ΙΣΤΟΡΙΑ | ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΦΟΡΟΥΜ ΔΙΑΝΟΗΣΗΣ

Σε νοηματική συνέχεια της προηγούμενης ανάρτησης παραθέτουμε ορισμένα στοιχεία της “Δίκης του Καραϊσκάκη”, προκειμένου να δείξουμε τι σήμαινε το πολιτικό κράτος που επαγγελόταν ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος, αυτό δηλαδή που βαφτίστηκε “νεωτερικό, προοδευτικό, σύγχρονο, μοντέρνο”, το “μη δεσποτικό”, το “κράτος δικαίου”, αυτό που ήθελε να ορίσει πλήρως το ήθος μέσα από την νομική οδό. Φυσικά, εδώ έχουμε να κάνουμε με μια πρόχειρη και βιαστική εφαρμογή, αφού την “δίκη” καθόριζε η πρώτη δόση του δανείου, ενός δανείου που αναμενόταν από στιγμή σε στιγμή, ενός δανείου του οποίου η νόμιμη παραλαβή ήταν ρευστή και ασαφής. Η κυβέρνηση Πετρόμπεη αν και το είχε προσυπογράψει, στη συνέχεια το αποκήρυξε και προσπάθησε και να το σταματήσει. Η κυβέρνηση Γ. Κουντουριώτη είχε προκύψει προ τριμήνου μέσα από ανώμαλες συνθήκες και συνυπήρχε με την νόμιμη κυβέρνηση Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη. Προφανής στόχος της ανωμαλίας ήταν η νομιμοποίηση της παραλαβής του δανείου.Ένας τρίτος, ενωτικός πόλος που είχε εμφανιστεί προ διμήνου, απείλησε να ανατρέψει τα πάντα, αφού οι δυο κύριοι απεσταλμένοι της Επιτροπής του Λονδίνου, Byron καιStanhope, είχαν προσχωρήσει σ’ αυτόν, βλέποντας ότι το δάνειο ερχόταν να νομιμοποιήσει την εξουσία της πλευράς Μαυροκορδάτου-Κουντουριώτη και να δημιουργήσει εμφύλιο πόλεμο. Τι φόβισε ιδιαίτερα την παράταξη Μαυροκορδάτου; το όνομα “Οδυσσέας Ανδρούτσος” το οποίο αν ενωνόταν με τους δυο Άγγλους απεσταλμένους του δανείου και πλαισιωνόταν από άλλα πρόσωπα που βρίσκονταν τυπικά εκτός του κυβερνητικού διδύμου “Πετρόμπεης-Κολοκοτρώνης”, τότε η παραλαβή του δανείου προς επίτευξη του νεωτερικού έθνους-κράτους ήταν απολύτως καταδικασμένη.

Την κρίσιμη στιγμή λοιπόν επινοήθηκε από τον Μαυροκορδάτο η “δίκη του Καραϊσκάκη”. Η αφορμή δόθηκε από ένα περιστατικό χειροδικίας στο Αιτωλικό μεταξύ ντόπιων και απεσταλμένων του Καραϊσκάκη, στο οποίο απάντησε ο Καραϊσκάκης με εισβολή στο Βασιλάδι και σύλληψη δυο προκρίτων του Μεσολογγίου. Όμως η δίωξη ήταν προσχεδιασμένη. Με ψευδή στοιχεία έπρεπε να φανεί ένοχος ο Καραϊσκάκης στα μάτια του Βύρωνα, προκειμένου να μην προσχωρήσει ο τελευταίος στο Συνέδριο που οργάνωνε ο Ανδρούτσος στα Σάλωνα. Έτσι, o λόρδος Byron θα παραλάβει γράμμα του Μαυροκορδάτου (το διασώζει ο φίλος του Βύρωνα, Pietro Gamba), για να “πληροφορηθεί” ότι ένας φουστανελάς που βρίσκεται δίπλα του, ο Κωνσταντίνος Βουλπιώτης, είναι ύποπτος εσχάτης προδοσίας. Ο Μαυροκορδάτος καλεί τον Byron να συμμετάσχει στην σύλληψη του Βουλπιώτη, που θα αποτελέσει τον βασικό μάρτυρα κατηγορίας, αφού πάνω του θα “βρεθούν” αποδείξεις της “προδοσίας” του Καραϊσκάκη. Με τον τρόπο αυτό, ο “ολίγον άτακτος” ποιητής αφ’ ενός θα θορυβηθεί και θα κατανοήσει ότι κινδυνεύει, αφ’ ετέρου θα καθυστερήσει την αναχώρησή του για τα Σάλωνα, από τρίτου θα εμπεδώσει ότι η Διοίκηση Κουντουριώτη και μόνον αυτή είναι άξια της παραλαβής του δανείου, ενώ οι πλέον άξιοι φουστανελάδες είναι πάντα ύποπτοι εθνικής προδοσίας.

Δεν θα σταθούμε εδώ στο μεγάλο θέμα της δίωξης και καταδίκης του Καραϊσκάκη. Αφού υπογραμμίσουμε ότι χρειάστηκαν τρεις διαδοχικές καταθέσεις του -με το ζόρι- ψευδομάρτυρα Βουλπιώτη μέχρι να λάβει το δικαστήριο (τυπικώς στρατοδικείο) μια στοιχειώδη απόδειξη ενοχής του Καραϊσκάκη (κεντρικός ήταν ο ρόλος του μητροπολίτη Πορφύριου), θα παρακάμψουμε το πληθωρικό κατηγορητήριο, την νομική διαδικασία, το ζουμερό παρασκήνιο και τα πραγματικά αίτια της δίκης. Θα παρακάμψουμε την διαλυτική και αντεπαναστατική δράση του Μαυροκορδάτου, που συντελούσε τα μέγιστα και στην δημιουργία ενός κράτους διαφθοράς (εκτός των ευνοούμενων του Μαυροκορδάτου στρατιωτικών και ο Βουλπιώτης θα αμειφθεί με αξιώματα, τα οποία μάλιστα θα παρουσιαστούν από τον τύπο ως αυτοτιμωρία). Θα παραθέσουμε μόνον την εξαιρετικά αταίριαστη με το σκεπτικό απόφαση, η οποία μετά λίγες μέρες δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα που νωρίτερα είχε σχεδόν προαναγγείλει την ενοχή του Καραϊσκάκη, τα “Ελληνικά Χρονικά“. Την εφημερίδα που εξουσίαζε ο Μαυροκορδάτος, αν και την έστησε ο συνταγματάρχης Leicester Stanhope στην βάση της ελευθεροτυπίας και των αρχών της Ελληνικής Επιτροπής του Λονδίνου, που, αφελώς, πίστευε ότι θα εφαρμόζονταν. Αρκεί και μόνον η ανάγνωση της απόφασης για να φανεί όχι μόνον ο τραγέλαφος του μαυροκορδάτειου νόμου (η αναφορά στον Βαρνακιώτη βγάζει μάτι), αλλά κυρίως, ο πολιτικός της χαρακτήρας, στην περίπτωση αυτή, η δυνατότητα που αναζητούσε το έξωθεν προωθούμενο κράτος να κάνει αυτό για το οποίο κατηγορούσε την άλλη πλευρά: να προβαίνει σε αφορισμούς, ορίζοντας μάλιστα έμμεσα και το χριστιανικό ήθος! Η αντιστροφή των πραγμάτων σε όλο της το μεγαλείο.

Όσοι λοιπόν επιμένουν ότι ο “αφορισμός” του Πατριάρχη Γρηγόριου ήταν τύποις και ουσία “αφορισμός”, όσοι επιμένουν να μην βλέπουν ότι η αποκήρυξη του Γρηγόριου Ε’ έσωσε την ζωή χιλιάδων Ελλήνων και ότι ο απαγχονισμός του οφειλόταν στην επαναστατική του δραστηριότητα, ας διαβάσουν και την “απόφαση της δίκης” -ουσιαστικά δίωξης εναντίον του Καραϊσκάκη- δημοσιευμένης στον τύπο. Όσοι πάλι επιμένουν να ζητούν άρση του θρησκευτικού αφορισμού, ας αναλογιστούν ότι ο πατριαρχικοσυνοδικός “αφορισμός” του 1821 δεν χρειάζεται να αρθεί, αφούουδέποτε έγινε. Δεν υπάρχει αποκοπή από το σώμα της Εκκλησίας με απόφαση που παίρνεται δια της βίας και χωρίς κλήση σε απολογία. Ο μαυροκορδατικός αφορισμός όμως του 1824 για τον Καραϊσκάκη έγινε (έντεχνα στρεβλώνει ο Τρικούπης τα γενόμενα, αποκρύπτοντας τον πρωταγωνιστικό ρόλο του Μαυροκορδάτου) και ουδέποτε έχει αρθεί (όπως ήρθη η στέρηση των πολιτικών δικαιωμάτων του Δ. Υψηλάντη το 1827 που είχε προκαλέσει ο Α. Μαυροκορδάτος το 1826).

Προσωρινή Διοίκησις της Ελλάδος

Προκήρυξις των εγκλημάτων του Καραϊσκάκη

Προς τους στρατιωτικούς και πολιτικούς αρχηγούς της Δυτικής Ελλάδος, και προς πάντας τους Έλληνας.

Ο Γεώργιος Καραϊσκάκης, επειδή απαρχής ευρέθη σύντροφος των αρμάτων εις τον ιερόν υπέρ της ελευθερίας αγώνα, η Πατρίς τον ετίμησε με αξιώματα. Πώς εφέρθη έως εις την εκστρατείαν του Σκόνδρα, είναι γνωστόν εις όλους· μ’ όλον τούτο η Πατρίς παρέβλεψε τα σφάλματά του, δια να τον τραβίξη εις μεταμέλειαν· ήλθεν εις τας δύω χώρας επί προφάσει της ασθενείας του, και τον υπεδέχθησαν φιλοφρόνως· αλλ’ αυτός δεν εφέρθη ως Πατριώτης, και ως χριστιανός· αυθαδίασε να πιάση άρματα εναντίον της Πατρίδος· έκαμεν εκστρατείαν εναντίον του Μεσολογγίου· έπιασε το φρούριον του Βασιλαδίου, διώξας εκείθεν την φρουράν· οι στρατιώται του έλαβον δύω εκ των Προκρίτων της πόλεως ως αιχμαλώτους, από τους οφθαλμούς της Διοικήσεως, και έφεραν τούτους προς αυτόν την νύκτα, ευρισκόμενον εις το Ανατολικόν· εξηγήθη δε και εις πολλούς ότι θέλει εμβάσει Τούρκους εις την Πατρίδα.

Δια ταύτα

Υποπτευθείσα η Διοίκησις, έλαβε τα ανήκοντα μέτρα, και διώρισεν επιτροπήν τόπον επέχουσαν στρατιωτικού Δικαστηρίου, συνθεμένην από στρατηγούς και χιλιάρχους, οίτινες εξετάσαντες αυτόν τε, και όλα τα αίτια, τα οποία καθ’ ημέραν ηύξαναν τας υποψίας εναντίον του

Ευρήκαν

Ότι ο Καραϊσκάκης είχε κρυφήν ανταπόκρισιν με τους εχθρούς της πίστεως και της Πατρίδος·

Ότι από τον Ομέρ-πασάν εζήτησε μπουγιουρτί δια να γένη καπιτάνος των Αγράφων·

Ότι υπέσχετο εις τον εχθρόν να πιάση την Τατάραιναν με χιλίους στρατιώτας, και εσυμβούλευσε να εύγη ο αποστάτης Βαρνακιώτης με χιλίους εις το Ξηρόμερον·

Ότι υπέσχετο εις τον εχθρόν να τραβίξη προς εαυτόν στρατηγούς, και χιλιάρχους Έλληνας εναντίον της Πατρίδος·

Ότι εν ω εγίνοντο αυτά εις Μεσολόγγιον, συγχρόνως ευγήκεν ο εχθρικός στόλος από Π. Πάτρας, και άραξεν εις το Βασιλάδι, και έγινε μυστική εκστρατεία Τουρκών από Καστέλια, και Ναύπακτον εναντίον του Μεσολογγίου, η οποία δεν ευδοκίμησε, διότι ολίγοι σταθεροί Έλληνες τους εκτύπησαν εις την Κακήν σκάλαν, και τους εγύρισαν οπίσω·

Η επιτροπή έλαβε τέλος πάντων πολλά διδόμενα δια να γνωρίση αυτόν επίβουλον της Πατρίδος, και προδότην.

Επειδή όμως η Πατρίς αγαπά τα τέκνα της, και μακροθυμεί δια να τα ελευθερώση από την απάτην, και να τα φέρη εις μετάνοιαν, να γνωρίσουν τα χριστιανικά χρέη των, απεφασίσθη παρά της διορισθείσης επιτροπής, τη συναινέσει όλων των παρευθρεθέντων αρχηγών των αρμάτων, και των πολιτικών, και εδόθη προσταγή προς τον αυτόν Καραϊσκάκην να αναχωρήση αμέσως απ’ εδώ, μ’ όλον οπού είναι και ασθενής, όστις και ανεχώρησε σήμερον.

Αν μετανοήση αληθώς, και επιστρέψη εις τα χριστιανικά και Ελληνικά χρέη του, η Πατρίς θέλει λάβη την ευχαρίστησιν ότι τον εκέρδησεν, ει δ’ επιμείνη εις την κακίαν του, ας όψεται.

Σεις δε, αδελφοί, ειδοποιείσθε δια του παρόντος, ότι ο Καραϊσκάκης είναι διωγμένος από την Πατρίδα, και δεν έχει καμμίαν εξουσίαν παρά της Διοικήσεως· μάλιστα εστερήθη όλων των βαθμών, και αξιωμάτων ως αμαρτήσας. Όσοι δε απατηθέντες ηκολούθησαν αυτόν, προσκαλούνται να γυρίσουν εις τα οπίσω, και να ενωθούν με τους αρχηγούς, τους υπερασπιστάς της Πατρίδος· πάντες δε οι λοιποί Έλληνες να απομακρυνθούν της συναναστροφής του, και να τον στοχασθούν ως εχθρόν, εν όσω να μετανοήση και να προσπέση εις το έλεος του έθνους, και ζητήση συγχώρισιν.

Εν Ανατολικώ την 2 Απριλίου 1824

Α. Μαυροκορδάτος

Οι Στρατηγοί

Νότης Μπότσαρης, Νικόλαος Στορνάρης, Γεώργιος Τζιώγκας, Δήμος Σκαλτζάς, Αλέξιος Βλαχόπουλος, Δημήτριος Μακρής, Γιαννάκης Γιολντάσης.

Οι Χιλίαρχοι

Γρηγόριος Λιακατάς, Αναγνώστης Καραγιάννης, Στάθης Κατζαρός

Οι Καπιτάνοι

Κωνσταντίνος Βλαχόπουλος, Γιαννάκης Σουλτάνης

Πώς σχολίασε ο Ν. Κασομούλης (διόλου συμπαθής προς τον Καραϊσκάκη) ένα βασικό στοιχείο, την σχέση Βουλπιώτη-Μαυροκορδάτου: “Ηύρεν [ο Καραϊσκάκης] τον Βουλπιώτη εις το τραπέζι μετά των άλλων, και του είπεν: Φάγε, Βουλπιώτη, και συ, φάγε μαζί με τον Πρίντζιπα [Μαυροκορδάτο] και με τους Στρατηγούς, δια να θανατώσης τον Καραϊσκάκη. Αποτανθείς έπειτα εις τον Διευθυντήν [Μαυροκορδάτο], τον λέγει: Δεν εντρέπεσαι, εσύ καν να έχης εις το τραπέζι σου έναν ψεύστην και προδότην;“

Το καραβάκι της Ιστορίας

“The game is over. We need serious statistics”

Με την δήλωση αυτή του Ζαν-Κλωντ Γιουνκέρ (Οκτώβριος 2009) αρχίσαμε να βιώνουμε αυτό που υπήρχε διάχυτο σε όλο το εννεάμηνο του έτους, αλλά και νωρίτερα. Κάτι στην Ελλάδα επρόκειτο να συμβεί. Μόνον ο κύριος “λεφτά υπάρχουν” κατόπιν εκλογών δήλωσε αιφνιδιασμένος. Συνεπώς, ο πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου και Πρόεδρος στο Eurogroup, εντυπωσιασμένος από την αλήθεια του άρτι αφιχθέντος δίδυμου ΓΑΠ-ΓιωΠ “κατάλαβε” πια ότι οι Έλληνες επί χρόνια κορόιδευαν τα “τίμια” κράτη μέλη και έτσι ξεκίνησε ένα ακόμα επεισόδιο διαρθρωτικών αλλαγών και ευρωπροσαρμογών για την χώρα των άνομων και των κλεφταρματολών.

Άπειρο μελάνι χύθηκε από τότε, σε μια προσπάθεια ανάλυσης των αιτίων και διερεύνησης των προοπτικών, έξω από το λόμπι των επίσημων κρατικο-ιδιωτικών μμε, εννοείται. Συμφωνία φαίνεται να επήλθε ως προς ένα βασικό σύμπτωμα: η Ε.Ε. χρησιμοποιεί φασιστικές πρακτικές ολοένα και περισσότερο. Μεγάλος μέρος της κοινής γνώμης ασπάζεται το συμπέρασμα, ανεξάρτητα από το αν το τοποθετεί σε βάση γερμανοποίησης, παγκοσμιοποίησης, συστημικού καπιταλιστικού προβλήματος… Μεγάλο μέρος συμφωνεί ότι το “ευρωπαϊκό κεκτημένο” ως προς τις ανθρώπινες ελευθερίες, το κράτος δικαίου και πρόνοιας, έχει πάει περίπατο και η κατρακύλα συνεχίζεται. Σχετική συμφωνία δηλαδή φαίνεται ως προς το ότι η “οικονομική κρίση” αποτελεί το κατάλληλο πρόσχημα, η κρίση αυτή προκαλείται από εκείνους που ελέγχουν από το παρασκήνιο το πολιτικό προσκήνιο, που με την σειρά του έρχεται να “λύσει ένα πρόβλημα”, στην πραγματικότητα να εκτελέσει τις εντολές που του δίνονται.

Εκεί που δείχνουν περισσότερο διχασμένες οι γνώμες είναι στο αν η ενωμένη Ευρώπη και ιδιαίτερα το κίνημα του δυτικού διαφωτισμού ήταν εξ αρχής ύπουλο, ήρθε δηλαδή ως αρνί που έκρυβε έναν λύκο. Αν το επίπεδο παραδοχής του φασισμού είναι δύσκολο για το μέσο επίπεδο του μορφωμένου ευρωπαίου, το επίπεδο αυτό μοιάζει αδύνατο για την συντριπτική πλειοψηφία. Προφανώς λοιπόν και δεν θα επιχειρήσουμε μια εξήγηση, όπως εξήγηση δεν μπορεί εύκολα να δοθεί και στην φασιστική πρακτική που φέρει δημοκρατικό άλλοθι. Παρατηρήσεις όμως μπορούν να γίνουν. Ερωτήματα μπορούν να εκφραστούν. Άλλωστε, και τυπικά, ως ευρωπαίοι πολίτες το δικαιούμαστε.

Ας παραμερίσουμε προς το παρόν την πιθανότητα, το πρόβλημα να το δημιουργεί αυτός που εμφανίζεται ως η μοναδική και σωτήρια λύση. Ας ξεχάσουμε ότι σχεδόν τα μόνα κράτη χωρίς τεράστιο δημόσιο χρέος είναι αυτά στα οποία επικρατεί “αραβική άνοιξη”. Ας προσποιηθούμε τους ανεγκέφαλους σε διάφορα ζητήματα, άλλα “φυσιολογικά” κατά την κοινή ιστορία, όπως η δυνατότητα της ηττημένης στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο Γερμανίας να εξοπλιστεί και σε 20 χρόνια να απειλεί όλο τον πλανήτη, άλλα “εύλογα” όπως το ότι η Επανάσταση του 1821 ξέμεινε από χρήματα το 1823 και χρειάστηκε δανεισμό από φίλιες δυνάμεις και άλλα, που μόλις τώρα αρχίζουν να γίνονται γνωστά και κατανοητά, όπως το ότι η δραχμή ουδέποτε υπήρξε εθνικό νόμισμα της Ελλάδας, αφού τον μηχανισμό παραγωγής του ήλεγχε η Τράπεζα της Ελλάδος (πρώην Εθνική) που ανέκαθεν ήταν ιδιωτική Τράπεζα (κάτι αντίστοιχο γινόταν στο ίδιο περίπου διάστημα με το δολάριο των ΗΠΑ και την στερλίνα της Βρετανίας).

Τα ερωτήματα και οι αντιφάσεις. Οι τεχνικές αντίδρασης

Παραμερίζοντας τις δεκάδες αντιφάσεις που έχουμε αφομοιώσει ως διδακτέα ύλη, τι διαπιστώνουμε; Ότι ένα αόρατο σύστημα προσπαθεί μέσα από την ορατή Κομισιόν, την Ε.Κ.Τ., το Δ.Ν.Τ. και τον πάσης φύσεως Τύπο να μας πείσει για τις ευθύνες μας και για την ουδετερότητα των “αγορών”. Ότι την ευθύνη μιας κακής οικονομίας την έχουν οι πολίτες που ξοδεύουν περισσότερα από όσα παράγουν, που έχουν ένα πελατειακό κράτος, που φοροδιαφεύγουν, που -ως δημόσιοι υπάλληλοι- είναι διεφθαρμένοι, επίορκοι και κοπανατζήδες (ή ύποπτοι). Όπως δηλαδή ο Καντάφι και ο Μουμπάρακ ανακηρύχθηκαν ξαφνικά “δικτάτορες”, ο Άσαντ “σφαγέας”, ο Σαντάμ απειλούσε το Ισραήλ με πυρηνικά, όπως (περίπου) ο Καποδίστριας διαγνώσθηκε “τύραννος”, ο Κολοκοτρώνης είχε καταθέσεις στη Ζάκυνθο, οι υπεύθυνοι της μικρασιατικής καταστροφής ήταν έξι (6), ο εμφύλιος 1945-49 προκλήθηκε από Έλληνες αριστερούς που κινήθηκαν εναντίον δεξιών Ελλήνων, όπως δηλαδή λέμε ότι η Ελλάδα στην ΕΟΚ θα έχει σύνορα ευρωπαϊκά, ισότιμη συμμετοχή και ισοδύναμη ψήφο σε μια ισχυρή οικογένεια ελεύθερων, ανεξάρτητων και δημοκρατικών λαών, όπως λέμε ότι το ΠΑΣΟΚ του 1981 θα βγάλει την Ελλάδα από την ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ, όπως λέμε οι Έλληνες φταίνε που έπαιξαν στο Χρηματιστήριο, όπως λέμε ότι το 1999 η Ελλάδα μπήκε στο ευρώ με το σπαθί της εκπληρώνοντας όλα τα κριτήρια του Μάαστριχτ, όπως λέμε ότι οι Έλληνες φταίνε για τον υπερδανεισμό, το ρήμαγμα της εντόπιας οικονομίας και την μη αξιοποίηση του απίστευτου εγχώριου πλούτου, όπως λέμε ότι αφού ούτε η τρόικα μπορεί να καταπολεμήσει την φοροδιαφυγή, ας καταργηθεί το τραπεζικό απόρρητο και τα μετρητά, όπως καταργήθηκε το όποιο κράτος δικαίου και πρόνοιας υπήρχε, όπως καταργείται το δημόσιο νερό και η ενέργεια … Δημοκρατικά όμως, όπως πάντα. Όπως λέει σήμερα η Κομισιόν ότι η Ελλάδα δεν δικαιούται να διαμαρτύρεται, αφού μπήκε στο ευρώ με πλαστά στοιχεία, όπως -μόλις σήμερα- η ΕΚΤ “διαπίστωσε” την έλλειψη προσώπων στα χαρτονομίσματα του Ευρώ και γι’ αυτό σπεύδει να την “καλύψει”.

Οι δημοσιογράφοι το είπαν καθαρά: καμιά σχέση δεν είχε το μνημόνιο με τον τρόπο υπολογισμού του ελλείμματος. Η Ζωή Γεωργαντά κινήθηκε από ίδιον όφελος, μόλις επισκιάστηκε στην ΕΛΣΤΑΤ από τον Ανδρέα Γεωργίου. Το ΕΛΙΑΜΕΠ το είπε καθαρά: έξω από την Ευρώπη θα μας φάει ο λύκος. Ό,τι έλεγε ο Καραμανλής το 74, ό,τι έλεγε η Μπενάκη από το 2005. Το ΕΛΙΑΜΕΠ και τμήμα του Ελληνικού Πανεπιστημίου το είπαν καθαρά: για όλα φταίνε οι Έλληνες που κουβαλάνε μέσα τους ολίγον από Καραϊσκάκη – Κολοκοτρώνη κι έτσι αντιστέκονται στους σημερινούς, τίμιους Μαυροκορδάτους. Έτσι είναι. Όποιος έχει τα χρηματικά μέσα, δημιουργεί και την αντζέντα, το πολύ πολύ κανένας καλός αντίλογος να φέρει την κουβέντα σε επίπεδο μερικού, σχετικού και τελικά, ουτοπικού συμβιβασμού. Για συζήτηση ούτε λόγος. Οι ύβρεις, οι συκοφαντίες και οι μονολεκτικοί χαρακτηρισμοί προς απάντηση, όταν τελειώνουν τα επιχειρήματα. Το μενού περιλαμβάνει εναντίον του αντιφρονούντα και τον νόμο-λάστιχο, αφού πολύ συχνά η δικαιοσύνη μόνον τυφλή δεν είναι.

Το πρόβλημα δεν είναι ότι όλα αυτά και πόσα παρόμοια συμβαίνουν, το πρόβλημα είναι ότι μέσω της πλύσης εγκεφάλου και των συστηματικών ψεμάτων γίνονται πιστευτά. Γίνονται πιστευτά στην βάση της ελλιπούς πληροφόρησης (κυρίως ιστορικής), στην βάση της παραπληροφόρησης, στην βάση ελέγχου της παιδείας από το ίδιο, αόρατο σύστημα σε όλα τα δυτικά κράτη. Γίνεται πιστευτό ότι υπάρχει μόνιμη, αγαπητική πρόθεση των κυβερνήσεων να χρησιμοποιήσουν το χρήμα των “αγορών” επ’ αγαθώ των κοινωνιών. Γίνεται πιστευτό ότι τις προθέσεις των δημοκρατικώς εκλεγμένων κυβερνήσεων τις ελέγχει η λαϊκή βούληση και όχι το χρήμα. Γίνεται πιστευτό ότι μόνον με δάνεια μπορεί να ζήσει ένα κράτος, ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Γίνεται πιστευτό ότι δυο παγκόσμιες ιδεολογίες μάχονται συνεχώς για το καλό ή το κακό του κόσμου (φιλελευθερισμός-σοσιαλισμός). Το μόνο που δεν έχουμε ακούσει ακόμα είναι ότι η εξαθλίωση του τρίτου κόσμου οφείλεται στην τεχνική αδυναμία του δυτικού κόσμου να θρέψει την ανθρωπότητα, όχι υπό μορφή ελεημοσύνης βέβαια. Πού θα πάει όμως; Αν τελειώσουν τα άλλα “επιχειρήματα” θα το ακούσουμε κι αυτό.

Αν προσέξει κάποιος, θα δει στην διάρκεια του χρόνου να επαναλαμβάνονται από πλευράς Ευρώπης δηλώσεις “αφέλειας” για ανάγκη διορθωτικής πορείας σε μείζονα θέματα. Οι δηλώσεις αυτές αντιφάσκουν κατάφωρα με τις (επίσης διαρκείς) δηλώσεις εξύμνησης των επιτευγμάτων της ενωμένης Ευρώπης. Από την μια πλευρά, “μείζονες διανοητές και ισχυροί πολιτικοί” σχεδιάζουν τo μεγαλειώδες, κοινό ευρωπαϊκό μέλλον, από την άλλη, εκλεγμένες μαριονέτες έρχονται να “διορθώσουν” το Μάαστριχτ, το ευρώ, να αναβαθμίσουν τα ανθρώπινα δικαιώματα… ακόμα και τα πρόσωπα στο χαρτονόμισμα του Ευρώ που… “ξεχάστηκαν” και χρειάστηκαν έρευνες για να διαπιστωθεί ότι οι άνθρωποι τείνουν να θυμούνται τα πρόσωπα περισσότερο από τις πύλες και τις γέφυρες! Σταθερά δηλαδή υποβαθμίζεται ο αντίλογος μέσω του θλιβερού λόγου. Γιατί να πρέπει κάποιος να εξηγήσει στον Μάριο Ντράγκι τι θα πει “πρόσωπο στο χαρτονόμισμα” και πώς αυτό χρησιμοποιήθηκε στα εθνικά κράτη; Γιατί πρέπει να τον ρωτήσει το προφανές: πώς έγινε και ξεχάστηκαν εκατοντάδες προσωπικότητες της Ευρώπης που προσέφεραν τα μέγιστα στην ανθρωπότητα; Να λοιπόν άλλη μια ένδειξη για το μη ανθρωποκεντρικό ευρωπαϊκό σύστημα που θέλει να επιβληθεί.

Στην περίπτωση της Ελλάδας έμμεσα, αλλά σταθερά επαναλαμβάνεται η δήλωση του Βρετανού υπουργού εξωτερικών λόρδου του Castlereagh, που ήθελε να καταστήσει τους Έλληνες ένα “ξεπεσμένο, άψυχο έθνος”. Ή μήπως σημαίνει κάτι άλλο η διαρκής επίκληση του “μικρού” ελληνικού κράτους, που, αφού έγινε, χάρη στην βοήθεια της δύσης, “εθνικό”, άρα διπλά μικρό, στον 19ο αιώνα είχε την ανάγκη της εθνικής “Μεγάλης Ιδέας”, στον 20ο είχε την ανάγκη την “Ευρώπη”; Και πώς να μην ισχύουν όλα αυτά τα παράδοξα, όταν αυτός που μας τα διδάσκει, ταυτόχρονα διδάσκει ότι πριν ακόμα οι Έλληνες σχηματίσουν κράτος, είχαν την ανάγκη δανείων; Από την “ενδυνάμωση των δημοκρατικών θεσμών” του 1978, πήγαμε στο ευρώ του 2000 και στην “ανακάλυψη” των παραποιημένων στατιστικών του Σημίτη που… έδρασε “κατ’ εντολή των πολιτών”! Ναι, οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι του 1999 ήταν κουτόφραγκοι, δεν γνώριζαν τίποτα περί swaps και Goldman Sachs, δεν ήξεραν να μετράνε τα στατιστικά των κρατών που έμπαιναν στο ευρώ, ούτε γνώριζαν πόσο διογκωμένος ήταν ο τραπεζικός τομέας της Κύπρου… Όμως οι Έλληνες από την εποχή του Αλ. Υψηλάντη έχουν την ανάγκη προόδου, φωτισμού, εκσυγχρονισμού, εναρμονισμού, εκδυτικισμού, εκδημοκρατισμού, διαρθρωτικών αλλαγών και μεταρρυθμίσεωνπρος την κατεύθυνση των Ευρωπαίων! Μυστήριο, μα την αλήθεια! Μεγάλο μυστήριο!

Η ευθύνη του ψηφοφόρου. Ο δημοκρατικός ευρωφασισμός

Όταν έρχεται η ώρα των επώδυνων “αλλαγών”, περιέργως πώς, πάντα φταίει ο πολίτης, ενώ αν γίνει η παραμικρή προσπάθεια οργανωμένης διάδοσης της πραγματικότητας, τότε τα σουβλερά δόντια των εγχώριων διαχειριστών εμφανίζονται λαμπερά, η ιταμότητα, οι εκβιασμοί και τα διλήμματα κάνουν αδύνατο τον διάλογο, τεχνητοί εχθροί εφευρίσκονται, ενώ ο μηχανισμός περιθωριοποίησης, γελοιοποίησης, εξαφάνισης ανθρώπων και ιδεών, αναλαμβάνει το γνωστό του “δημοκρατικό” έργο. Ειδικά τα διλήμματα (π.χ. ναι ή όχι στο ευρώ;) είναι το αγαπημένο μέσο αποφυγής των ερωτημάτων. Εκεί οι μάσκες πέφτουν, καταρρέει πλήρως η “δημοκρατία” και ο ευρωπαϊκός ορθολογισμός που επικαλούνται. Τι σόι δημοκρατία είναι αυτή που, ουρλιάζοντας για το λόμπι της δραχμής, εκβιάζει την Βουλή να ψηφίσει εντός 24ώρου για τα μέγιστα, κομπάζοντας στην συνέχεια πως έχει “ευρύτατη πλειοψηφία και δημοκρατική νομιμοποίηση”; Γιατί η ψήφιση των μνημονίων είναι κατεπείγουσα, αλλά όχι η απόδειξη της αξιοπιστίας της ΕΛΣΤΑΤ; Γιατί η Κομισιόν εν μια νυκτί πίστεψε τον ΓΑΠ όταν επί δέκα χρόνια πίστευε τον Σημίτη και τον Καραμανλή; Γιατί έχει επιστημονική αξιοπιστία η μέθοδος Γεωργίου και όχι η μέθοδος Γεωργαντά; Γιατί η δημοσιογραφία των γνωστών μμε ταυτίζεται με τους Παπακωνσταντίνου – Γεωργίου; Γιατί δεν εξεγείρεται η ίδια δημοσιογραφία ως προς την ευρωπαϊκή παρέμβαση που υποδεικνύει το αλάθητο του Radermacher; Γιατί μια συνταγματικώς κατοχυρωμένη “ανεξάρτητη αρχή” αποδεικνύεται εξαρτημένη τόσο από την Ευρωπαϊκή, όσο και από την Ελληνική κυβέρνηση; κλπ κλπ κλπ Ένα μόνον θέμα αρκεί για να φανεί ότι ο δημοκρατικός ευρωμανδύας κρύβει ολοκληρωτικό περιεχόμενο. Ότι τόσο στα κράτη μέλη, όσο και στην Ευρωπαϊκή Ένωση δεν πηγάζει εξουσία από τον λαό, ούτε ασκείται υπέρ αυτού. Αυτή είναι η συνέχεια της Ευρώπης που εξεγέρθηκε κατά του παπικού αλάθητου και της μεσαιωνικής αυθεντίας; Αυτήν την Ευρώπη, που σέρνεται πίσω από το αλάθητο της Eurostat και του IMF, καλούνται οι Ευρωπαίοι να προσκυνήσουν;

Το χειρότερο είναι, πως το μιζοθρεμένο εγχώριο σύστημα, για τα όποια δεινά τελικά παραδέχεται, προκλητικά αντιτείνει: ο λαός ψήφισε. Λες και υπήρξε ποτέ προεκλογικός διάλογος. Λες και υπάρχει μηχανισμός έκπτωσης μιας κυβέρνησης που κάνει μετεκλογικά τα αντίθετα από όσα προεκλογικά έλεγε. Λες και η ύπαρξη του νόμου συνεπάγεται την ισονομία. Λες και η πολυνομία είναι φυσικό φαινόμενο. Λες και ο έχων δικαίωμα ψήφου γνωρίζει τι είναι spread, πώς και πόσο δανείζεται η χώρα, λες και ο μέσος πολίτης γνωρίζει αυτά που αγνοούν (ή κάνουν πως αγνοούν) ακόμα και οι απόφοιτοι του London School of Economics. Λες και το δικαίωμα στην ψήφο μπορεί να αντισταθμίσει την δυνατότητα του παγκόσμιου οικονομικού καρτέλ (global financial governance επί το λογιότερον) να επηρεάζει την κοινή γνώμη, να ορίζει από το παρασκήνιο τους αρχηγούς των κομμάτων, την δημιουργία κομμάτων, τις κυβερνητικές πολιτικές, την ατζέντα των θεμάτων. Αλλά ξεχάσαμε… αυτά είναι συνωμοσιολογίες, που δεν έχουν θέση ούτε στον αγγελικό κόσμο του δυτικού κράτους δικαίου, ούτε στο κράτος των ταύρων και των αρκούδων που φιγουράρουν έξω από τα χρηματιστήρια.

Και βέβαια, παραμένει το μεγάλο ερώτημα: αν η ενωμένη Ευρώπη είναι ένα αγαθό όραμα του 1950 που προγραμματίστηκε για την ειρήνη και την ωφέλεια των λαών, τότε πώς εξηγείται η διαρκής υπονομευτική πολιτική εναντίον των διαφορετικών πολιτισμών, πώς εξηγείται η επιθετική πολιτική, η πολιτική κατακερματισμού των κρατών και εθνών να συνοδεύει την πολιτική-οικονομική-νομισματική ένωση; Ας το αναλογιστεί αυτό ιδιαίτερα ο Έλληνας, που βλέπει σήμερα το σοσιαλιστικό κόμμα και το αριστερό του κυβερνητικό στήριγμα, να καταλογίζει στο φιλελεύθερο κόμμαευρωπαϊκή ανεπάρκεια. Και δυο τελευταία ερωτήματα: Πόσο μεγάλο ήταν το ιδεολογικό χάσμα που χώριζε από το 1974 τον φιλελεύθερο από τον σοσιαλιστικό χώρο; Πόσο, αλήθεια, οξυδερκή και οραματιστή μπορούμε να θεωρήσουμε τον Κωνσταντίνο Καραμανλή που -εκτός των άλλων- μετεπήδησε στην Προεδρία της Δημοκρατίας προκειμένου να εμποδίσει τον πρωθυπουργό Ανδρέα Παπανδρέου να βγάλει την Ελλάδα έξω από την ΕΟΚ;