψε τα σφάλματά του, δια να τον τραβίξη εις μεταμέλειαν· ήλθεν εις τας δύω χώρας επί προφάσει της ασθενείας του, και τον υπεδέχθησαν φιλοφρόνως· αλλ’ αυτός δεν εφέρθη ως Πατριώτης, και ως χριστιανός· αυθαδίασε να πιάση άρματα εναντίον της Πατρίδος· έκαμεν εκστρατείαν εναντίον του Μεσολογγίου· έπιασε το φρούριον του Βασιλαδίου, διώξας εκείθεν την φρουράν· οι στρατιώται του έλαβον δύω εκ των Προκρίτων της πόλεως ως αιχμαλώτους, από τους οφθαλμούς της Διοικήσεως, και έφεραν τούτους προς αυτόν την νύκτα, ευρισκόμενον εις το Ανατολικόν· εξηγήθη δε και εις πολλούς ότι θέλει εμβάσει Τούρκους εις την Πατρίδα.

    Δια ταύτα

    Υποπτευθείσα η Διοίκησις, έλαβε τα ανήκοντα μέτρα, και διώρισεν επιτροπήν τόπον επέχουσαν στρατιωτικού Δικαστηρίου, συνθεμένην από στρατηγούς και χιλιάρχους, οίτινες εξετάσαντες αυτόν τε, και όλα τα αίτια, τα οποία καθ’ ημέραν ηύξαναν τας υποψίας εναντίον του

    Ευρήκαν

    Ότι ο Καραϊσκάκης είχε κρυφήν ανταπόκρισιν με τους εχθρούς της πίστεως και της Πατρίδος·

    Ότι από τον Ομέρ-πασάν εζήτησε μπουγιουρτί δια να γένη καπιτάνος των Αγράφων·

    Ότι υπέσχετο εις τον εχθρόν να πιάση την Τατάραιναν με χιλίους στρατιώτας, και εσυμβούλευσε να εύγη ο αποστάτης Βαρνακιώτης με χιλίους εις το Ξηρόμερον·

    Ότι υπέσχετο εις τον εχθρόν να τραβίξη προς εαυτόν στρατηγούς, και χιλιάρχους Έλληνας εναντίον της Πατρίδος·

    Ότι εν ω εγίνοντο αυτά εις Μεσολόγγιον, συγχρόνως ευγήκεν ο εχθρικός στόλος από Π. Πάτρας, και άραξεν εις το Βασιλάδι, και έγινε μυστική εκστρατεία Τουρκών από Καστέλια, και Ναύπακτον εναντίον του Μεσολογγίου, η οποία δεν ευδοκίμησε, διότι ολίγοι σταθεροί Έλληνες τους εκτύπησαν εις την Κακήν σκάλαν, και τους εγύρισαν οπίσω·

    Η επιτροπή έλαβε τέλος πάντων πολλά διδόμενα δια να γνωρίση αυτόν επίβουλον της Πατρίδος, και προδότην.

    Επειδή όμως η Πατρίς αγαπά τα τέκνα της, και μακροθυμεί δια να τα ελευθερώση από την απάτην, και να τα φέρη εις μετάνοιαν, να γνωρίσουν τα χριστιανικά χρέη των, απεφασίσθη παρά της διορισθείσης επιτροπής, τη συναινέσει όλων των παρευθρεθέντων αρχηγών των αρμάτων, και των πολιτικών, και εδόθη προσταγή προς τον αυτόν Καραϊσκάκην να αναχωρήση αμέσως απ’ εδώ, μ’ όλον οπού είναι και ασθενής, όστις και ανεχώρησε σήμερον.

    Αν μετανοήση αληθώς, και επιστρέψη εις τα χριστιανικά και Ελληνικά χρέη του, η Πατρίς θέλει λάβη την ευχαρίστησιν ότι τον εκέρδησεν, ει δ’ επιμείνη εις την κακίαν του, ας όψεται.

    Σεις δε, αδελφοί, ειδοποιείσθε δια του παρόντος, ότι ο Καραϊσκάκης είναι διωγμένος από την Πατρίδα, και δεν έχει καμμίαν εξουσίαν παρά της Διοικήσεως· μάλιστα εστερήθη όλων των βαθμών, και αξιωμάτων ως αμαρτήσας. Όσοι δε απατηθέντες ηκολούθησαν αυτόν, προσκαλούνται να γυρίσουν εις τα οπίσω, και να ενωθούν με τους αρχηγούς, τους υπερασπιστάς της Πατρίδος· πάντες δε οι λοιποί Έλληνες να απομακρυνθούν της συναναστροφής του, και να τον στοχασθούν ως εχθρόν, εν όσω να μετανοήση και να προσπέση εις το έλεος του έθνους, και ζητήση συγχώρισιν.

    Εν Ανατολικώ την 2 Απριλίου 1824

    Α. Μαυροκορδάτος

    Οι Στρατηγοί

    Νότης Μπότσαρης, Νικόλαος Στορνάρης, Γεώργιος Τζιώγκας, Δήμος Σκαλτζάς, Αλέξιος Βλαχόπουλος, Δημήτριος Μακρής, Γιαννάκης Γιολντάσης.

    Οι Χιλίαρχοι

    Γρηγόριος Λιακατάς, Αναγνώστης Καραγιάννης, Στάθης Κατζαρός

    Οι Καπιτάνοι

    Κωνσταντίνος Βλαχόπουλος, Γιαννάκης Σουλτάνης

    Πώς σχολίασε ο Ν. Κασομούλης (διόλου συμπαθής προς τον Καραϊσκάκη) ένα βασικό στοιχείο, την σχέση Βουλπιώτη-Μαυροκορδάτου: “Ηύρεν [ο Καραϊσκάκης] τον Βουλπιώτη εις το τραπέζι μετά των άλλων, και του είπεν: Φάγε, Βουλπιώτη, και συ, φάγε μαζί με τον Πρίντζιπα [Μαυροκορδάτο] και με τους Στρατηγούς, δια να θανατώσης τον Καραϊσκάκη. Αποτανθείς έπειτα εις τον Διευθυντήν [Μαυροκορδάτο], τον λέγει: Δεν εντρέπεσαι, εσύ καν να έχης εις το τραπέζι σου έναν ψεύστην και προδότην;

    Το καραβάκι της Ιστορίας

    Posted in ΙΣΤΟΡΙΑ

    Το καραβάκι της Ιστορίας

    // 3.646 Comments »

    Ο πολυσήμαντος ταύρος, η “Ευρωπαϊκή μοίρα της Ελλάδας” και η “κρυστάλλινη σοσιαλιστική θέση”

    The game is over. We need serious statistics

    Greece: reducing deficit, restoring growthΜε την δήλωση αυτή του Ζαν-Κλωντ Γιουνκέρ (Οκτώβριος 2009) αρχίσαμε να βιώνουμε αυτό που υπήρχε διάχυτο σε όλο το εννεάμηνο του έτους, αλλά και νωρίτερα. Κάτι στην Ελλάδα επρόκειτο να συμβεί. Μόνον ο κύριος “λεφτά υπάρχουν” κατόπιν εκλογών δήλωσε αιφνιδιασμένος. Συνεπώς, ο πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου και Πρόεδρος στο Eurogroup, εντυπωσιασμένος από την αλήθεια του άρτι αφιχθέντος δίδυμου ΓΑΠ-ΓιωΠ “κατάλαβε” πια ότι οι Έλληνες επί χρόνια κορόιδευαν τα “τίμια” κράτη μέλη και έτσι ξεκίνησε ένα ακόμα επεισόδιο διαρθρωτικών αλλαγών και ευρωπροσαρμογών για την χώρα των άνομων και των κλεφταρματολών.

    Άπειρο μελάνι χύθηκε από τότε, σε μια προσπάθεια ανάλυσης των αιτίων και διερεύνησης των προοπτικών, έξω από το λόμπι των επίσημων κρατικο-ιδιωτικών μμε, εννοείται. Συμφωνία φαίνεται να επήλθε ως προς ένα βασικό σύμπτωμα: η Ε.Ε. χρησιμοποιεί φασιστικές πρακτικές ολοένα και περισσότερο. Μεγάλος μέρος της κοινής γνώμης ασπάζεται το συμπέρασμα, ανεξάρτητα από το αν το τοποθετεί σε βάση γερμανοποίησης, παγκοσμιοποίησης, συστημικού καπιταλιστικού προβλήματος… Μεγάλο μέρος συμφωνεί ότι το “ευρωπαϊκό κεκτημένο” ως προς τις ανθρώπινες ελευθερίες, το κράτος δικαίου και πρόνοιας, έχει πάει περίπατο και η κατρακύλα συνεχίζεται. Σχετική συμφωνία δηλαδή φαίνεται ως προς το ότι η “οικονομική κρίση” αποτελεί το κατάλληλο πρόσχημα, η κρίση αυτή προκαλείται από εκείνους που ελέγχουν από το παρασκήνιο το πολιτικό προσκήνιο, που με την σειρά του έρχεται να “λύσει ένα πρόβλημα”, στην πραγματικότητα να εκτελέσει τις εντολές που του δίνονται.

    Εκεί που δείχνουν περισσότερο διχασμένες οι γνώμες είναι στο αν η ενωμένη Ευρώπη και ιδιαίτερα το κίνημα του δυτικού διαφωτισμού ήταν εξ αρχής ύπουλο, ήρθε δηλαδή ως αρνί που έκρυβε έναν λύκο. Αν το επίπεδο παραδοχής του φασισμού είναι δύσκολο για το μέσο επίπεδο του μορφωμένου ευρωπαίου, το επίπεδο αυτό μοιάζει αδύνατο για την συντριπτική πλειοψηφία. Προφανώς λοιπόν και δεν θα επιχειρήσουμε μια εξήγηση, όπως εξήγηση δεν μπορεί εύκολα να δοθεί και στην φασιστική πρακτική που φέρει δημοκρατικό άλλοθι. Παρατηρήσεις όμως μπορούν να γίνουν. Ερωτήματα μπορούν να εκφραστούν. Άλλωστε, και τυπικά, ως ευρωπαίοι πολίτες το δικαιούμαστε.

    Ας παραμερίσουμε προς το παρόν την πιθανότητα, το πρόβλημα να το δημιουργεί αυτός που εμφανίζεται ως η μοναδική και σωτήρια λύση. Ας ξεχάσουμε ότι σχεδόν τα μόνα κράτη χωρίς τεράστιο δημόσιο χρέος είναι αυτά στα οποία επικρατεί “αραβική άνοιξη”. Ας προσποιηθούμε τους ανεγκέφαλους σε διάφορα ζητήματα, άλλα “φυσιολογικά” κατά την κοινή ιστορία, όπως η δυνατότητα της ηττημένης στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο Γερμανίας να εξοπλιστεί και σε 20 χρόνια να απειλεί όλο τον πλανήτη, άλλα “εύλογα” όπως το ότι η Επανάσταση του 1821 ξέμεινε από χρήματα το 1823 και χρειάστηκε δανεισμό από φίλιες δυνάμεις και άλλα, που μόλις τώρα αρχίζουν να γίνονται γνωστά και κατανοητά, όπως το ότι η δραχμή ουδέποτε υπήρξε εθνικό νόμισμα της Ελλάδας, αφού τον μηχανισμό παραγωγής του ήλεγχε η Τράπεζα της Ελλάδος (πρώην Εθνική) που ανέκαθεν ήταν ιδιωτική Τράπεζα (κάτι αντίστοιχο γινόταν στο ίδιο περίπου διάστημα με το δολάριο των ΗΠΑ και την στερλίνα της Βρετανίας).

    Τα ερωτήματα και οι αντιφάσεις. Οι τεχνικές αντίδρασης

    Παραμερίζοντας τις δεκάδες αντιφάσεις που έχουμε αφομοιώσει ως διδακτέα ύλη, τι διαπιστώνουμε; Ότι ένα αόρατο σύστημα προσπαθεί μέσα από την ορατή Κομισιόν, την Ε.Κ.Τ., το Δ.Ν.Τ. και τον πάσης φύσεως Τύπο να μας πείσει για τις ευθύνες μας και για την ουδετερότητα των “αγορών”. Ότι την ευθύνη μιας κακής οικονομίας την έχουν οι πολίτες που ξοδεύουν περισσότερα από όσα παράγουν, που έχουν ένα πελατειακό κράτος, που φοροδιαφεύγουν, που -ως δημόσιοι υπάλληλοι- είναι διεφθαρμένοι, επίορκοι και κοπανατζήδες (ή ύποπτοι). Όπως δηλαδή ο Καντάφι και ο Μουμπάρακ ανακηρύχθηκαν ξαφνικά “δικτάτορες”, ο Άσαντ “σφαγέας”, ο Σαντάμ απειλούσε το Ισραήλ με πυρηνικά, όπως (περίπου) ο Καποδίστριας διαγνώσθηκε “τύραννος”, ο Κολοκοτρώνης είχε καταθέσεις στη Ζάκυνθο, οι υπεύθυνοι της μικρασιατικής καταστροφής ήταν έξι (6), ο εμφύλιος 1945-49 προκλήθηκε από Έλληνες αριστερούς που κινήθηκαν εναντίον δεξιών Ελλήνων, όπως δηλαδή λέμε ότι η Ελλάδα στην ΕΟΚ θα έχει σύνορα ευρωπαϊκά, ισότιμη συμμετοχή και ισοδύναμη ψήφο σε μια ισχυρή οικογένεια ελεύθερων, ανεξάρτητων και δημοκρατικών λαών, όπως λέμε ότι το ΠΑΣΟΚ του 1981 θα βγάλει την Ελλάδα από την ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ, όπως λέμε οι Έλληνες φταίνε που έπαιξαν στο Χρηματιστήριο, όπως λέμε ότι το 1999 η Ελλάδα μπήκε στο ευρώ με το σπαθί της εκπληρώνοντας όλα τα κριτήρια του Μάαστριχτ, όπως λέμε ότι οι Έλληνες φταίνε για τον υπερδανεισμό, το ρήμαγμα της εντόπιας οικονομίας και την μη αξιοποίηση του απίστευτου εγχώριου πλούτου, όπως λέμε ότι αφού ούτε η τρόικα μπορεί να καταπολεμήσει την φοροδιαφυγή, ας καταργηθεί το τραπεζικό απόρρητο και τα μετρητά, όπως καταργήθηκε το όποιο κράτος δικαίου και πρόνοιας υπήρχε, όπως καταργείται το δημόσιο νερό και η ενέργεια … Δημοκρατικά όμως, όπως πάντα. Όπως λέει σήμερα η Κομισιόν ότι η Ελλάδα δεν δικαιούται να διαμαρτύρεται, αφού μπήκε στο ευρώ με πλαστά στοιχεία, όπως -μόλις σήμερα- η ΕΚΤ “διαπίστωσε” την έλλειψη προσώπων στα χαρτονομίσματα του Ευρώ και γι’ αυτό σπεύδει να την “καλύψει”.

    Οι δημοσιογράφοι το είπαν καθαρά: καμιά σχέση δεν είχε το μνημόνιο με τον τρόπο υπολογισμού του ελλείμματος. Η Ζωή Γεωργαντά κινήθηκε από ίδιον όφελος, μόλις επισκιάστηκε στην ΕΛΣΤΑΤ από τον Ανδρέα Γεωργίου. Το ΕΛΙΑΜΕΠ το είπε καθαρά: έξω από την Ευρώπη θα μας φάει ο λύκος. Ό,τι έλεγε ο Καραμανλής το 74, ό,τι έλεγε η Μπενάκη από το 2005. Το ΕΛΙΑΜΕΠ και τμήμα του Ελληνικού Πανεπιστημίου το είπαν καθαρά: για όλα φταίνε οι Έλληνες που κουβαλάνε μέσα τους ολίγον από Καραϊσκάκη – Κολοκοτρώνη κι έτσι αντιστέκονται στους σημερινούς, τίμιους Μαυροκορδάτους. Έτσι είναι. Όποιος έχει τα χρηματικά μέσα, δημιουργεί και την αντζέντα, το πολύ πολύ κανένας καλός αντίλογος να φέρει την κουβέντα σε επίπεδο μερικού, σχετικού και τελικά, ουτοπικού συμβιβασμού. Για συζήτηση ούτε λόγος. Οι ύβρεις, οι συκοφαντίες και οι μονολεκτικοί χαρακτηρισμοί προς απάντηση, όταν τελειώνουν τα επιχειρήματα. Το μενού περιλαμβάνει εναντίον του αντιφρονούντα και τον νόμο-λάστιχο, αφού πολύ συχνά η δικαιοσύνη μόνον τυφλή δεν είναι.

    Το πρόβλημα δεν είναι ότι όλα αυτά και πόσα παρόμοια συμβαίνουν, το πρόβλημα είναι ότι μέσω της πλύσης εγκεφάλου και των συστηματικών ψεμάτων γίνονται πιστευτά. Γίνονται πιστευτά στην βάση της ελλιπούς πληροφόρησης (κυρίως ιστορικής), στην βάση της παραπληροφόρησης, στην βάση ελέγχου της παιδείας από το ίδιο, αόρατο σύστημα σε όλα τα δυτικά κράτη. Γίνεται πιστευτό ότι υπάρχει μόνιμη, αγαπητική πρόθεση των κυβερνήσεων να χρησιμοποιήσουν το χρήμα των “αγορών” επ’ αγαθώ των κοινωνιών. Γίνεται πιστευτό ότι τις προθέσεις των δημοκρατικώς εκλεγμένων κυβερνήσεων τις ελέγχει η λαϊκή βούληση και όχι το χρήμα. Γίνεται πιστευτό ότι μόνον με δάνεια μπορεί να ζήσει ένα κράτος, ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Γίνεται πιστευτό ότι δυο παγκόσμιες ιδεολογίες μάχονται συνεχώς για το καλό ή το κακό του κόσμου (φιλελευθερισμός-σοσιαλισμός). Το μόνο που δεν έχουμε ακούσει ακόμα είναι ότι η εξαθλίωση του τρίτου κόσμου οφείλεται στην τεχνική αδυναμία του δυτικού κόσμου να θρέψει την ανθρωπότητα, όχι υπό μορφή ελεημοσύνης βέβαια. Πού θα πάει όμως; Αν τελειώσουν τα άλλα “επιχειρήματα” θα το ακούσουμε κι αυτό.

    goodbye facesΑν προσέξει κάποιος, θα δει στην διάρκεια του χρόνου να επαναλαμβάνονται από πλευράς Ευρώπης δηλώσεις “αφέλειας” για ανάγκη διορθωτικής πορείας σε μείζονα θέματα. Οι δηλώσεις αυτές αντιφάσκουν κατάφωρα με τις (επίσης διαρκείς) δηλώσεις εξύμνησης των επιτευγμάτων της ενωμένης Ευρώπης. Από την μια πλευρά, “μείζονες διανοητές και ισχυροί πολιτικοί” σχεδιάζουν τo μεγαλειώδες, κοινό ευρωπαϊκό μέλλον, από την άλλη, εκλεγμένες μαριονέτες έρχονται να “διορθώσουν” το Μάαστριχτ, το ευρώ, να αναβαθμίσουν τα ανθρώπινα δικαιώματα… ακόμα και τα πρόσωπα στο χαρτονόμισμα του Ευρώ που… “ξεχάστηκαν” και χρειάστηκαν έρευνες για να διαπιστωθεί ότι οι άνθρωποι τείνουν να θυμούνται τα πρόσωπα περισσότερο από τις πύλες και τις γέφυρες! Σταθερά δηλαδή υποβαθμίζεται ο αντίλογος μέσω του θλιβερού λόγου. Γιατί να πρέπει κάποιος να εξηγήσει στον Μάριο Ντράγκι τι θα πει “πρόσωπο στο χαρτονόμισμα” και πώς αυτό χρησιμοποιήθηκε στα εθνικά κράτη; Γιατί πρέπει να τον ρωτήσει το προφανές: πώς έγινε και ξεχάστηκαν εκατοντάδες προσωπικότητες της Ευρώπης που προσέφεραν τα μέγιστα στην ανθρωπότητα; Να λοιπόν άλλη μια ένδειξη για το μη ανθρωποκεντρικό ευρωπαϊκό σύστημα που θέλει να επιβληθεί.

    Στην περίπτωση της Ελλάδας έμμεσα, αλλά σταθερά επαναλαμβάνεται η δήλωση του Βρετανού υπουργού εξωτερικών λόρδου του Castlereagh, που ήθελε να καταστήσει τους Έλληνες ένα “ξεπεσμένο, άψυχο έθνος”. Ή μήπως σημαίνει κάτι άλλο η διαρκής επίκληση του “μικρού” ελληνικού κράτους, που, αφού έγινε, χάρη στην βοήθεια της δύσης, “εθνικό”, άρα διπλά μικρό, στον 19ο αιώνα είχε την ανάγκη της εθνικής “Μεγάλης Ιδέας”, στον 20ο είχε την ανάγκη την “Ευρώπη”; Και πώς να μην ισχύουν όλα αυτά τα παράδοξα, όταν αυτός που μας τα διδάσκει, ταυτόχρονα διδάσκει ότι πριν ακόμα οι Έλληνες σχηματίσουν κράτος, είχαν την ανάγκη δανείων; Από την “ενδυνάμωση των δημοκρατικών θεσμών” του 1978, πήγαμε στο ευρώ του 2000 και στην “ανακάλυψη” των παραποιημένων στατιστικών του Σημίτη που… έδρασε “κατ’ εντολή των πολιτών”! Ναι, οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι του 1999 ήταν κουτόφραγκοι, δεν γνώριζαν τίποτα περί swaps και Goldman Sachs, δεν ήξεραν να μετράνε τα στατιστικά των κρατών που έμπαιναν στο ευρώ, ούτε γνώριζαν πόσο διογκωμένος ήταν ο τραπεζικός τομέας της Κύπρου… Όμως οι Έλληνες από την εποχή του Αλ. Υψηλάντη έχουν την ανάγκη προόδου, φωτισμού, εκσυγχρονισμού, εναρμονισμού, εκδυτικισμού, εκδημοκρατισμού, διαρθρωτικών αλλαγών και μεταρρυθμίσεωνπρος την κατεύθυνση των Ευρωπαίων! Μυστήριο, μα την αλήθεια! Μεγάλο μυστήριο!

    Η ευθύνη του ψηφοφόρου. Ο δημοκρατικός ευρωφασισμός

    Όταν έρχεται η ώρα των επώδυνων “αλλαγών”, περιέργως πώς, πάντα φταίει ο πολίτης, ενώ αν γίνει η παραμικρή προσπάθεια οργανωμένης διάδοσης της πραγματικότητας, τότε τα σουβλερά δόντια των εγχώριων διαχειριστών εμφανίζονται λαμπερά, η ιταμότητα, οι εκβιασμοί και τα διλήμματα κάνουν αδύνατο τον διάλογο, τεχνητοί εχθροί εφευρίσκονται, ενώ ο μηχανισμός περιθωριοποίησης, γελοιοποίησης, εξαφάνισης ανθρώπων και ιδεών, αναλαμβάνει το γνωστό του “δημοκρατικό” έργο. Ειδικά τα διλήμματα (π.χ. ναι ή όχι στο ευρώ;) είναι το αγαπημένο μέσο αποφυγής των ερωτημάτων. Εκεί οι μάσκες πέφτουν, καταρρέει πλήρως η “δημοκρατία” και ο ευρωπαϊκός ορθολογισμός που επικαλούνται. Τι σόι δημοκρατία είναι αυτή που, ουρλιάζοντας για το λόμπι της δραχμής, εκβιάζει την Βουλή να ψηφίσει εντός 24ώρου για τα μέγιστα, κομπάζοντας στην συνέχεια πως έχει “ευρύτατη πλειοψηφία και δημοκρατική νομιμοποίηση”; Γιατί η ψήφιση των μνημονίων είναι κατεπείγουσα, αλλά όχι η απόδειξη της αξιοπιστίας της ΕΛΣΤΑΤ; Γιατί η Κομισιόν εν μια νυκτί πίστεψε τον ΓΑΠ όταν επί δέκα χρόνια πίστευε τον Σημίτη και τον Καραμανλή; Γιατί έχει επιστημονική αξιοπιστία η μέθοδος Γεωργίου και όχι η μέθοδος Γεωργαντά; Γιατί η δημοσιογραφία των γνωστών μμε ταυτίζεται με τους Παπακωνσταντίνου – Γεωργίου; Γιατί δεν εξεγείρεται η ίδια δημοσιογραφία ως προς την ευρωπαϊκή παρέμβαση που υποδεικνύει το αλάθητο του Radermacher; Γιατί μια συνταγματικώς κατοχυρωμένη “ανεξάρτητη αρχή” αποδεικνύεται εξαρτημένη τόσο από την Ευρωπαϊκή, όσο και από την Ελληνική κυβέρνηση; κλπ κλπ κλπ Ένα μόνον θέμα αρκεί για να φανεί ότι ο δημοκρατικός ευρωμανδύας κρύβει ολοκληρωτικό περιεχόμενο. Ότι τόσο στα κράτη μέλη, όσο και στην Ευρωπαϊκή Ένωση δεν πηγάζει εξουσία από τον λαό, ούτε ασκείται υπέρ αυτού. Αυτή είναι η συνέχεια της Ευρώπης που εξεγέρθηκε κατά του παπικού αλάθητου και της μεσαιωνικής αυθεντίας; Αυτήν την Ευρώπη, που σέρνεται πίσω από το αλάθητο της Eurostat και του IMF, καλούνται οι Ευρωπαίοι να προσκυνήσουν;

    golden bull. stock, business and finance symbolΤο χειρότερο είναι, πως το μιζοθρεμένο εγχώριο σύστημα, για τα όποια δεινά τελικά παραδέχεται, προκλητικά αντιτείνει: ο λαός ψήφισε. Λες και υπήρξε ποτέ προεκλογικός διάλογος. Λες και υπάρχει μηχανισμός έκπτωσης μιας κυβέρνησης που κάνει μετεκλογικά τα αντίθετα από όσα προεκλογικά έλεγε. Λες και η ύπαρξη του νόμου συνεπάγεται την ισονομία. Λες και η πολυνομία είναι φυσικό φαινόμενο. Λες και ο έχων δικαίωμα ψήφου γνωρίζει τι είναι spread, πώς και πόσο δανείζεται η χώρα, λες και ο μέσος πολίτης γνωρίζει αυτά που αγνοούν (ή κάνουν πως αγνοούν) ακόμα και οι απόφοιτοι του London School of Economics. Λες και το δικαίωμα στην ψήφο μπορεί να αντισταθμίσει την δυνατότητα του παγκόσμιου οικονομικού καρτέλ (global financial governance επί το λογιότερον) να επηρεάζει την κοινή γνώμη, να ορίζει από το παρασκήνιο τους αρχηγούς των κομμάτων, την δημιουργία κομμάτων, τις κυβερνητικές πολιτικές, την ατζέντα των θεμάτων. Αλλά ξεχάσαμε… αυτά είναι συνωμοσιολογίες, που δεν έχουν θέση ούτε στον αγγελικό κόσμο του δυτικού κράτους δικαίου, ούτε στο κράτος των ταύρων και των αρκούδων που φιγουράρουν έξω από τα χρηματιστήρια.

    Και βέβαια, παραμένει το μεγάλο ερώτημα: αν η ενωμένη Ευρώπη είναι ένα αγαθό όραμα του 1950 που προγραμματίστηκε για την ειρήνη και την ωφέλεια των λαών, τότε πώς εξηγείται η διαρκής υπονομευτική πολιτική εναντίον των διαφορετικών πολιτισμών, πώς εξηγείται η επιθετική πολιτική, η πολιτική κατακερματισμού των κρατών και εθνών να συνοδεύει την πολιτική-οικονομική-νομισματική ένωση; Ας το αναλογιστεί αυτό ιδιαίτερα ο Έλληνας, που βλέπει σήμερα το σοσιαλιστικό κόμμα και το αριστερό του κυβερνητικό στήριγμα, να καταλογίζει στο φιλελεύθερο κόμμαευρωπαϊκή ανεπάρκεια. Και δυο τελευταία ερωτήματα: Πόσο μεγάλο ήταν το ιδεολογικό χάσμα που χώριζε από το 1974 τον φιλελεύθερο από τον σοσιαλιστικό χώρο; Πόσο, αλήθεια, οξυδερκή και οραματιστή μπορούμε να θεωρήσουμε τον Κωνσταντίνο Καραμανλή που -εκτός των άλλων- μετεπήδησε στην Προεδρία της Δημοκρατίας προκειμένου να εμποδίσει τον πρωθυπουργό Ανδρέα Παπανδρέου να βγάλει την Ελλάδα έξω από την ΕΟΚ;

    Posted in ΔΙΑΝΟΗΣΗ, ΙΣΤΟΡΙΑ

    Το καραβάκι της Ιστορίας

    27 Απριλίου 2013 // No Comments »

    “Σήμερον των Βαΐων ας φάγωμεν εις το τραπέζι τα ψάρια του γιαλού…” (Πατριάρχης Γρηγόριος Ε’)

    Η ιστορία και η ελληνική κοινή γνώμη παραμένει διχασμένη επί δύο αιώνες ως προς τον ρόλο του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κων/πόλεως στην Επανάσταση του 1821. Ας δούμε ένα μικρό απόσπασμα του λόγου που εκφώνησε ο Γεώργιος Τερτσέτης το Πάσχα του 1853 και ας θυμηθούμε πώς αντιμετωπίστηκε το θέμα των αφορισμών και της Αυτοκεφαλίας την τελευταία πενταετία από τα MME και ιδιαίτερα από το περίφημο “1821” του ΣΚΑΪ.

    Γεώργιος Τερτσέτης

    Γεώργιος Τερτσέτης

    “Ανήμερα της εορτής των Βαΐων, την Κυριακήν, φίλοι του έλεγαν και τον παρακαλούσαν, και άνδρες επίσημοι των πρεσβειών, να φύγη, να σωθή· τα μέτρα της οθωμανικής κυβερνήσεως εγίνοντο άγρια, ανήμερα, και καθένας ημπορούσε να προϊδή το μέλλον· τον παρακαλούσαν λοιπόν να φύγη, του επρόσφεραν και τα μέσα.

    Μη με παρακινείτε εις φυγήν, είπε εις τους φίλους· μη θέλετε να σωθώ· η ώρα της φυγής μου θα ήτον αρχή σφαγής, ώρα σπαθιού εις την Κωνσταντινούπολιν και την άλλην Χριστιανωσύνην· εύμορφο πράγμα θέλετε να κάμω, μεταμορφωμένος με καμμιά προβιά εις την πλάτην, να φεύγω εις τα καράβια, ή σφαλισμένος εις πρεσβείαν φιλικήν να ακούω εις τους δρόμους τα ορφανά του έθνους μου να σπαράττουν εις τα χέρια του δημίου. Είμαι Πατριάρχης δια να σώσω τον λαόν μου, όχι να τον ρίξω εις τα μαχαίρια της γιανιτζαριάς· ο θάνατός μου ίσως χρησιμεύσει περισσότερον παρ’ ό,τι εδυνόμουν ποτέ να φανταστώ πως θα ωφελήσει η ζωή μου. Οι ξένοι βασιλείς θα ταραχθούν εις την αδικίαν του θανάτου μου· δεν θα ιδούν ίσως με αδιαφορίαν υβρισμένη την πίστην τους εις το πρόσωπόν μου, και όπου είναι άνδρες αρμάτων Έλληνες θα πολεμήσουν με απελπισίαν πολέμου, που συχνά χαρίζει την νίκην, είμαι βέβαιος· κάμετε λοιπόν υπομονήν εις ό,τι μου συμβή.

    Απαγχονισμός του Πατριάρχη Γρηγόριου Ε'

    Απαγχονισμός του Πατριάρχη Γρηγόριου Ε’

    Σήμερον των Βαΐων ας φάγωμεν εις το τραπέζι τα ψάρια του γιαλού, και παρεμπρός, εντός ίσως της εβδομάδος, ας φάγουν και αυτά από ημάς. Όχι, δεν θα χρησιμεύσω εγώ περίγελως των ζώντων, και περπατώντας με διάκους και άρχοντας εις τους δρόμους της Οδησσού, της Επτανήσου ή της Αγκώνας να με δαχτυλοδείχνουν τα παιδιά: “ιδού ο φονιάς Πατριάρχης!”. Αν το έθνος μου σωθή και θριαμβεύση, θα μ’ αποζημιώση, ελπίζω, με θυμιάματα τιμής και επαίνου, επειδή έκαμα το χρέος μου. Τέταρτη φορά δεν θα αναιβώ πλέον εις τα μοναστήρια του Άθωνος, δεν το θέλω· χαίρετε, σπήλαια και κορυφαίς του ιερού βουνού· χαίρε, θαλάσσιον κύμα· χαίρε, Σπάρτη και Αθήνα, όπου ήθελα να συστήσω σχολεία επιστημών δια τους νέους της πατρίδος· χαίρε, γη της γεννήσεώς μου Δημητσάνα! Εγώ υπάγω όπου με καλεί, με βιάζει η γνώμη μου, η μεγάλη μοίρα του έθνους και ο ουράνιος Θεός, έφορος θείων και ανθρωπίνων πραγμάτων.

    Χρεωστώ εις έναν των ακροατών μου, τον σεβάσμιον Μάρκον Δραγουμην, την ομιλίαν του Πατριάρχου εις τους φίλους του· και η προφητεία της ομιλίας του αλήθευσε· ανήμερα της λαμπρής η γεροντική κεφαλή του, ο ζωηρός οφθλαμός του, που ένέπνεαν χαράν και πίστιν εις τους Χριστιανούς εμελάνιασαν από το αίμα πηγμένον εις το πρόσωπό του·…”

    Γεώργιος Τερτσέτης: Ομιλία περί του αοιδίμου Γρηγορίου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, 1853, σ. 36

    Posted in ΙΣΤΟΡΙΑ

    Του Ναυαρίνου η Ελλάς

    19 Οκτωβρίου 2012 // No Comments »

    Για να διαβάσετε το άρθρο,
    κάντε “κλικ” στον παρακάτω σύνδεσμο,

    Project 1821 – Γ’ Μέρος: Του Ναυαρίνου η Ελλάς

    Posted in ΙΣΤΟΡΙΑ

    Οι τρεις προϋποθέσεις “λειτουργίας” του Ελληνικού κράτους, που τέθηκαν πριν την ίδρυσή του.

    3 Οκτωβρίου 2012 // 707 Comments »

    Οι τρεις προϋποθέσεις “λειτουργίας” του Ελληνικού κράτους τέθηκαν πριν την ίδρυσή του:

    1. ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΕΞΑΡΤΗΣΗ
    2. ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΣ ΔΙΧΑΣΜΟΣ
    3. ΔΙΑΦΘΟΡΑ

    Μια ακόμα είναι η κοινοβουλευτική δημοκρατία, στην οποία το οικονομικό κατεστημένο (1η προϋπόθεση) στήνει ένα σκηνικό της αρεσκείας του, στο οποίο τα χαρτιά είναι προσημειωμένα, δηλαδή ο ψηφοφόρος επιλέγει από τις προεπιλογές που έκανε αυτός που κατέχει το χρήμα και το χρησιμοποιεί για να ανεβοκατεβάζει επιλογές (κομμάτων). Το χρησιμοποιεί επίσης για να χτίσει πυραμιδικά την 3η προϋπόθεση (λαδώνεται ο υπουργός, αν αρνηθεί, αποπέμπεται επειδή δεν είναι διαχειρίσιμος και αυτή η κατάσταση, λόγω της δομής της δημόσιας διοίκησης φτάνει μέχρι τον πολίτη που έχει πιθανότητες: α) να λαδώσει, β) να μην γίνει η δουλειά του, γ) να καταγγείλει ότι εκβιάζεται να λαδώσει, οπότε δεν θα βγάλει ποτέ άκρη, ίσως και θα βρεθεί κατηγορούμενος. Όλα τα προηγούμενα, μαζί με τις “προβοκάτσιες” κάθε είδους (που λέει και το ΚΚΕ) δημιουργούν και συντηρούν τη 2η προϋπόθεση. Διχασμοί: από “συνταγματικούς”-“καποδιστριακούς”, από “δημοτικιστές”-“καθαρεύοντες”, από βασιλικούς-βενιζελικούς, από κομμουνιστές-εθνικόφρονες, μέχρι “Ν.Δ.”-“ΠΑΣΟΚ” (νωρίτερα είχαμε ενωτικούς-ανθενωτικούς, “Έλληνες”-“Ρωμιούς”, σήμερα στήνεται το “φασιστικό”-“αντιφασιστικό μέτωπο”). Τέλος η κοινοβουλευτική δημοκρατία είναι το άλοθι του οικονομικού φασισμού που πραγματικά διοικεί από το παρασκήνιο, αφού όλα χρεώνονται στην “ελεύθερη βούληση” του πολίτη. Ενός πολίτη που βαυκαλίζεται ότι συναποφασίζει, όταν ο αντιπρόσωπός του δεν ξέρει ή δεν του επιτρέπεται να έχει άποψη για το δαιδαλώδες οικονομικό-νομικό σύστημα το οποίο με την ψήφο του νομιμοποιεί, αυτό που στρέφεται εναντίον του “πολίτη”.
    Η κοινοβουλευτική δημοκρατία δεν αποτελεί τέταρτη προϋπόθεση. Μπαίνει πακέτο με την 1η (εξ ου και το σύνταγμα του 1821 και η αναζήτηση δανείων, εξ ου και τα κωλοτριψίματα στην εθνοσυνέλευση του Άστρους το 1823). Η μοναρχική περίοδος (1833-1843) αποτελεί μια εξαίρετη ευκαιρία να δούμε πόσο αυθόρμητοι ήταν οι φανατικοι “Συνταγματικοί” της περιόδου 1821-1832. Γιατί επεβλήθη η μοναρχία; Μα για να καταπιεί κάποιος την “ευρυθμία” που θα αντικαθιστούσε το διοικητικό χάος 1821-1828 και 1831-1832 που φρόντισαν να δημιουργήσουν τα δάνεια και ο διεθνής αντιχριστιανικός μηχανισμός. Μέσα στην ευρυθμία αυτή και απόντος του ανήλικου μονάρχη, η πλειοψηφία της αντιβασιλείας επέβαλε την πολυπόθητη απόσχιση των χριστιανών του εθνικού μας κράτους (κυρίως Ελλήνων και Αρβανιτών) από το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Στόχος δηλαδή ήταν ο εγκλωβισμός του Χριστιανισμού, αφού η Επανάσταση του 1821 απειλούσε να αναστήσει τον οικουμενικό χαρακτήρα του που χάθηκε από τον πόλεμο 10 και πλέον αιώνων εναντίον του.
    Ούτε η συστηματική μέθοδος “προπαγάνδας-συκοφαντίας-εξόντωσης” αποτελεί προϋπόθεση, αν και αναγνωρίζεται ως σταθερό μέσο επιβολής μιας άποψης στο πλήθος.
    Αν τα παραπάνω είναι σωστά, ακόμα κι αν δεν είναι πλήρη, εξηγείται και η μανία στη σημερινή εμπέδωση του ενοχικού συνδρόμου “όλοι μαζί τα φάγαμε”, εξηγείται και ο οχετός διαβολής και συκοφαντίας εναντίον των Ελλήνων (τεμπέληδες, απατεώνες κλπ), αφού τα μέσα ελέγχονται από τα ίδια οικονομικά κέντρα και έτσι έχουμε μια ακόμα ισχυρότατη ένδειξη ότι η πτώση της δικτατορίας, η είσοδος στην ΕΟΚ και οι “σοσιαλισμοί” που ζήσαμε ήταν τμήμα ενός καλά οργανωμένου σχεδίου για την υποδούλωση του Έλληνα. Αν επίσης δεχθούμε ότι δεν δέχεται μόνον ο Έλληνας επίθεση, θέμα χρόνου είναι μετά τον ευρωπαϊκό νότο και ο βοράς και ο υπόλοιπος δυτικός κόσμος, τότε, όπως δείχνουν τα πράγματα, ο Έλληνας αποτελεί ακόμα και σήμερα (ναι !) μια παγκόσμια δύναμη, αφού καταναλώνεται τόση ενέργεια για να εξαφανιστεί ή να παταχθεί.

    Posted in ΙΣΤΟΡΙΑ, Χωρίς Κατηγορία

    ΤΟ ΚΑΡΑΒΑΚΙ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

    22 Ιουνίου 2012 // 3.166 Comments »

    Κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας χωρίς Εθνική Παιδεία

    Σαν τι πράμα να ‘ν το “Έθνος”; Ένας δεύτερος, εκλεγμένος (μετά τον Γ.Α.Π.) Πρωθυπουργός ορκίζεται να τηρεί το Σύνταγμα και τους Νόμους, ένας ακόμα υπουργός αναλαμβάνει τον τομέα της ΠΑΙΔΕΙΑΣ (μετά τη Διαμαντοπούλου) και μάλιστα σε ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ “ΕΘΝΙΚΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ”.

    Αποτέλεσμα: φεύγει το “δια βίου μάθησης” από τον τίτλο του υπουργείου, διευρύνεται το υπουργείο με τους τομείς “πολιτισμού” και “αθλητισμού”, αλλά η παιδεία παραμένει μη εθνική (a la GAP). Τι χρειάζεται άλλωστε “εθνική παιδεία”, αφού ούτε το Σύνταγμα ισχύει, ούτε σωτηρία θα έχουμε; Ποιο έθνος να σωθεί;

    Πού θα συνεχίσετε ν’ ακούτε τον επιθετικό προσδιορισμό “εθνικός-εθνική-εθνικό” από κυβερνητικά χείλη; Όταν πρόκειται να πληρωθούν “φόροι”, “τέλη”, “εισφορές” … Τότε θα ακούτε για “ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΑΓΚΗ”.

    Όσο για το “Θρησκευμάτων” παραμένει τυπικά, ήδη όμως έχει αρχίσει (χάριν συντομίας) να παραλείπεται στην ονομασία του.

    Κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας χωρίς Εθνική Παιδεία και (προφανώς) χωρίς Θρησκεύματα

    Πρωθυπουργός: Αντώνης Σαμαράς

    Υπουργός: Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος

    Εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Γ.Α.Π. (ή μήπως δεν τον χάραξε αυτός;)

    Σιγά ρε παιδιά εσείς σε ΔΟΕ, ΟΛΜΕ,  ΠΟΣΔΕΠ, ΠΟΕΣΥ, ένας – ένας, μη σπρώχνεστε, όλοι θα διαμαρτυρηθείτε.

    Posted in ΔΙΑΝΟΗΣΗ, ΙΣΤΟΡΙΑ

    Το καραβάκι της Ιστορίας

    15 Ιουνίου 2012 // 4.893 Comments »

    Ψηφίζουμε νηφάλια στην δημοκρατική Ευρώπη του φασισμού

    Η Ευρώπη πέταξε τη μάσκα της δημοκρατίας και των ανθρώπινων δικαιωμάτων, πέταξε τον Λοκ, τον Μοντεσκιέ, τον Ρουσώ στα σκουπίδια. Φάρος και οδηγός της είναι μόνον ο Καρλομάγνος και αυτό πλέον το διατυμπανίζει. Επί δύο μήνες επιστράτευσε τους μηχανισμούς της, επιστράτευσε λυτούς και δεμένους, παντός χρώματος πολιτικούς της σε μια -μοναδική στην ιστορία- φασιστική επέμβαση, προκειμένου να επηρεάσει το αποτέλεσμα των ελληνικών εκλογών. Το “δόγμα του σοκ” υιοθετείται πλήρως από Ε.Κ.Τ., Δ.Ν.Τ., Κομισιόν, Πρόεδρο και Βουλή της Ευρωπαϊκής Ένωσης που τρομοκρατούν προς κάθε κατεύθυνση. Τα μέσα άλλαξαν: περάσαμε από τα tanks στις banks. Η πρόσφατη παρουσία του νέου Γάλλου Προέδρου στην ελληνική τηλεόραση ήταν ενδεικτική για τον υπαλληλικό ρόλο αμφοτέρων, δηλωτική για το προσχεδιασμένο της πτώχευσης που θα πλήξει όσους το φασιστικό σύστημα επιλέξει.

    Ψηφίστε ό,τι θέλετε, αρκεί να συμφωνεί με αυτό που θέλουμε”. Αρκεί να τηρηθεί το απάνθρωπο μνημόνιο, που όχι μόνον πραγματοποιεί τα αντίθετα από όσα υπόσχεται, αλλά θεμελιώθηκε πάνω στο απόλυτο ψεύδος, στην πλήρη εξαπάτηση των πολιτών, στο κοινοβουλευτικό πραξικόπημα, στην απόλυτη έκπτωση των θεσμών που λειτουργούσαν (όσο λειτουργούσαν), μη εξαιρουμένου του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας. Δημοκρατία κατά τη σημερινή Ευρώπη είναι εκείνο το πολίτευμα, στο οποίο ο “κυρίαρχος λαός” έχει δικαίωμα επικύρωσης των εναντίον του εγκλημάτων. Κι αφού το πολίτευμα δεν είναι “ελέω Θεού”, αλλά στήνεται κάλπη, εννοείται επίσης ότι ο λαός είναι “κυρίαρχος” στην πολύπλευρη “ενημέρωση” του ενός. Εννοείται ότι προσέρχεται να αποφασίσει, βάσει τρομο-διλημμάτων, κατασκευασμένων συνθημάτων και τριτευόντων θεμάτων (από το ογκώδες μνημόνιο πόσα γνωρίζουμε;). Δημοκρατία λοιπόν για την Ευρώπη σημαίνει “ευθύνες για όσα συμβαίνουν στους πολίτες”, “μίζες και ασυλία για τους εκλεγμένους πολιτικούς”! Η ταύτιση των Ευρωπαίων με τα δυο ελληνικά κόμματα εξουσίας εξήγησε ως ένα βαθμό και τον εγχώριο φασισμό των δυο τελευταίων δεκαετιών.

    Ενώ από το 1821 εμπεδώνουμε πόσο αδύναμοι είμαστε, πόση ανάγκη χρημάτων και εκσυγχρονισμού έχει ο ελληνικός πολιτισμός, εντελώς “ξαφνικά, απρόσμενα και αναπάντεχα” την τελευταία δεκαετία ξαναγράφεται η (λειψή) ιστορία μας επί το ευρωπαϊκότερον, το μουσουλμανικότερον, το αυτοκρατορικότερον, το διεθνιστικότερον. Ο συνωστισμός των τούρκικων σήριαλ στην “πολύπλευρη” ενημέρωση είναι προφανώς συμπτωματικός. Εξίσου “ξαφνικά”, εκτός των PIGS, “πρόβλημα χρέους” παρουσίασε και η Κύπρος. Το διαπίστωσε η Moody’s, η οποία προφανώς διαπίστωσε ότι το χρέος της Βρετανίας, της Γαλλίας, της Γερμανίας, δεν συνορεύει με το οικόπεδο Λεβιάθαν. Ενώ το θέμα “Ιραν” ήταν έτοιμο να σκάσει, ξαφνικά προέκυψε “πρόβλημα δημοκρατίας” στη Συρία. Κάτι προβλήματα δικτατόρων σε Αίγυπτο και Λιβύη “τακτοποιήθηκαν”. Τι μένει; Το “πρόβλημα” της Ελλάδας, που ίσως να λυθεί με τη “μέθοδο Γιουγκοσλαβίας”. Το “Δουβλίνο 2” άνοιξε τα σύνορα, τώρα πρέπει να προστατευτούν οι μετανάστες από τη “ρατσιστική βία” των Ελλήνων. Όσο για τους μουσουλμάνους της Θράκης…

    Θα προσέλθουμε λοιπόν στην κάλπη με άξονα το φόβο, με θέμα τα χαστούκια, τα τσεκούρια και τις μολότωφ ή θα προσπαθήσουμε να αποκρυπτογραφήσουμε όσα συμβαίνουν; Η Ευρωπαϊκή Ένωση βρίσκεται υπό κατοχή και η κατοχή αυτή απειλεί με το φασισμό της όλα τα κράτη, όλα τα έθνη. Όχι όμως ταυτόχρονα, τουλάχιστον σ’ αυτή τη φάση. Την ίδια στιγμή, η Ε.Ε. επιχειρεί να ορίσει τον φασισμό έξω απ’ αυτήν. Πετώντας τον διαφωτισμό στα σκουπίδια, η Ευρώπη δηλώνει ότι δεν τον χρειάζεται πια. Της αρκεί ο ανθρωπισμός της γκιλοτίνας και των γκούλαγκ (που περιέργως, διαδέχθηκαν τον διαφωτισμό).

    Τι κάνουμε; Η ανάλυση του πώς φτάσαμε εδώ πρέπει να συνεχιστεί. Ταυτόχρονα, ενημερώνουμε όσο περισσότερους ευρωπαίους πολίτες μπορούμε. Κατανοούμε ότι πέρα από την προπαγάνδα που υφίστανται, δεν έχουν το κίνητρο να μας προσέξουν, όπως κι εμείς δεν προσέχαμε τη Γιουγκοσλαβία πριν μερικά χρόνια. Τα δυο κόμματα που κυβέρνησαν την Ελλάδα υπέγραψαν την καταδίκη μας. Από ευρωπαϊκή ιδεολογία; Το ένα σίγουρα όχι, και τα δυο όμως, συρόμενα-εκβιαζόμενα από το φόβο της αποκάλυψης των σκανδάλων στα οποία ενεπλάκησαν. Η “αριστερά” και η “δεξιά” που πιστέψαμε επί 40 χρόνια εξαφανίστηκαν, με τρόπο που μαρτυρά ότι ουδέποτε υπήρξαν, έτσι όπως αυτοπροσδιορίστηκαν. Όμως ακούμε και πάλι για “κεντροαριστερές” και “κεντροδεξιές” λύσεις! Πόσο εύκολο είναι να εμπλακούμε σε ένα νέο, ψευδεπίγραφο διχασμό; Ψηφίζουμε νηφάλια ως προς αυτούς που θέλουν να μας παρασύρουν, ψηφίζουμε χωρίς φόβο, αλλά με πάθος για ελευθερία, για ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Ψηφίζουμε, γνωρίζοντας ότι τελείωσε η εποχή της δια της ψήφου -μόνον- επίλυσης των θεμάτων, συνειδητοποιώντας ότι την επαύριο -στην καλύτερη περίπτωση- έχουμε πάρα πολλή δουλειά…

    15-6-2012
    Στέργιος Ζυγούρας

    Posted in ΔΙΑΝΟΗΣΗ, ΙΣΤΟΡΙΑ