ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΦΟΡΟΥΜ ΔΙΑΝΟΗΣΗΣ
Θέματα παγκοσμίου ενδιαφέροντος προς συζήτηση
-
Archive of "Χωρίς Κατηγορία" Category
Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΘΗΡΙΩΔΙΑ
Σε παλαιότερες αναρτήσεις, είχα επισημάνει σ’ αυτήν εδώ την σελίδα, πως ο άνθρωπος για να υπερβεί τον εαυτό του, οφείλει να δείχνει ηρεμία και να κυριαρχείται από αυτοσυγκράτηση. Οφείλει να σκέφτεται πριν από κάθε ενέργειά του και το κυριότερο, να επιδεικνύει τον απαιτούμενο σεβασμό προς τους άλλους.
Λίγες μέρες πριν, όλους μας συγκλόνισε η είδηση από την Συρία, που μια βόμβα παραλυτικών αερίων, αφάνισε μια ολόκληρη περιοχή με εκατοντάδες τα θύματα των αμάχων.
Σ’ αυτές τις ακραίες συμπεριφορές, συμπεριφορές που ταυτίζονται με την εγκληματικότητα, όλοι μας πρέπει να σταθούμε και να σκεφτούμε την ανθρώπινη ζωή.
Αξίζει άραγε ένα τόσο μεγάλο λάθος, μια νίκη ή μια απαλλαγή;
Ξέρετε φίλοι μου, κάποτε αυτός ο πόλεμος θα τελειώσει. Κάποτε θα αποδοθούν ευθύνες. Μα όποιο και να είναι το αποτέλεσμα, είτε οι δράστες ανήκουν στους νικητές είτε στους ηττημένους, το τίμημα μιας τέτοιας πράξης ποτέ δεν πρόκειται να δικαιωθεί. Θα μείνει στην ιστορία αυτού του τόπου ως η μεγαλύτερη θηριωδία. Κανείς δεν πρόκειται να είναι περήφανος για αυτό και κανένας μα κανένας δεν πρόκειται να το συγχωρήσει.
Εμείς, μαθαίνουμε τις ειδήσεις από τα ΜΜΕ και το μόνο που κάνουμε, είναι νοητά να καταδικάζουμε τέτοιες συμπεριφορές.
Βέβαια τι άλλο θα μπορούσαμε;
(Κάθε απάντηση στο τελευταίο ερώτημα, είναι καλοδεχούμενη)
ΣΟΛΕΓΓΑ, εκπρόσωπος του wif.gr
ΣΑΝ ΚΑΠΟΙΟ ΟΝΕΙΡΟ το δεύτερο βιβλίο του Άγγελου Σπάθη
Για να διαβάσετε το κείμενο, κάντε “κλικ” στον παρακάτω σύνδεσμο
Οι τρεις προϋποθέσεις “λειτουργίας” του Ελληνικού κράτους, που τέθηκαν πριν την ίδρυσή του.
Οι τρεις προϋποθέσεις “λειτουργίας” του Ελληνικού κράτους τέθηκαν πριν την ίδρυσή του:
- ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΕΞΑΡΤΗΣΗ
- ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΣ ΔΙΧΑΣΜΟΣ
- ΔΙΑΦΘΟΡΑ
Μια ακόμα είναι η κοινοβουλευτική δημοκρατία, στην οποία το οικονομικό κατεστημένο (1η προϋπόθεση) στήνει ένα σκηνικό της αρεσκείας του, στο οποίο τα χαρτιά είναι προσημειωμένα, δηλαδή ο ψηφοφόρος επιλέγει από τις προεπιλογές που έκανε αυτός που κατέχει το χρήμα και το χρησιμοποιεί για να ανεβοκατεβάζει επιλογές (κομμάτων). Το χρησιμοποιεί επίσης για να χτίσει πυραμιδικά την 3η προϋπόθεση (λαδώνεται ο υπουργός, αν αρνηθεί, αποπέμπεται επειδή δεν είναι διαχειρίσιμος και αυτή η κατάσταση, λόγω της δομής της δημόσιας διοίκησης φτάνει μέχρι τον πολίτη που έχει πιθανότητες: α) να λαδώσει, β) να μην γίνει η δουλειά του, γ) να καταγγείλει ότι εκβιάζεται να λαδώσει, οπότε δεν θα βγάλει ποτέ άκρη, ίσως και θα βρεθεί κατηγορούμενος. Όλα τα προηγούμενα, μαζί με τις “προβοκάτσιες” κάθε είδους (που λέει και το ΚΚΕ) δημιουργούν και συντηρούν τη 2η προϋπόθεση. Διχασμοί: από “συνταγματικούς”-“καποδιστριακούς”, από “δημοτικιστές”-“καθαρεύοντες”, από βασιλικούς-βενιζελικούς, από κομμουνιστές-εθνικόφρονες, μέχρι “Ν.Δ.”-“ΠΑΣΟΚ” (νωρίτερα είχαμε ενωτικούς-ανθενωτικούς, “Έλληνες”-“Ρωμιούς”, σήμερα στήνεται το “φασιστικό”-“αντιφασιστικό μέτωπο”). Τέλος η κοινοβουλευτική δημοκρατία είναι το άλοθι του οικονομικού φασισμού που πραγματικά διοικεί από το παρασκήνιο, αφού όλα χρεώνονται στην “ελεύθερη βούληση” του πολίτη. Ενός πολίτη που βαυκαλίζεται ότι συναποφασίζει, όταν ο αντιπρόσωπός του δεν ξέρει ή δεν του επιτρέπεται να έχει άποψη για το δαιδαλώδες οικονομικό-νομικό σύστημα το οποίο με την ψήφο του νομιμοποιεί, αυτό που στρέφεται εναντίον του “πολίτη”.Η κοινοβουλευτική δημοκρατία δεν αποτελεί τέταρτη προϋπόθεση. Μπαίνει πακέτο με την 1η (εξ ου και το σύνταγμα του 1821 και η αναζήτηση δανείων, εξ ου και τα κωλοτριψίματα στην εθνοσυνέλευση του Άστρους το 1823). Η μοναρχική περίοδος (1833-1843) αποτελεί μια εξαίρετη ευκαιρία να δούμε πόσο αυθόρμητοι ήταν οι φανατικοι “Συνταγματικοί” της περιόδου 1821-1832. Γιατί επεβλήθη η μοναρχία; Μα για να καταπιεί κάποιος την “ευρυθμία” που θα αντικαθιστούσε το διοικητικό χάος 1821-1828 και 1831-1832 που φρόντισαν να δημιουργήσουν τα δάνεια και ο διεθνής αντιχριστιανικός μηχανισμός. Μέσα στην ευρυθμία αυτή και απόντος του ανήλικου μονάρχη, η πλειοψηφία της αντιβασιλείας επέβαλε την πολυπόθητη απόσχιση των χριστιανών του εθνικού μας κράτους (κυρίως Ελλήνων και Αρβανιτών) από το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Στόχος δηλαδή ήταν ο εγκλωβισμός του Χριστιανισμού, αφού η Επανάσταση του 1821 απειλούσε να αναστήσει τον οικουμενικό χαρακτήρα του που χάθηκε από τον πόλεμο 10 και πλέον αιώνων εναντίον του.Ούτε η συστηματική μέθοδος “προπαγάνδας-συκοφαντίας-εξόντωσης” αποτελεί προϋπόθεση, αν και αναγνωρίζεται ως σταθερό μέσο επιβολής μιας άποψης στο πλήθος.Αν τα παραπάνω είναι σωστά, ακόμα κι αν δεν είναι πλήρη, εξηγείται και η μανία στη σημερινή εμπέδωση του ενοχικού συνδρόμου “όλοι μαζί τα φάγαμε”, εξηγείται και ο οχετός διαβολής και συκοφαντίας εναντίον των Ελλήνων (τεμπέληδες, απατεώνες κλπ), αφού τα μέσα ελέγχονται από τα ίδια οικονομικά κέντρα και έτσι έχουμε μια ακόμα ισχυρότατη ένδειξη ότι η πτώση της δικτατορίας, η είσοδος στην ΕΟΚ και οι “σοσιαλισμοί” που ζήσαμε ήταν τμήμα ενός καλά οργανωμένου σχεδίου για την υποδούλωση του Έλληνα. Αν επίσης δεχθούμε ότι δεν δέχεται μόνον ο Έλληνας επίθεση, θέμα χρόνου είναι μετά τον ευρωπαϊκό νότο και ο βοράς και ο υπόλοιπος δυτικός κόσμος, τότε, όπως δείχνουν τα πράγματα, ο Έλληνας αποτελεί ακόμα και σήμερα (ναι !) μια παγκόσμια δύναμη, αφού καταναλώνεται τόση ενέργεια για να εξαφανιστεί ή να παταχθεί.Γιατί η ανθρωπότητα δεν ευημερεί;
Μια παρουσίαση δυο ωρών για όσους δεν πείθονται, παρά μέσω της κοινής λογικής ότι μια συνωμοσία εναντίον του ανθρώπου εξυφαίνεται επί αιώνες με στόχο την υποδούλωσή του ή την καταστροφή του. Ναι, όπως θέλετε πείτε το, αλλά η “παγκοσμιοποίηση”, η “Νέα Τάξη Πραγμάτων” (αυτή που διαιρεί, που συκοφαντεί, που διαστρέφει, εξαθλιώνει και εξοντώνει) είναι παρούσα και δεν είναι φρέσκια. Μπορούμε να τη δούμε πολύ παλιά μέσα στην ιστορία, αρκεί να έχουμε τη γνώση, ή έστω, την πληροφορία που μας λείπει. Το παζλ θα το συνθέσει ο καθένας με δικό του τρόπο και σε δικό του χρόνο. Δείτε και σκεφτείτε, χρησιμοποιώντας τις δικές σας γνώσεις και εμπειρίες. Ψάξτε, χωρίς παρωπίδες και στερεότυπα… Μπορεί εδώ να μην βρίσκεται το σύνολο των βασικών πληροφοριών, ούτε η συνολική περιγραφή του προβλήματος και οι τρόποι απεγκλωβισμού, ούτε σωστά διατυπωμένο το κεντρικό (περί ευημερίας) ερώτημα, όμως… κάτι περισσότερο από σήριαλ και “ειδήσεις” της ελληνικής τηλεόρασης θα βρείτε. Κάτι που βοηθάει να βγείτε από το μάτριξ (με άξονα τη λογική πάντα) της “ευημερούσας” δυτικής, αστικής “δημοκρατίας”.
Η δύναμή τους είναι μόνον η δική μας αδυναμία και αυτήν μπορούμε να την σταματήσουμε
Στέργιος Ζυγούρας
Ο Ερώμενος, το νέο θεατρικό εργο της Ελένης Σεμερτζίδου
κάντε “κλίκ”στον παρακάτω σύνδεσμο για να διαβάσετε το έργο
“Ο Ερώμενος”
1821 ΣΚΑΪ – Τι θα προβάλλει (και τι ..όχι) το 5ο επεισόδιο
Για τους σκανδαλοθήρες: Ξεκαθαρίζεται κατ’ αρχήν ότι ο ερεθιστικός τίτλος του 5ου επεισοδίου ουδέν υπονοούμενον σεξουαλικής φύσεως περιέχει, συνεπώς “η Επιλογή του Βύρωνα” έχει να κάνει με έναν αγνό, ρομαντικής φύσεως ιδεολογικό στόχο (αρχικά επαληθεύτηκε ότι ο Βύρων είναι το υποκείμενο και όχι το αντικείμενο στον τίτλο). Δυστυχώς γι’ αυτόν, ο προπομπός του, ο Edward Trelawny, θα μπλέξει με άσχημες παρέες κι έτσι τα νέα που θα στέλνει στο Βύρωνα είναι περιορισμένα. Έτσι, φτάνοντας στο Μεσολόγγι, ο Βύρων θα αηδιάσει με τους ελληνικούς φατριασμούς και θα μιλήσει υπέρ του «έθνους», που έχει συσταθεί στην Επίδαυρο και έχει επιβεβαιωθεί στο Άστρος. Θα συνδεθεί με το Μαυροκορδάτο (που ούτε ν’ ακούσει θέλει για φατριασμούς), ώστε να τον βοηθήσει να ανασυγκροτήσει τη «διαλυμένη εθνική κυβέρνηση» και να γλυτώσει την Ελλάδα από την αντισυνταγματική διοίκηση του Μπιθεγκούρα (του οποίου το κύρος αυξήθηκε περιστασιακά λόγω «Δράμαλη»). Η πάγια θέση του Κολοκοτρώνη για «γοβέρνο μιλιτάρε» θα συνεχίσει και στο 5ο επεισόδιο να «περιέχεται» στην φράση του ΣΚΑΪ «Το 1821, οι επαναστατημένοι Έλληνες δεν έχουν την παραμικρή ιδέα για το πώς θα αντικαταστήσουν την εξουσία των Τούρκων» (4ο επεισόδιο. Θυμίζουμε ότι σ’ αυτό το επεισόδιο αναφέρθηκαν «η Μονή Καλτεζών», «τα Βέρβαινα» και «η Ζαράκοβα», ενώ ήδη από το 2ο είχε γίνει εκτενής αναφορά τα σχέδια και τους στόχους της Εταιρίας). Βέβαια το στρατιωτικό γκουβέρνο δεν μπορεί να εξηγηθεί και να θεωρηθεί ως «προσωρινό», οι Κολοκοτρωναίικες βλέψεις επιβεβαιώνονται μετά τα Δερβενάκια, («Ελέγχει και διοικεί μεγάλο μέρος του Μοριά όπως πιστεύει εκείνος») ενώ το δημοκρατικό πολίτευμα στην Επίδαυρο χαρακτηρίστηκε «προσωρινό», με σοφία ως προς την εξωτερική πολιτική αναγνώριση και με σεβασμό στον ραγιά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας που από 1.1.1822 γίνεται πλέον «πολίτης» ενός «έθνους».
Επειδή τα επεισόδια είναι μόνον οκτώ, η σειρά αναγκάζεται να περάσει συνοπτικά από το υπόλοιπο 1822 και 23 στο 1825. Λεπτομέρειες για: την υποδοχή Λουριώτη και λοιπών από το δήμαρχο του Λονδίνου, το πρώτο δάνειο, την Κωλέττεια διαχείριση του, τις αθρόες προαγωγές στο στράτευμα και τις μεταγραφές μελών στη «δανειοδοτούμενη φατρία», μπορεί, όποιος θέλει, να βρει στα σχολικά εγχειρίδια ιστορίας, παρόλο που αυτά επί δεκαετίες εμποτίζουν γενιές με μύθους καίριας υπονομευτικής σημασίας για το εθνικό μέλλον των Ελλήνων. Συνεπώς, στο 5ο επεισόδιο «οι δύο ανταγωνιστικές κυβερνήσεις που ισχυρίζονται ότι είναι νόμιμες» θα τύχουν από τον κ. Βερέμη της ανάλυσης θεμάτων όπως η Επτάνησος Πολιτεία του 1800, η Εταιρία, η Βιέννη, η Μολδοβλαχία, η Πίζα, το Τροπάου, το Λάιμπαχ, ο τσάρος, ο Guilford, ο Castlereagh, ο Metternich, ο Παπαρρηγόπουλος, η Βοστίτσα, ο Ζαμπέλιος, η σχέση ρουμελιωτών αρματολών με τις «εθνικές κυβερνήσεις»… Για κάποιον άλλον, μελλοντικό, περισσότερο «ώριμο καιρό» αναβάλλεται η εξήγηση του ερωτήματος: Πώς μια «εθνική» κυβέρνηση το 1825 εμφανίστηκε αδύναμη να κάνει αυτό που κατόρθωσε ένα χρόνο πριν: να κινητοποιήσει ρουμελιώτικα και σουλιώτικα στρατεύματα. Δύο «εθνικοί» στόχοι θα παραμείνουν ασύγκριτοι και αδιερεύνητοι: α) εξόντωση των στασιαστών Κολοκοτρωναιο-μοραϊτοπροκρίτων β) «Ιμπραήμ Πασάς». Οπότε, για να μην εξαφθούν τα πάθη, παραλείπεται από την αφήγηση του ΣΚΑΪ η στρατιωτική δράση της «εθνικής κυβέρνησης» κατά του Ιμπραήμ, που οδήγησε στη Σφακτηρία, στο Κρεμμύδι, στο Νιόκαστρο… και περιέχονται σε μαρτυρίες όπως αυτή του Μακρυγιάννη:
… κ’ έβαλε τον Σκούρτη να διοικήση και να οδηγήση και τους αρχηγούς της ξηράς ο θαλασσινός, απλός αξιωματικός -ούτε και της θάλασσας τον πόλεμον δεν τον γνώριζε καλά. Έλεγε των στεργιανών, «Όρτζα, πότζα!». Εκείνοι έλεγαν «Τι λέγει αυτός, γαμώ το καυλί τ’;»
Τέλος, ζητούμε συγγνώμη, γιατί παρά τις συνήθως έγκαιρες και έγκυρες πληροφορίες των μυστικοπρακτόρων μας, δεν κατέστη δυνατό να μάθουμε αν τελικά θα δούμε ένα αμφιλεγόμενο πλάνο που γυρίστηκε μεν, κρίθηκε όμως επικίνδυνο από τους ιστορικούς του ΣΚΑΪ για τις αντιδράσεις και το διχασμό που θα προκαλούσε: τους φυλακισμένους (και ταξικούς αντίπαλους) του 1825, ψηλά στον προφήτη Ηλία να κοιτούν τ’ απόγιομα κατά το Μοριά, με τον Κανέλλο να βάζει το χέρι κάθετα στο μέτωπο (λόγω ήλιου) και το Θοδωράκη, λίγο πιο χαμηλά, στη μύτη (λόγω Ύδρας).
20.2.2010
Στέργιος Ζυγούρας
Κηφηνείον… «Η ωραία Ελλάς»!!!
Με το μάτι του εποχούμενου περιπατητή
Διαβάζοντας το άρθρο του δασκάλου μας, Σαράντου Καργάκου, καθηγητή-φροντιστή, ιστορικού και συγγραφέα, διαπιστώνει κανείς τη διαχρονικότητά του και τη συνεχώς αυξανόμενη σημασία του, στις μέρες μας. Διαβάστε το και σεις. Μελετήστε το…!!!Γράφει:
«Ακούω ότι το μεγαλύτερο σήμερα πρόβλημα των νέων μας είναι η ανεργία. Διαφωνώ. Εδώ και τριάντα χρόνια είναι η … εργασία. Ο νέος δε φοβάται την αναδουλειά, φοβάται τη δουλειά. Μια οικογενειακή αντίληψη, ότι δουλειά είναι ό,τι δεν λερώνει, επεκτάθηκε και στο νεοσουσουδίστικο σχολείο με ευθύνη των κομμάτων, που για λόγους ψηφοθηρίας απεδύθησαν σε μια χυδαία πολιτική παιδοκολακείας, η οποία μετά τη δικτατορία εξέθρεψε και διαμόρφωσε δύο γενιές «κουλοχέρηδων»… παιδιών δηλαδή που δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα χέρια τους -πέρα από τη μούντζα- για καμιά εργασία από αυτές που ονομάζονται χειρωνακτικές, επειδή -τάχα- είναι ταπεινωτικές. Κι ας βρίσκεται μέσα στη λέξη «χειρώναξ», σαν δεύτερο συνθετικό το «άναξ», που κάνει τον δουλευτή, τον άνακτα χειρών, βασιλιά στο χώρο του, βασιλιά στο σπιτικό του, νοικοκύρη δηλαδή, λέξη άλλοτε ιερή που ποδοπατήθηκε κι αυτή μες στην ασυναρτησία μιας πολιτικής που έδειχνε αριστερά και πήγαινε δεξιά και τούμπαλιν. Γι’ αυτό τουμπάραμε…
Κάποτε, έγραφα πως η ανεργία στον τόπο μας είναι επιλεκτική, ότι δουλειές υπάρχουν αλλά ότι δεν υπάρχουν χέρια να τις δουλέψουν. Κι έπρεπε να κατακλυσθεί ο τόπος από 1,5 εκατομμύριο λαθρομετανάστες, για να αποδειχθεί ότι στην Ελλάδα υπήρχε δουλειά πολλή, αλλ’ όχι διάθεση για δουλειά. Τα παιδιά -τα μεγάλα θύματα αυτής της ιστορίας- είχαν γαλουχηθεί με τη νοοτροπία του «White collar workers» (σ.σ «Εργάτες με άσπρο γιακά», δηλ. ασχολούμενοι σε μη χειρονακτικές εργασίες). Έτσι σήμερα το πιο φτηνό εργατικό και υπαλληλικό δυναμικό είναι οι πτυχιούχοι, που ζητούν εργασία ακόμη και στον ΟΤΕ ως έκτακτοι τηλεφωνητές, προσκομίζοντας στα πιστοποιητικά προσόντων ακόμη και διδακτορικά! Γέμισε ο τόπος πανεπιστήμια, σχολές επί σχολών, επιστημονικούς κλάδους αόριστους, ομιχλώδεις και ασαφείς, απροσδιορίστου αποστολής και χρησιμότητας. Πτυχία -φτερά στον άνεμο- σαν τις ελπίδες των γονιών, που πιστεύουν ότι τα παιδιά και μόνον με τα «ντοκτορά» θα βρουν δουλειά. Έτσι παράγονται επιστήμονες, που είναι δεκαθλητές του τίποτα, ικανοί μόνον για το δημόσιο ή για υπάλληλοι κάποιας πολυεθνικής.
Παρ’ όλο που γέμισε η χώρα μας τεχνικές σχολές (τι ΤΕΛ, τι ΤΕΙ, τι ΙΕΚ!) οι πιο άτεχνοι νέοι είναι οι νέοι της Ελλάδος. Παίρνουν πτυχίο τεχνικής σχολής και δεν έχουν πιάσει κατσαβίδι οι πιο πολλοί. Δεν ξέρουν να διορθώσουν μια βλάβη στο αυτοκίνητό τους, στο ραδιόφωνο ή στο τηλέφωνό τους. Είναι άχεροι, ουσιαστικά χωρίς χέρια. Τώρα με τα ηλεκτρονικά ξέχασαν να γράφουν, ξέχασαν να διαβάζουν, εκτός φυσικά από «μηνύματα» του αφόρητου «κινητού» τους.
Τούτη η παιδεία, που όχι μόνο παιδεία δεν είναι αλλ’ ούτε καν εκπαίδευση, αφού δεν καλλιεργεί καμιά δεξιότητα, εκτός από την ραθυμία, την αναβλητικότητα και το φόβο της δουλειάς, όχι μόνο δεν καλλιεργεί τον νέο εσωτερικά αλλά τον πετρώνει δημιουργικά σαν τα παιδιά της Νιόβης. Τα κάνει άχρηστα τα παιδιά για παραγωγική εργασία, γιατί ο θεσμός της παπαγαλίας και η νοοτροπία της ήσσονος προσπάθειας, με το πρόσχημα να μην τα κουράσομε, τους αφαιρεί την αυτενέργεια, την πρωτοβουλία, τη φαντασία και την πρωτοτυπία. Το σχολείο, αντί να μαθαίνει τα παιδιά πως να μαθαίνουν, τα νεκρώνει πνευματικά. Δεν τα μαθαίνει πως να σκέπτονται αλλά με τι να σκέπτονται. Έτσι τα κάνει πτυχιούχους βλάκες. Βάζει όρια στον ορίζοντα της σκέψης και των ενδιαφερόντων. Τα χαμηλοποιεί. Τα κάνει να βλέπουν σαν τα σκαθάρια κοντά, κι όχι να θρώσκουν άνω, να έχουν έφεση για κάτι πιο πέρα, πιο τρανό και πιο μεγάλο.
Το έμβλημα πια του ελληνικού σχολείου δεν είναι η γλαύξ, είναι ο παπαγάλος, ο μαθητής-βλάξ που καταπίνει σελίδες σαν χάπια και που θεωρεί ως σωστό ό,τι γράφει το σχολικό. Και το λεγόμενο «σχολικό» είναι συνήθως αισχρό και ως λόγος και ως περιεχόμενο.
Και τολμώ να λέγω αισχρό, διότι πρωτίστως το «Αναγνωστικό» που πρέπει να είναι ευαγγέλιο πνευματικό ειδικά στο Δημοτικό, αντί να καλλιεργεί την αγάπη για τη δουλειά, καλλιεργεί την απέχθεια. Πού πια, όπως παλιά, ο έρωτας για την αγροτική, τη βουκολική και τη θαλασσινή ζωή; Ο ναύτης δεν είναι πρότυπο ζωής. Πρότυπο ζωής είναι ο «χαρτογιακάς». Όσο κι αν ήσαν κάπως ρομαντικά τα παλιά «Αναγνωστικά», καλλιεργούσαν τον έρωτα για τη δουλειά. Ακούω πως δεν πάει καλά η οικονομία. Μα πως να πάει, όταν με τη ναυτιλία που προσφέρει το 5,6% του ΑΕΠ ασχολείται μόνο το 1% των Ελλήνων; (Με τον αγροτικό τομέα που προσφέρει το 6,6% του ΑΕΠ ασχολείται το 14,5% του πληθυσμού). Διερωτώμαι, τί είδους ναυτικός λαός είμαστε, όταν αποστρεφόμαστε την θάλασσα και στα ελληνικά καράβια κυριαρχούν Φιλιππινέζοι, Αλβανοί και μελαψοί κάθε αποχρώσεως; Το σχολείο καλλιεργεί τον έρωτα για την τεμπελιά, όχι για δουλειά. Τα πανεπιστήμια και οι ποικιλώνυμες σχολές επαυξάνουν τον έρωτα αυτό. Πράγματα που μπορούν να διδαχθούν εντός εξαμήνου -και μάλιστα σε σεμιναριακού τύπου μαθήματα- απαιτούν τετραετία! Βγαίνουν τα παιδιά από τις σχολές και δικαίως ζητούν εργασία με βάση τα «προσόντα» τους, αλλά τέτοιες εργασίες που ζητούν τέτοια προσόντα, δεν υπάρχουν. Αν δεν απατώμαι, υπάρχουν δύο σχολές θεατρολογίας -πέρα από τις ιδιωτικές θεατρικές σχολές- που προσφέρουν άνω των 300 πτυχίων το έτος. Πού θα βρουν δουλειά τα παιδιά αυτά;
Αν όμως το σχολείο από το Δημοτικό καλλιεργούσε την τόλμη, την αυτενέργεια, βράβευε την πρωτοβουλία, την ανάληψη ευθυνών, την αγάπη για την οποιαδήποτε δουλειά ακόμη και του πλανόδιου γαλατά, θα είχαμε κάνει την Ελλάδα Ελδοράδο, όπως έγινε Ελδοράδο για τους εργατικούς Αλβανούς, Βουλγάρους, Πολωνούς, Γεωργιανούς, Αιγυπτίους αλιείς, Πακιστανούς και Ουκρανούς.
Σήμερα, αυτοί είναι η εργατική κι αύριο η επιχειρηματική τάξη της Ελλάδος. Κι οι Έλληνες, αφήνοντας την πατρώα γη στα χέρια των Αλβανών που την δουλεύουν, την πατρώα θάλασσα στα χέρια των Αιγυπτίων που την ψαρεύουν, θα μεταβληθούν σε νομάδες της Ευρώπης ή των ΗΠΑ ή θα τρέχουν για δουλειά στην Αλβανία που ξεπερνά σε νόμιμη και παράνομη επιχειρηματική δραστηριότητα όλες τις χώρες της Βαλκανικής. Γέμισαν τα Τίρανα ουρανοξύστες, κτήρια γιγάντια, κακόγουστα μεν, σύγχρονα δε. Περίπου 100 ιδιωτικά σχολεία λειτουργούν στην πρωτεύουσα της χώρας των αετών.
Εμείς αφήσαμε αδιαπαιδαγώγητη την εργατική και την αγροτική τάξη. Στην πρώτη περάσαμε σαν ιδεολογία – θεολογία το σύνθημα «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» και υποχρεώσαμε πλήθος επιχειρήσεις να κλείσουν ή να μεταφερθούν άλλου. Μετά διαφθείραμε τους αγρότες με παροχές χωρίς υποχρεώσεις και τους δημιουργήσαμε νοοτροπία μαχαραγιά. Γέμισε η επαρχία με «Κέντρα Πολιτισμού», όπου «μπαγιαντέρες» κάθε λογής και φυλής άναβαν πούρο με φωτιά πεντοχίλιαρου! Το μπουκάλι με το ουΐσκυ βαπτίστηκε … αγροτικό! Τώρα, όμως, που έρχονται τα «εξ εσπερίας νέφη» χτυπάμε το κεφάλι μας. Και που να φθάσουν τα «εξ Ανατολής» σαν εισέλθει η Τουρκία στην Ευρωπαϊκή Ένωση! Θα γίνει η Ελλάς vallis flentium (=κοιλάς κλαυθμώνων) και θα κινείται quasi osculaturium inter flentium et dolorum (=σαν εκκρεμές μεταξύ θλίψεως και οδύνης).
Δεν είμαι υπέρ μιας παιδείας που θα υποτάσσεται στην οικονομία. Θεωρώ ολέθριο να χαράσσεται μια εκπαιδευτική πολιτική με κριτήρια οικονομικής αναγκαιότητας. Θεωρώ ολέθρια όμως και την παιδεία που εθίζει τα παιδιά στην οκνηρία, που τα κουράζει με την παπαγαλία και το βάρος αχρήστων μαθημάτων. Το μεγαλύτερο κεφάλαιο της χώρας είναι τα κεφάλια των παιδιών της. Τούτη η παιδεία αποκεφαλίζει τα παιδιά. Τα κάνει ικανά να μην κάνουν τίποτε. Ούτε να βλαστημήσουν. Ακόμη και η αισχρολογία τους περιορίζεται στη λέξη… που τα κάνει συνονόματα. Αν τους πεις βρισιά της περασμένης 20ετίας θα νομίσουν ότι μιλάς αρχαία Ελληνικά!
Είναι θλιβερή η εικόνα που παρουσιάζει σήμερα, παρουσίαζε χθες και θα παρουσιάζει κι αύριο η ελληνική κοινωνία: να υπάρχουν άνθρωποι άνω των 65 ετών, άνω των 70 ετών, που, ενώ έχουν συνταξιοδοτηθεί, εργάζονται νυχθημερόν, για να συντηρούν τα παιδιά τους μέχρι να τελειώσουν τις ατελείωτες σπουδές τους, τα παιδιά που λιώνουν τα νιάτα τους στα «κηφηνεία», που πάνε σπίτι τους να κοιμηθούν την ώρα που οι Αλβανοί πάνε για δουλειά, θα μου πείτε, τί δουλειά; Οποιαδήποτε δουλειά, αρκεί να είναι τίμια. Όταν μικροί -ακόμη στο Δημοτικό- μαθαίναμε απέξω τον Τυρταίο (ποιος τολμά σήμερα να διδάξει Τυρταίο;) δεν τον μαθαίναμε για να γίνουμε πολεμοχαρείς αλλά για να νοιώθουμε ντροπή, όταν στην μάχη της ζωής, στην πρώτη γραμμή είναι οι παλαιότεροι, οι «γεραιοί» και οι νέοι κρύβονται πίσω από τη σκιά τους. «Αισχρόν γαρ δη τούτο… κείσθαι πρόσθε νέων άνδρα παλαιότερον».
Σήμερα, βέβαια, οι χειρωνακτικές εργασίες ελέγχονται σχεδόν κατ’ αποκλειστικότητα από ξένους. Στις οικοδομές μιλούν αλβανικά, στα χωράφια πακιστανικά. Σε λίγο οι χειρωνακτικές επιχειρήσεις θα περάσουν στα χέρια των Κινέζων που κατασκευάζουν ήδη το μεγαλύτερο μέρος των τουριστικών ειδών που θυμίζουν … Ελλάδα. Ακόμη και τις σημαίες μας στην Κίνα τις φτιάχνουν! Κι εμείς; Εμείς, όπως πάντα, φτιάχνουμε τα τρία κακά της μοίρας μας. «Φτιάχνουμε» τη ζωή μας στην τηλοψία, που δίνει τα μοντέρνα πρότυπα οκνηρίας στη νεολαία, ποθούμε μια χρυσίζουσα ζωή σαν αυτήν που προσφέρει το «γυαλί», αγοράζουμε πολυτελή αυτοκίνητα με δόσεις, κάνουμε διακοπές με «διακοποδάνεια», εορτάζουμε με «εορτοδάνεια» και πεθαίνουμε με «πεθανοδάνεια». Έλεγε ο Φωκίων, που πλήρωσε τέσσερεις δραχμές τη δεύτερη δόση του κωνείου που χρειαζόταν για να «απέλθει», πως στην Αθήνα δεν μπορεί ούτε δωρεάν να πεθάνει κανείς. Έπρεπε να ζούσε τώρα…
Λυπάμαι που θα το πω, αλλά πρέπει να το πω: το σχολείο, οι σχολές και τα ΜΜΕ σακάτεψαν και σακατεύουν τη νεολαία, γιατί μιλούν συνεχώς για τα δικαιώματά της -δικαιώματα στην τεμπελιά- και ποτέ για υποχρεώσεις, ποτέ για χρέος, ποτέ για καθήκον. Το καθήκον έγινε άγνωστη λέξη.
Για την αντιγραφή, ΣΟΛΕΓΓΑ, εκπρόσωπος του wif.gr
ΛΑΘΟΣ Ή ΓΚΑΦΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ ;
Πρόσφατα οι διωκτικές αρχές του τόπου μας, με μια εντυπωσιακή επιχείρηση, συνέλαβαν πέντε άτομα από τον αντιεξουσιαστικό χώρο, που όπως δείχνουν τα πράγματα, -κατά τα λεγόμενα πάντα της αστυνομίας-, ετοίμαζαν χτύπημα εναντίον της ελληνικής κοινωνίας εν είδη τρομοκρατικού χτυπήματος. Η ελληνική δικαιοσύνη προφανώς θα έχει και τον τελευταίο λόγο.
Αλλά η πέμπτη συλληφθείσα, ένα κορίτσι από την Γερμανία, σήμερα 27 χρονών καθηγήτρια που εργάζεται στη χώρα μας, το μόνο το οποίο την βαρύνει, πάντα κατά τις ανακοινώσεις της αστυνομίας, είναι ότι έκανε παρέα με τους υπόλοιπους τέσσερις και ότι οι πεποιθήσεις της είναι πεποιθήσεις μιας αναρχικού.
Επειδή ζούμε σε μια δημοκρατία που έχει ζωή δυόμισι χιλιάδες χρόνια, θα έπρεπε να ήταν γνωστό ότι η αναρχία ως κοινωνικός όρος είναι μια ιδεολογία όπως και οι άλλες. Και ακόμη γνωστότερο ότι στο πέρασμα της ιστορίας οι αναρχικοί κατηγορήθηκαν για ένα σορό πράγματα που βόλευαν τους διώκτες τους.
Τώρα έχουμε 2011. Τα πράγματα πρέπει να τα βλέπουμε με καθαρότερο μάτι και κυρίως να μην εθελοτυφλούμε όταν καταλαβαίνουμε ότι προκαταλήψεις του παρελθόντος παραγκωνίζουν την έννομη τάξη.
Δεν είναι δυνατόν να διώκεται ένας πολίτης για τα πιστεύω του και τις παρέες του. Η δημοκρατία, η ηθική δημοκρατία δεν επιτρέπει κάτι τέτοιο.
Και βέβαια πρέπει να επισημάνω, ότι η αστυνομία –με κεκτημένη προφανώς ταχύτητα- χωρίς να εξετάσει καλά, ως όφειλε, κατηγόρησε και τους γονείς του κοριτσιού, μπερδεύοντάς τους με άλλους. Ευτυχώς που ανακάλεσε γρήγορα,. αλλά η κεκτημένη ταχύτητα έβλαψε ανεπανόρθωτα την εν λόγω κοπέλα.
Ελπίζω ότι η Ελληνική Δικαιοσύνη θα αποδώσει το δίκαιο και θα ξεπλύνει το λάθος της Ελληνικής Αστυνομίας
ΣΟΛΕΓΓΑ, εκπρόσωπος του wif.gr
ΔΙΟΔΙΑ, ΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΧΑΡΑΤΣΙ
Σκέφτομαι τους στίχους του Ναζίμ Χικμέτ που λένε ότι το πιο εκπληκτικό πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο είναι ένας άνθρωπος που τον εμποδίζουν να βαδίσει, που τον αλυσοδένουνε.
Τα διόδια που επεβλήθησαν στους κεντρικούς άξονες της χώρας μας, είναι εξοντωτικά για κάποιους που καθημερινά πρέπει να πηγαινοέρχονται στις δουλειές τους. Το μέτρο αυτό, που κατά τους ιθύνοντες στοχεύει στην διατήρηση των δρόμων, βρίσκεται σε αναντιστιχία με το εισόδημα των εργαζόμενων. Δεν είναι δυνατόν να ξεκινάς για ένα μεροκάματο 30-40 ευρώ και «από χέρι» να είσαι δεσμευμένος να δαπανήσεις τα 5,6,7 και βάλε.
Ο δήμαρχος της Στυλίδας, υποχρεωμένος από την θέση του, έκανε το αυτονόητο. Άνοιξε τα εμπόδια ενός παράδρομου για να μπορούν οι κάτοικοι της περιοχής του , να παρακάμπτουν τα διόδια.
Ήταν μια πράξη όλου του κόσμου της Στυλίδας, και είναι δίκαιη γιατί η εταιρεία που εκμεταλλεύεται τα διόδια ΕΦΡΑΞΕ ΤΟΝ ΠΑΡΑΔΡΟΜΟ.
Και δεν φτάνει αυτό, αλλά ζήτησε από την πολιτεία να αλυσοδέσει τον δήμαρχο.
Τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά, όσο οι προνομιούχοι νομίζουν.
Η «τάξις πραγμάτων» δεν είναι οι αντιλήψεις κέρδους που διακατέχουν τους προνομιούχους στο κράτος αυτό.
Η τάξις πραγμάτων είναι και τα αυτονόητα δικαιώματα των απλών πολιτών. Και εκείνο που με ξενίζει περισσότερο, είναι ότι ο «βαρύτερος λόγος» της δίωξης είναι ότι με τον παράδρομο τίθεται σε κίνδυνο η ζωή των διερχομένων. Αστείο πράμα! Γιατί αν είναι έτσι τότε πρέπει η εν λόγω εταιρεία, να υποχρεωθεί να διαμορφώσει τον δρόμο, ώστε η χρήση του παράδρομου να είναι ασφαλής
Στην συνείδησή μου αξίζει ένα μεγάλο εύγε στον κόσμο της Στυλίδας και ιδιαίτερα στον δήμαρχό της κ. Γκλέτσο.
Σολεγγα, εκπρόσωπος του wif.gr
Η εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας
Η θητεία του σημερινού Προέδρου της Δημοκρατίας, Κάρολου Παπούλια, που εξελέγη με τις ψήφους της Ν.Δ. και του ΠΑ.ΣΟ.Κ, λήγει το προσεχές έτος. Από τον Φεβρουάριο του 2010 πρέπει να αρχίσουν οι σχετικές εκλογικές διαδικασίες. Έγινε γνωστό ότι η Ν.Δ. προτίθεται να τον προτείνει και για δεύτερη πενταετή θητεία, ελπίζοντας ότι θα συναινέσει το ΠΑ.ΣΟ.Κ, αφού τα αριστερά κόμματα δεν προτίθενται να τον ψηφίσουν. Επομένως μόνο η συναίνεση Ν.Δ. και ΠΑ.ΣΟ.Κ, μπορεί να εκλέξει Πρόεδρο και να αποφευχθούν οι εκλογές εν μέσω της διεθνούς χρηματοπιστωτικής κρίσης. Αλλά ο αρχηγός του ΠΑ.ΣΟ.Κ δήλωσε προ καιρού ότι δεν θα συναινέσει στην εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, για να προκαλέσει εκλογές και να απαλλάξει τη χώρα από την κυβέρνηση της Ν.Δ. (περισσότερα…)